พ่อมดมหัศจรรย์พันธุ์ข้าวเหนียว

"โรงเรียนพ่อมดแม่มด?" ฉันเอียงคอคิด เหยาะน้ำปลาลงจานส้มตำ เสียงจิ้มของสากในครกยังดังกังวาน

"ฉันไม่สนหรอก! ส้มตำไก่ย่างอร่อยกว่าเยอะ!"

ทันใดนั้นเอง เสียงเล็กแหลมดังขึ้นจากด้านข้าง "เฮ้! นายนั่นแหละ! ใช่ นายเลย!"

ฉันหันไปมอง แล้วเกือบสำลักน้ำลาย คนตัวจ้อยขนาดไม่ถึงเอวฉัน ยืนเอามือเท้าสะเอว ท่าทางขึงขัง "อะไรนะ? คนแคระเรียกฉันงั้นเหรอ?"

"คนแคระเหรอ?" เขาสะบัดไม้เท้าที่เล็กเหมือนก้านเสียบลูกชิ้นด้วยความโกรธ "นี่แกกล้าดูถูกข้า ผู้เป็นจอมเวทย์ภูติที่เก่งที่สุดในสามโลก ว่าเป็นคนแคระเรอะ! อยากตายใช่มั้ย!"

โอ้ย... คนแคระ—เอ๊ย คนตัวเล็กนี่ อารมณ์ร้อนจริง ๆ นะ ฉันเกาหัวแกรกๆ "โอเค ใจเย็นๆ นะ ลุงคนแ—อุ๊ย! เอ่อ ลุงคนตัวเล็ก! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น! แค่ถามว่าเรียกฉันทำไมต่างหาก"

เขาชักสีหน้า "งั้นก็ดีแล้ว ข้าแทบอยากเสกเจ้าให้เป็นกบเสียจริง จะได้จบเรื่อง!" แต่เขายื่นซองจดหมายสีทองยับๆ มาให้ "นี่ จดหมายเรียกตัว! โรงเรียนพ่อมดแม่มดแห่งสถาบันเวทมนตร์ส่งมาให้เจ้า โชคดีที่เลขตกหล่น ไม่งั้นเจ้าอดแล้ว"

ฉันหยิบจดหมายมาเปิดดู เนื้อหาด้านในเขียนด้วยลายมือหรูหรา แต่ดูเหมือนเป็นงานปริ้นต์ราคาถูก:

"ขอแสดงความยินดี! คุณได้รับเลือกให้เข้าศึกษาในสถาบันเวทมนตร์แห่งโลก! กรุณาเตรียมตัวพบกับความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของคุณ!

• หมายเหตุ: กรุณานำอาหารท้องถิ่นของคุณติดตัวมาด้วย"*

ฉันยิ้มแห้งๆ "ตลกน่า เวทมนตร์อะไร? ฉันขออยู่บ้านกินข้าวเหนียวหมูปิ้งดีกว่า!"

จอมเวทย์ตัวจ้อยถอนหายใจ "เจ้าไม่เข้าใจใช่มั้ย? เวทมนตร์คือชีวิตของเจ้า! เอาเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปเอง พร้อมมั้ย?"

ยังไม่ทันตอบดี เขาก็สะบัดไม้กายสิทธิ์ วงแสงสีเขียวระยิบระยับล้อมรอบตัวฉัน ทันใดนั้น ข้าวเหนียวในมือกลายเป็นไม้กวาด และฉัน... ก็ลอยขึ้นไปบนฟ้า

"เดี๋ยวววว! ฉันยังไม่ได้กินส้มตำเลยยย!"

เครดิตเรื่อง  คุณพรี่วี