(e-book) MARKBAM ║ กาลครั้งหนึ่ง...เรารักกัน (END)

 กาลครั้งหนึ่ง

เรารักกัน

ไกลสุดฟ้าก็ไม่สามารถกั้นเรา แค่ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ

แต่การได้รักเธอ นั่นคือของสำคัญกว่า

และมันมีค่ามากเกินกว่าสิ่งไหนไหน

ฉันขอสัญญาจะจำทุกเรื่องราว ไม่ว่าร้ายหรือดี สุขหรือทุกข์ใจ

ฉันจะทบทวนเรื่องราวของเธอตลอดไป เผื่อวันสุดท้ายที่ฉันหายใจ

.จะได้ไม่ลืมเธอ .

"แม่แบมมม!"

เท้าที่กำลังจะหมุนเดินไปแผนกรับ-จ่ายยาของเมธัสชะงักงัน ในขณะที่เจ้าของชื่อที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ใจสะท้านวูบ ร่างกายพลันหนักอึ้งเหมือนถูกหินหนักหล่นทับ แบมแบมหันไปมองทางเสียงแจ้วคุ้นหูที่ดังมาก่อนตัว เพียงไม่กี่นาทีเด็กชายตัวน้อยในชุดผู้ป่วยโรงพยาบาลก็วิ่งเข้ามากอดเอวของคุณแม่ที่เจ้าตัวมองเห็นมาแต่ไกล เดินตามหลังมาด้วยนางพยาบาลที่เพิ่งพาน้องมินกลับมาจากห้องเด็กเล่นในโรงพยาบาล กำลังจะพากลับไปที่ห้องพักที่ยายอิ่มนอนหลับอยู่ แต่บังเอิญเจอแม่เด็กเข้าเสียก่อน

“น้องมินได้เล่นสไลเดอร์ด้วยคับ สนุกม๊ากกก พรุ่งนี้คูมพยาบาลพาน้องมาเล่นอีกนะคับ น้องมินจะยอมให้ฉีดก้น จะยอมกินยาขม ไม่งอแงเลยคับ” เด็กชายหันไปอ้อนคุณพยาบาล ใบหน้าจิ้มลิ้มดูสดชื่นไม่เหลือเคล้าคนป่วยแล้ว แต่แล้วคนหล่อต้องหน้างอเมื่อสังเกตเห็นมือของแม่ “งื้อออ แม่แบม มือๆๆ แม่แบมเป็นๆ อะไรอ่าคับ”

แบมแบมตัวชาไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยตอบลูกชายที่ก้มมองมือที่ถูกผ้าพันแผลพันไว้ด้วยสายตาห่วงใย ดวงตากลมโตปิดลงในตอนที่เสียงเข้มของใครอีกคนที่ยืนมองทุกอย่างเงียบๆ เอ่ยถามขึ้นมา

“ลูกชายนายเหรอ”

เห็นแล้ว… พี่เขาเจอน้องมินแล้ว…

แบมแบมไม่ได้เอ่ยตอบคำถาม ก่อนน้ำตาจะร่วงเผาะในตอนที่พี่มาร์คเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้า ทรุดเข่าย่อตัวนั่งลงในระดับเดียวกับน้องมิน ดวงตาเรียวคมจ้องมองใบหน้าของเด็กชายที่หันกลับมาเอียงคอมองเขาตาแป๋ว ความรู้สึกเอ็นดูก่อเกิดในหัวใจยามที่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาเล็กๆ นั้น และมันยิ่งชัดเจนยามที่มือหนาได้วางบนศีรษะทุย แบมแบมที่เห็นการกระทำตรงหน้าแทบขาดใจ ดูไม่ออกเลยว่าภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง และดวงตาเรียวคมคู่นั้นที่มองน้องมินไม่วางตากำลังคิดอะไร พี่เขาจะสังเกตไหม… จะรู้หรือเปล่าว่าดวงตาของน้องมินถอดแบบคนเป็นพ่อมาแทบทั้งหมด…

“ชื่ออะไรเรา”

น้องมินหันไปมองคูมลุงหน้าดุแล้วเหลือบไปมองแม่แบมที่ไม่ได้ว่าอะไร จึงเข้าใจไปว่าคูมลุงคงเป็นเพื่อนแม่เลยคุยด้วยได้ 

“ชื่อน้องมินคับ เด็กชายภูวมินทร์”

“มิน…” เมธัสพยักหน้าแล้วถามต่อ พลางมองสำรวจเครื่องหน้าของเด็กชายที่เขาจำได้ลางๆ ว่าคล้ายเคยเจอกันมาก่อนแล้ว ใครจะรู้ว่าแม่แบมที่เด็กตรงหน้าเคยเรียกหาตอนอยู่โรงพยาบาลจะเป็นคนเดียวกันกับแม่แบมคนนี้ “อายุเท่าไหร่แล้ว”

“ห้าขวบคับ อยู่อนุบาลสองแล้ว” ไม่ว่าเปล่า น้องมินชูห้านิ้วด้วย 

เพียงเท่านั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมผู้ใหญ่สองคนที่มีเด็กชายตัวเล็กยืนคั่นกลาง ร่างสูงจมอยู่กับห้วงความคิดบางอย่าง มือหนาที่ลูบศีรษะของเด็กชายยังคงอยู่ที่เดิม แต่มืออีกข้างค่อยๆ เอื้อมไปกอบกุมมือที่บีบกันแน่นของคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าหลบตากัน ดวงตาเรียวคมช้อนมองดวงตากลมโตที่เอ่อคลอน้ำตา ก่อนเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาในใจออกไป…

“มีอะไรจะสารภาพหรือเปล่า… เรื่องลูก”

เมธัส ตฤณเตชธรรม (มาร์ค)

พี่คิดถึงแกงส้ม คิดถึงข้าวไข่เจียว คิดถึงผักต้มกับน้ำพริกปลาทู 

คิดถึงจักรยานคันเก่า คิดถึงบ้านไม้ริมน้ำหลังเล็กของเรา 

คิดถึงเสื่อกับฟูกแข็งๆ คิดถึงหมอนข้างตัวหอมๆ ที่ชอบหน้าแดงตอนนอนกอด

พี่คิดถึงแบม

กันต์พิมุกต์ ธรรมรักษ์ (แบมแบม)

แล้วความรักมันคลุกกินกับข้าวได้เหรอพี่มาร์ค 

พี่ก็เห็นว่าไอ้ความรักที่พี่ว่ามันทำให้ชีวิตเราแย่ลงทุกวัน 

แบมต้องการเงิน ถ้าพี่ไม่มีให้ก็ไสหัวออกไปจากบ้านแบมเลยไป!

เจ็บจวนเจียนจะตาย แต่ทำได้เพียงปลอบใจตัวเองเพียงลำพัง 

แกทำถูกแล้ว... ทำดีที่สุดแล้วแบมแบม  

เด็กชายภูวมินทร์ (น้องมิน)

เด็กชายพูวะมิน ทำมารัก โอ๊ะ! ม่ายช่ายยยย งื้อออ เพื่อนๆ อย่าหัวเราะน้องมินซี่ 

เอาใหม่ๆ สวัสดีคับ ผมชื่อเด็กชายภูวมินทร์ ตีนเตชะทำ ชื่อเล่นน้องมิน อายุห้าขวบ 

น้องมินเป็นลูกลุงแก่กะแม่แบมคับ!

#ลุงแก่แม่แบม

Written by ช้อยลดา

Twitter: @choylada

ลุงแก่แม่แบมมีจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊คแล้วนะคะ ใครที่สนใจสามารถกดจิ้มสั่งซื้อผ่านทางเว็บ mebmarket ด้านล่างนี้ได้เลยค่ะ

(MARKBAM) กาลครั้งหนึ่ง... เรารักกัน ช้อยลดา www.mebmarket.com ขอแค่ได้มองจากมุมเล็กๆ ตรงนี้ ได้เห็นพี่มาร์คประสบความสำเร็จ มีชีวิตการงานเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ แบมก็พอใจแล้ว ส่วนลูกของเรา… แบมสัญญาจะดูแลเขาให้ดี ส่งเขาเรียนสูงๆ ไม่ให้ชีวิตเขาต้องลำบากเหมือนแบม

T
B