เรื่องวุ่น ๆ จุ้นมาเจอรัก1

บทนำ

- ประเทศไทย -

                "โมจิแกจะไปทำงานที่เกาหลีจริง ๆ เหรอ ถ้าแกไปใครจะเดินช้อปปิ้งกับฉันล่ะ คอยบ่นเวลาฉันใช้เงินเยอะเกินไปล่ะ?" ยูเมะพูดกับโมจิ ขณะอยู่ที่สนามบิน จริง ๆ แล้ว

ยูเมะกลัวจะไม่มีใครให้ยืมตังค์เวลาที่ไม่มีเงินใช้ตอนสิ้นเดือนต่างหาก

 "ถ้าวันนึงฉันเกิดตายไปแล้วแกจะให้ฉันคอยมาเตือนแกในฝันว่าอย่าซื้อของเยอะน่ะ เหรอยะ" ฉันพูดประชดยูเมะเพื่อนรัก ก่อนจะขึ้นเครื่องไปทำงานที่ประเทศเกาหลี จริง ๆ แล้วฉันเองก็ไม่อยากให้ยูเมะยืมเงินของตัวเองด้วยแหละ ก็เพราะเจ้าหล่อนเล่นยืมแล้วไม่คืนเงินฉันนี่นา

"ฉันต้องเหงาแน่ ๆ ถ้าแกไปเกาหลี โทรมาหาฉันบ่อย ๆ นะ แล้วอีกอย่างถ้ากลับมาต้องเอาหนุ่มเกาหลีน่ารัก ๆ มาฝากฉันบ้างล่ะ อีกครึ่งปีฉันจะตามแกไปทำงานที่นั่น" ยูเมะพูดอำลาฉัน แต่ในใจคงอยากให้ไปเร็ว ๆ จะได้ไม่ต้องใช้เงินที่ยืมมาล่ะสิ

"คุณน้ารักษาสุขภาพด้วยนะครับ แล้วกัซจะโทรหาบ่อย ๆ นะครับ" ลูกชายหัว แก้วหัวแหวนของฉันลายูเมะก่อนที่จะขึ้นเครื่อง

"จ้ะ! กัซต้องเป็นเด็กดี อย่าดื้อล่ะ แล้วก็ตั้งใจเรียนด้วยนะจ๊ะ" ยูเมะอวยพรให้กับลูกชายของฉันอีกครั้ง

 "นี่! จะลากันอีกนานไหมจ๊ะ ถ้าฉันกับลูกตกเครื่องล่ะก็ แกต้องออกค่าเครื่องบินให้ฉันกับลูกด้วยนะยะ" ฉันบอกและแบมือไปหายูเมะ

"เออ ๆ รีบ ๆ ไปเลยทั้งสองคนนั่นแหละ ฉันไม่อยากมาจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินให้ใครหรอกนะ แค่นี้ฉันเองก็จะเหี่ยวแห้งคากระดูกอยู่แล้ว อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยล่ะ" ยูเมะเบะปากและทำเป็นสะบัดมือไล่ชิ้ว ๆ ให้ฉันกับลูก

"แหม! ยัยโมจิแกคิดจะให้ฉันมีหนี้สินกับแกเพิ่มขึ้นหรือไง ไม่มีทางหรอกย่ะจะไปไหนก็เชิญเลย" ยูเมะคิดในใจ

ฉันชื่อโมจิแล้วลูกชายที่น่ารักของฉันก็คือนากัซ เราสองคนกำลังจะเดินทางไปเกาหลี ฉันตัดสินใจพากัซมาเรียนต่อที่เกาหลี ในขณะที่ตัวของฉันเองก็จะไปทำงานที่นั่นเกี่ยวกับนิตยสารบันเทิงชื่อดังในเกาหลี ตื่นเต้น ๆ ๆ จะได้เจอคนหล่อ ๆ แล้วไชโย!

ระหว่างทางที่ฉันกับลูกอยู่บนเครื่องบิน ลูกชายที่น่ารักของฉันก็ถามฉัน

"แม่ครับ! เราจะกลับมาเมืองไทยบ่อยแค่ไหนครับ?" กัซถามฉันในมือก็มีคุกกี้ชิพอะฮอยล์ซองเบ้อเริ่ม

"ก็ถ้าลูกตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีของแม่ แม่สัญญากับลูกครับว่าจะพามาทุก ๆ ครั้งที่ลูกปิดเทอม ดีไหมครับ?" ฉันตั้งเงื่อนไขให้กับลูกชาย

"ตกลงครับคุณแม่ กัซจะเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน เชื่อฟังที่คุณแม่สอนทุกอย่าง นากัซรักคุณแม่ที่สุดเลยนะครับ" กัซให้สัญญากับฉัน แววตาของลูกทำให้ฉันรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเขาจะทำมันให้ดีที่สุดไม่ใช่แค่พูดออกมาเฉย ๆ ภูมิใจจังเลยอ่ะ

"ครับ! แม่ก็รักลูกมากเหมือนกันครับ" ฉันให้รางวัลแลกกับความตั้งใจที่ลูกชายมีให้กับฉันแล้วฉันก็หอมแก้ม จี๋คอลูกจนเขาขนลุกขนตั้ง ฉันกับลูกกอดคอหยอกล้อกัน ทำให้คนที่อยู่บนเครื่องบินเห็นแล้วก็อดยิ้มในความน่ารักของเราสองคนไม่ได้

                                                - กรุงโซล -

                "โอ้โห! บ้านสวยจังครับแม่ แถมต้นไม้ก็เยอะเหมือนที่บ้านของเราเลยนะครับ" กัซพูดอย่างตื่นเต้น เมื่อฉันพามาถึงบ้านหลังใหม่ที่เกาหลี

"แม่ดีใจที่ลูกชอบ จำไว้นะครับอะไรก็ตามที่เป็นความสุขของลูก แม่จะพยายามทำให้ดีที่สุด" ฉันพูดและยืนมองกริยาของลูกอย่างมีความสุขอย่างมีความสุข แต่ก็มีอะไรบางอย่างมาทำให้รอยยิ้มของฉันหุบลง หน้ารูปไข่เรียวสวยของฉันก็กลายเป็นเครื่องหมายคำถามในทันที

"จ๊อกๆ ๆ ๆ ๆ" เสียงท้องของกัซดังจนโมจิได้ยินจนฉันรู้คำตอบและหลุดขำออกมา

"ลูกเอาของไปเก็บก่อนนะ ห้องนอนของลูกอยู่ทางซ้ายมือนะครับ ส่วนของแม่อยู่ทางขวามือเสร็จแล้วก็อาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วค่อยลงมาเราจะได้กินข้าวเย็นด้วยกัน แม่จะทำอาหารที่ลูกชอบกินเตรียมเอาไว้เยอะ ๆ เลยนะจ๊ะ" ฉันบอกกับลูกชาย

"ครับ" เด็กชายรับคำอย่างสดใส พร้อมกับทำตามที่ฉันบอกอย่างว่าง่าย

                ระหว่างรับประทานอาหารเย็นในวันนี้ที่เราสองคนเดินทางมาถึงเกาหลี เราต่างหยอกล้อคุยกันอย่างมีความสุข 

"กัซครับ! พรุ่งนี้แม่จะต้องไปทำงาน ตอนเช้าแม่จะทำอาหารกลางวันเตรียมเอาไว้ให้ลูกนะครับ ลูกอยู่บ้านคนเดียวอย่าดื้อล่ะ ตอนเย็นแม่จะซื้อขนมอร่อย ๆ มาฝากนะครับ" ฉันทำสีหน้าเขร่งขรึมและบอกเรื่องที่จำใจต้องพูด

"ให้กัซไปด้วยไม่ได้เหรอครับ อยู่บ้านคนเดียวผมเหงา ถ้าไม่มีคุณแม่ผมก็กลัว" ลูกชายพูดขอร้องฉันพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า ฉันเองก็เกือบที่จะร้องไห้ไปกับลูกด้วย

"ไม่ได้หรอกครับ ที่ทำงานของแม่มีคนเยอะแยะ งานก็ยุ่งถ้าลูกไปแม่ก็จะเป็นห่วงลูกมากจนไม่มีสมาธิทำงานนะครับ นี่เป็นบ้านของเราเพราะฉะนั้นลูกจำไว้ว่าบ้านคือสถานที่ ๆ ปลอดภัยที่สุด ที่สำคัญอีกไม่กี่วันลูกก็จะเข้าโรงเรียนแล้ว ลูกก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมนะลูก" ฉันอธิบายเหตุผลให้กับลูกชายฟัง 

"ฮือ ๆ ๆ ๆ กัซไม่อยากอยู่คนเดียวนี่ครับ ผมอยากอยู่กับคุณแม่ทุก ๆ ที่ แม่ให้ผมไปด้วยนะครับผมสัญญาว่าจะไม่ดื้อเป็นเด็กดี" กัซอ้อนฉันด้วยน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้าง แขนทั้งสองก็โอบกอดรอบเอวฉันแน่น

"อย่ากอดแม่แน่นแบบนี้สิลูก พระเอกของเรื่องเค้าจะเข้าไปผิดนะลูก" ฉันคิดในใจ แต่ก็ล้อเล่นนะคะ ฉันน่ะสงสารลูกจะแย่อยู่แล้ว ฮือ ๆ ๆ

"กัซครับ ลูกฟังแม่นะครับ ลูกเป็นผู้ชายถ้าลูกไม่เข้มแข็งอยู่ได้ด้วยตัวเอง ต่อไปถ้าลูกไม่มีแม่แล้วใครจะดูแลลูกครับ แม่ก็จะไม่สบายใจที่ดูแลลูกให้เป็นคนเข้มแข็งและดูแลตัวเองไม่ได้ ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งและช่วยเหลือคนที่อ่อนแอกว่านะครับลูก" ฉันปลอบลูกอย่างใจเย็น ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าลูกของฉันสามารถทำตามที่ให้สัญญากับฉันด้แน่นอน

 "ครับ! ผมจะเข้มแข็ง จะยืนด้วยขาของตัวเองพอโตขึ้นผมเข้มแข็งพอที่จะดูแลคุณแม่ได้ใช่ไหมครับ?" ลูกชายคนเก่งของฉันรับปากแล้วก็เอามือน้อย ๆ น่ารักเช็ดน้ำตาและขี้มูกที่เกือบไหลเข้าปากไปแล้ว อี๋............

"ใช่ครับ ถ้าลูกเข้มแข็งตั้งแต่วันนี้ ต่อไปเมื่อลูกโตขึ้นลูกก็จะดูแลแม่ได้อย่างสบาย ๆ เลย ถ้าอย่างนั้นลูกต้องเริ่มเข้มแข็งตั้งแต่วันนี้เลยนะลูก" ฉันพูดด้วยรอยยิ้มอาบแก้มสองข้างเพื่อให้ลูกรู้สึกดีขึ้น

"ครับแม่ ผมสัญญา" กัซให้สัญญากับฉันด้วยสายตาที่แน่วแน่

เช้าวันต่อมา

"แม่ไปทำงานก่อนนะลูก อย่าดื้ออย่าซนเป็นเด็กดีนะลูก แล้วแม่จะรีบกลับนะครับ" ฉันกำชับเด็กชายอีกครั้งก่อยสตาร์ทรถไปทำงาน

"ครับ ผมสัญญา" เด็กชายให้คำมั่นสัญญากับฉันอีกครั้ง แล้วเค้าก็มองดูรถที่ฉันขับไปทำงานจนลับตา พอฉันขับรถอกไปจนลับตาลูกชายสุดที่รักของฉันก็หันไปสนใจการ์ตูนดราก้อนบอลแซดสุดโปรดต่อ