ระบบสุ่มรางวัลพลิกดวงชะตา

         ในช่วงชีวิตหนึ่งทุกคนต่างเคยหลงใหลในโลกแห่งจินตนาการและเชื่อว่าโลกใบนั้นมีอยู่จริง ความตื่นเต้นเมื่อจินตนาการถึงทิวทัศน์อันเหนือสามัญสำนึกยังคงฉาบทับอยู่ในหัวใจของใครหลายคนแม้จะผ่านช่วงเวลาชีวิตมาอย่างยาวนาน หนึ่งในคนเหล่านั้นคือ จินเทียนเย่ เขาเป็นนักเขียนที่ไม่ได้ประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่อะไร เป็นแค่นักเขียนที่ทำในสิ่งที่ชอบเท่านั้น นิยายของเขาหลายสิบเรื่องและแต่ละเรื่องจบลงไม่ต่ำกว่า 500 ตอนถูกเขียนขึ้นมาตลอด 7 ปี ทุกเรื่องล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับดินแดนของเหล่าผู้บำพ็ญเพียรที่ไขว่คว้าความเป็นอมตะ แม้จะไม่มีเรื่องไหนที่โดดเด่นและมีชื่อเสียงแต่จินเทียนเย่ก็ไม่เคยลดละความพยายามที่จะถ่ายทอดยุทธภพในจินตนาการของเขาออกมา

         จอมยุทธ์ที่ยืนบนกระบี่บิน เทือกเขาสูงชะลูดฟ้า ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันสวยงามสำนักใหญ่โตบนภูเขา สัตว์เทพและอสูรร้ายที่สร้างหายนะ เทพเซียนบนสวรรค์ ของวิเศษต่างๆ นานา วิชาและทักษะการฝึกฝน การปิดด่านบำเพ็ญเพียร ทั้งหมดนี่เป็นสิ่งที่จินเทียนเย่อยากประสบพบกับตัวเองสักครั้งแม้จะเป็นแค่ความฝันก็ตาม 

         " ในที่สุดก็เสร็จสักที ..วันนี้อัพแค่ 3 ตอนคงต้องพอก่อน ให้ตายสิสนุกชะมัด ดินแดนของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรไม่ว่าจะเขียนขึ้นมากี่ครั้งก็ไม่รู้สึกเบื่อเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหมอประท้วงเราเกี่ยวกับเรื่องสุขภาพก็อยากจะเขียนยันเช้าอยู่หรอก ..แต่ถ้าป่วยขึ้นมาก็อัพตอนต่อไปไม่ได้น่ะสิ ช่วยไม่ได้นะ ..รีบนอนดีกว่า " 

         หน้าจอคอมพิวเตอร์ได้เปิดหน้าแรกของนิยายที่มีชื่อว่า 'เส้นทางอมตะ' จำนวนผู้อ่านมีเพียงหลักพันคนและผู้ติดตามอีกไม่กี่สิบคน มันเป็นตัวเลขที่น้อยจนน่าใจหายสำหรับคนที่เขียนมามากกว่า 7 ปี ถึงกระนั้นจินเทียนเย่ก็ไม่เคยหมดกำลังใจ เขาเพียงแค่อยากถ่ายทอดจินตนาการของตัวเองเท่านั้น ต่อให้คนอ่านจะน้อยลงหรือไม่มีเลยเขาก็ยังคิดที่จะเขียนต่อไปอยู่ดี นั่นคือปณิธานที่ไม่เคยสั่นคลอนของจินเทียนเย่ 

         ค่ำคืนอันแสนสั้นได้ผ่านพ้นไป จินเทียนเย่รู้สึกตัวในตอนที่มีแสงส่องกระทบหนังตาที่ไม่ยอมลืมขึ้นมาของเขา สิ่งแรกที่เขารู้สึกแปลกไปคือร่างกายที่หนักอึ้งและกลิ่นเหม็นคละคลุ้งราวกับอยู่บนกองขยะ ท้องไส้เองก็หิวโซจนแสบร้อนไปหมด ด้วยความทรมารที่เกิดขึ้นจินเทียนเย่ได้แต่ต้องฝืนตัวเองลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆ ลืมตาดูรอบๆ 

         " ... " 

         พอเห็นฉากตรงหน้า จินเทียนเย่ถึงกับพูดไม่ออก สถานที่ที่เขาอยู่กลายเป็นตรอกสกปรกที่เต็มไปด้วยคนไร้บ้าน ความมึนงงอยู่กับเขาเพียงไม่กี่วินาทีก่อนจินเทียนเย่จะรีบหนีออกมาจากตรงนั้นเพราะมันสกปรกเกินกว่าเขาจะรับได้จริงๆ และพอได้ขยับร่างกายเขาก็พบความผิดแปลกอีกครั้งนั่นก็คือสรรพสิ่งรอบตัวดูใหญ่ขึ้นอย่างน่าประหลาด พอสำรวจตัวเองดวงตาของเขาก็เบิกกว้างจนแทบถลน

         " นี่มันเชี่ยไรวะเนี่ย!? " 

         ***