เล่ห์พยัคฆ์(จบแล้ว)

หนึ่งบุรุษ 

ถูกพิษประหลาดจนสิ้นความเป็นชาย กลายมาเป็นสตรี 

กับ 

หนึ่งสตรี 

มีความจำเป็นที่ต้องแต่งกายเป็นบุรุษ 

คนประหลาดทั้งสองคนได้มาพบกันราวสวรรค์แกล้ง จนต้องร่วมชะตาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง 

ท่านอ๋องป่วยเป็นโรคหมดความเป็นชาย ความวุ่นวายจึงตามมา กล่าวหาว่านางเป็นหมอเถื่อนรังแกเขาที่อยู่ในคราบอิสตรี ทว่า...ครานี้ไม่รู้ว่าใครที่เป็นฝ่ายฉวยโอกาสกันแน่ แต่อย่างน้อยหมอเถื่อนที่ว่า ใต้เสื้อผ้ามีความเป็นสตรีครบกระทั่งหัวใจ...

ตัวอย่าง

แสงอาทิตย์แยงตา ปลุกจิตที่พร่าเลือนให้ฟื้นขึ้น ร่างกลับสู่ดรุณีเพรียวบางสูงโปร่งยันกายนั่ง ยกมือบังแสงแดดรำไร ร่างกายเย็นเฉียบ ครั้นจะกอดอกกลับมีอาภรณ์อยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์ดี ทั้งหลุดลุ่ยและไม่ได้คาดเอว 

จื่อถงคับแค้นใจหมอเถื่อนนัก ยื่นนิ้วเรียวไปปัดที่หน้าผากคนนั่งหลับจนหงายท้อง 

“ทำอะไรของเจ้าเนี่ย!” ซวี่เหยาดีดตัวกลับมากุมหน้าผาก ถลึงตาถาม 

จื่อถงยิ้มเย็น ดวงตาแข็งกร้าว 

“ข้าต่างหากที่ต้องถาม ว่าเจ้าทำอะไรข้า” มือเอื้อมไปบีบปลายคางซวี่เหยาจนปากยู่ พลางกระเถิบหน้าเข้าใกล้ “เมื่อคืนเจ้าทำอะไรข้า!?” 

คำถามนั้น ข้าต้องถามนะจวิ้นอ๋อง โอ๊ยตาย แสดงว่าเมื่อคืนที่กลับร่างเป็นชายเพราะพระจันทร์เต็มดวงคงไม่รู้เรื่องราวกระมัง? 

หมอเหยายกมือจับข้อมือจื่อถง พลางลูบไปมาอย่างผะแผ่ว ชวนจั๊กจี้จนขนลุกซู่จนต้องรีบชักมือออก ซวี่เหยายิ้มกริ่ม ยกนิ้วชี้ตัวเองมาจิ้มกัน 

“จื่อเอ๋อร์--” 

“อย่าเรียกอย่างนั้น คลื่นไส้” จื่อถงขมวดคิ้วแน่น ชักสีหน้า 

แต่ซวี่เหยาหาได้กลัวไม่ เบิกตาโตกล่าวสัพยอก 

“แค่คืนเดียวก็ทำให้เจ้าท้องได้แล้วหรือนี่ อ้า หมออย่างข้ามีน้ำยานัก” ซวี่เหยายิ้มระรื่น ลูบคางตัวเองอย่างพึงพอใจ 

จื่อถงเบิกตากว้าง กระชากคอเสื้ออาเหยามาเผชิญหน้า ใจเต้นไม่ถูกจังหวะ อยากจะกระเด็นออกมาเต้นให้ตายที่นอกอก 

“เมื่อคืนเจ้าทำอะไร!” 

“โธ่ จื่อเอ๋อร์ ข้าควรถามเจ้า ว่าเมื่อคืนเจ้าจะทำอะไร”   

*แนะนำตัวละคร

*จ้าวจื่อถง: บุรุษหนุ่มรูปงามจากวังหลวง ผู้ไม่เอาการเอางานหาแต่เที่ยวเตร่ เฝ้าหอคณิกา ท้าการพนัน แต่ความจริงแท้แก่ใจใครเล่าจะรู้ ฉลาดเป็นกรด เจ้าเล่ห์แสนกล เห็นคนเป็นหมาก

*หลินซวี่เหยา: หญิงสาวผู้อาภัพบิดามารดร เปลี่ยนการแต่งตัวจากหญิงเป็นชาย ถูกจากอี้เทาและจางเชียนหยวนชุบเลี้ยง สร้างนางให้เป็นหมอ ปากคอเราะร้ายคิดอย่างใดทำอย่างนั้น รู้ทันจื่อถงอยู่บ้าง

จักรพรรดิ: ผู้ที่มักประลองปัญญากับจื่อถงอยู่ประจำ มักยัดเยียดงานให้จื่อถงเสมอ

อาชู: บ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ คนที่จื่อถงวางใจที่สุด มองเห็นนายมีค่าดั่งทอง เช่นนั้นจึงไม่ค่อยวางใจหมอเหยาเท่าใดนัก