เส้นทางแห่งแสง [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #43 : บทที่ 16 ประมุขเงิน ภาค ราชันย์ผยองเดช

ท่ามกลางแสงสว่างจากดวงจันทร์และทะเลสาบที่มืดมิดแต่กลับสะท้อนแสงดวงดาววาววับสวยงามไปทั่วผืนน้ำได้มีร่างของสามเทพธิดาลี่เอ๋อชิงเอ๋อและอี้เอ๋อนางทั้งสามมาพร้อมกับเด็กชายหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชังไม่ว่าจะมองด้านไหนก็เหมือนอิสตรียิ่งหลินเฟยที่ตอนนี้ได้ยืนอย่างสง่าท่ามกลางนางงามล่มบ้านล่มเมืองทั้งหลายบรรยากาศเย็นสบายมีลมพัดมาเป็นจังหวะและเงียบสงบแม้แต่เสียงจิ้งหรีดก็ยังมิอาจได้ยินหลินเฟยหันหน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่แสนอ่อนโยนทั้งสามคนที่ได้เห็นใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลาและงดงามก็ต่างพากันหน้าแดงโดยขัดขืนไม่ได้

"อี้เอ๋อเจ้ารู้ที่อยู่ของพี่ใหญ่และน้องเล็กของเจ้ารึไม่?"

อี้เอ๋อนึกถึงเรื่องราวตอนที่นางและพี่น้องกระจัดกระจายกันไปทันทีสีหน้านางเริ่มตึงขึ้นเพราะนางกำลังพยายามนึกที่อยู่ของพี่น้องของนางให้ออกแต่เมื่อนางยิ่งคิดกลับยิ่งนึกไม่ออกว่าอยู่ที่ใดเหมือนความทรงจำของนางถูกลบไปขณะที่กำลังหลับใหลอยู่ในถ่ำใต้ทะเลสาบดาราสุดท้ายนางก็นึกไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

"ขออภัยเจ้าค่ะนายท่านเพราะข้านึกยังไงก็นึกไม่ออกจริงๆเจ้าค่ะต้องขอภัยนายท่านที่ข้าทำตัวไร้ประโยชน์"

หลินเฟยเห็นท่าทีลำบากใจจึงโบกมือเชิงว่าไม่เป็นไร

"งั้นพวกเราคงต้องตามหากันอีกนานเลยหล่ะแต่ตอนนี้พวกเรากลับเมืองหนานเทียนกันก่อนแล้วค่อยสืบหากันอีกที"

ทั้งสามคนต่างก้มหัวตกลงทันทีตอนนี้ที่หลินเฟยจะรีบกลับเมืองก็เพราะว่าหลินเฟยนั้นอยากจะเห็นหน้าของประมุขพรรควายุสีเงินนักและอยากจะเห็นความสามารถของอี้เอ๋อเร็วๆด้วยจึงต้องรีบเร่งนิดหน่อยหลินเฟยหวังว่าเจ้าอู่หยางคงไปรายงานเรื่องของหลินเฟยแล้วเป็นแน่ทันใดนั้น

"นายท่าน ! ข้ามีของอยากมอบให้ท่านเจ้าค่ะ"

หลินเฟยมีสีหน้าสนอกสนใจขึ้นมาทันทีเพราะคนที่พูดขึ้นคืออี้เอ๋อที่ดูท่าทางจะเป็นคนที่เรียบร้อยที่สุดในหมู่จตุรเทพแต่ก็ยังยืนยันไม่ได้เพราะยังไม่พบอีกสองคนที่เหลือหลินเฟยหันหน้ามาทางอี้เอ๋อที่คุกเข่าและชูมือขึ้นในมือปรากฏพัดที่หุบอยู่เพียงที่ภายนอกก็ยังเป็นสีดำเงางามและลวดลายสีทองอันเลิศหรู

"นี้คือ ?"

หลินเฟยกล่าวถาม

"นี้คือพัดปักษาวายุข้าพบมันตอนที่ข้าเข้ามาอาศัยในถ่ำใต้ทะเลสาบดาราเจ้าค่ะ"

"ใยเจ้าไม่เก็บไว้ใช้เองรึอี้เอ๋อ ?"

"ข้าเพียงอยากมอบให้นายท่าน แต่ถ้าหากนายท่านไม่ต้องการข้าก็จ-"

อี้เอ๋อยังไม่ทันกล่าวจบประโยคหลินเฟยก็พูดแทรกทันควัน

"โห้ว ! ข้าขอบใจเจ้ามากนะอี้เอ๋อข้าตกลงรับมัน"

อี้เอ๋อมีสีหน้าดีขึ้นหลังจากที่ได้ยินทั้งชิงเอ๋อและลี่เอ๋อต่างก็พากันลุ้นจนตัวโก่งก็อดโล่งใจมิได้

หลินเฟยหยิบพัดขึ้นมาและกางออกลวดลายปักษาสีทองแสงงดงามและประณีตราวกับทวยเทพได้สรรสร้างขึ้นมาตัวปักษามีปีกที่กว้างกว่าตัวเองนักและมีหางยาวเป็นแฉกเก้าแฉกตั้งท่ากางปีกอย่างองอาจและดูงดงามในเวลาเดียวกันหลินเฟยยิ้มเล็กๆเมื่อได้เห็นความงดงามของพัดวิเศษอันนี้

"เอาหล่ะทีนี้จะกลับเมืองกันได้รึยัง ^^"

"""เจ้าค่ะ !!"""

ทั้งสี่คนได้พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและรีบมุ่งหน้ากลับเมืองทันทีระยะห่างของทะเลสาบจนถึงเมืองหนานเทียนค่อนข้างไกลจึงทำให้ทั้งสี่คนมาถึงก็ยามเช้าพอดิบพอดี

.........

บริเวรกลางเมืองของเมืองหนานเทียนมีฝูงชนกลุ่มใหญ่จับกลุ่มกันมองดูอะไรบางอย่างซึ่งกลางกลุ่มคนที่มองดูอยู่ห่างๆนั้นมีชายเป็นมีเงินหน้าตาพอไปวัดไปวาสวมชุดสีขาวท่าทางมีฐานะพอตัวและผู้ติดตามอีกหลายสิบคนต้านตรงข้ามมีหญิงสามนางหน้าตาหมดจดงดงามชุดผ้าไหมและลวดลายดอกโบตั๋นอันสละสลวยทั้งสามนางยืนตัวติดกับอย่างกับปลากระป๋องผู้ที่ยืนอยู่ข้างหน้าสึดนั้นน่าจะเป็นพี่ใหญ่และนางทั้งสองที่เกาะอยู่ข้างๆน่าจะเป็นน้องรองและน้องเล็ก

หญิงสามคนนี้คือคนที่จ้องมองหลินเฟยในร้านมังกรหญิงหยางนั่นเองทั้งสามคนเป็นลูกสาวของท่านเจ้าเมืองของเมืองหนานเทียนคนที่อยู่ด้านหน้าสุดชื่อว่าซวินอี้เป็นพี่คนโตส่วนคนที่กำลังตัวสั่นพร้อมกับจับชายเสื้อของซวินอี้มีชื่อว่าซวิ้นอ้ายเป็นพี่คนรองส่วนคนที่กำลังยืนและทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆชื่อว่าซวินเอ้อเป็นน้องคนเล็ก

ชายผมสีเงินกับชุดสีขาวที่ดูหรูหราจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากประมุขพรรควายุสีเงินที่คนทั่วไปเรียกว่าประมุขเงิน

"ประมุขเงินพี่สาวข้าไม่มีวันแต่งกับคนอย่างเจ้าหรอก...แบร่...~!!!"

ซวินเอ้อที่อยู่ด้านหลังซวิ้นอี้แลบลิ้นออกมาอย่างน่ารัก

ประมุขเงินหาได้สนใจซวินเอ้อและหันมาพูดกับซวิ้นอี้

"ซวินอี้ !! หากเจ้าไม่มากับข้าก็จงลืมว่าจะกลับจวนไปโดยครบสามสิบสองไปได้เลย"

ซวินอี้ตอบกลับทันที

"ไม่ !! ต่อให้ข้าตายก็ไม่ยอมเป็นนางบำเรอให้เจ้าเด็ดขาด!!!"

"ข้าหาได้คิดว่าจะพาเจ้าไปเป็นนางบำเรอไม่เพียงแค่ข้าอยากได้เจ้ามาเป็นภรรยาข้า"

"ไม่ !! ข้าไม่เคยชอบคนอย่างเจ้า !! เหตุใดข้าจึงต้องเป็นภรรยาเจ้ากัน!!"

สีหน้าของประมุขเงินเริ่มมีสีแดงปรากฏขึ้นบนหน้าสายตาดุร้ายจ้องมองมายังร่างของซวินอี้

"งั้นเจ้าก็ตายซ้ะ !!"

ประมุขเงินพุ่งตัวเข้าไปหาซวินอี้อย่างรวดเร็วและทันใดนั้น

ตู้มมมมม !!

มีแสงสีฟ้าพุ่งลงมายังระหว่างกลางของทั้งสองฝั่ง

ปรากฏร่างของหญิงสาวชุดกี่เพ้าสีฟ้างดงามและทรงผมที่ยาวดิ่งตรงลงมาถึงกลางหลังผมสีฟ้าครามราวกับสีน้ำทะเลและใบหน้าที่มีดวงตาสีฟ้าเฉกเช่นสีผมแต่กลับดูลึกล้ำและงดงามดั่งอัญมณีคนทั้งฝูที่มองดูอยู่อ้าปากค้างทันทีเมื่อเห็นร่างของอี้เอ๋อ

"งดงาม !!! งดงามเกินไปแล้ว !!! นี้ข้าเห็นเทพธิดาที่ตกลงมาจากสวรรค์งั้นรึ !!"

"ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นใครงามเท่านี้มาก่อนเลย. !!!"

"งดงามจริงๆ !! มีสาวงามเช่นนี้อยู่ในเมืองหนานเทียนด้วยรึ ?"

ทุกคนต่างซุบซิบนินทาต่างๆนาๆบ้างก็เป็นลมไปกับความงามของอี้เอ๋อบ้างก็โดนอี้เอ๋อขโมยหัวใจไปอย่างสมบูรณ์

อี้เอ๋อหันหน้ามายังประมุขและกลุ่มของมันที่กำลังมีสายตาเคลิบเคลิ้มอยู่

"พวกท่านนี้ช่างไร้ยางอายยิ่งนักบิดามารดาพวกท่านมิเคยสั่งสอนรึว่ามิควรทำร้ายอิสตรี"

อี้เอ๋อกล่าวอย่างสุภาพแต่แฝงด้วยคำด่าทอ

"ฮ่าๆๆๆ แม่นางข้าจะไม่ทำร้ายลูกสาวท่านเจ้าเมืองก็ได้แต่ข้าจะทำเช่นนั้นก็ต่อเมื่อเจ้ายอมมาเป็นภรรยาข้านะแม่นางคนงาม"

อี้เอ๋อยิ้มมุมปาก

"ย่อมได้เจ้าค่ะ"

"ฮ่าๆๆๆ"

"หากท่านหวังว่าข้าจะพูดเช่นนั้นหล่ะก็คงต้องไปตายและเกิดใหญ่สักพันรอบก่อนนะเจ้าค่ะ^^"

ใบหน้าและคำพูดคำขาที่สุภาพอ่อนหวานผิดกับความหมายอย่างลิบลับ

ประมุขเงินเริ่มเกิดโทสะขึ้นอีกครั้งแต่ระเบิดคำพูดออกมา

"นังสารเลว !!! ข้าจะฉีกเจ้าให้เป็นชิ้นๆ !!!"

อี้เอ๋อยิ้มเจ้าเลห์ก่อนจะตอบกลับไปอย่างสุภาพ

"หากท่านทำได้สุนัขคงออกลูกเป็นสุกรแน่เจ้าค่ะ^^"

...ติดตามตอนต่อไป