The rancour ตามล่าหารักที่หายไป - นิยาย The rancour ตามล่าหารักที่หายไป : Dek-D.com - Writer
×

    The rancour ตามล่าหารักที่หายไป

    เพื่อจะได้เจอรักที่หายไป ฉันต้องเข้า"คณะนิติศาสตร์"ให้ได้ T^T ฉันโดนเข้าใจผิดเรื่องแนวเดียวกับ ดาวฮอร์โมน!! ได้ยังไงเนี่ย ฉันต้องอธิบายให้เขารู้ให้ได้ ถึงเขาจะไม่กลับมา ขอแค่ได้อธิบายก็ยังดี ...

    ผู้เข้าชมรวม

    59

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    5

    ผู้เข้าชมรวม


    59

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักดราม่า
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  26 ก.ค. 56 / 00:00 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    บทนำ

    “งั้นแค่นี้ก็นะพี่วิช >< เค้าไปกินข้าวละ”

    [โด่ววว เค้ายังคุยกับตัวเองไม่ถึง 10 นาทีเลยน๊า จะไปแล้วอ่อ T^T]

                    ใช้สาย 1:58:43 …

                    เอ่อถ้าสายตาฉันไม่สั้นหรือตาฉันไม่บอด นี่มันจะ 2 ชั่วโมงแล้วไม่ใช่รึไง =_=’’

    “บ้าสิ นี่มันจะ 2 ชั่วโมงแล้วนะ -.- นาฬิกาที่นั่น 1 ชั่วโมงมี 900 นาทีรึไง”

    [งะ =3= ก็อยากคุยด้วยนี่นา]

    “เค้าหิวข้าว =3=

    [ไม่ต้องกิน]

    “ต่อยกันปะ J จะได้จบ”

    [ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ ไม่ต้องรีบกินนะ เค้ารออยู่ >3<]

    “โอเค อีก 5 ชั่วโมงเดี๋ยวโทรไปใหม่”

    [เว่อ! ไปกินข้าวที่อิรักรึไง]

    “ฮ่าๆ >< แค่นี้นะคะที่รัก คิดถึงนะ”

    [เค้าคิดถึงกว่าอีก]

                    ตื้ดฉันละหูจะโทรศัพท์แล้วแอบยิ้มเบาๆ >< มีแฟนน่ารักนี่มันดีจังเลยนะ ถึงจะคุยโทรศัพท์จนหูบาน หรือโทรศัพท์ระเบิดคารูหู มันก็มีความสุข ใช่มันมีความสุขจริง

                    แต่มันก็เป็นแค่เรื่องของเมื่อ 1 เดือนที่แล้ว

                    ตอนนี้เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ เบอร์โทรศัพท์ก็เปลี่ยน Facebookก็ปิดหนี T__T นี่ถ้าฉันโดนโจ๊ะโจ๊ะ ฉันคงกลายเป็นดาวฮอร์โมนไปแล้วสินะ มันติดตรงที่ว่า เรายังไม่เคยเจอกัน L ฉันรู้แค่ว่า เขาเรียน คณะนิติศาสตร์ ที่ม.ธรรมศาสตร์ ฉันรู้แค่นั้นจริงๆ T_T ฉันพยายามเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อเขา ฉันทำทุกอย่างเพื่อเขา แต่เขาเป็นคนใจร้อน ต้นเหตุที่เขาหายไปคือ เขาเข้า Facebook ฉัน แล้วไปเห็นที่ฉันคุยกับเพื่อน พี่สาวฉันเกิดเหตุการณ์แนวเดียวกันกับ ดาวฮอร์โมน คือไม่ต้องเล่าก็คงรู้กันสินะ T^T แล้วเขาก็คิดว่าฉันอะโดนโจ๊ะโจ๊ะ!!! เขาก็เลยหายไปเลย โดยไม่บอกฉันสักคำ!! หายไปโดยที่ฉันกับเขายังรู้สึกดีต่อกัน T__T ฉันอยากเจอเขา อยากอธิบายให้เขารู้ อยากเจอเขาจริงๆ

    “นี่มิ้งค์ เหม่ออะไรของเธอหน่ะ”

    “อะอ้าว เต้ย มาตอนไหนเนี่ย”

    “ยืนมองเธอเหม่อได้เกือบ 4 ชั่วโมงแล้ว J

    “เว่อละ >< แล้วมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย ?”

    “เธอต่างหาก มาทำอะไรที่นี่ อยากเรียนนิติเหรอ”

    “อ่าJ คงงั้นแหล่ะ”

                    อ๋อ จริงสิ ลืมแนะนำตัวเองไปเลย ฉันชื่อ มิ้งค์ ตอนนี้ก็อยู่ ม.6 แล้วค่ะ T^T แก่ที่สุดในโรงเรียน (ยกเว้นครูผู้ชราภาพทุกท่าน =_=;) อีกไม่กี่เดือนก็จะ admission แล้วด้วย ยังไม่พร้อมเท่าไหร่เลย U.U;; ตอนนี้ฉันมาสถิต ณ หอสมุดประจำจังหวัด และตรงหน้าฉันก็คือรวมหนังสือที่เกี่ยวกับคณะนิติศาสตร์ ฮ่าๆๆๆ ฉันไปหอบมาจากทั่วทุกซอกหลืบห้องสมุดเลย เอาเข้าจริงก็อ่านไม่ถึง 10 หน้าด้วยซ้ำ T^T โอ้ ชีวิตฉัน YY

    “ฮ่าๆๆ เอาหนังสือมาเยอะขนาดนี้ จะเอาไปสร้างบ้านหรือไง”

    =3= สร้างให้นายอยู่ไง”

    *0* ได้เหรอ ดีจัง ขอบคุณนะ”

    “กวนตี แอ้กกกก เจ็บนะ TOT” อยู่ดีๆ เขาก็เอาหนังสือมาฟาดหัวฉัน กะโหลกแทบแตก T^T ใจร้าย

    “เอ้านี่ เล่มนี้ ดีนะ J

                …10 ลีลามัดใจแฟน

                    =___________________=;;;;;

     

    “หนะหนังสืออะไรของนายฟะ ไอ้บ้า =[]=;;; ไปเอามาจากไหน เอาไปเก็บเลยนะ!!!

    “ฮ่าๆๆๆ ก็เห็นช่วงนี้เธอเศร้าๆ นี่นา >< นึกว่าลีลาไม่โดนใจแฟน :p

    =[]= กรี้ดดด ฉันยังไม่เคยร่วมเตียงกับใครย่ะ”

    J ดูก็รู้ หน้าอย่างเธอหน่ะ อ๊ากกกกกกกก เจ็บนะโว้ยยยย” เขาร้องลั่นทันทีที่หนังสือเปรตนั่นลอยไปอยู่บนหัวตัวเอง = =/// หนังสือบ้าอะไรเนี่ย มาอยู่ในหอสมุดของจังหวัดได้ไง =[]=’ หรือว่าบรรณารักษ์จะเก็บไว้อ่านเอง ไม่นะ T^T’ (คิดเองเออเอง)

    “นี่ เต้ย -0- ฉันอยากเข้านิติศาสตร์จริงๆ นะ”

    “หืม ก็ดีนี่ J

    “อยากเข้าจริงๆ นะเต้ยยยย T^T

    “ก็ดีไง อ่านหนังสือไปสิ = =

    “อยากเข้าง่า แง้ๆๆๆ T___T

    “เธอต้องการอะไรจากฉันวะ =_=’ หะ”

    T^T

    “อะไรของเธอวะ -*- บ้าจริง ฉันไปหาหนังสือวิศวกรรมโยธาละ เซ็งเธอจริงๆ นึกอยากจะคลั่งก็คลั่ง”

    =3= ไปไหนก็ไปเลย”

    “ฮ่าๆๆๆ รอนี่นะ”

                    แปะแปะ

                    น้ำตาฉันไหลลงมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ฉันคิดถึงเขา คิดถึง T___T ฉันอยากเจอเขา อยากเจอพี่วิช ฉันคิดถึงเขาจริงๆ ฉันอยากเข้าคณะนิติศาสตร์เพราะอยากเจอเขา ต่อให้มันยากสักแค่ไหน ฉันต้องทำให้ได้ !!!

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น