Remember Me JUNSEOB

เนื้อเรื่อง

เหตุเกิดจากความเข้าใจผิด

"ฮยอง!เดี๋ยวสิฟังโยก่อนสิ"สองเท้าเล็กรีบวิ่งตามคนร่างสูง ที่รีบร้อนเดินออกจากห้องไปเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจระหว่างคนตัวเล็กกับไอ้เพื่อนทรยศ
มือเล็กคว้าแขนคนตัวโตไว้ได้ทันก่อนที่ลิฟต์จะเปิด
"ไม่มีอะไรต้องอธิบายทุกอย่างภาพมันฟ้องหมดแล้ว"
จุนฮยองไม่อยากจะอยู่ในคอนโดแห่งนี้แม้แต่นาทีเดียวเขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่โดนคนที่รักมากทั้งสองหลอก
"มันไม่ใช่เหมือนฮยองเห็นนะให้โอกาสโยอธิบายก่อนสิฮยองดูจุนฮยองแค่ แวะเอาของมาให้นะบังเอิญโยทำน้ำหกใส่เสื้อเขาเลยจะเอาไปซักแค่นั้นเองนะ" "มันก็แค่คำแก้ตัวของคนร่านๆแบบนายยังโยซอบ" โยซอบนิ่งอึ้งไป น้ำใสๆที่ปริ่มอยู่แล้วตรงขอบตา ร่วงเผาะลงบนแก้มใส ฮยองคนที่มีเหตุผลคนนั้นหายไปไหน
ยงจุนฮยองเดินจากไปพร้อมกับทิ้งรอยช้ำบนแขนเล็กที่เขาออกแรงบีบไว้อย่างไม่ไยดี สมควรแล้วล่ะคนอย่างนายมันต้องเจอหนักกว่านี้

 >>คลับหรูย่านคังนัม<<

"เห้ยมึง ค่อยๆจิบดิวะ นี่เล่นซดเหล้าเหมือนน้ำเปล่าเลยนะมึง" ไอ้ดงอุนพยายามแย่งแก้วเหล้าจากมือผม
"มึงไม่ได้ถูกสวมเขาเหมือนกูนี่ ปล่อยนะเว้ยกูจะเมาให้ลืมแม่งทั้งสองคนเลย"ดงอุนส่ายหัวอย่างเอือมระอา"มึงถามน้องเขารึยังความจริงมันเป็นไงไม่ใช่ไปว่าเขาอย่างงั้น"
"กูไม่อยากฟังคำแก้ตัวเว้ย"

"ฮัลโลโยซอบหรอ?มารับจุนฮยองหน่อยสิตอนนี้เมาเป็นหมาอยู่คลับเนี่ย" ทันทีที่รับสายจากดงอุนโยซอบก็รีบออกจากคอนโดเขาพยายามโทรหาจุนฮยองเป็นร้อยๆสายแล้วแต่ก็โดนกดตัดสายตลอด ที่แท้ก็ไปกินเหล้านี่เอง เฮ้อ!
โยซอบรีบวิ่งไปประคองจุนฮยองที่ยืนคอพับคออ่อนอยู่ข้างๆดงอุน "ขอบคุณนะดงอุนอา" "มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันล่ะจุนฮยองมันรักนายมากนะ"
"ฮะ เข้าใจแล้ว"โยซอบยิ้มให้ดงอุนก่อนจะลากคนตัวโตขึ้นแท็กซี่กลับคอนโด

"ฮยอง ฮยองฮะ ถึงคอนโดแล้วฮะ ลงเถอะ"โยซอบเขย่าแขนอีกคน"ฮือ!อย่ามายุ่งน่า" โยซอบได้แต่ถอนหายใจพยายามดึงอีกคนออกจากรถ เอ๊ะ!เหมือนจะรู้สึกตัวแล้วสินะ "ปล่อยฉันนะ!!"จุนฮยองกับโยซอบยืนทะเลาะกันอยู่ตรงข้างถนน หน้าคอนคอนโด ด้วยความโมโหจุนฮยอง สะบัดมือโยซอบออกอย่างแรง จนคนตัวเล็กเซไปกลางถนน เหตุการณ์เกิดขึ้น เร็วจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีรถอีกคันวิ่งมา

เอี๊ยดดดดดดดดดด

เสียงเบรคบวกกับเสียงล้อรถยนต์เสียดสีกับพื้นถนนเสียงดังลั่น ตามมาด้วยเสียงอื้ออึง และกรีดร้องของผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ จุนฮยองชะงักในทันที มือไม้สั่น หัวใจเต้นรัว สมองของเขากำลังประมวลผล ร่างเล็กที่นอนจมกองเลือดอยู่บนถนนแน่นิ่งไม่ไหวติง เขาพยายามสะบัดหัว คงเป็นเพราะเมาแน่ๆเขาคงง่วงหรือกำลังเบลออยู่แน่ๆ
"กรี๊ดดดดดดดดคนโดนรถชน!!!"เสียงหญิงสาวคนนึงปลุกให้สติเขากลับคืนมา ไม่นะ!โยซอบ
จุนฮยองปราดเข้าไปประคองร่างเล็กที่ชุ่มไปด้วยเลิอดกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว "ยะ โยซอบบตะตื่นมาคุยกับฮยองก่อนสิ"จุนฮยองใช้สองมือประคองใบหน้าโยซอบพรางตบแก้ป่องเบาๆ "โยซอบ ดะได้..ยินฮยองมั้ยค..คะครับคนดี" เสียงร่ำร้องราวจะขาดใจ ขาดห้วงเป็นพักๆ
น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินลงมาช้าๆ โยซอบคงสลบเฉยๆสินะอเดี๋ยวพอไปถึงโรงพยาบาลถึงมือหมอโยซอบก็ปลอดภัยแล้ว

เสียงหวอรถพยาบาลดังใกล้เข้ามา อดทนอีกนิดนะโยซอบรถพยาบาลกำลังจะมา เดี๋ยวโยซอบของฮยองก็ไม่เป็นไรแล้ว

"หลีกทางหน่อยครับขอดูคนไข้หน่อยครับ"จุนฮยองขยับตัวออกจากร่างบางเล็กน้อย พยาบาลรีบรุดเข้าไปดูคนตัวเล็กทันที ชั่วอึดใจ พยาบาลมองหน้าจุนฮยองแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"คนไข้เสียชีวิตแล้วคะ เสียใจด้วยนะคะ"
จุนฮยองชาไปทั้งร่าง หัวใจเหมือนหยุดเต้น ลำคอตีบตัน น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอีกครั้งและครั้งนี้มาพร้อมกับเสียงร้องไห้โฮ เขากอดร่างเล็กแน่น "โยซอบ!!!ไม่จริงใช่ไหมมมม"

พิธีฝังศพเป็นไปอย่างเรียบง่ายตามแบบที่โยซอบชอบ จุนฮยองสวมแว่นกันแดดสีชา แต่งกายด้วยชุดดำ เหม่อมองรูปของคนรักด้วยอาการเลื่อนลอย
"เสียใจด้วยนะจุนฮยอง"ยุน ดูจุน เดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ "ขอบใจที่มานะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ไม่เชื่อใจนายแล้วทำให้เกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ เป็นเพราะความงี่เง่าของฉันคนเดียวทำให้โยซอบต้องตาย"" อย่าโทษตัวเองเลยน้องไปสบายแล้วนะ" ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้จุนฮยองก็เอาแต่ปิดตัวเอง วันๆก็กินแต่เหล้า
"โยซอบ ฮยองคิดถึงโยซอบเหลือเกิน ทำไมโยซอบใจร้ายจัง ทิ้งฮยองไว้คนเดียวทำไม ฮยองเหงานะโยซอบ"เสียงสะอื้นไห้แผ่วเบา ร่างสูงนอนขดตัวกอดรูปคนตัวเล็กไว้แน่น คนในรูปยังคงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน คนที่สมควรตายคือเขาไม่ใช่หรอ? ทำไมต้องเป็นโยซอบของเขาด้วย

ถ้าเพียงวันนั้นเขายอมที่จะฟังที่โยซอบอธิบายและมีสติมากกว่านั้นทุกอย่างก็คงไม่ลงเอยแบบนี้

ฮยองรักโยซอบมากนะรู้มั้ย