หายไป

เนื้อเรื่อง

ในปี 2010 บอร์นสครีมกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ อยู่ๆก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้น

“เจอแล้ว!! อยู่ที่นี่เอง” เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา และก็ตามด้วยเสียงตะกุกตะกัก

“นั่นใครน่ะ!” บอร์นสครีมตกใจ และวิ่งไปดูที่ห้องเก็บของที่เป็นต้นตอของเสียง เขาไม่เจอใครเลย เขาตรวจสอบสภาพห้อง มีร่องรอยของการค้นหนังสือ เขาพบว่ามีหนังสือเล่มหนึ่งหายไป...

ปี 2015

“ผมไม่เชื่อหรอก สิ่งที่คุณเอามาอ้างนั่นโกหกทั้งเพ” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมาในที่ประชุมของงานแถลงข่าวอ่างน้ำวนไทม์แมชชีน เขาคือ 1 ใน 100 คนที่ยังอยู่ในที่ประชุม ทั้งๆที่เขาไม่เชื่อแต่ทำไมเขายังอยู่ในที่แห่งนี้กันล่ะ

“...” บอร์น สครีม ผู้คิดค้นทฤษฎีกระแสแห่งกาลเวลายืนเงียบ ดูว่าเขาจะพูดอะไร

“การเปรียบเวลาเหมือนสายน้ำ เป็นความเข้าใจทิ่ผิด เวลานั้นไม่มีอยู่จริง พวกเราย้อนอดีตกลับไปไม่ได้หรอก”

“ถ้างั้นแล้ว คุณมาที่นี่ทำไม..โครงการนี้มีแต่เฉพาะผู้ที่อยากจะย้อนเวลาเท่านั้นถึงจะอยู่ที่นี่ได้” บอร์นโต้ตอบ

“ผม..ผมแค่..” ชายหนุ่มคนนั้นเงียบไป

“คุณคงเคยได้ยินเรื่องกฎแห่งการดึงดูดสินะ มนุษย์เราน่ะมีความคิดและมันมีพลังมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงโลก”

                บอร์นกระโดดลงมาจากเวที เขาเอาชายเสื้อเชิ้ทออกจากกางเกง ถอดสูทด้านนอกแล้วแขวนไว้บนบ่า ปลดเนคไทออก ยัดใส่กระเป๋ากางเกงที่ด้านหลังและเดินเข้าไปหาชายคนที่เป็นคนสุดท้ายในที่ประชุม

“ที่จริงแล้ว...ผมย้อนเวลาด้วยวิธีอื่นน่ะ”

“อะไรนะ ที่คุณหลอกทุกคนหรอ”

“มาดูนี่สิ” บอร์นชักชวนให้เขาเดินตามขึ้นมาดูอ่างน้ำ ความจริงแล้วมันเป็นแค่อ่างน้ำธรรมดา

“คุณทำได้ยังไง ผมไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลย ตกลงคุณแค่เล่นตลกงั้นหรอ”

“ที่จริงแล้วไม่มีใครรู้หรอกว่าทุกวินาที เกิดอะไรขึ้นบ้าง ในโลกเราไม่มีทฤษฎีไหนที่จะมาพิสูจน์ได้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา ต่อให้นายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ มีเงินมากแค่ไหน นายก็คงไม่รู้ทุกเรื่องหรอก”

                ทฤษฎีกระแสน้ำไหลข้ามเวลา เป็นเรื่องตลกที่บอร์น สครีมแต่งขึ้น แต่ที่จริงแล้วเขาสามารถย้อนเวลาได้ด้วยพลังแห่งความคิดที่เขาพูดไปเมื่อครู่ ตัวเขาในปี 2015 ยังอยู่ในปี 2015 ที่เดิม ไม่ได้ไปไหน เขาได้ใช้พลังแห่งความคิดสร้างให้ตัวเองไปอยู่ในปี 2010 ต่างหาก สาเหตุที่เขาต้องทำเป็นพูดเรื่องอ่างน้ำเพื่อที่จะให้คนในที่ประชุมกำลังคิดถึงเรื่องย้อนเวลาเช่นเดียวกับเขา เพราะว่าการใช้พลังแห่งความคิดอาจจะได้ผลก็ต่อเมื่อมีคนคิดเหมือนๆกัน แต่ก็ไม่เคยมีใครทดลองทำจริงๆซักที บอร์นจึงคิดที่จะเป็นผู้ใช้กฎนี้กับอดีต แทนที่จะใช้กับปัจจุบันหรืออนาคต เขาจึงสร้างอ่างน้ำปลอมๆขึ้นมาบังหน้า เพื่อที่จะให้คนในที่ประชุมกำลังคิดถึงเรื่องย้อนเวลาเช่นเดียวกับเขานั่นเอง

“คุณนี่มันพิลึกชะมัด”

“ผมเฝ้าคิดถึงแต่วันที่แก้ไขอดีต..คุณก็คงเคยได้ยินไม่ใช่หรอว่าคนเรามักทำผิดพลาดจากอดีตที่ตัวเองทำ ผมก็แค่ไม่อยากให้เรื่องร้ายๆมันเกิดขึ้นเท่านั้น...”

“ผมพอจะเข้าใจคุณนะ มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมมาที่นี่ ทีแรกผมก็นึกสงสัยว่าคนเราจะย้อนเวลาได้จริงๆหรอ แต่ดูท่าทางเรื่องเล่าของคุณน่าสนใจไม่น้อยที่บอกว่าความคิดเป็นพลังเนี่ย ผมชักจะมีกำลังใจในชีวิตซะแล้วสิ”

                บอร์น ยิ้มให้กับเขา และทุกอย่างก็จบลง...ไม่มีใครรู้ว่าการย้อนเวลาด้วยความคิดจะได้ผลหรือไม่ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

“ถ้างั้นแล้วคุณจะทำอะไรกับอดีตของคุณล่ะ” ผู้ชายคนสุดท้ายที่อยู่ในห้องประชุมถาม

“ผมจะเก็บรักษาสมบัติของผมไว้อย่างดีน่ะสิ”

“คงเป็นของมีค่ามากๆเลยสินะครับ”

“หนังสือนางนวลที่ผมแอบขโมยของพ่อมาอ่าน”

“!?”