[Fic SNSD] TAENY - "เพื่อน" (Friend)

ข้อมูลเบื้องต้น

Because of the word “Friend”

เพราะคำว่า “เพื่อน”

เพราะ “ความใกล้ชิด” ทำให้ฉัน...คิดกับเธอมากกว่า คำว่า “เพื่อน”

 

ฉันอยู่ตรงนี้.. “ใกล้ๆ”เธอ .. ทำไมไม่หันมามองบ้างนะ

มันทำให้ฉันรู้สึกว่า “แม้ฉันจะอยู่ใกล้.. แต่ถึงยังไง.. ฉันก็รู้สึกเหมือนไกลทุกที”


 

............................................................................................................................................................

 

 

“ฉันรู้สึกดี..ที่มีแทยอนอยู่ข้างๆฉัน ..เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรัก..มากที่สุด..”

“ฉันรักเธอนะฟานี่.. แต่เพราะคำว่า “เพื่อน” ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะพูดคำนั้นออกไป.. จนกระทั่งมัน “สายเกินไป”…”







 

****** คลิ๊กเปิดเพลงนี้ด้วยนะคะ... สำคัญกับการอ่านของรีดเดอร์มาก!!!!******

***** ภาพที่วาดทั้งหมดในเรื่องนี้ ไรท์วาดเองทั้งหมด

หากนำออกไปขอความกรุณาใส่

เครดิตด้วยนะคะ^^*****


 

ฝากอีกนิดนึง

สามารถเข้าไปดูแฟนอาร์ตอื่นๆ ของไรท์ ได้ที่  www.facebook.com/pookieeart

TWITTER : @Pookiee_Art

 

 

เนื้อเรื่อง

           วันนี้พวกเรามาซ้อมเต้นที่ตึก เพราะนี่เป็นสิ่งที่พวกเราต้องทำเป็นประจำ เพื่อทำให้การแสดงบนเวทีของพวกเรานั้นออกมาสมบูรณ์แบบ การฝึกฝน ทำให้พวกเราทั้ง 9 คน ได้เป็นเกริลกรู๊ปอันดับต้นของเกาหลี.. กว่าจะผ่านอะไรมา จนถึงวันนี้ได้.. พวกเราเสียทั้งน้ำตา เสียทั้งหยาดเหงื่อ ไปกับมันมากเลยหล่ะ.. แต่ผลที่เราได้ตอบรับจากแฟนๆกลับมา.. มันก็ทำให้เราหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งแล้วแหละ

         ฉันนั่งลงบนพื้นในห้องซ้อมติดกับกระจก พลางนำหูฟังมาเสียบใส่หู เพื่อรอให้สมาชิกทุกคนมาถึงห้องซ้อม  เป็นสิ่งที่ฉันมักทำเสมอ.. และพลางนึกถึง...เพื่อนคนสนิทคนนึงในวง..  มีคำพูดมากมาย.. ทีฉันอยากจะพูดออกไป ถึงแม้ว่าฉัน..จะไม่สามารถพูดออกไปให้เธอรับรู้ก็ตาม...

                10 ปีกว่าๆแล้วสินะที่ฉันกับเธออยู่ข้างๆกันมาตลอด  นึกถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน ตอนที่เธอกับฉันเข้ามาเป็นเด็ก ฝึกใหม่ๆ มันเป็นความทรงจำที่ฉัน..ไม่อาจลืมมันได้เลย.... เพราะเธอคือ มิยอง คนที่ฉันสนิทและคือคนที่ฉันรักมากที่สุด ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาฉันรู้สึกเพียงว่า สถานะที่เธอให้กับฉัน มันเป็นเพียงแค่ “เพื่อน” คนนึงก็ตาม แต่ฉันกลับดีใจนะ กับการที่ฉันได้อยู่ใกล้ๆเธอแบบนี้ได้เป็น ”คนสำคัญ” คนๆนึงของเธอ..  ฉันชอบรอยยิ้ม และความร่าเริงของเธอ ฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นมัน ..คิดอะไรๆเรื่อยๆ ซึ่งนั่นก็พอที่จะทำให้ฉันเผยยิ้มบางๆกับตัวเองได้

                “หวัดดี แท^^”

                เพื่อนคนนั้นที่ฉันกำลังนึกถึงอยู่ เดินเข้ามาในห้องซ้อมพร้อมทักทายฉัน... เกือบทุกวัน.. ไม่สิ ทุกๆวัน คำทักทายและรอยยิ้มนั้นที่ฉันได้เห็นทุกๆวัน.. ฉันชอบช่วงเวลาแบบนี้จริงๆ

                “หวัดดี^^”

                ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้า พร้อมกล่าวทักทายสั้นๆ แต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มเล็กๆให้เธอไป.. เธอเดินเข้ามาและนำกระเป๋าสะพายใบสีชมพูของเธอไปวางไว้บนโต๊ะ ตรงที่ฉันวางไว้ก่อนหน้านี้ ... กระเป๋าของเราอยู่ใกล้ๆกัน.. และเธอก็เดินตรงกลับมา..ตรงที่ฉันกำลังนั่งอยู่  เธอค่อยๆทิ้งตัวเองลงนั่งข้างๆฉัน..

                “เธอฟังเพลงอะไรอยู่หน่ะ?”

                “…..…..”

                “ฉันถามว่าเธอฟังเพลงอะไรอยู่!!!!!!”

                เธอตะโกนใส่หูฉันเข้าอย่างจัง... เกือบหูแตกไปแล้วไหมล้ะ! ก็ฉันได้ยินที่เธอพูดสะที่ไหน ..ฉันฟังเพลงอยู่นี่นา....ฉันถอดหูฟังออกข้างหนึ่ง และก็นำหูฟังข้างนั้น ยื่นให้คนข้างๆทันที .. เธอไม่รับมันสักทีจนฉันมองหน้าเจื่อนๆ.. และฉันก็ใส่มันให้เธอเอง ...ตอนนี้เรากำลังฟังๆเพลงเดียวกัน.. หูฟังอันๆเดียวกัน


 

                “เธอกำลัง......... ชอบใครอยู่รึเปล่า?”

                เหมือนโลกหยุดหมุนทันที ตอนนี้ทำไมฉันรู้สึก..ห้องเย็นเชียบขนาดนี้.... ก็ในเมื่อ..คนข้างๆฉัน เธอกำลังถามว่าฉันชอบใคร??!! ฉันเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ ..จะให้ฉันตอบว่า “เธอ”  ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะบอกมันไป เพราะอะไรหน้ะหรอ.. เพราะฉัน “กลัว”.. กลัวว่า ถ้าฉันบอกคำๆนั้นไป แล้วเธอปฏิเสธมัน.. นั่นอาจจะทำให้มิตรภาพของเราสองคนที่ผ่านมาตลอด 10 ปีนั้น สั่นคลอน.. จนมาถึงวันนี้ ฉันก็ยังไม่กล้าบอกเธอไปอยู่ดี..แต่.... ทำไมจู่ๆถึงมาถามกันแบบนี้นะ..  ให้ตายเถอะ!

                “ฉ...ฉันน..”

                “หื้มมม??” เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน ราวกับว่าจะเค้นคำตอบออกมาจากปากฉันให้ได้ แต่ฉันยังไม่ได้หันมาให้คำตอบกับเธอนะ.. ฉันกำลังจุก! ...

                “ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นน??!  ฉันก็แค่ถามเฉยๆ.. เห็นเธอชอบฟังเพลงแบบนี้ตลอดเลย..”

                เพราะเพลงที่ฉันชอบฟังอยู่ประจำ.. คือเพลงประมาณว่าแอบรักคนๆนึง.. และทุกครั้งที่ฉันฟัง..เธอก็จะฟังมันด้วยทุกที.. บังเอิญอะไรอย่างนี้นะ...  ฉันอึกอักอยู่สักพักนึง.. จนทำให้เธอนั้นต้องพูดออกมาก่อน  จะให้ทำยังไงได้เล่า!!??     มาไม่ทันตั้งตัวแบบนั้น .. โอ๊ยยย.... ใจฉันสั่นแทบไม่เป็นจังหวะ.. จนมันเกือบจะทำให้คนใกล้ๆฉันนั้น.. ได้ยินเสียงนั้นแล้ว.. ฉันหันไปยิ้มให้เธอเหมือนที่เคยยิ้มให้ และพยายามเฉไฉคำตอบไปทางอื่น

                “ก..ก็  ฉันเห็นว่า..มันเพราะดีหน่ะ “

                “แล้วทำไมต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วย?.. หรือว่า...... เธอ............ ชอบฉัน?”

                โลกหยุดหมุนครั้งที่สอง!!!!! ครั้งนี้ฉันแทบหยุดหายใจ.. จนเกือบลืมหายใจไปสะจริงๆ... ฉันหันไปมองหน้าเธอ.. สายตาอยากรู้ของเธอคู่นั้น.. ทำให้ฉันยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่.. ให้ตายเถอะ มิยอง.. ทำไมเธอรู้เรื่องของฉันไปหมดทุกเรื่องเลยนะ!!!

                “ ฉัน...”

                “…….”

.

                “……”

.

                “เฮ้! แท! ฟานี่! ทำไมวันนี้พวกเธอถึงมาเร็วกันจัง.. จะรีบไปไหนก็ไม่รู้ “

                เสียงเพื่อนๆในวง ทั้ง 7 คน เดินเข้ามาพร้อมกับเสียงหัวเราะ.. ทำให้ฉันโล่งอกไปอีกครั้งหนึ่ง.. -3- ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยลูกไว้ทัน.. ไม่อย่างนั้นหน่ะหรอ .. ฉันอาจจะหลุดปาก.. บอกว่า “ฉันชอบเธอ” ต่อหน้าคนข้างๆฉันไปแล้วสิ.. ลึกๆในใจของฉัน ไม่ใช่ว่าไม่อยากพูดคำนั้นออกไปหรอกนะ.. แต่สำหรับฉัน .. อย่างที่บอกแหละ ฉันกลัว.. ว่าหลังจากนั้นที่ฉันพูดออกไป.. มันอาจจะเปลี่ยนไป......

                “ฉันก็มาประจำอย่างนี้ทุกวันแหละ.. ยังไม่ชินกันอีกรึไงง?”  ฉันรีบตอบคำถามซันนี่ไป

                “5555 จ้ะๆ มา! ทุกคนก็มาครบแล้ว.. เริ่มซ้อมกันเลยดีกว่า”

                ซันนี่หลุดขำเล็กๆ ..ที่จริงแล้วไม่มีอะไรหรอก.. พวกเค้าก็ทักทายฉันอย่างนี้ประจำทุกวัน จนฉันต้องตอบคำถามเดิมๆกลับไปทุกที.. ฉันลุกขึ้น เตรีมตัวที่จะซ้อมตามที่ซันนี่เรียก.. แต่ก็เกือบลืมเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนหน้านี้.. ฉันหันหลังกลับมา เห็นเธอยังคงนั่งอยู่.. ฉันคิดว่าเธอคงลืมเหตุการณ์ก่อนหน้านี้..เหมือนที่ฉันเกือบลืมแล้วแหละ .. ฉันยื่นมือไปตรงหน้าเธอ พยักหน้าและยิ้มให้เธอเล็กๆ เพื่อส่งสัญญาณว่า ถึงเวลาซ้อมแล้ว ..เธอมองมือนั้นครู่นึง แล้วก็เงยหน้ายิ้มตอบให้ฉันเช่นกัน ..เธอยื่นมือขึ้นมา และฉันก็ดึงขึ้นเล็กน้อย พอให้รู้ว่าเธอลุกขึ้นแล้ว.. แล้วเราก็ไปซ้อมเต้นตามตำแน่งของตนเอง..

.

.

.

.

                “โหยยยยยยย... เหนื่อยจัง..”

                ตอนนี้พวกเราซ้อมเต้นกันเสร็จแล้วหล้ะ..กว่าจะเสร็จ ก็ปาไปตี 1 ..ฉันกำลังยกขวดน้ำขึ้นดื่ม แต่กลับได้ยินเสียงของเธอบ่นออกมาสะก่อน.. ฉันจึงยื่นขวดน้ำให้เธอ และเธอก็รับมันไปโดยไม่รีรอ ก็เหนื่อยสะขนาดนั้น

                “ขอบคุณนะ^^”

                เธอดื่มน้ำอย่างหิวโหย ไม่แปลกใจหรอกที่เธอดื่มเยอะขนาดนั้น.. เพราะพวกเราซ้อมกันหนักจริงๆ.. และดูเหมือนว่าเธอดื่มน้ำไปครู่นึงจนน้ำมันเหลือครึ่งขวด.. เธอจึงยื่นขวดน้ำขวดเดิมนั้นกลับมาให้ฉัน เพราะเธอคงสังเกตเห็นว่าฉันก็ยังไม่ได้ดื่มมัน

                “อ้ะ... แท ดื่มสิ^^”

                “ขอบคุณนะ^^” 
             ฉันรับขวดน้ำนั้นกลับมา...และรีบดื่มมันจนหมดขวดโดยไม่รอ... แต่ว่า.. เดี๋ยวนะ... นี่ฉัน..... ฉัน.. “ดื่มน้ำขวดเดียวกับเธอ”.. ปากฉัน..>< เราดื่มน้ำขวดเดียวกัน..

 

             ฉันอมยิ้มเล็กน้อย.. ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนแสดงออกไม่ค่อยเก่งนัก..แต่ฉันก็ยังเป็นคนมีความรู้สึกนะ.. ฉันมักเก็บรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของฟานี่เสมอ.. เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เราเริ่มสนิทกันแล้วหล้ะ.. แต่ก็ไม่รู้ว่ามิยองจะเคยรับรู้มันบ้างรึเปล่า  เท่านั้นเอง.. 
.
.
.
.
.
.
.
.

            วันนี้ฉันมานั่งเล่นที่ริมแม่น้ำ .. ฉันมักจะมานั่งที่นี่ประจำตอนเย็นๆทุกครั้งที่มีเวลว่าง... มันเหมือนทำให้ฉันได้มองโลกได้กว้างขึ้น.. แถมบรรยากาศก็เงียบ ไม่มีคนพลุกพล่านนัก เมื่อฉันเบื่อๆ หรือเหงา..ก็จะนึกถึงที่นี่เป็นที่แรก..  และไม่ว่าฉันจะทำอะไร ภาพของเพื่อนคนนั้น ก็จะลอยมาทุกที.. เหมือนตอนนี้.. ฉันก็กำลังคิดถึงเธออีกแล้ว.. ตั้งแต่ เมื่อวันก่อนนั้น.. ตอนที่ฟานี่ถามฉัน ว่าฉันนั้นชอบใคร.. ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าอยู่ๆทำไมเธอถึงถามคำถามนั้นขึ้นมา.. หรือว่าเธออาจจะถามฉันเล่นๆ ตามประสาเพื่อนที่ถามไถ่ชีวิตของเพื่อนด้วยกัน… ใช่... เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน.. คงไม่แปลกที่เธอจะถามคำถามนั้น.. และ ฉันคิดว่า.. สักวัน.. ฉันจะพูดคำๆนั้นออกไป ในวันที่ฉันกล้าพอ..

4 เดือนผ่านไป..
 

             ความลับภายในใจของฉันที่คอยเก็บมันมานานกว่า 10 ปี... ฉันนึกทบทวนอยู่หลายครั้งตั้งแต่ที่ฟานี่ได้ถามฉันในวันนั้น.. ฉันเก็บมันมาคิดทุกวัน.. มันทำให้ฉันได้คิดอะไรหลายอย่างที่ผ่านมา.. ทุกๆเวลาที่ฉันอยู่กับเธอ.. ทุกเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน.. โอบกอดนั้นที่ฉันเคยกอดเธอ  มันอบอุ่นกว่ากอดไหนๆ.. ความผูกพันที่ฉันกับเธอมีให้กัน ฉันจำมันได้ดี .. ยิ้มของเธอที่ยิ้มมาให้ฉัน.. สายตาคู่นั้น... 

             ฉันนึกย้อนไปถึงวันเวลาอดีตที่ผ่านมา... วันนี้ฉันกล้าพอแล้ว.. ที่ฉันจะพูดคำๆนั้นออกไป.. ฉันแอบหวัง (มาก) ว่าเธออาจจะคิดแบบเดียวกันกับฉัน.. ฉันได้แต่ภาวนและอธิษฐาน ขอให้มันเป็นจิง..  และวันนี้..  ฉันจะบอกมันให้เธอได้รู้..

                  “ว้าาาา... ที่นี่อากาศดีจัง... สวยมากด้วยย”

                ฉันกับฟานี่มาที่ริมแม่น้ำ  ที่ที่ฉันมาบ่อยๆ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยแหละ ที่ฉันชวนเธอออกมาที่นี่ด้วยกัน กว่าเธอจะยอมออกมากับฉันได้.. ยากเอาการ.. เพราะเธอไม่ชอบออกไปไหน และมักจะอยู่หอพักเป็นประจำ.. ฉันเลยพูดว่าจะพาไปชมวิวสวยๆ เท่านั้นแหละก็ทำให้เธอยอมมา  และอาจเป็นเพราะทุกครั้งที่เธอไม่ชอบปฏิเสธคำขอของฉัน... เพราะเธอเป็นคนขี้เกรงใจ และแคร์ผู้อื่นเสมอ..



 

 

                ตอนนี้มีแค่เราสองคนที่นั่งเก้าอี้ตัวยาว ริมแม่น้ำ.. ตอนนี้ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา... เพราะตอนนี้ เธอกำลังชื่นชมภาพที่สวยงามตรงหน้าเธอ.. ฉันแอบหันไปมองเธอ และเผลอยิ้มออกมา... ฉันมีความสุขที่เห็นฟานี่มีความสุข.. ใบหน้าของเธอตอนนี้ประกอบด้วยแสงที่กระทบเข้าใบหน้า รวมเข้ากับรอยยิ้มที่ทอดออกไปบนฟ้านั่น.. มันทำให้ฉันยิ้มตามได้ไม่ยากเลย.... บอกได้เลยว่าตอนนี้ใจฉันมันเต้นรัวมากกว่าครั้งไหนๆ.. เพราะวันนี้ฉันจะบอกบางอย่างกับเธอ.. และวันนี้ฉันได้ตัดสินใจแล้ว.. มันอึดอัดนะที่ต้องทนทำเหมือนไม่มีอะไร.. ในทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน  ขอแค่ฉันได้พูดออกไป.. แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับความรู้สึกในใจของฉันตอนนี้...

                “ฟานี่.....”

                “………”

                “ฉันรักเธอ.........”

                หมดแล้วหล้ะ... แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับคนที่ไม่กล้าพออย่างฉันตอนนี้แล้ว.. คุณเคยรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักมากมายมหาสารมาทับที่อกของคุณไหม... และตอนนี้มันออกไปจากอกของคุณแล้ว... ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ.. ตอนนี้หัวใจของฉันมันกลับยิ่งเต้นเร็วมากขึ้นทุกที... ตอนนี้ฉันได้แต่มองสายตาคู่นั้นของเธอ.. สายตาคู่นั้นแสดงความอ่อนไหว.. ซึ่งฉันก็ยังเดาสายตาของเธอคู่นั้นของเธอไม่ออก..


                 ตอนนี้ฉันอยากให้เธอพูดอะไรออกมาสักคำ.. ฉันอยากได้คำว่าชัดเจนในตอนนี้.... ‘เธอคิดเหมือนกันกับฉันใช่ไหม?’ นี่เป็นคำถามเดียวที่ฉันได้แต่ถามในใจของฉันตอนนี้.. ถ้าถามว่าฉันหวังให้เธอรักฉันไหม.. ฉันขอตอบตามตรงเลยว่าฉันหวังกับสิ่งนั้นมาก... แต่ถ้ามันไม่ใช่.. ฉันก็คงต้องยอมรับมัน.. ขอแค่ให้เธอพูดอะไรออกมาสักนิดว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้... ฉันอยากรู้แค่นั้นจริงๆ..

            “ฮึก... TT”

                แต่ก็ไม่มีคำตอบใดที่ออกมาจากปากของเธอตอนนี้.. มีเพียงแค่กอด ที่เธอโผเข้ากอดฉัน.. โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว.. และนั่นก็ทำให้ฉันยิ่งสับสนกับตัวเองมากขึ้นไปอีก...

                “ฉ..ฉัน ก็รักเธอ...  แต่ .. ฉัน...ข..ขอโทษ ฮึกกก TT”

                ตอนนี้เธอทำให้ฉันยิ่งสับสนเข้าไปอีก... ฉันไม่รู้ว่าที่เธอพูดออกมาตอนนี้.. มันหมายความว่ายังไง.. เธอบอกว่าเธอรักฉัน.... คำๆนี้ที่ฉันอยากได้ยินมานาน.. วันนี้.. ฉันได้ยินมันแล้ว.. ฉันดีใจจริงๆนะ.. ฉันดีใจที่เธอรู้สึกแบบเดียวกันกับฉัน... แต่ ทำไม..เธอต้องขอโทษฉัน... ทำไมกัน?

                “แล้ว....เธอ...ขอโทษฉันทำไม??”

                เธอผละออกจากกอด ที่เธอกอดฉันเมื่อครู่เบาๆ.. ใบหน้าสวยๆของเธอ ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเต็มไปหมด.... แค่ตอนนี้ฉันเห็นน้ำตาของเธอ.. มันทำให้ฉันยิ่งรู้สึกผิด... ทำให้ฉันยิ่งเจ็บ.. ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจกับคำตอบที่จะได้จากเธอแล้ว...ฉันอยากปลอบเธอ.. อยู่ข้างเธอในวันที่เธอเสียใจ..   ฉันปาดน้ำตาให้เธอเบาๆ.. เธอจับมือฉันในขณะที่ฉันกำลังปาดให้เธออยู่.. ฉันจึงหยุด..  เหมือนเธอกำลังอยากพูดอะไรออกมา.. ฉันได้แต่มองสายตาคู่นั้นของเธอ.. ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนเธอจะหยุดร้องไห้ได้แล้ว(?)  ใจของฉันรอคำพูดนั้นของเธออย่างตั้งใจ....

                “แท...”

                “………….…..”

            “ ตอนนี้......   ฉัน......   คบกับนิชคุณมา 4เดือนแล้ว….”

                “……………………………………”

                “ฉัน.....   ขอโทษนะ....”

                ตอนนี้..... วินาทีนี้.... ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนอากาศ... รู้สึกว่าหัวใจของฉันมันเบา จนมันแทบหยุดเต้น.. รู้สึกหนักอึ้งที่ดวงตา.. ประโยคๆนั้น..ที่เธอพูดออกมา... ‘ฉันรักเธอ’ ประโยคนั้น.. มันก็คงหมายถึง เธอรักเพื่อนสนิทของเธอ ในแบบ ‘เพื่อน’ …. ฉันอยากจะหยุดเธอไว้..ไม่ให้เธอได้พูดมันออกมา... เพราะมันยิ่งทำให้ฉันเจ็บ... เจ็บมากขึ้นไปอีก...ใช่แล้วแหละ.. สิ่งที่ฉันกลัว.. วันนี้.. มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ... ฉันถูกปฏิเสธจากเธอ... และ ตอนนี้ฟานี่ก็ยังมีคนทีเธอรักแล้ว..  ไม่รู้ว่าฉันคิดมากไปหรือว่าตอนนี้ฉันเสียใจมากเกินไป.. เพราะแม้ว่า...ตอนนี้ฉันจะนั่ง “ใกล้ๆ”เธอ.. อยู่ข้างๆเธอ.. ทำไมตอนนี้เหมือนมีอะไรมากั้นไว้ ... ฉันรู้สึกว่ามัน “ห่างไกล” จากฟานี่เหลือเกิน... สถานะตอนนี้ที่ฉันพอจะรับรู้ได้คือ.. แค่เพื่อน..คนนึง.. หรืออาจจะเป็น คนนอก มันก็คงไม่ต่างกัน..

                ฉันรู้ว่าในนาทีนี้ ฉันไม่ควรทำให้ฟานี่หนักใจกับ เพื่อนที่รักเธอข้างเดียว อย่างฉัน ต้องเป็นห่วง.. ฉันรู้ว่าฟานี่รู้สึกผิด....ที่เธอทำให้ฉันเสียใจ.. เธอเป็นคนที่แคร์ฉันและคนอื่นๆมาก ดังนั้น ตอนนี้ ฉันควรพยายาม (ฝืน) บอกตัวเองว่าฉันต้องยิ้มออกมา.. ยิ้มออกมาให้คนข้างๆฉัน รู้ว่า ‘ฉันโอเค..’  ฉันเงยหน้ามองเธอช้าๆ.. และดูเหมือนว่าเธอก็เริ่มน้ำตาคลออีกครั้งเพราะความรู้สึกผิด... ฉันยิ้มให้เธอ..ยิ้มให้เธอเหมือนทุกๆวัน ฉันพยักหน้าช้าๆ ให้เธอรู้ว่า ‘ฉันไม่เป็นไร’ และเธอก็คลี่ยิ้มบางๆตอบกลับมาเช่นกัน.. ตอนนี้น้ำตาของฉันมันกำลังจะไหลออกมา.. ฉันกำลังเก็บความเสียใจของฉันไม่อยู่แล้ว...ฉันไม่อยากให้เธอเห็นมัน.. น้ำตาแห่งความเสียใจ..เสียใจมากที่สุด  ฉันแค่อยากให้เธอไม่รู้สึกผิด.. จึงค่อยๆลุกจากเก้าอี้ช้าๆ พร้อมที่จะเดินไปจากตรงนี้... ฉันเดินผ่านเธอไปแล้ว.. แต่มือของเธอก็รั้งฉันไว้.. ตอนนี้ฉันไม่กล้าหันหลังกลับไปเผชิญหน้าเธออีกแล้ว.. ได้แต่หยุด และรอฟังบางอย่าง..ที่เธอจะพูดออกมาอีกครั้ง


 

                “เรา.. ยังเป็น... ‘เพื่อน’.. กันเหมือนเดิมใช่ไหม?”

                “…………”

                จะให้ฉันพูดว่า.. ฉันไม่อยากเป็นแค่ ‘เพื่อน’ ของเธองั้นหรอ?... โง่สิ้นดีแทยอน.. ตอนนี้ ฉันอยากหันหลังกลับไป และกอดเธอด้วยซ้ำ แต่ฉันทำไม่ได้.. เธอมีคนที่เธอรัก.. แม้ว่าฉันอยากเป็นคนนั้นก็ตาม

            “ไม่มีวัน.... ที่ฉัน...  จะไม่เป็น ‘เพื่อน’ ของเธอ..”

                แม้ว่าฉันจะหันหลังอยู่.. แต่ฉันก็พยายาม กลั้นเสียงของฉัน.. และฝืนพูดออกมาให้ดูเหมือนว่า .. ฉันยังมีความสุขตอนนี้.. ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วงฉัน และไม่อยากให้เธอคิดมาก... ถ้ารู้ว่าฉันเจ็บมากขนาดไหน .. เพราะฉันรักเธอมาก.. ฉันถึงได้เจ็บมากขนาดนี้..

                “ขอบคุณนะ... ขอบคุณจริงๆนะแทยอน.. เธอคือ ‘เพื่อน’ ที่ฉัน รักมากที่สุด..”

                เธอเขย่ามือฉัน.. และเธอดูมีความสุขมากที่ได้ยินคำตอบนั้นจากฉัน  ฉันยิ้มให้ตัวเอง.. ยิ้มที่ไม่ได้มาจากภายในใจของฉัน.. ฝืนยิ้มให้กับตัวเอง..ที่ยอมฟัง คำว่า เพื่อน ที่เธอพูดออกมา.. ยอมฟังคำนั้น ที่มันทำให้ฉันเจ็บ  ใช่แทยอน ‘เธอทำถูกแล้ว..’  ฉันได้แต่บอกกับตัวเองว่าฉัน ทำให้เธอได้แค่นี้จริงๆ ....

                เธอค่อยๆปล่อยมือฉัน.. ปล่อยให้ฉัน เดินจากเธอมาตั้งแต่ตรงนั้น.. ตอนนี้ฉัน แค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวตอนนี้  ฉันเดินไปตามทาง โดยไม่มีจุดหมายปลายทาง.. แค่อยากเดินไปเรื่อยๆ.. แต่เท้าของฉันกลับทำงานช้าลง เหมือนว่ามันอ่อนล้าเหลือเกิน.. บวกกับ น้ำตาที่มันไหลออกมา.. ใช่แล้วแหละ ตอนนี้มันไหลอออกมาแล้ว เหตุการณ์เมื่อก่อนหน้านี้ ทำให้ฉันปล่อยมันออกมาไม่ได้.. ในเวลานี้ฉันไม่ได้มองไปยังทางข้างหน้า.. มันพร่ามัวเกินกว่าที่ฉันจะฝืนเดินต่อไปแล้ว.. ฉันยอมรับว่าภายในตอนนี้  ฉันดูเป็นคนอ่อนแอมากแค่ไหน  ‘เธอมีคนที่เธอรักแล้ว’ ความคิดนี้ลอยมาทำร้ายฉัน.. ฉันนั่งลงข้างทาง ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครเลยที่อยู่ข้างกายฉัน..มีแต่ดวงไฟสลัวที่ยังอยู่เป็นเพื่อนฉันตอนนี้ ฉันจะปล่อยให้ความเจ็บ..ความเสียใจของฉัน ออกมาพร้อมกับน้ำตา.. และฉันจะต้องกลับไปเป็นเพื่อนของฟานี่  ต่อไปให้ได้.. ฉันคิดเพียงเท่านี้...





 

.

.

.

TIFFANY’S PART

- 4 months ago –
4 เดือนที่แล้ว
 

            วันนั้นเราสองคนนั่งในห้องซ้อมกันอยู่สองคน.. ใจของฉันตอนนั้น มันเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อฉันได้อยู่ใกล้ๆแทยอน... เราฟังเพลงด้วยกันอยู่ดีๆ แต่ก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงถามไป ว่าเธอชอบใคร ฉันอยากได้ยินจากปากเธอจริงๆ ว่าคนโชคดีคนนั้นคือใคร.. แต่ก็ไม่ได้คำตอบจากแทยอน ฉันอาจคิดว่าฉันคงเข้าข้างตัวเองมากไป.. ถึงได้ถามไปแบบนั้น      ว่า ‘…เธอ.. ชอบฉัน?’ มันดูน่าขำใช่ไหม... ใช่.. ฉันรักแทยอนมาตลอด ตั้งแต่ที่มีแทยอนเข้ามาในชีวิตฉัน ตอนแรกฉันแค่รู้สึกเหมือนว่าฉันรักเธอมากและรักในฐานะเพื่อน.. แต่มันกลับไม่ใช่เลย.. ฉันไม่รู้ว่าแทยอน รัก เหมือนที่ ฉันรักเธอไหม.. และนี่เป็นเหตุผลที่ฉันได้ถามแทยอนไปแบบนั้น.. และฉันก็ผิดหวัง และคิดว่า แทยอนคงไม่ได้คิดแบบเดียวกับฉัน... 

            ฉันขอสารภาพว่าตอนนั้น  นิชคุณ ที่เป็นเพื่อนของฉัน เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อยู่อเมริกา.. อยากที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ของฉันและเขา จาก เพื่อน มาเป็น คนพิเศษ.. เขาเป็นคนดี และสุภาพมาก เค้าเป็นห่วงฉันเสมอ แต่ฉันก็ไม่ได้รักเค้าในแบบนั้น.. เพราะภายในตอนนั้น หัวใจของฉัน ที่เต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ไม่ใช่เขา แต่ เป็น ‘แทยอน’ .. แต่ในเมื่อเวลามันผ่านไป.. ฉันนั่งกลับไปคิดทบทวนกับตัวเอง ที่ฉันถามแทยอนไป.. มันคงไม่ใช่ฉัน.. ฉันจึงได้พยายามตัดใจจากแทยอน และเปิดใจรับ นิชคุณ ... เค้าทำหน้าที่ คนรัก ได้ดีมากๆและฉัน ก็เปิดใจ รับรักของเขาไปแล้วเช่นกัน...

            แต่.. วันนี้ หัวใจของฉันเหมือนแตกสลาย.... แทยอนพูดคำๆนั้น ที่ฉันอยากได้ยินจากปากของเธอออกมา  เธอพูดออกมา ในวันที่ฉันกลับมีคนรักไปแล้ว.. ฉันไม่โทษแทยอนที่บอกรักฉัน ในตอนนี้  แต่ฉันกลับโทษตัวเอง ที่ปฏิเสธเธอไป เพราะเหตุผลที่ฉันไม่อาจห้ามมันได้จริงๆ.. ฉันได้แต่โทษตัวเอง ว่าทำไมฉันถึงไม่ได้เอ่ะใจกับความรู้สึกที่แทยอนมีให้ฉันตลอดมา.. อาจเป็นเพราะแทยอนดูเป็นคนเฉยชา แสดงออกไม่ค่อยเก่ง.. ฉันโทษตัวเองที่ไม่เป็นฝ่ายพูดไป ตั้งแต่วันนั้น.. ฉันรู้สึกผิดต่อแทยอน และโกรธตัวเองมากจริงๆ.. แต่ฉันก็ยังดีใจนะ ที่แทยอนได้พูดคำที่ฉันอยากได้ยินออกมา ดีใตที่แทยอนเข้าใจฉัน และยังเป็นเพื่อนที่ฉันรักมาที่สุดต่อไป.. 

           ฉันรู้ว่าแทยอนเจ็บกับคำพูดฉันมากเท่าไหร่.. ฉันได้แต่ปล่อยมือให้เธอเดินจากฉันไปตอนนี้.. เพราะฉันรู้ว่าแทยอนไม่อยากให้ฉันเห็นน้ำตาของเธอในวินาทีนี้.. และฉันก็ไม่กล้าที่พูดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว แทยอนคงเจ็บมามากพอแล้ว.. ฉันรู้ดี ว่า การที่จะพูดคำว่า ‘รัก’ กับใครสักคน ให้เขาคนนั้นได้รู้ มันยากมากแค่ไหน และยิ่งเป็นคนที่เป็น ‘เพื่อนสนิทกัน’ มากว่า 10 ปี มันยิ่งยากที่จะอดทน และยากที่จะกล้าพูดคำๆนั้นออกมา..  ยิ่งฉันคิดเรื่องราวในวันนี้ มันยิ่งทำให้น้ำตาแห่งความเสียใจ และความรู้สึกผิดของฉันออกมามากทุกที.. แทยอนเดินห่างออกไปแล้ว.. ฉันหันหลังมองดูเธอ ที่ค่อยๆเดินไกลออกไปจากฉัน น้ำตาของฉันมันยิ่งไหลออกมา..          
  

         “ ฉ..ฉันขอโทษนะ.. ฉันขอโทษจริงๆ แทยอน.....T T”





 

.

.

.

.

-TAEYEON-

...ผิดที่ฉัน... ไม่กล้าพอที่จะพูดคำนั้นให้เธอรู้..

...ผิดที่ฉัน...แสดงออกให้เธอรู้ไม่ได้..

...ผิดที่ฉัน... ได้แต่สับสน..

…ผิดที่ ‘หัวใจ’ ของฉัน.. ที่มันคิดกับเธอ เกินคำว่าเพื่อน..

และ.... ผิดที่ฉัน...บอกเธอช้าเกินไป…

            แม้ว่าฉันจะเจ็บแค่ไหน.. แต่ฉันก็ยังคงยิ้มให้เธอ เป็นเพื่อนเธอ เป็นคนสำคัญคนนึงของเธอต่อไป.. ฉันมันงี่เง่าจริงๆ ที่มันขี้ขลาด.. แต่นึกตอนนี้ มันก็คง ‘สายไปแล้ว’ ต่อจากนี้ไป...แค่ขอให้ฉัน  ได้ ‘รัก’ เธอไปอย่างนี้  ขอให้ฉันได้อยู่ข้างๆเธอต่อไปแบบนี้ ขอให้ฉันได้ดูแลเธอต่อไปแบบนี้ แค่นี้ มันก็เพียงพอสำหรับ เพื่อนคนนึง อย่างฉันแล้ว

"สำหรับฉัน.. รักแท้  ไม่ใช่ การครอบครอง.. แต่มันคือการที่ฉันได้เห็น ‘คนที่ฉันรัก’ มีความสุข.."

“ฉันจะรักเธออย่างนี้.. รักข้างเดียวอยู่อย่างนี้.. ตลอดไป...”

อ่านสักนิดนะรีดเดอร์ทุกคน T^T 

.......................................................................................................................................................................................................................
 

From.. Pookiee (Writer)

...หากรีดเดอร์กำลัง แอบรัก ใครสักคนอยู่..

อย่าปล่อยให้เวลามันผ่านไป.. โดยที่ไม่ได้ทำและไม่ได้พูดอะไรเลย..

อย่าปล่อยให้มัน สูญเปล่า.. ไปกับเวลาที่เสียไป.. รวบรวมความกล้า และพูดคำนั้นออกไป..

แม้ว่า คำตอบนั้น จะสมหวัง หรือไม่สมหวังก็ตาม..

หากมัน สายเกินไป.. เราจะยิ่งเสียใจมาก และยิ่งเจ็บมาก..
 

--- เรื่องนี้เป็น **เรื่องแรก** ที่ไรท์แต่ง และ แต่งจากความรู้สึก ภาพที่เห็นนั้นไรท์วาดเองทั้งหมดนะคะ มันไม่ได้สวยอะไรมากเพราะว่าไรท์รีบสเกตซ์ 555 --- 

เพลงที่ไรท์แนบไว้ข้างบน..มันเหมาะกับฟิคเรื่องนี้มากจริงๆ.. อยากให้รีดเดอร์เปิดมัน และอ่านไปด้วย T^T
 

ไรท์ก็เศร้านะ.. ที่ฟานี่มีคนรักแล้ว... แต่ความจริง มันก็คือความจริง ใช่ไหม? (ไรท์ ไม่ชอบคำๆนี้เลยจริงๆ) แต่พวกเราจะยังคงเชื่อใน แทนี่ ตลอดไป ---

คอมเม้นให้กับความรู้สึกของรีดเดอร์..
ที่มีต่อแทยอน.. และฟานี่ สักนิด...
หากกำลังแอบรักใคร.. อยากจะระบายให้ไรท์ฟังบ้างก็ได้นะ... ไรท์รับฟังรีดเดอร์ทุกคน ...


และก็ขอบคุณที่ทุกคนได้อ่าน เรื่องสั้นเรื่องนี้ จนจบ.. ไรท์โล่งใจแล้วแหละ^^ ขอบคุณข่า

ฝากเฟจ FanArt ของไรท์หน่อยนะ^^

www.facebook.com/pookieeart

แวะมาคุยสักนิด

TWITTER : @Pookiee_Art