ความทรงจำสมัยมัธยม

เนื้อเรื่อง

ใครว่านะว่า ชีวิตม.ปลายเป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุด...ใช่ เราเห็นด้วย...แต่ ม.ต้น ก็ไม่แพ้กันหรอก

เมื่อก่อนที่เรายังอยู่ม.ต้น เราเคยมีความรู้สึกว่าดีที่สุดแล้ว มีความสุขที่สุดแล้ว  เพื่อนๆทุกคนเรียนเก่ง  อัจฉริยะ  ตอนแรกๆก็กลัว..เราได้มาอยู่ห้องเดียวกับเด็กเก่งพวกนี้ได้ยังไง  ...มีหวังเครียดตายเลย   คงเจอแต่พวกที่หยิ่ง  เห็นแก่ตัว ด้วยความที่ถูกปลูกฝังจากรุ่นพี่ที่ประถม ว่าเด็กเก่งมักจะเป็นอย่างนี้ ช่วงแรกที่ได้เข้ามาอยู่ห้องนี้ เราก็กลัว แต่พออยู่นานๆเข้า เราก็ได้รู้ว่าจริงๆแล้ว ที่เราเคยคิดมาตลอดนั้นผิดทั้งหมด  เด็กเก่งทุกคนในห้องนี้ เป็นมิตร  มีน้ำใจ ไม่เห็นแก่ตัว ไม่หยิ่ง แถมยังติงต๊อง บ้าบอ นอกจากจะตั้งใจเรียนแล้ว  ก็ยังไม่ลืมที่จะร่วมกิจกรรม และทำอย่างจิงจังเสียด้วย  เราไม่รู้หรอกว่าห้องอื่นเป็นอย่างไร เราไม่เคยสนใจห้องอื่น รู้แต่ว่าห้องที่เราอยู่สุดยอดจริงๆ ไม่ผิดหวังเลยที่ได้มาอยู่ห้องนี้ มีเพื่อนๆแบบนี้  พอจบ ม.3 เราก็เสียใจเพียงว่าจะต้องจากเพื่อนๆห้องนี้ไปแล้ว ก่อนปิดเทอม พวกเรามาโรงเรียนกันแต่เช้า กลับบ้านกันก็เย็นมากๆ เวลาว่างในห้องก็นั่งร้องเพลงกัน เล่นกัน พวกเรามีความคิดร่วมกันว่าจะต้องใช้เวลาที่เหลือนี้ให้คุ้มค่ามากที่สุด บางครั้ง  เมื่อใครคนหนึ่งร้องไห้ หลายๆคนก็จะกอดคอกัน ร้องตาม ....สมุดเฟรนชิพ ของทุกคนหมุนเวียนกันไปทั่วห้อง เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขและน่าจดจำมากๆ พวกเราเจออะไรหลายอย่างมาด้วยกัน โดนดุ โดนด่า โดนทำโทษด้วยวิธีแปลกๆมาด้วยกัน ก่อนปิดเทอม แทบไม่มีคืนไหนที่ไม่คุยโทรศัพท์ และไม่มีการคุยโทรศัพท์ครั้งไหนๆที่ไม่ร้องไห้ ทั้งๆที่รู้ดีว่าพรุ่งนี้ ก็ยังได้พบกันอีก แต่พอนึกไปถึงอนาคตที่จะต้องแยกย้ายกันไป ก็อดไม่ได้ที่น้ำตาจะร่วง  แต่เมื่อการจากลามาถึง ทุกคนก็ต้องยอมรับ เรานัดไปเที่ยวกัน บางคนที่ไปเรียนโรงเรียนอื่น ยังคงติดต่อกับเพื่อนๆที่นี่อย่างสม่ำเสมอ เราจัดปีใหม่เพื่อร่วมเพื่อนทุกปี  ....  พวกเรารักกันมากและจะยังคงรักอย่างนี้ตลอดไป