เส้นทางแห่งแสง [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #28 : บทที่ 2 เมืองจวนหนาน ภาค ราชันย์ผยองเดช

หลังจากที่หลินเฟยได้ออกมาจากหมู่บ้านแล้วก็ตรงมาตามทางที่ลี่เอ๋อบอกทิศมา

"นี้ ลี่เอ๋อเจ้าว่ามันใช่ทางนี้แน่หรอ ?"

"เจ้าค่ะ !"

หลินเฟยที่ตอนนี้นอนอยู่และลี่เอ๋อก็ยืนขึ้นเพื่อดูทางให้แน่ใจว่าจะไม่เดินทางผิดทิศ

แต่หารู้ไม่ว่ามังกรตัวที่หลินเฟยนั่งมานั้นเป็นที่สะดุดตาอย่างมากเมื่อคนในหมู่บ้านที่หลินเฟยนั่งมังกรยักษ์ตัวสีทองผ่านไปต้องรีบคุกเข่าและก้มกราบอย่างเคารพเพราะนึกว่ามังกรเป็นเทพที่จำแลงกายลงมาเพื่อตรวจดูโลกมนุษย์

"นายท่าน ! พวกเราเข้าเขตของอาณาจักรมังกรฟ้าแล้วเจ้าค่ะ !"

หลินเฟยรีบลุกขึ้นทันทีและใช้สายตามองหาหมู่บ้านใกล้ๆเพื่อที่ตนจะได้นอนพัก

สำภาระของหลินเฟยตอนนี้มี

แหวนเก็บของระดับ 10

เหรียญทอง ไร้ขีดจำกัด

และอาหารอีกมากมายกองเป็นภูเขาที่บอกว่าหลินเฟยมีเงินไม่จำกัดก็เพราะว่าหลินเฟยสามารถสร้าง อาณาเขตแห่งพระเจ้า ไว้ที่ฝ่ามือและเสกเหรียญทองใส่ไว้โดยไรขีดจำกัด

"เอาล่ะ ! ข้าเห็นเมืองแล้ววันนี้เราจะไปพักที่นั้นกัน"

"เจ้าค่ะ !"

ลี่เอ๋อตอนนี้จากเดิมทีตนอยู่ในเผ่ามังกรทมิฬและธาตุของนางเป็นธาตุไฟแต่เมื่อได้เลือดจะหลินเฟย 1 หยดตอนนี้ลี่เอ๋อกลายเป็นเผ่ามังกรแสงแล้วและระหว่างทางหลินเฟยได้สอนทักษะที่ตนเองมีให้กับลี่เอ๋อ

หมายความว่าตอนนี้ลี่เอ๋อสามารถใช้ทุกทักษะของหลินเฟยได้แล้วลี่เอ๋อที่ตอนแรกได้รับชีวิตใหม่มาก็แทบจะเป็นความสุขที่หาใดเปรียบแล้วแต่นี้ตนได้ทักษะระดับ 8 มาด้วยลี่เอ๋อจึงรู้สึกขอบคุณหลินเฟยจากใจจริงและพร้อมจะสละชีวิตเพื่อนายของตนได้ทุกเมื่อ

และความจริงที่ว่าลี่เอ๋อได้เลือดแห่งแสงของหลินเฟยมานั้นทำให้นางใช้ร่างอวตารได้ด้วย !! เพราะตอนนี้นางกลับไปเป็นมังกรไม่ได้แล้วแต่นางยังสามารถใช้พลังของมังกรได้แต่ที่น่าเสียดายก็เพราะว่าร่างครึ่งมังกรของลี่เอ๋อนั้นสามารถใช้พลังได้แค่ หนึ่งในหมื่นเท่านั้นแต่ถ้านางใช้ร่างอวตารนางจะสามารถดึงพลังมาใช้ได้ทั้งหมด

"เอาหล่ะ ! ตอนนี้เราก็เข้าใกล้เมืองมาพอสมควรแล้ว ข้าว่าตอนนี้เราลงไปและค่อยๆเดินไปดีกว่าขืนข้านั่งมังกรเข้าไปมีหวังเป็นที่สะดุดตาแง๋ๆ"(ไม่ทันแล้วเฟยเอ้ยยยย)

"เจ้าค่ะ !"

หลินเฟยรีบคลายอวตารและโดดลงไปข้างล่างทันทีลี่เอ๋อก็กระโดดตามลงไปติดๆ

ฟุ่บ !

ร่างสองร่างโดดลงเข้าพุ่มไม้และรีบเดินออกไปทางประตูเมืองทันที

.........

ด้านหน้าทางเข้าเมืองเป็นประตูขนาดใหญ่มากๆขนาดที่ลี่เอ๋อตอนที่ยังเป็นร่างมังกรยังผ่านไปได้อย่างสบายๆ

ทหารยามที่เห็นหลินเฟยและลี่เอ๋อเดินมายังหน้าประตูก็รีบเดินเข้ามาห้ามทันที

"หยุด !! พวกเจ้าเป็นใครกัน !!"

ลี่เอ๋อที่เห็นว่านายของตัวเองโดนทำกิริยามารยาทไม่ดีใส่จึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

"สามหาว !!! เจ้ารู้ตัวมั้ยว่ากำลังพูดอยู่กับท่านผู้ใดกัน !!!"

หลินเฟยเห็นท่าไม่ดีเลยรีบห้ามปรามลี่เอ๋อไว้

"เอาล่ะๆ ลี่เอ๋อเจ้าใจเย็นๆก่อน ขออภัยในสิ่งที่ผู้ติดตามของข้าทำไปด้วยขอรับ ข้าเพียง

แค่มาหาที่พักท่านพอรู้มั้ยว่าข้าจะสามารถผ่านเข้าไปได้อย่างไร"

ทหารยามรีบเก็บอาวุธทันทีและตอบคำถามของหลินเฟย

"หากท่านอยากผ่านทางเพียงแค่จ่ายมา 2 เหรียญเงินเท่านั้น"

หน่วยเงินของเรื่องนี้มีดั่งนี้

มี เหรียญทองแดง/เหรียญเงิน/เหรียญทอง

100 เหรียญทองแดง = 1 เหรียญเงิน

100 เหรียญเงิน = 1 เหรียญทอง

หลินเฟยที่ได้ยินเช่นนั้นก็สะบัดมือและมีถุงเล็กๆออกมาตนจึงยื่นให้ทหารยามและกล่าว

"2 เหรียญเงินมันมิน้อยไปรึข้าว่าท่านเอาไปเท่านี้ดีกว่านะข้าว่า"

ทหารยามรีบรับถุงใบเล็กมาและเปิดดู

"!! 5 เหรียญทอง !! นี้มันเงินเก็บของข้าตั้ง 2 ปีเลยนะท่าน เอามาให้ข้ามันจะดีรึขอรับ"

หลินเฟยโบกมือเป็นคำตอบว่าไม่เป็นไรและจึงเดินผ่านหน้าของทหารยามที่ตอนนี้ใบหน้ามีเหงื่อใหลออกมาเต็มหน้าผาก

ทหารยามรีบก้มหัวและกล่าวพร้อมมองหลังของหลินเฟย

"ขอให้คุณชายโชคดี!!"

ทางด้านหลินเฟยไม่ได้คิดอะไรมากและตนจึงนึกได้ว่าลืมอะไรบางอย่างจึงหันไปถามทหารยาม

"เอ่อคือว่า ข้ายังไม่รู้จักชื่อของเมืองนี้เลยท่านจะบอกข้าได้รึไม่ ?"

ทหารยามรีบตอนทันที

"เมืองนี้ชื่อเมืองจวนหนานขอรับ"

หลินเฟยยิ้มและเดินจากไป

พอเดินได้มาได้สักพักนึงก็เหลือบไปเห็นโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งที่ดูใหญ่โตหลินเฟยจึงเดินเข้าไปทันที

แอ๋ด ~

เสียงเปิดประตูดังขึ้นทุกคนจึงหันไปมองตามปกติและเห็น 2 ร่างเดินเข้ามาเป็นเด็กชายและหญิงสาวทั้งสองคนแต่งตัวด้วยชุดสีทองตัดด้วยสีขาวที่สวยงามแต่ทุกคนก็ต้องตกตะลึงกับหน้าตาของลี่เอ๋อที่สวยงามและดูดุนิดๆแต่กลับช่วยเพิ่มสเน่ห์อย่างมากผมที่สั้นเข้ากับหน้าม้าข้าหน้าดวงตาสีฟ้าทอประกายผมสีทองที่เงางามราวกับผมเด็กทารกรูปร่างที่ไม่สูงไม่เตี้ยจนเกินไปและชุดกี่เพ้าสีทองที่รัดรูปเผยให้เห็นทรวดทรงและเรียวขาสีขาวสวยงามราวกับหิมะทำให้ทุกคนต้องหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น

"ข้าจะขอพักที่นี้สักระยะท่านพอจะมีห้องเหลืออยู่รึไม่?"

เจ้าของร้านที่นั่งอยู่โตะทำงานหรูหราประดับไปด้วยลวดลายสวยงามทำท่าครุ่นคิดก่อนจะถามหลินเฟย

'คุณชายจากสามตระกูลหลักยังพกเงินได้แค่คนล้ะ 5 เหรียญทองเองแล้วคุณชายท่านนี้มาจากตระกูลไหนข้าก็ไม่รู้ถึงพวกเค้าจะแต่งตัวดูดีมีฐานะแต่จะมีเงินจ่ายแน่รึ?'

"อืม....ท่านจะจ่ายไหวรึขอรับคุณชายห้องพักคืนล้ะ 5 เหรียญทองเลยนะขอรับ"

หลินเฟยสะบัดมือ 1 ครั้งและถุงเงินก็ออกมาจากแหวน

'อืมมมมถ้าสองคนก็ต้องสองเท่าอ่ะเนาะ'

"ถ้าเศษเงินแค่นั้นข้าก็พอจะเหลืออยู่หรอกนะ อ่ะนี้ข้าขอพักสัก 5 วัน"

"ศ...เศษเงิน !?"

หลินเฟยวางถุงเงินบนโตะของเจ้าของร้านทันที

"50 เหรียญทอง !!! นี้ข้าฝันไปรึ !!! ร...รอเดี๋ยวนะขอรับคุณชาย !!! ข้าจะเอากุญแจห้องมาให้ !!!"

หลินเฟยยืนรอสักพักก่อนที่เจ้าของร้านจะรีบวิ่งมาอย่างสั่นๆ

"น..นี้ขอรับ ห้องเตียงคู่หนึ่งห้อง ห้องอยู่ที่ชั้นบนสุดห้องแรกสุดจากทางซ้ายขอรับ ! ส่วนอาหารจะจัดแจงให้ทุกวันเวลา 07:00 / 12:00 / 18:30 ขอรับส่วนอาหารกลางวันถ้าท่านอยากทานจากข้างนอกมาก็ได้ขอรับ"

"ข้าเข้าใจแล้วๆ"

หลินเฟยรีบเดินนำลี่เอ๋อขึ้นไปบนห้องของตนเปิดประตูห้องมาก็อดชมเชยโรงเตี้ยมนี้ไม่ได้เพราะทุกอย่างช่างหรูหราสมราคาจริงๆ

"หู้ววววว ! สมราคาจริงๆแหะ ! ลี่เอ๋อเจ้าอยากจะไปเที่ยวชมเมืองนี้กับข้ารึไม่ ?"

"เจ้าค่ะ ! หากท่านต้องการข้าก็จะไปด้วย"

"ดี ! งั้นเราไปเที่ยวชมเมืองนี้กันเถอะ"

"เจ้าค่ะ!"

หลินเฟยเดินออกมาพร้อมกับเดินชมรอบๆเมืองอย่างเพลิดเพลินจนมาสะดุดกับเหตุการณ์หนึ่ง

"นี้ ! ตระกูลเจ้าเป็นหนี้ข้ามาหลายเดือนแล้วนะ ! ข้าบอกแล้วว่าเจ้าต้องเอาลูกสาวเจ้ามาให้หัวหน้าตระกูลข้า !!!"

ชายหนุ่มหลายสิบคนยืมล้อมหญิงชายวัยกลางคนและสาวสวยอายุราวๆ 20 ต้นๆ

"ข้าจะใช้คืนท่านแน่แต่ข้าขอเวลาอีกไม่กี่เดือนข้าจะต้องมีเงินมาพอใช้หนีแน่เจ้าค่ะ แต่ได้โปรดอย่าเอาลูกสาวข้าไปเถอะนะเจ้าค่ะ"

หลินเฟยที่เห็นเหตุการณ์ก็รีบเดินเข้าไปทันที

"รอเดี๋ยวพี่ชาย !! นี้มันเรื่องอะไรกันรึ !! ทำไมต้องข่มขู่กันถึงขนาดนี้ด้วยเล่า!?"

ชายหนุ่มคนนึงหันมาทางหลินเฟยแบะตอบกลับ

"คุณชาย ! ท่านไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าว่าเราต่างคนต่างอยู่กันดีกว่า ตระกูลของนังนี้ติดหนี้ข้า ถึง 1000 เหรียญทองหรือว่าท่านจะชดใช้ให้พวกมันกันเล่า"

หลินเฟยที่ได้ยินใช้นั้นก็ถอนหายใจยาวๆหนึ่งครั้งและกล่าวว่า

"เห้อ.. ~~ เศษเงินแค่นี้ทำเป็นโวยวายกันไปได้น้าตระกูลเจ้าเนี้ย"

"ศ...เศษเงินรึ !!?"

หลินเฟยสะบัดมือ 1 ครั้งก็มีถุงเงินขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปออกมาและโยนมันไปให้กับกลุ่มของชายหนุ่มเจ้าหนี้

"1000 เหรียญทอง !! นี้คุณชายท่านมีเงินมากมายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!! ขนาดในวังหลวงยังต้องใช้เวลาหลาย ปีถึงจะหาได้ขนาดนี้ !! แต่ท่านไม่เพียงแค่ใช้มันอย่างไม่คิดเลยแม้แต่น้อยท่านยังบอกว่านี้เป็นเพียงแค่เศษเงินอีก !! ท่านมาจากตระกูลที่ร่ำรวยขนาดไหนกัน !!!!"

หลินเฟยโบกมือและกล่าวอย่างเฉยชา

"เอาล่ะ ๆ พวกพี่ชายก็ได้เงินไปแล้วท่านน่าจะรีบกลับไปได้แล้วล่ะ~"

"ข..ขอรับ !!"

ครอบครัวของลูกหนี้ต่างหากันตกตะลึ่งกับการที่เด็กตัวแค่นี้จะมีเงินมากมายถึงเพียงนี้และสาวงามที่ดูเหมือนจะเป็นคนรับใช้ยังดูแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ

"ตระกูลของข้าขอขอบคุณคุณชายอย่างยิ่งที่ได้ชดใช้นี้ให้พวกข้าเจ้าค่ะ"

หญิงสาวก้มหัวขอบคุณหลินเฟยทันทีทั้งสามคนหลังน้ำตาด้วยความปิติยินดีและพอเงยหน้ามาทั้ง 2 ร่างก็หายไปเสียแล้วทั้งๆที่พวกเค้าคิดที่จะตอบแทนน้ำใจของหลินเฟยแต่กลับทำไม่ได้

"ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งพ่อพระเช่นท่านผู้นั้นมาช่วยเราไว้ ขอบคุณ..~"

หลินเฟยที่ออกห่างมาพอสมควรเดินดูอะไรอยู่สักพักก่อนจะเจอสิ่งที่น่าสนใจนั้นก็คือ

"โรงประมูลตระกูลหวัง ?"

ลี่เอ๋อถามอย่างสงสัย

"นายท่านคงไม่คิดที่จะ..."

"เข้าไปกันเถอะ !! ^^ "

"เจ้าค่า~T^T"

ลี่เอ๋อคิดไว้แล้วว่านายท่านของตนเองจะต้องไปเล่นซนจนเกิดเรื่องเป็นแน่

หน้าประตูของโรงประมูลมีชายเฝ้าอยู่สองคนเห็นหลินเฟยกับลี่เอ๋อเดินมาจึงเข้าไปถาม

"ท่านสองคนจะมาประมูลสินค้าหรือนำสินค้ามาประมูลรึขอรับ"

แน่นอนว่าสายตาของทั้งสองคนนั้นอดมองมาที่ลี่เอ๋อมิได้

"ข้าจะขอมาประมูลสินค้าน่ะ!"

"นายท่าน ! ท่านยังต้องการสิ่งใดอีกเนื่องจากนายท่านมีทุกอย่างอยู่แล้ว?"

ลี่เอ๋อถามอย่างสงสัย

"ฮึๆ ข้าก็มาหาวัตถุดิบที่จะทำให้เจ้าเลื่อนระดับยังไงหล่ะ ! ^^"

ลี่เอ๋อหน้าแดงก่ำและหันหน้าหนีหลินเฟยทันที

ทั้งสองชายหนุ่มที่มองดูหน้าตาของลี่เอ๋อนั้นยังคงตัวแข็งอยู่เพราะความงามที่เทียยจะล่มทั่งอาณาจักรได้

"นี้ท่านทั้งสองจะให้พวกข้าผ่านไปได้รึยัง !?"

หลินเฟยตะโกนถามชายทั้งสองก็สะดุ้งสุดตัวทันที

" งดงาม ~ เอ้ย !!! อ่า...อะ....เอาล่ะ เชิญท่านทั้งสองเข้าไปได้เลยขอรับ!!!"

...ติดตามตอนต่อไป