[ fanfic ] ปริศนา มายาอัตตานิรันดร์ (2)

ที่ตรอกของมุมตึกสกปรก ร่างของชายหนุ่มนักมายากลล้มลง นั่งพิงกำแพงด้วยความเคียดแค้น และเกลียดชัง

ยัยเด็กหัวม่วง ไอ้เด็กปากดี แล้วก็ยัยอ่อนแอนั้นทำไมมันถึงรอดไปได้ ทำไมๆ ทั้งๆ ที่ฉันพยายามและคิดแผนมาอย่างดีแล้วแท้ๆ

ถึงเชียรจะไม่สมหวัง ยังไม่มีใครเอาตัวท่านศาสดาของเค้าไปได้ แต่เขาก็ยังอดเคียดแค้นไม่ได้อยู่ดี หากแม้เพียงความตายของหนึ่งในสามคนนี้เกิดขึ้น เขาก็จะดีใจอย่างที่สุด

แต่... แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ โธ่เอ้ย ยัยเด็กหัวม่วงนั้นก็กลายเป็นร่างสถิตปีศาจไปแล้ว ส่วนยัยเด็กแม่มดนั้นก็มีญาณอาถรรพ์ จะเหลือก็แค่ไอ้เด็กปากดีนั้น แต่มันก็ดันมาเก่งเรื่องไสยศาสตร์อีก น่าโมโหที่สุด สักวัน.. สักวัน..

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินตรงมา มันมาหยุดอยู่ด้านหน้าของชายหนุ่ม แสงพระจันทร์ที่ส่องไม่ทำให้เห็นใบหน้าของคนคนนั้นเลย

" เอ๊ะ.. ใครกันนะที่มายืนรำไห้อยู่ในตรอกแห่งนี้ ค่ำมืดแบบนี้ คงจะมีเรื่องที่ร้อนใจอย่างมากมายเบยทีเดียว "

เสียงนั้นพูด เสียงผู้ชายที่มีโทนเสียงเข้มหนุ่ม น่าจะราวๆ กับเชียร หรืออาจจะมากกว่าสักเล็กน้อยเอ่ยขึ้น มันทำให้วิทูรสงสัยอย่างมาก

" แกเป็นใครน่ะ ออกมานะ "

" แหม.. อย่าพูดกับฉันแบบนั้นสิ นักมายากลหนุ่ม " เสียงเข้มพูด ก่อนจะพาร่างของตนเดินออกมาหยุดยืนตรงหน้าวิทูร " ฉันเพียงแค่ต้องการจะผูกไมตรีกับหนุ่มน้อยเช่นเธอเท่านั้น "

" นายเป็นใคร " เป็นใครกันนะ ทำไมถึงผมยาวสยายระต้นคอเหมือนท่านศาสดาเลย แต่ใบหน้าและสีผมไม่เหมือน ใครกัน

ชายเรือนผมสีฟ้าอ่อนยิ้มมุมปาก แค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยื่นมือออกมาตรงหน้า ออกมาวิทูร

" ฉันคือผู้นำแห่งภาคี "

°°°°°

Talk first

สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกคน วันนี้ไรท์ก็มาลงนิยายแล้ววว เย้ๆๆๆ เหตุผลที่ลงตอนใหม่ โครงเรื่องใหม่ เพราะไรท์รู้สึกว่าตอนก่อนที่ลงไปอะ.. มันไม่เท่าไรเลย ไรท์ก็เลยมาลงใหม่ แต่ถ้าตอนสั้นไปก็ขออภัยด้วยนะคะ เหตุผลที่บางตอนอาจจะสั้นไปนิด ก็เพราะเวลาที่แบ่งมาแต่งอาจจะน้อยลงนิดหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะ แต่รอบลงจนจบแน่นอน

อย่าลืมกดติดตาม คอมเม้นท์ และให้กำลังใจกันด้วยนะ...

และสำหรับใครที่พึ่งเข้ามาอ่าน สามารถย้อนไปอ่าน ปริศนา มายาอัตตานิรันดร์ภาคแรกได้เลย เพื่อเป็นการตามเรื่องราวได้ทัน

จากนี้ก็ขอฝากด้วยนะคะ จุฟฟฟๆๆๆ