[S.Fic APH] My Dear,England [Yaoi]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

*Axis Powers Hetalia เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น โดยตัวละครอิงมาจากประเทศต่างๆในโลก
มีเนื้อหาเสียดสี ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อ่อนไหวเรื่องชาตินิยม

*เนื้อหาในบทความนี้เป็นจินตนาการของผู้เขียนโดยอ้างอิงจากประวัติศาสตร์ หากผิดพลาดหรือไม่เหมาะสมอย่างไรต้องขออภัยด้วยค่ะ


 

Thx.
:)  Shalunla

เนื้อเรื่อง

My Dear,England

            วันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ.1776…

          อาณานิคมของสหราชอาณาจักร 13 แห่งในดินแดนอเมริกาได้ออก ‘คำประกาศเอกราชจากสหราชอาณาจักร’ (Declaration of Independence) ต่ออังกฤษ ก่อให้เกิดประเทศใหม่ชื่อว่า ‘United State of America (USA)’ หรือที่เรารู้จักกันดีในชื่อ ‘สหรัฐอเมริกา’

          ในวันนั้น...สายฝนได้เทกระหน่ำลงอย่างไม่ขาดสาย ร่างสูงสัญชาติอเมริกันจ่อปืนคาบศิลาไปทางร่างเล็กของชายชาวอังกฤษในชุดทหารยืนนิ่งอึ้งอยู่ท่ามกลางสายฝน ร่างเล็กกัดริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจจับปืนคาบศิลาของตนและพุ่งเข้าใส่ร่างสูง

          ปืนคาบศิลาถูกทำให้หลุดลงจากมือหนา ก่อนที่ ‘อาเธอร์ เคริกแลนด์’ จะทรุดกายบางลงกับพื้นดินและปล่อยหยาดน้ำสีใสให้ไหลออกมาจากดวงตาสีมรกตนั้น

          “ใครจะไปทำลง บ้าเอ๊ย!! มันไม่แฟร์เลยสักนิด” อาเธอร์สบถออกมาทั้งๆน้ำตายังคงไหลลงมาเรื่อยๆ ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ

          ‘อัลเฟรด เอฟ. โจนส์’ ยืนมองร่างเล็กที่กำลังร่ำไห้อย่างไม่อายอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสงสาร แต่เพราะ...ในเมื่อเขาและชาวอเมริกันอยากจะได้อิสรภาพ ความใจอ่อนในสนามรบจึงไม่ควรบังเกิดในจิตใจ เขาจึงได้แต่มองชายหนุ่มที่เคยเป็น ‘อดีต’ พี่ชายของตัวเอง และได้แต่พูดออกไปสั้นๆว่า...

          “เธอเคย..ยิ่งใหญ่กว่านี้นะ อังกฤษ...” และก่อนจะได้พูดอะไรต่อไป เสียงทุ้มเล็กๆของอาเธอร์ก็ได้เอ่ยประโยคสั้นๆออกมา เสียงนั้นฟังดูก็รู้ว่าเจ็บปวดเพียงใด มันทั้งสั่น ทั้งแผ่วเบา  น้ำเสียงนั้นกรีดลึกลงไปในจิตใจของอัลเฟรดทำให้ยิ่งรู้สึกเจ็บ แต่เขาก็ยังแข็งใจเพื่ออิสรภาพของประชาชนต่อไป จนไม่อาจรู้เลยว่า การสนทนานั้นจะเป็นการทำให้เขาสูยเสียคนที่รักมากที่สุดไป

          “อเมริกา...ต่อไปนี้ นายเป็นอิสระแล้ว”

          “ขอบใจนะ..”

          “แต่ว่า...”

          “?”

          “เราอย่าพบกันอีกเลย นับแต่ตอนนี้เป็นต้นไป”ว่าจบร่างเล็กก็ลุกขึ้นและถอยทัพกลับไปประเทศของตน

          นับตั้งแต่วินาทีนั้นมา...อเมริกาก็ได้อิสรภาพคืนจากสหราชอาณาจักรโดยสมบูรณ์..

          “ฮูเร!!!!” ประชาชนชาวอเมริกันกู่ร้องอย่างยินดีเมื่อได้ทราบข่าวว่าประเทศของตนเป็นอิสระจากชาวเกาะบริเทนแล้ว พวกเขาต่างจัดงานรื่นเริงกันเพื่อฉลองในอิสรภาพที่ได้รับ หากแต่มีแค่จิตวิญญาณแห่งประเทศเท่านั้นที่ยังคงหม่นหมอง ในไม่ช้าก็หลับตาลงช้าๆและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ในใจก็ได้แต่พร่ำบอกว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมา

                      อังกฤษ...

“อังกฤษ...งืม..” ร่างสูงปรือตาขึ้นช้าๆจากความฝันนั้น พลางใช้หลังมือปาดน้ำตาออกไป ทั้งที่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว แต่เขาก็ยังคิดถึงมันเรื่อยมา แต่วันนี้ไม่รู้บังเอิญรึเปล่า เพราะเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขาก็พบกับอาเธอร์ที่นั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้า และเมื่อมองไปรอบๆแล้ว ก็ได้เจอกับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นอีวาน ฟรานซิส ลุควิก เหยา เฟลิเชียโน่ คิคุ แมทธิว และอื่นๆอีกมากมาย

โอเค..สรุปได้ว่า...

พ่อฮีโร่คนเก่งผู้บ้าแฮมเบอร์เกอร์เผลอหลับในที่ประชุม แถมไม่หลับเปล่ายังอุตส่าห์กรนครอกซะดังลั่นจนทุกคนต้องหันมามองเป็นตาเดียวกัน!!

“ฮ่าๆ ทำไมทุกคนมองฮีโร่แบบนั้นล่ะ” อัลเฟรดว่าพลางหัวเราะแหะๆพลางลูบท้ายทอยแก้เก้อ

“ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่านายกรนตั้งแต่ต้นจนจบการประชุมเลยน่ะ = =;;” อาเธอร์ว่าพลางเก็บเอกสารลงแฟ้มตามเดิม เนื่องจากกว่าฮีโร่คนเก่งจะจะตื่น การประชุมก็เสร็จแล้วพอดี“การประชุมครั้งหน้าจะมีอีกในสามอาทิตย์ แล้วก็นะอเมริกา คราวหน้าอย่าหลับอีกซะล่ะ” พูดพลางยิ้มเยาะไปด้วย เล่นเอาคนอายุน้อยกว่าหน้าแดงถึงหูและพร้อมจะเหน็บเขาได้ทุกเมื่อ

“ดีกว่าตาลุงที่ทมัวแต่คิดเรื่องลามกไปวันๆแหละน้า~ =3=”

“ว่าไงนะ เจ้าเด็กบ้า!!”

“แก่แล้วหูเลยตึงสินะลุง”

“หนอย ใครลุงฟะ!! เจ้าบ้าอเมริกา”

ในขณะที่ทั้งคู่เถียงกันไปเถียงกันมา ทุกคนก็ทยอยกลับไปจนทั้งห้องประชุมเหลือแค่อัลเฟรดกับอาเธอร์อยู่ตามลำพังเท่านั้น

“ทั้งที่เมื่อก่อนออกจะน่ารักแท้ๆ พอโตขึ้นมาแล้วทำไมมันขยายทั้งด้านข้างและแนวตั้งหว่า? แล้วนิสัยแบบนี้น่ะ ไม่รู้ไปติดจากใครมา แย่จริงๆ” อาเธอร์พูดติดตลกให้ดูขำๆ แต่เหมือนมุขจะแป้ก เนื่องจากชายสัญชาติอเมริกันตรงหน้ากลับยืนหน้าบูดเบี้ยวก่อนจะใช้แขนแกร่งทั้งสองข้างล็อคตัวร่างเล็กไว้กับผนังห้องประชุม

“พูดดีๆนะลุง ใครอ้วนกันหา -*-”

“ทั้งห้องมีแค่ฉันกับนาย จะให้หมายถึงใครเล่า” ไม่ว่าเปล่า นิ้วเรียวก็จิ้มไปยังพุงน้อยๆของคนตัวสูงกว่า ซึ่งการกระทำนั้นยิ่งทำให้เส้นขันติของอัลเฟรดใกล้ขาดทุกทีๆ

“หนอย~!!! ว่าแต่คนอื่น เมื่อก่อนลุงเองก็ออกจะใจดีแท้ๆ ไหงตอนนี้ถึงได้กลายเป็นตาแก่ลามกที่ชอบทำตัวซึนใส่ฉันก็ไม่รู้ เฮ้อ แย่ชะมัด” เมื่อเส้นขันติขาดกระจุย ปากของอัลเฟรดก็ทำงานโดยการย้อนอาเธอร์ไปเป็นชุด

แต่มีเหรอสุภาพบุรุษอังกฤษเจ้าคารมสุดซึนเดระ(?)ของเราจะยอม เขาก็ย้อนคืนกลับไปบ้างสิครับ แต่พอดีว่าปากไปก่อนไปรอสมองสั่งการ จึงทำให้หลุดคำคำหนึ่งไปเสียดื้อๆ

“เหอะ อย่างกับนายดีตายแหละ นิสัยก็แย่ ยังมาทำให้ฉันรักซะได้...อุ๊บ” มือเรียวถูกยกขึ้นมาปิดปากเจ้ากรรมอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ช้าเกินไปอยู่ดี เพราะคนตรงหน้าดันได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำเลยซะงั้น

“เมื่อกี้...ว่าไงนะลุง”

“มะ..ไม่มีอะไรซะหน่อย”

“แต่ฉันได้ยินว่าลุงบอกว่ารักฉันนะ =w=” ทีงี้ล่ะหูดีเชียวนะแกเอ๊ย..

“รักเหรอ ใช่ รักสิ นายเป็นน้องชายนี่นา ^^;” อาเธอร์ว่าพลางยิ้มและลูบหัวร่างสูงกลบเกลื่อนอย่างเนียน

“แต่สำหรับฉัน มันมากกว่านั้นอีกนะ...ฉันรักนายมาตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งมารู้ตัวตอนเดินจากนายมาเท่านั้นเอง” เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย อัลเฟรดก็ลดเสียงลง ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับอาเธอร์ก่อนจะประทับริมฝีปากลงที่หน้าผากมนของร่างเล็ก ก่อนจะเคลื่อนไปที่แก้ม และริมฝีปากเรียวได้รูปของเขา

“อืม..เฮ้ย!! ทำอะไรของนายน่ะ” ร่างเล็กเกือบจะเคลิ้มอยู่แล้วเชียว แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อก่อน ทำให้ต้องผละออกจากคนตรงหน้า

“ก็แสดงออกไงว่าฉันรักลุง =w=v” มันใช่เวลามาเสี่ยวมั้ย...= =’’

“แต่ฉันเคยบอกนายไปแล้วนะว่าจะไม่ต้องการนาย”

“ตอนไหน? =w=”

“ตะ..แต่ฉันอายุมากกว่านาย”

“ฉันรู้”

“แต่..ฉันเคยหันปืนใส่นาย”

“ฉันไม่สน”

“ตะ...แต่ว่าฉันเป็นพี่ชายนาย”

“ฉันไม่แคร์ บอกแล้วไงว่าฉันรู้สึกกับนายมากกว่านั้น”

“ตะ..แต่”

“โอ๊ยย ไม่ต้องพูดแล้วลุง ฉันบอกแล้วไงว่ารัก รักๆๆๆๆ” อัลเฟรดว่าพลางดึงร่างบางเข้ามาโอบกอดไว้พลางพูดบอกรักอาเธอร์ซ้ำๆอยู่อย่างนั้น

“จะแน่ใจได้ไงว่านายไม่ได้พูดเล่น” จิตวิญญาณแห่งสหราชอาณาจักรว่าด้วยเสียงเคร่งเครียด แต่ใบหน้าหวานกลับขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด

“บอกได้แค่ร้ากก มากมาย รักเต้อมากมายยย~ I love u, wo ai ni, Ich lieber dich, Je t’aime” ไม่รู้ว่าสติของอัลเฟรดยังเต็มอยู่รึเปล่า เพราะหลังจากคุณอาเธอร์ยอดซึน(?)ถามออกไปแล้ว พ่อคุณก็เล่นแหกปากร้องเพลงเดอะสตาร์ของเมืองไทย(?)แทนคำตอบซะงั้น =[]=!!!

“อะ..นายเต็มมั้ยเนี่ย =[ ]=” อาเธอร์อ้าปากค้างกับความกล้าบวกกับความเพี้ยนหารด้วยความกล้า(!!??)ของชายตรงหน้า

“Tiamo, Te quiero, saran hei yo~~~ นายต้องบอกว่าเชื่อฉัน ไม่งั้นฉันก็จะร้องอยู่อย่างนี้แหละ ~~จะบอกว่ารักกี่ภาษาก็ไม่ได้ครึ่งที่อัดแน่นในเน้~~~!!!”

“เฮ้อ..เจ้าบ้าเอ๊ย นายต้องทำขนาดนั้นเลยรึไง = =”

“ก็เออสิ โว้โฮววว เย้เย~~!!!”

“นายไม่จำเป็นต้องทำอีกแล้วล่ะ” จิตวิญญาณแห่งสหราชอาณาจักรถอนหายใจช้าๆก่อนจะผละตัวออกจากอ้อมกอดของจิตวิญญาณแห่งสหรัฐฯ “ฉันยอมแพ้แล้ว  อัลเฟรด นายเลิกร้องเหอะ อนาถลูกตาว่ะ = =;;”

“หมายความว่า...”

“เออๆ ฉันเองก็รักนาย พอใจรึยังหา!”

“จริงนะ จริงๆนะ อาเธอร์ ไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ย” ว่าพลางกระโดดกอดคนอายุมากกว่าอย่างกับเด็กน้อยได้ลูกกวาด

“ก็จริงน่ะสิ..เฮ้ย ไอ้เด็กบ้า ลามปามใหญ่แล้วนะแก”อาเธอร์เริ่มจะโวยเนื่องจากคนตัวใหญ่กว่ามือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขอีกจนได้ “ฉันจะกลับบ้านล่ะ =///=*”

จุ๊บ!

ไม่ทันว่าอะไรต่อไป อัลเฟรดก็แถมจุ๊บที่แก้มของอาเธอร์อีกครั้ง ก่อนจะต้องทนฟังร่างเล็กบ่นๆๆไปตลอดทางจนถึงบ้านเลยทีเดียว

จูบที่มอบให้ ฉันใส่ความหมายลงไปด้วยนะ อาเธอร์...

          จูบที่หนึ่ง หมายถึง ฉันขอโทษ

          จูบที่สอง หมายถึง ฉันต้องการนาย

          และจูบสุดท้าย หมายถึง ฉันรักนาย

I Love you.My dear,England….

~Fin~

ดราม่าตอนเริ่มและรั่วส่งท้ายคืองานอดิเรกของข้าพเจ้า เรื่องนี้แต่งฉลองวันเกิดน้องสาวค่ะ ตอนแต่งข้าน้อยมึนๆเล็กน้อยถึงออกมาเป็นแบบนี้ ขอโทษนะจะ เนล พี่ขอโต้ดด~ >/\<

PS.เบย์เอย์คือคู่เดียวที่ยอมให้วายโดยไม่มีชะนีมาแทรกกลาง 555+ กร๊ากกกก (ได้ข่าวนังนี่แอบจิ้นอังกฤษเชเซลล์ ///โดนตบ)

ฮ่าๆ ลาจริงล่ะค่ะ บาย~