ฮูหยินบ้านไร่

     ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองนอนอยู่ในบ้านหลังน้อย แต่นี่!! เรียกว่าบ้านได้หรอ กระท่อมชัดๆ ยังไม่พอในอ้อมอกยังมีหนูน้อยวัยสามเดือนกำลังดูดนมฉันจ๊วบๆ เพ่ย!! อะไรเนี่ย!! ยังๆ ยังมีอีก ไม่ห่างจากฉันเท่าไหร่มีหนุ่มน้อยวัยห้าขวบกำลังนั่งจ้องตาฉันแป๋ว พร้อมพูดว่า ท่านแม่ข้าหิวแล้ว

     มันเกิดบ้าอะไรกับตัวฉันเนี่ย!! ฉันจำได้แค่ว่าฉันกำลังขุดแปลงผักอยู่ในสวนแต่อยู่ๆ ฟ้าฝนก็มืดครึ้ม ฉันเลยเก็บของยกจอบขึ้นมาพาดบ่า เดินกลับบ้าน เฮ้ย!!! อย่าบอกน่ะว่าฉันโดนฟ้าผ่า ตายแล้วต้นผักลูกแม่จะเป็นอะไรไหมนี่ ฮือๆๆ แม่คิดถึงลูกผักกาด ผักบุ้ง สารพัดผัก แม่ปลูกเจ้ายังไม่ทันได้กินเลย ทำไมชีวิตแม่ช่างรันทดแบบนี้ ฮือๆๆ

     “ท่านแม่เป็นอะไรขอรับ ร้องไห้ทำไม คิดถึงท่านพ่อหรอขอหรับ” เด็กน้อยจ้องตาฉันแป๋ว

     “..” ฉัน กะพริบตาปริบๆ เอาว่ะ ไหนๆ ก็ยังมีชีวิตอยู่ลองอีกสักตั้งฉันจะปลูกทุกอย่างที่ฉันอยากกกกกินนนนฮ่าๆๆๆๆ

     “ท่านแม่เป็นเอามากแล้วนะขอรับเมื่อกี้ร้องไห้ ตอนนี้หัวเราะ” เด็กน้อยขมวดคิ้ว

     ^..^ฉัน

     “เอ่อ..คือ แม่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ” แก้ตัวแบบยิ้มๆ

     “ท่านแม่ปวดมากหรือเปล่าเดี่ยวข้าจะไปตามท่านป้าให้มาดูท่าน” เด็กน้อยเอ่ยอย่างร้อนรน

     “ไม่ต้อง แม่แค่...เอาเป็นว่าตอนนี้แม่ไม่ป็นไรแล้ว เดี่ยวแม่จะไปทำกับข้าวให้เจ้ากิน” ทำใจฮึดสู้ หายใจเข้าลึกสุดๆ

     “ได้ขอรับ เดี่ยวข้าจะไปช่วยท่านแม่ด้วย” เด้กน้อยกล่าว

     “อืม” ลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู

     ........................

     หมายเหตุ:นิยายเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์จีนแต่อย่างใด สถานที่ บุคคล เหตูการณ์เกิดจากจินตนาการความชอบพืชผักของไรต์ #ลูกชาวสวนชาวไร่ มีความคิดถึงบ้าน คิดถึงสวนผักผลไม้อันน้อยๆที่ไรต์เคยปลูกไว้

     คนไกลบ้านอ่ะน้อ!! โควิดทำให้ไรต์ห่างบ้าน แต่อย่างน้อยไรต์ก็ยังมีนิยายเป็นเพื่อนแก้เหงาอิๆๆ ฝากเรื่องนี้ในอ้อมอกอ้อมใจคนรักพืชผักทุกคนด้วยนะเจ้าค่ะ**