ฉันรักนายคุณชายสุดฮอต

เนื้อเรื่อง

   "ฟ้า ตื่นได้แล้วลูก"

เสียงแม่ผู้ใจดีของฉัน
   "กำลังจะตื่นค่า"
กี่โมงแล้วเนี่ย เว้ย!!! 08.45น. ไม่ทันแล้ว ฉันนี่จริงๆเลยเปิดเทอมวันแรกก็ดันตื่นสายซะอีก
   "แม่คะไปแล้วนะคะ"
   "ไม่กินข้าวเหรอลูก"
   "ไม่เป็นไรคะ"
พอฉันมาถึงโรงเรียน เพื่อนสุดที่รักของฉันก็ทำหน้ามุ้ย รอหน้ามหาลัย ฉันตรงไปหายัยฝนทันที
   "ทำไมมาสายจังฟ้า"
   "เฮะๆก็คนมันตื่นสายนี่หน่า"
   "ไม่เป็นไรยังทันอยู่เข้ามหาลัยกันเถอะ"
   "จ้า"
พอเข้ามหาลัยยัยฝนก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนเลย ฉันเลยจึงเดินไปคนเดียว
   "โอ๊ย!!! "
ทำไมฉันถึงได้โชคร้ายขนาดนี้ ก็ฉันดันไปเดินชนกับใครก็ไม่รู้ แต่รู้ว่าเป็นผู้ชายและก็หล่อซะด้วย แต่นิสัยเนี่ยสิแย่ที่สุดเลย
   "เธอเดินภาษาอะไรของเธอเนี่ย"
   "ก็เดินภาษาเฟื่องฟ้ายังไงละ"
   " มีอะไรกันเหรอ ฟ้า"
  ฝนเดินมาถามฉันและมองหน้าคนที่ชนฉัน
   "ไม่ใช่เรื่องของเธอ ยัยแว่น"
   "อย่ามาว่าเพื่อนฉันนะ"
   "เอ๊าะ! เธอเดินชนฉันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่ขอโทษ"
   "ก็ฉันไม่ได้ทำผิดแล้วทำไมต้องขอโทษด้วย"
พอฉันพูดจบก็เดินแกมวี่งออกมาพร้อมฝน เราเดินมาเรียนในตึกปี1ซึ่งฉันได้อยู่ห้อง KING ด้วยน้า ฉันเพิ่งรู้ว่าคนที่เดินชนฉันเมื่อกี้ก็อยู่ห้องเดียวกับฉัน รู้มาว่าเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนเลย น่าจะชื่อว่า เวฟเวอปอะไรนี่แหละ
   " กริ้งงงงงงง"
เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นแล้ว
ฉันลุกพร้อมกับฝน ฉันคิดว่าจะเดินกลับพร้อมฝน
   "ฝนกลับพร้อมกันนะ"
   "โทษทีนะ คือเราต้องไปซื้อของนะจ๊ะ"
   "เออ...ไม่เป็นไรงั้นไปซื้อของดีๆนะ"
   "อืม....แล้วจะซื้อของมาฝาก"
   "บาย"
   "บาย"
แล้วฉันก็แห้วไป ฉันกำลังจะเดินกลับบ้าน แล้วฉันก็รู้สึกพิก้ลพิกล เพราะเหมือนมีคนเดินตาม ฉันหันหลังไปก็ไม่เจอใคร เลยวิ่งให้เร็วที่สุด แล้วก็มีเหมือนเสียงฝีเท้าตามมา ฉันก็หันหลังไปทันที และก็ตกใจเหมือนเจอกับนายเวฟ คนที่ชนฉันเมื่อเช้า        
   " เห๊ย!!! นายตามฉันมาทำไม"
   "ฉันไม่ได้ตาม ฉันกำลังจะเดินกลับบ้าน"
   "บ้านนายอยู่แถวนี้เหรอ"
   "อืม"
  "งั้นฉันไปละ"
  "เดี๋ยวสิ เมื่อเช้าเธอเดินชนฉันยังไม่ขอโทษเลย"
   "ก็ได้ ขอโทษก็ขอโทษ"
   "ขอโทษพอใจยัง"
   "ยัง เธอต้องเป็นแฟนฉันเป็นเวลา 1 อาทิตย์"
   "ห๊า!!!! ไม่เอา ไม่เอาเด็ดขาด"
   "งั้น 1 เดือน"
   "1 อาทิตย์ก็ได้"
ตายแน่ๆ ฉ้านนนน จะทำอย่างไรดี
วันรุ่งขึ้น
ฉันรีบมาแต่เช้าเพื่อไม่ให้เจอนายเวฟ
ฉันเลยมาเป็นคนแรก ส่วนคนที่สองจะเป็นใครไปไม่ได้  ก็เพื่อนฉัน ยัยฝนไง
ส่วนฉันพยายามหลบหน้านายเวฟ
พอพักกลางวัน นายเวฟก็ทำท่าจะเดินมาหาฉัน แต่ฉันไวกว่าเลยลากยัยฝนไปกินข้าวก่อน
ฉันทำอย่างนี้เป็นเวลา5 วัน เหลืออีก2 วัน เท่านั้น ฉันก็จะรอดพ้นความตายแล้ว แต่วันนี้ทำไมฉันถึงทำไม่ได้นะ ก็เพราะตอนที่ฉันกำลังจะลุก นายเวฟก็ดึงมือฉันและลากฉันไปไหนก็ไม่รู้ ฉันเจ็บมากจึงร้องออกมา
   "ปล่อยฉัน ฉันเจ็บ"
   "ฉันไม่ปล่อย ทำไมเธอถึงทำอย่างงี้ เธอตกลงว่าจะเป็นแฟนฉันแล้วทำไมทำอย่างงี้ เธอหลบหน้าฉัน ทำไมไม่ไปกินข้าวกับฉัน แต่เธอเดินหนีฉันไปกินข้าวกับเพื่อน ทำไมเธอทำอย่างงี้"
เขาเริ่มตาแดง เหมือนจะร้องไห้
ก็ฉันไม่รู้นี่หน่าว่าคนอย่างเขาจะสนใจคนอย่างฉัน ก็ทั้งหล่อทั้งเท่ทั้งรวย มีชาติตระกูล (แต่ฉันก็รวยนะ มีชาติตระกูลเหมือนกัน) เขาคงไม่สนใจฉันหรอก ตอนแรกฉันคิดว่าเขาคงแกล้งฉัน แต่ฉันคิดผิด เพราะเขาสนในฉันจริงๆ ฉันก็สนใจเขานะตั้งแต่ตอนเดินชนกันแล้ว
   "ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่รู้ว่านี้ว่านายชอบฉันจริงๆๆ"
   "แล้วทำไมไม่ถามจะได้ตอบ"
   " งั้นก็ตอบมาดิ"
   "ฉันชอบเธอจริงๆ"
   "ฉันก็ชอบนายจริง"
   "จริงอ่ะ"
   "ไม่จริงมั้ง"
แล้วความรักของเราก็รู้กันมหาวิทยาลัยเพราะไอ้นายเวฟแปะประกาศซะให้ทั่วมหาลัยเลย ฉันเดินไปไหนมาไหนยังอายยังกะลูกตำลึงเลย