สายลม แสงดาว... และเธอ

หนูนา... เด็กสาวที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยหมาดๆ  เธอเป็นหญิงสาวที่ดูเพอร์เฟคในสายตาของใครๆ
บ้านเธอพอมีสตางค์อยู่บ้าง เนื่องจากแม่ของเธอเป็นเจ้าของธุรกิจย่อมๆ  ถึงไม่ได้รวยล้นฟ้า แต่เธอก็พอมีกินมีใช้
เธอจบจากสถาบันหนึ่งในประเทศไทยที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง  และจบด้วยเกรดที่สวยงดงาม แม้จะไม่ใช่เกียรตินิยม
แต่เกรดของเธอก็ไม่น้อยหน้าใคร ในสถาบันเดียวกัน คณะเดียวกัน  หรือคนในสังคมเดียวกัน

ทุกวัน  หนูหนาจะใช้ชีวิตตามปกติเหมือนหญิงสาวทั่วๆไป  กิน เดิน นั่ง เล่น เช็คอินเตอร์เน็ตยามค่ำคืน  ตอนเช้านั่งรถตู้ ตอนเย็นนั่งแท็กซี่  แต่สิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจ...ที่วันนี้ต่างจากทุกวัน  คือการคิดถึงผู้ชายคนหนึ่ง  ที่เธอเคยรัก สมัยมัธยมนั่นเอง

chalee buracy เธอพิมพ์คำๆหนึ่ง ในหน่วยการค้นหาของเฟสบุ๊ค... ปรากฏหน้าคนรักเก่าของเธอได้อย่างจัง  ใต้รูปภาพของชายหนุ่มคนนัน  คือปุ่ม add friend  3 ปีได้แล้วมั้ง  ที่เธอขาดการติดต่อกับชายคนนี้อย่างสิ้นเชิง

เธอคลิ๊กเขาไปดูรูปโปรไฟล์ เลื่อนไปอีก เลื่อนไปอีก... แล้วก็ชะงัก  เพราะรูปๆนั้น  เป็นรูปคู่ของชายหนุ่มกับหญิงสาว ผู้เป็นอดีตเพื่อนสนิทเธอ  หญิงสาวที่เปลี่ยนสาวน้อยที่สดใสร่าเริง ให้เธอกลายมาเป็นหญิงสาวที่รู้ตัวว่าเธอจะยิ้มจนสุดไม่ได้อีกต่อไป...

"อย่าไปเลยนะชาลี... อย่าเพิ่งวางสายเรา  เราไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว  เธออย่าทิ้งฉันแบบนี้" หญิงสาวผู้ด้วยน้ำตานองหน้า หัวใจสลายแทบอยู่บนโลกนี้ไม่ได้อีกต่อไป

"แค่นี้ก่อนนะ  เราไม่ว่าง"  ปลายสายถูกตัดไปอย่างไม่ใยดี

นี่คือเหตุการณ์เมื่อสามปีที่แล้ว เธอถูกบอกเลิก หลังจากที่ชายคนนั้น ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนสนิทของเธอ ได้เพียงสามวัน  หลังจากนั้น ชายหนุ่มบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับเธออีกแล้ว และจะไม่ติดต่อเธอไปอีก  เธอโทรหาชายหนุ่มทุกวันอยู่สามเดือน  แต่ก็ไม่มีวี่แวว ที่ชายหนุ่มจะเปลี่ยนใจ  หนำซ้ำ ภาพทุกภาพที่ถูกบันทึกลงในสมองหญิงสาว  ไม่ว่าจะเป็น  การที่ชายหนุ่มนอกใจ  หรือการที่ชายหนุ่มไม่ใยดี  เสียงหัวเราะที่ดังก้องอยู่ด้านหน้าเธอ ทั้งที่ในใจเธอร้าวสลาย ถูกจดจำและเขียนบันทึกไว้ในส่วนท้ายใกล้ต้นคอ ให้เธอยากเย็นนัก ที่จะมีความรักครั้งต่อไป...

"โทรไปหาเขาสิลูก" แม่เธอว่า  ถ้ารักเขานัก ก็โทรไปหา ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย

ฉันปิดคอมลงแทบไม่ทัน  "ไร้สาระน่ะแม่ ก็แค่ผู้ชายคนนึง"

ฉันหยิบนมที่แม่เอามาให้บนห้องมาดื่มอย่างช้าๆ แล้วก็วางกลับเข้าไปในถาด

"หนูจะนอนแล้วนะคะ  พรุ่งนี้ หนูต้องรีบไปทำงาน"

"แม่ยิ้มเบาๆ" ก่อนที่จะปิดประตู  จริงๆแล้ว  ฉันไม่เคยรู้หรอก  ว่านมทุกแก้ว  น้ำทุกหยดที่ฉันกินเหลือไว้  แม่นั่นแหละที่เป็นคนกินของเหลือเหล่านั้น  และทุกครั้งที่ฉันร้องไห้  แม่ของฉันนั่นแหละ  ที่นอนไม่เคยได้  หลังผ่านเหตุการณ์เหล่านั้น  ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ผู้ชายคนนั้นซื้อให้ในวันวาเลนไทน์  ฉันกอดมันร้องไห้  แต่แม่ฉัน กลับต้องกอดตัวเองทุกคืน  เนื่องจากพ่อฉัน ตายไปนานแล้ว ตั้งแต่ฉัน ห้าขวบ  ฉันอดโทษตัวเองไม่ได้  ว่าทำไม ฉันถึงโชคร้ายอย่างนี้  รักผู้ชายคนหนึ่งสุดหัวใจ  แล้วทำไมเขาต้องทิ้งฉันไป... แต่หากมองในทางกลับกัน  ฉันก็ทึ่งกับแม่ตัวเอง... ที่อยู่ได้โดยไม่มีพอมาเกือบ  20ปี  ฉันไม่รู้จริงๆว่าใครโชคร้ายกว่ากัน... หรือฉันจะโชคดีกันแน่ ที่จะโชคร้ายทั้งที  ก็มีคนที่เตือนฉันว่าเธอโชคร้ายกว่านะ  ทำให้ฉันต้องผ่านทุกสิ่งทุกอย่างไปให้ได้

ฉันคิดถึงชาลี  คิดถึงเขามากยิ่งกว่าลมหายใจ  ตั้งแต่เขาจากไปในครังนั้น... ฉันไม่รู้เลยว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรเมื่อปราศจากเขา  เวลา 4 ปีมันไม่ได้สั้นๆ  และฉันก็อดคิดถึงมันไม่ได้  แม้มันจะเป็นสิ่งที่บั่นทอนจิตใจของฉันอยู่ทุกวันนั้นเอง

แล้วคุณผู้อ่านคิดว่ายังไงคะ?  จากเป็นหรือจากตาย มันดีกว่ากัน? แล้วทำไมคนเราถึงชอบเอาเรื่องราวในอดีตมาบั่นทอนจิตใจ? รู้ทั้งรู้แต่ทำไม่ได้  คิดเหมือนกันมั้ย?