หมาหวงปลา นิสัยหรือสันดานคน

เนื้อเรื่อง

หมาหวงปลา

คุณรู้จักหมาไหม สุภาษิตที่ทุกท่านคงจะเคยได้ยินก็คือ หมาหวงก้าง ที่ปัจจุบันนี้ ยุคสมัยได้เปลี่ยนไป นิสัยของคนเราก็เปลี่ยนไป ในทุกวันนี้ ไม่เพียงแต่ผู้หญิง ผู้ชายก็เป็นเช่นกัน หึง หวง ต่อยตีกันเพียงเพราะเรื่องผู้หญิง คุณคิดว่าอะไรคือสิ่งทำให้คนที่ไม่รู้จักกันเกลียดกันและกันได้ ไม่ใช่ข่าวลือ ไม่ใช่สิ่งแรกเห็นที่คุณได้พบเจอ แต่สาเหตุนั้นอยู่ที่ที่เดียว นั้นลึกลงไปในกะโหลก ทะลุผ่านชั้นศีรษะ ฝ่ากล้ามเนื้อเข้าไป สิ่งนั้นคือสมอง ใช่ สมอง ความคิดของคุณที่มีต่อเขา และความคิดของเขาที่มีต่อคุณ จะสร้างกำแพงความคิดขึ้นมา บั่นทอน และทำลายความสัมพันธ์ของคุณ ซึ่งหากคุณได้พบเจอกันในสถานการณ์อื่น สิ่ง ๆ นี้ย่อมไม่มีวันเกิดขึ้น ทั้งหมดนี้คุณคิดไปเอง เอามาต่อเติม สร้างเป็นจินตนาการ แล้วเริ่มกัดกินในใจคุณ คุณหาเรื่องคนที่ให้ความสนใจกับเจ้าปลานี้ เขาอาจจะแค่มองแล้วเดินจากไป แต่คุณก็กัดเขาเสียแล้ว พฤติกรรมนี้ นับจากนี้ไปผมจะขอนิยามว่า หมาหวงปลา

ในอดีต ก็แค่วันปกติ วันธรรมดาที่แสงแดดยามสนธยากำลังจะลาลับไป ผมได้มีโอกาสเห็นปลาน้อยตัวนี้ว่ายผ่านไป ผมไม่รู้หรอกว่าวัน ๆ นั้นจะสร้างความพลิกผลันในชีวิตผมไปตลอดกาล ผมเจอ ผมก็คุยเล่น ตามประสาคนชอบคุยไปเรื่อย จนกระทั่งวันหนึ่งที่หมาตัวนั้นก็มาหา กับปลาตัวผู้ หมาตัวผู้ คงไม่รู้สึกอะไร ไม่มีปฏิกิริยาเท่าไหร่ แต่กับปลาตัวเมีย หมาตัวผู้ตัวนี้ดูค่อนข้างจะหวงอยู่ หมิ่นเหม่จะเข้าข่ายหมาหวงก้าง แต่นั่นมิใช่ก้างนี่นา ปลาตัวเมียตัวนี้ยังคงสดใหม่อยู่เลย ผมก็เปรียบเสมือนพ่อค้า เป็นเพียงพ่อค้าที่ชอบพูดคุย รู้จัก หรือดูลักษณะปลาไปเรื่อย หมาตัวนี้น้ำลายฟูมปาก ตาแดงก่ำราวจะฉีกเนื้อผมให้เป็นชิ้น ๆ อาจจะด้วยเพราะมีเจ้าหน้าที่เทศบาลอยู่ใกล้ ๆ หรืออย่างไร หมาตัวนั้นจึงแค่เห่าและข่วนเบา ๆ แล้วทั้งสองสิ่งนี้ก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ หมาตัวนี้ ตอกย้ำและไล่ต้อนผมเพื่อให้ผมยอมรับในสิ่งที่ผมไม่ทำ จนกระทั่งมันกัด ผมไม่อยู่ในสถานที่ ไม่มีอุปกรณ์ ไม่มีอะไรจะป้องกันตัว เพื่อให้เหตุการณ์่ผ่านพ้นไปด้วยดี คงไม่มีอะไรจะดีไปกว่า ปล่อยให้หมามันสร่างบ้า หายบ้าก่อน แล้วค่อยระวัง อย่าไปเดินตามตรอกซอยนั้นอีก 

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นด้วยความบ้าคลั่งเพียงชั่ววูบหนึ่งของชีวิต อารมณ์อันโหดร้ายหนึ่งที่เป็นด้านมืดของมนุษย์ คุณได้ฆ่าตัวคุณในด้านดีไปโดยไม่รู้ตัว หากคน ๆ นั้นเคยมีอยู่ล่ะนะ ผมหัวเราะและร้องไห้ให้กับความโชคร้ายของตัวเอง น้ำใส ๆ ไหลลงมาก็มิได้ทำ อันที่จริง มันเป็นความรู้สึกเศร้าโศกาและผิดหวังเสียมากกว่า ปลาตัวนั้นทำร้ายความไว้ใจที่ผมได้ให้ไว้ ในเมื่อปลาน้อยไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่ว่าจะเป็นความรู้จักว่าเรื่องใดควรไม่ควรหรือเหตุแห่งความไม่รู้ ว่าด้วยหมาตัวนั้นกระตุ้นความบ้าคลั่งได้ง่ายเพียงไร

เธอทำตัวเธอเอง เขาก็กระทำด้วยตัวตนแห่งเขาเอง ฉันก็คงไม่อาจทำอะไรได้นอกจากระบายเสียในกระดาษอิเล็กทรอนิกส์ใบจ้อยนี้เสีย กระไรอยู่ คุณผู้อ่านเอ๋ย จงอย่าลืมเสียว่า สิ่งนี้คือสิ่งที่ปรากฏได้ในมนุษย์ทั่วไป วันใดที่คุณปล่อยให้เขาที่ดำมืดกัดกินแล้วสังหารคุณไป ดังนั้นจงอย่าหวังเลยว่าจะได้กลับมาสู่โลกแห่งแสงสว่างใบนี้อีก มัน ความมืดนั้น จะกลับมาหลอกหลอนและกลืนกินคุณอยู่เรื่อย ๆ จนในที่สุดแสงสุดท้ายก็จะหายไป จงอย่าปล่อยให้มันครอบงำ ก่อนที่คุณจะสูญเสียทุกสิ่งไป ทั้งเพื่อนมิตร คนรู้จัก พ่อแม่ ญาติพี่น้อง และท้ายที่สุดก็คือตัวคุณเอง...