[SF Reborn] แสงอรุณและผืนนภา

ข้อมูลเบื้องต้น

/> /> />

”ถ้าวันนั้นฉันบอกรักเธอไป...ฉันก็คงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้”

"Se ti amo ... non avrei rimpianto per questo."






Thank Theme
cinna

mon

แบนเนอร์มาแล้วค่ะ (เน่าสุดๆ TT_TT)

เนื้อเรื่อง

...เธอคือผืนนภาที่โอบอุ้มทุกอย่างไว้...

...ฉันมันก็แค่แสงอรุณ...

แสงอรุณที่ไม่อาจเอื้อมมือไปคว้าผืนนภาได้

ดังนั้น...เราจะรักกันได้อย่างไร

จนถึงตอนนี้...เขาก็ยังคิดแบบนั้นเสมอ....

ถ้าวันนั้น...เขารู้หัวใจตัวเองเร็วกว่านี้ละก็...เขาคงไม่ต้องมาเจ็บปวดหัวใจอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้

ถ้าวันนั้น...เขารวบรวมความกล้าและบอกรักกับเธอไป...เขาคงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้

และถ้าวันนั้น...เขาทำมันละก็...เขาก็คงไม่ต้องมาคิดเจ็บใจที่เสียเธอไปแบบนี้...

เขาว..นักฆ่าผู้ไม่มีหัวใจ เย็นชาและโหดเหี้ยม
สำหรับเขา ‘ผู้หญิง’ ก็เหมือนก้อนหินริมทาง ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่ในสายตาของเขาเลยสักคน...

และคำหวานๆที่ว่า ‘ฉันรักเธอ’ หรือคำหวานอื่นๆ ก็เปรียบเหมือนสายลมที่พัดผ่านหูของเขาไป...

ทั้งสองสิ่งนั้นไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองของเขาเลย แม้แต่เศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังไม่มี..
...เพราะเขาใส่ใจเพียงอย่างเดียวคือ การทำงานให้กับวองโกเล่รุ่นที่ 9 เท่านั้น...

ในวันที่ถูกเลือกให้ไปเป็นหนึ่งในเจ็ดของอัลโกบาเลโน่ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตของเขา...
เธอเป็นคนที่สร้างความคุ้นเคยและความไว้เนื้อเชื่อใจกับบุคคลที่ได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในทารกต้องสาป
วันแรกที่รู้จักกัน...เธออบคุกกี้มาแจกจ่ายให้กับทุกคน คนที่รับคุกกี้ของเธอไปกินก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

“คุณจะรับด้วยมั้ยคะ...คุกกี้นี้น่ะ” เธอยื่นคุกกี้ให้เขา

“ฉันไม่ค่อยชอบของหวานหรอกนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“งั้นรับกาแฟมั้ยคะ ฉันจะชงเอสเพรสโซ่ให้” เธอกลับยิ้มให้อย่างเป็นมิตรและเทกาแฟใส่แก้วให้

“ไม่เข้าใจรึไง..ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ..” ก่อนที่เขาจะพูดจบ เธอก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ถ้าสงสัยฉัน ฉันก็จะดื่มให้ดูก่อนว่ามีพิษมั้ย ตกลงนะคะ คุณนักฆ่าขี้ระแวง”

“เข้าใจแล้ว ชงมาเถอะ ฉันชอบดื่มเอสเพรสโซ่” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลูบจอนไปด้วย

หญิงสาวยิ้มและพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “น่ารักจังนะคะ จอนม้วนๆของคุณน่ะ”

ชายหนุ่มนัยน์ตาสีถ่านจ้องหญิงสาวเขม็ง...และนั่นเป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักกับเธอคนนั้น..

เธอคนนั้น...มีชื่อว่าลูเช่ และเขาก็จดจำมันไปตลอด...

หลังจากนั้นเป็นต้นมา...เธอก็เป็นคนที่ทำให้ผมเริ่มเปิดใจ...ที่จะรับใครสักคนเข้ามา...
คนที่ผมสนิทด้วยที่สุดในอัลโกบาเลโน่ก็คือลูเช่ เธอมักจะส่งรอยยิ้มมาให้ผมเสมอ
ใบหน้าหวานที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาชวนให้ผมคิดถึงเธอเป็นประจำ แม้ว่าเวลาที่ท้อใจ ใบหน้าและรอยยิ้มของเธอก็จะลอยเข้ามาให้หัวผมและช่วยปลอบประโลมอยู่เสมอๆ

ยิ่งอยู่ด้วยกันนานมากขึ้นเท่าไหร่ ความสนิทสนมและความใกล้ชิดของเราก็เริ่มมากขึ้นทุกทีๆ จนผมเริ่มหวั่นไหวกับเธอ...และคิดว่าสักวันหนึ่ง...สักวันหนึ่งผมต้องบอกรักเธอให้ได้...

แต่ในวันนั้น...วันแห่งชะตากรรม ที่ผมต้องพลัดพรากจากลูเช่ไป พวกเรากลายเป็นเด็กทารกต้องคำสาปและแยกย้ายไปตามทางของตน...

จากนั้นมา...ผมก็ไม่ได้เจอลูเช่อีกเลย....ผมทำได้แค่เพียงหวัง และมันก็คงเป็นความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น...

เพราะมารู้ตัวอีกทีก็สายเกินไปเสียแล้ว

ลูเช่...ไม่ได้มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป..

เธอตายไปแล้ว...

ไม่จริงใช่มั้ย...

ผมไม่เชื่อ...

พระเจ้า บอกผมทีสิว่ามันไม่จริง...

หลังจากที่รู้เรื่องทั้งหมด....น้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาซะได้..
ผู้ชายอย่างผมร้องไห้งั้นเหรอ...ผู้ชายแบบผม...ผู้ชายที่ไม่มีหัวใจคนนี้น่ะเหรอ....ร้องไห้ออกมา?

ไม่ว่าจะกลั้นน้ำตาแค่ไหน น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดสักที....นี่ผม เป็นอะไรไปนะ...

บ้าที่สุด...

นายมาร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้...มันไม่สมกับเป็นนายเลยนะ...รีบอร์น

ฉันเนี่ยบ้าสุดๆเลยนะลูเช่...สอนคนอื่นนักหนาว่าอย่าหลั่งน้ำตา หัดเก็บความรู้สึกเสียบ้าง...
แต่ว่าตัวเองกลับทำไม่ได้...และทั้งหมดก็เป็นเพราะเธอ..ลูเช่

ถึงเธอจะไม่อยู่ข้างๆฉัน ในวันที่เหงาหรือท้อแท้แล้ว....แต่เธอยังอยู่ตรงนี้...อยู่ในใจของฉันเสมอ

ฉันรักเธอ...จะรักตลอดไป...และไม่มีวันที่จะเปลี่ยนแปลง

----------------------------------------------------

หัวเรื่องว่าฟิคสั้น ก็สั้นจริงๆด้วยล่ะคะ ไม่กี่หน้าเวิร์ดเอง
ขออภัยนะคะ แต่ยังไงอ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ
ไรเตอร์แต่งออกมาจากความรู้สึกเลยนะ ^^