คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [BAP] DAEJAE - ฝนตก
Writer's Note:
สั้นมากถึงมากที่สุด ผุดขึ้นมาด้วยอารมณ์อะไรไม่รู้
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านกันนะค้าบ
-ฝนตก-
มันเป็นอีกวันที่น่าเบื่อ สายฝนตกลงมาไม่ขาดสาย และยูยองแจก็ต้องทำใจว่าวันนี้เขาคงติดอยู่ในคอนโดทั้งวัน ร่างเล็กถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปหาอะไรกิน แต่เมื่อเปิดตู้เย็นออกมายองแจก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ตู้เย็นในตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเลย ครั้นจะหยิบบะหมี่มากิน บะหมี่ก็ดันหมดเสียอีก จะทำยังไงได้ ก็ต้องจำใจเดินออกไปซื้อ แต่รมก็ไม่มี จะทำยังไงละทีนี้ ร่างเล็กยืนนิ่งคิดอยู่ซักพัก ร้อยยิ้มน้อยๆก็ผุดขึ้นราวกับว่าคิดบางอย่างได้ก่อนจะหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าตัง ปลดล๊อคห้องเดินเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม
ร่างบางเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องเลขที่ 20 ซึ่งเป็นห้องข้างๆกับห้องเบอร์ 21 ขอเขา ในคอนโดนี้ หนึ่งชั้นจะมีเพียงแค่ 2 ห้อง ราคาของคอนโดนี่ไม่ต้องพูดถึง เกือบจะแพงที่สุดในเมืองได้ ถ้าถามว่าเขาเอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน เขาไม่ได้ซื้อเองหรอกคอนโดนี้ คุณพ่อบุณธรรมของยองแจเป็นคนซื้อให้ พร้อมกับทรัพสินและเงินอีกจำนวนมหาศาลที่เขามอบให้ หตุผลที่เขาทำแบบนี้ เพราะเขาเป็นสาเหตุที่พ่อแม่แท้ๆของยองแจต้องจบชีวิตลง สงครามทางทุรกิจได้พรากคนที่ยองแจรักที่สุดไป คุณพ่อบุญธรรมเป็นเพื่อนกับคุณพ่อคุณแม่ที่ทำพลาดในภารกิจนี้ ขณะที่คุณพ่อคุณแม่จะไปแก้ไขเรื่องแทนคุณพ่บุณธรรม ฝ่ายคู่แข็งก็สั่งเก็บคุณะคุณแม่เพราะนึกว่าเป็นคุณพ่อบุญธรรม เขาเลยให้สิ่งเหล่านี้แก่ยองแจเพื่อเป็นความขอโทษและแสดงความเสียใจ พร้อมรับปากว่าจะดูแลยองแจอย่างดีที่สุดจนกว่าเขาจะหมดลมหายใจ
คุณคนที่อยู่ห้องข้างๆชื่อแดฮยอน เขาไม่ค่อยจะได้เจอแดฮยอนบ่อยนัก ตั้งแต่ย้ายเข้ามา เขาสามารถนับได้เลยว่าคุยกับแดฮยอนไปกี่ครั้ง ร่างบางยืนกระสับกระสาายอยู่ซักะก่อนจะตัดสินใจกดกริ่งหน้าห้อง
' กริ๊ง'
เสียงกริ่งหายไปซักพักแต่ก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตู 'สงสัยจะไม่อยู่มั้ง' ยองแจทำหน้าเซ็งๆก่อนจะตัดสินใจรออีกซักหน่อย ถ้าไม่อยู่จริงๆ เขาคงต้องตากฝนไปซื้ออาหารเช้าแล้วละมั้ง ในตอนที่ยองแจตัดสินใจจะหันหลังกลับไป ประตูห้องก็เปิดขึ้นพอดีพร้อมกับผู่ชายผิวคล้ำผมสีน้ำตาลอ่อนๆที่ผูกผ้ากับเปื้อนและถือตลิวอยู่ในมือ
"มีอะไรหรอครับ?" แดฮยอนถามพร้อมกับเอียงหัวนิดๆ ร้อยวันปีไม่เห็นจะเคยมีคนมากดกริ่งหน้าบ้านเขา จู่ๆวันนี้มีคนมาหาเขา เขาตกใจอยู่ไม่น้อย
"พอดีผมไม่มีร่มหน่ะฮะ กับข้าวในบ้านไม่มีเหลือเลย ผมว่าจะอกไปซื้อเสียหน่อย ผมขอยืมร่มคุณได้มั้ยครับ?”
แดฮยอนกวาดสายตามองไปในห้องของตน "อ...เอ่อ..ผมก็ไม่ได้ซื้อร่มติดบ้นไว้เหมืนกันครับ ขอโทษที”
“ว้า….. สงสัยคงต้องตากฝนไป..” ยองแจพึมพำกับตัวเองเบาๆ "งั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณฮะ"
ยองแจโค้งให้แดฮยอนก่อนจะหันหลังเดินไปทางลิฟต์ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไกลก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่แขน
"อ...เอ่อ.." ยองแจหันหน้ากลัยไปก็พบว่าเป็นแดฮยอนที่คว้าแขนของเขาไว้ คนตัวเล็กทำหน้างงๆเล็กน้อย "ถ้าไม่รังเกียจ จะทานกับผมกฌได้นะครับ ผมกำลังทำกับข้าวอยู่พอดี" ยองแจเงียบไปซักพัก แดฮยอนที่เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองจับแขนยองแจอยู่ก็รีบชักมือกลับ "อ๊ะ ขอโทษทีครับ"
"อ่า ไม่เป็นไรครับ ... จะไม่เป็นรบกวนเกินไปหรอครับ? ผมไม่อยากจะรบกวนคุณมากเกินไป”
"ไม่หรอกครับ ผมชวนคุณแล้วนี่" แดฮยินยิ้มหวานให้ก่อนจะผายมือเชิญให้ยองแจเข้ามาในห้อง
"งั้น รบกวนด้วยนะครับ"
ยองแจที่เดินตามเข้าไปในห้องก็ต้องประหลาดใจกับห้องของคนร่างสูงตรงหน้า ห้องนั่งเล่นถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ทำมาจากไม้ เข้ากับผนังห้องสีขาวได้เป๊นอย่างดี มีพรมสีอ่อนๆที่ทำจากผ้าวางอยู่บนพื้น ห้องนี้ดูสะอาดตาก็จริงแต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าคนอย่างแดฮยอนจะชอบอะไรแบบนี้ ห้องของแดฮยอนต่างจากห้องของยองแจอย่างสิ้นเชิง ห้องของยองแจมีเฟอร์นิเจอร์น้อยมาก ออกไปในแนวโมเดิร์นเสียมากกว่า สีก็มีเพียงดำและขาว ยองแจเดินตามแดฮยอนเข้ามาในห้องอาหารที่ตกแต่งแบบสบายๆเช่นกัน
"นั่งก่อนสิ เด่วผมไปเอาอาหารมาให้" แดฮยอนว่าก่อนจะเดินไปจัดการหยิบจานมาเพิ่มและแบ่งอาหารในกระทะที่พักไว้ก่อนหน้านี้เป็นสองที่
อาหารตรงหน้าทำให้ยองแจประหลาดใจไม่น้อย จากที่ดูๆเขาก็คิดว่าแดฮยอนทำอาหารเป็น แต่ไม่คิดว่าจะทำออกมาดูดีขนาดนี้ แดฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้แล้วชวนยองแจให้เริ่มทานอาหาร คนตัวเล็กหมุนๆส้อมพันเส้นสปาเก็ตตี้ตรงหน้าขึ้นมาก่อนจะส่งเข้าปากไป
"อะ!" ยองแจอุทานขึ้นมาเบาๆ "นี่มันอร่อยมากเลยนะคุณ"
"ฮ่าๆๆ ไม่ขนาดนั้นหรอก เรียกว่าแดฮยอนเถอะ อย่าเรียกคุณเลย ยองแจอายุเท่าฉันนี่"
"เอางั้นก็ได้ ใครสอนแดฮยอนทำอาหารหรอ?" คนตัวเล็กถาม ตาคู่สวยส่องเป็นประกาย
"ฉันศึกษาเอาเองหน่ะ ฉันอยู่คนเดียว ต้องหัดทำอาหารเองบ้าง"
"เรียนเอง? นี่มันอร่อยมากเลยนะแดฮยอน นายเปิดร้านอาหารได้เลยนะเนี่ย"
"ฮ่าๆๆ ขอบคุณนะ ตามสบายเลยนะยองแจ"
ทั้งสองพูดคุยกับถึงเรื่องต่างๆนาระหว่างทานอาหาร บทสนทนาต่างๆทำให้บรรยากาศในห้องสดใสขึ้นมากทีเดียวไม่เหมือนกับตอนที่เข้ามาตอนแรก แดฮยอนแปลกใจไม่น้อยที่ยองแจเข้ากับคนได้ง่ายขนาดนี้ ไม่ทันไรก็เหมือนจะสนิทกันไปซะแล้ว หลังจากทานอาหารเสร็จ ยองแจก็อาสาช่วยแดฮยอนล้างจาน ถึงยองแจจะทำอาหารไม่เก่งเท่าแดฮยอนแต่อย่างน้อยเขาก็ล้างจานเป็นนะ
"นี่.. ไหนๆวันนี้ฝนก็ตก ถ้านายไม่มีอะไรทำ อยากดูหนังกับฉันไหม?" แดฮยอนถามขึ้นหลังจากเอาแก้วใบสุดท้ายมาคว่ำลงกับที่เก็บจาน
“จะดีหรอ ฉันรบกวนนายมามากแล้วนะวันนี้”
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่รบกวนหรอก นายอยู่ด้วยหน่ะดีไปด้วยซ้ำ ฉันจะได้ไม่ต้องนั่งดูหนังคนเดียว”
“อา..งั้นฉันขอไปเอาของไปเก็บไว้ที่ห้องก่อน แล้วจะกลับมานะ” ยองแจชู่กระเป๋าตังโบกไปโบกมา
“โอเค ได้เลยครับผม ฉันจะเลือกหนังรอนะ”
++Daehyun Part++
ให้ตายเหอะคุณ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมีคนมาเคาะห้องของผม แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นมาถึงได้มีคนมาที่หน้าประตูผม แถมคนที่มาหายังเป็นเจ้าหนูยองแจข้างห้องผมอีกต่างหาก เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แต่ถ้าผมบอกคุณว่าเขาเป็นรับแรกพบของผม คุณจะเชื่อผมไหม?
ซัก 10 นาทีกว่ายองแจก็โผล่มาที่ห้องของผมอีกทีพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวบะเร่อกับผ้าห่มบางๆผืนเล็กๆ
“ฉันเอาพวกนี้เข้ามาด้วยได้มั้ย?” ยองแกทำตาปริบๆใส่แดฮยอน.. ให้ตายเหอะ จะฆ่ากันรึไง ทำไมทำตัน่ารักแบบนี้นะ
“ได้สิ เข้ามาข้างในเถอะ ข้างนอกมันหนาว” แดฮยอนดันยองแจเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูและเดินตามเข้าไป แดฮยอนเดินไปหยิบน้ำจากในครัวมาสองแก้วก่อนจะเดินกลับไปในห้องนั่งเล่นซึ่งตอนนี้มียองแจที่จมอยู่ในกองหนัง
“แดฮยอน....” คนตัวเล็กหันหน้ามาหาแดฮยอนแล้วทำตาปริบๆ
“ครับ?”
“ยองแจอยากดูการ์ตูน.. ได้มั้ย?”
“ก็เอาสิ” คำตอบของแดฮยอนสร้างรอยยิ้มให้กับยองแจ ก่อนที่เจ้าคนตัวเล็กจะง่วนเลือกการ์ตูนที่วางกองอยู่บนพื้นต่อไป
“สองเรื่องนี้ นายอยากดูเรื่องไหน?” ยองแจชูกล่องดีวีดีขึ้นมาสองอันให้เขาดู
Toy Story กับ Monster Inc.? เขานึกว่าตัวเองทิ้งไปแล้วเสียอีก มันเก่ามากเลยนะ ยองแจไปคนเจอได้ยังไง
“อะไรก็ได้แล้วแต่ยองแจเลย”
“ไม่เอาอะ แดฮยอนเลือกสิ ฉันเลือกไม่ถูก”
“อืม…. งั้นเอา Toy story ก็ได้ครับผม”
ยองแจได้ยินดังนั้นก็รีบแกะแผ่นออกจากกล่องแล้วนำใส่เครื่องเล่นทันที ….จะได้ดูการ์ตูนหน่อยตื่นเต้นใหญ่เลยนะเจ้าหนูยองแจ ลืมไปรึเปล่าว่าอยู่บ้านคนอื่นเนี่ย ฮ่าๆๆ เหมือนเด็กเป็นบ้า.... ไม่นาน หนังก็เริ่มขึ้น ยองแจจ้องทีวีตาแป๊ว แดฮยอนส่ายหน้าไปมาสองสามทีก่อนจะพิงหลังไปกับเบาะนุ่ม
หนังการ์ตูนฉายไปเรื่อยๆ มีเสียงของยองแจหลุดออกมาบ้างเป็นพักๆเวลาเกิดเหตุการณ์อะไรน่าตกใจหรือตื่นเต้น ฝนที่ตอนแรกตกปรอยๆตอนนี้ทำท่าจะหนักขึ้นเรื่อยๆจนฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำทำให้ห้องมืดลงไปอย่างเห็นได้ชัด แต่เจ้าหนูยองแจก็ไม่ทันได้สังเกตอะไรจนกระทั่ง
‘ครืนนนนนนนน!’
‘อ้าาาาาากกกกกกก’ ยองแจสะดุ้งสุดตัวและเอามือปิดหูสองข้างของตนเองไว้ ขาสองข้างยกขึ้นขันขึ้นมาพร้อมกับเอาหัวซุกลงไปตรงเขา
แดฮยอนได้รับรู้อะไรใหม่อีกหนึ่งประการ
ยองแจกลัวฟ้าร้อง
คนตัวเล็กที่ตอนแรกสนใจการ์ตูนหนักหนาตอนนี้ไม่กล้าเพียงแค่จะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าจอ แดฮยอนจะลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะได้ไปปิดม่าน ยองแจจะได้ไม่เห็นฟ้าแลบจะได้ไม่กลัวแต่ว่ามือเล็กๆกลับคว้าชายเสื้อของแดฮยอนเอาไว้เสียก่อน
“แดฮยอนจะไปไหน?” ยองแจพูดเสียงแผ่ว
“ไปปิดม่านครับ จะได้ไม่เห็นฟ้าแลบไง ดีมั้ย?” ยองแจได้ยินดังนั้นก็คลายมือออก ละความคิดที่ว่าอีกคนจะรำคาญแล้วหนีเอาไปออกจากหัวสมอง แดฮยอนจัดกรปิดม่านให้เรียบร้อยแล้วกลับมานั่งที่โซฟ้กับยองแจอีกครั้ง เขาสัมผัสได้ถึงความกลัวของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เกิดมาเขายังไม่เคยปลอบใครเลยแม่แต่คนเดียว
“แดฮยอน... อยู่ใกล้ๆได้มั้ย?” ยองแจเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยแววตาอ้อนวอน แดฮยอนเอียงคอสงสัย ใกล้ๆ?
“หืม??”
ยองแจเขยิบตัวเองเข้ามาชิดกับแดฮยอนก่อนจะเอาหน้าซุกลงไปกับอกแกร่ง แดฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยกับการกระทำของยองแจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“แบบนี้.. ตอนเด็กๆเวลาฟ้าร้อง คุณแม่จะกอดยองแจไว้ไม่ให้ยองแจกลัว” แดฮยอนได้ยินอย่างนั้นก็พอเข้าใจ มือหนายกขึ้นโอบรอบร่างเล็กและกดหัวทุยๆเข้ากับอกของตัวเอง ยองแจหลับตาลง ร่ายกายเริ่มผ่อนคลายความเครียดลงและในไม่ช้าร่างเล็กก็ผลอยหลับไปในอ้อมกอดของคนตัวสูงท่ามกลางแสงสีจากโทรทัศน์และเสียงฟ้าร้อง
คงต้องขอบคุณฝนที่ตกลงมาวันนี้ ทีทำให้ยองแจมาอยู่ในอ้อมกอดเขาแบบนี้
TBC
——————————————————————————————————————————-
Writer's Talk
เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ลงเรื่องแรก T_T"
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค้าา
อาจจะเบลอๆบ้างแต่ก็หวังว่าจะชอบกันน้า
ความคิดเห็น