นิทานอีสป ชายตัดไม้กับเทพารักษ์

 ยังมชาวป่าผู้หนึ่ง ขณะที่ตัดต้นไม้อยู่ริมลำธาร เขาทำขวานหลุดจากมือพลัดตกจมหายลงไปในน้ำ ตัวเป็นคนว่ายน้ำไม่เป็นครั้นจะลงไปงมก็กลัวจมตายไม่รู้จะทำประการใด ก็นั่งลงกอดเข่าร้องไห้อยู่ริมลำธารนั้น เทพารักษ์ผู้เป็นที่รักษาลำธารมีความสงสาร จึงมาปรอบโยน แล้วก็งลงไปงมขวานทองขึ้นมาให้เล่มหนึ่ง ชายผู้นั้นเห็นว่าไม่ใช่ขวานของตน เทพารักษ์เลยไปงมขวานเงินขึ้นมาใหม่ ชายผู้นั้นตอบว่าไม่ใช่ขวานของตน เทพารักษ์เลยงมอีกรอบจึงเจอขวานที่เก่าและแก่ ชายตัดไม้บอกว่า ใช่ๆขวานเล่มนี้เป็นของผม เทพารักษ์เห็นว่าชายผู้นี้เป็นคนที่ซื้อสัตย์ เลยมอบขวานเงินและขวานทองไห้ และ3วันต่อมาเพื่อนบ้านคู่หนึ่งได้ยินข่าวลือ จึงไปที่ริมลำธาร และแอบทำขวานตกลงไป พร้อมทั้งยังแกล้งร้องไห้อีก เทพารักษ์ จึงลงไปงมขวานทองขึ้นมา ชายที่โกหกตอบ ใช่ๆขวานเล่นนี้ของผมเอง   เทพารักษ์เห็นว่าชายผู้นี้ไม่ซื้อสัตย์ทันใดนั้น เทพารักษ์ก็หายตัวไป พร้อมทั้งชายโกหกไม่ได้ขวานกลับมาอีก