ราชันย์จอมเวทย์คืนภพ

      “ พวกเรามาหย่ากันเถอะ “

      “ อะไรนะ? “

      พอได้ยิน แววตาของเธอเบิกกว้างออกเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าถังหนิงเซียวจะกล้าพูดคำนี้ออกมา

      “ รู้ตัวมั้ยว่านายพูดบ้าอะไรออกมา? ”

      “ ต่อให้ฉันจะเป็นคนอ้อนวอนเธอและต้องได้รับความช่วยเหลือจากสกุลซู แต่เธอไม่คิดว่าฉันก็มีศักดิ์ศรีของความเป็นคนอยู่บ้างหรือไง ..เธอที่ปฏิบัติกับฉันเหมือนสัตว์เดรัจฉานมีสิทธิ์พูดถึงเรื่องยอมรับความเป็นจริงอีกเหรอ? ตลอดสามปีทั้งเธอและครอบครัวต่างดูถูกฉัน ทำร้ายฉัน กดขี่ฉัน ถามหน่อยสิฉันยังเผชิญหน้ากับความเป็นจริงไม่พออีกใช่มั้ย “

      สีหน้าของเขาจริงจังกว่าที่ผ่านมาราวกับคนละคน ความตึงเครียดนี้ส่งผลให้ซูมู่เหรินเงียบไป

      “ ยังไงก็ตาม ตอนนี้ฉันไม่ใช่ถังหนิงเซียวที่เธอรู้จักอีกแล้ว ..จากนี้ฉันจะตามหาแม่ของฉันเอง ฉะนั้นพวกเราควรจบความสัมพันธ์นายบ่าวนี่สักที “

      ซูมู่เหรินนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ตั้งแต่เธอเริ่มจำความได้พื้นที่รอบตัวของเธอก็เหมือนกับมีกำแพงบางๆ คอยขวางกั้นเธอกับผู้คนเอาไว้ไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิด เธอโตมาโดยอยู่ในกำแพงนั้นและไม่มีใครสามารถข้ามเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเธอได้เลยจนกระทั่งวันหนึ่งวันที่ชายผู้เข้ามาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเธอได้ปรากฏตัวโดยที่เธอไม่เต็มใจ ถังหนิงเซียวคือชื่อของชายที่จู่ๆ ก็ทะลุกำแพงของเธอเข้ามาดื้อๆ และเข้ามาใช้ชีวิตราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเธอ

      “ ขึ้นรถมา “

      เธอพูดออกไปด้วยความคิดที่ว่างเปล่า แม้กระแสความคิดของเธอจะไหลเชี่ยวกราดราวกับทะเลคลั่งแต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งเรือแห่งกาลเวลาที่ลอยทวนกระแสไปอย่างช้าๆ ได้ ถังหนิงเซียวขึ้นรถก่อนจะอยู่ในท่าทีนิ่งสงบ เขาไม่อยากมองหน้าเธอด้วยซ้ำเพราะยิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งพบเจอความทรงจำแย่ๆ ของซูมู่เหรินมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น ครอบครัวของเธอต่างก็ดูถูกเขา เกี่ยวกับเรื่องการตามหาแม่ของเขาพวกนั้นก็คงลืมไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย

      ในขณะที่ใช้ความคิด รถก็ค่อยๆ ออกตัวอย่างช้าๆ ความเงียบในรถหรูคันนั้นสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเลยตลอดสิบนาทีที่รถวิ่งอยู่กระทั่งได้มาตัดไฟแดงอยู่ในเมือง ถังหนิงเซียวแทบคลั่ง หากให้เขาใช้เวทย์ลอยตัวป่านนี้คงถึงสำนักงานเขตไปแล้ว ระหว่างนั้นเองสายตาของถังหนิงเซียวก็เหลือบไปเห็นฝาท่อที่กำลังสั่นและมีพลังเวทย์ค่อยๆ ไหลทะลักออกมา

      ไม่ทันไรฝาท่อนั้นก็ระเบิดออกสร้างความวุ่นวายเกิดขึ้น ความรุนแรงของมันที่มาพร้อมเสียงระเบิดดังสนั่นจนพื้นที่รอบฝาท่อกว่า 3 เมตรกลายเป็นหลุมยุบขนาดใหญ่ หลังจากการระเบิดเกิดขึ้นได้มีรถที่เสียหายหลายสิบคัน การจราจรที่ติดขัดกลายเป็นพังพินาศในพริบตา ไม่กี่อึดใจต่อมาหนูยักษ์หลายสิบตัวกรูออกมาจากหลุมยุบ

      “ เฮงซวยจริงๆ “

      ถังหนิงเซียวสบถออกมาเบาๆ ทั้งที่เขากำลังหลุดพ้นคำสาปอย่างซูมู่เหรินได้แท้ๆ แต่ดันมาเกิดเหตุการณ์โอเวอร์โหลดเอาตอนนี้ซะได้ สีหน้าของเขาบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด

      “ คุณหนู! “

      ชายหญิงสองคนในชุดสูทดำโผล่ขึ้นมาประกบตัวรถเอาไว้ ซูมู่เหรินเปิดกระจกและพยายามถามถึงสถานการณ์

      “ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีมอนสเตอร์อยู่ในเมือง? “

      ผู้ชายในชุดสูทที่มีเอกลักษณ์ตรงผมสีน้ำตาลตั้งตรงรีบเข้ามาเปิดประตูรถและพูดกับเธอว่า

      “ พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วครับ นี่เป็นปรากฏการณ์ที่เรียกว่าโอเวอร์โหลด มันจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อมีเกทที่ไม่ได้ถูกเคลียร์เป็นเวลานานเกินหนึ่งสัปดาห์ส่งผลให้มอนสเตอร์ด้านในทะลักออกมาด้านนอกครับ ดูจากลักษณะภายนอกพวกมันคือหนูท่อแรงค์ C ตัวมันนั้นอ่อนแอมากแต่สิ่งที่อันตรายก็คือจำนวนอันมหาศาลของพวกมันครับ ทางเดียวที่จะหยุดสถานการณ์นี้ได้ต้องรอการสนับสนุนจากปาร์ตี้แรงค์ B ฉะนั้นตอนนี้คุณหนูต้องรีบหนีจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “

      ว่าไม่ทันจบหนูท่อตัวขนาดเท่ากับวัวได้พากันกระโจนเข้ามาเป็นจำนวนมาก ผู้หญิงที่ปรากฏตัวมาพร้อมกันได้กลายเป็นเส้นลำแสงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเข้าไปฟันร่างของพวกมันพร้อมๆ กันในคราเดียว เลือดสีแดงสดสาดกระจายไปทั่ว ถึงกระนั้นซูมู่เหรินก็ไม่ได้แสดงท่าทีอ่อนไหวออกมา เธอรีบหันมาหาถังหนิงเซียวที่ยืนอยู่บนรถของเธอด้วยท่าทีผ่อนคลาย ชายในชุดสูทรีบตะโกนออกไปในขณะที่กำลังรับมือกับฝูงหนูท่อ

      “ นายมัวทำอะไรอยู่รีบหนีจากที่นี่เร็วเข้าสิ! “

      ถังหนิงเซียวยังคงนิ่งและค่อยๆ หันหน้ามาในขณะที่ฝูงหนูท่อเริ่มหันมาสนใจตำแหน่งยืนอันโดดเด่นของเขา

      “ หนีเหรอ? “ ถังหนิงเซียวไม่ได้มีความคิดที่จะหนีเลย เขาเพียงหันหน้าไปทางที่ฝูงหนูท่อกรูเข้ามา “ ฉันลืมคำนั้นไปพันปีแล้ว ”

      *คริสตัลไอซ์*

      หนิงเซียวดึงมือที่ล้วงกระเป๋าขึ้นมาข้างหนึ่งก่อนจะเกิดปรากฏการณ์บางอย่างที่สวยงาม เส้นผมของถังหนิงเซียวค่อยๆ เปลี่ยนไปตามสีสันของคริสตัลฟ้าครามอมชมพู มงกุฏผลึกน้ำแข็งโผล่บนศีรษะของเขาก่อนจะกระจายออกไป ส่งผลให้รอบตัวของเขามีประกายระยิบระยับเกิดขึ้นก่อนพวกมันจะรวมตัวกันเป็นหอกน้ำแข็งหลากสีราวกับคริสตัล พวกมันลอยวนเวียนอยู่ด้านหลัง จำนวณของพวกมันเพิ่มขึ้นจนสามารถบดบังท้องฟ้าได้ แสงที่ส่องผ่านหอกคริสตัลน้ำแข็งเหล่านั้นลงมาช่างสวยงามราวกับกำลังสวดภาวนาอยู่ในวิหารศักดิ์สิทธิ์ ในมือข้างหนึ่งของถังหนิงเซียวก็ถือหอกแบบเดียวกันเอาไว้

      “ เกิดอะไรขึ้น? จอมเวทย์ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ!? “

      แม้แต่ชายผมตั้งตอนนี้ก็ยังอึ้งกับวิธีใช้พลังเวทย์ของถังหนิงเซียว เขาถึงกับแปรสภาพสกิลของตัวเองให้กลายเป็นศาสตราวุธสวยงามจำนวนมาก แม้แต่จอมเวทย์แรงค์ A ที่เขารู้จักก็ยังไม่สามารถควบคุมพลังอย่างละเอียดอ่อนในจำนวนขนาดนี้นี้ได้เลย ว่ากันว่าการที่จอมเวทย์จะใช้สกิลจะต้องใช้สมาธิสูงมากเพื่อควบคุมให้พลังเวทย์ปรับเปลี่ยนสถานะตามที่ต้องการ

        ดังนั้นจอมเวทย์ทั่วไปจึงต้องใช้เวลาในการร่ายสกิลเล็กน้อยและรูปลักษณ์ของพลังเวทย์ก็มักจะเป็นสิ่งที่เรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะจินตนาการออกเพื่อเพิ่มความรวดเร็ว พูดง่ายๆ คือความคิดของจอมเวทย์เป็นเหมือนแม่พิมที่ใช้สร้างรูปลักษณ์ของสกิล ยิ่งมีความละเอียดอ่อนมากแค่ไหนก็ยิ่งต้องใช้เวลานานมากขึ้น แน่นอนว่ามันสามารถฝึกฝนได้โดยการใช้ซ้ำไปซ้ำมา ทว่าคนที่กำลังใช้การควบคุมพลังเวทย์ระดับเทพที่อยู่ตรงหน้าของเขาคือชายที่ไม่เคยอยู่ในสายตาและเป็นเพียงเขยขยะไร้ตัวตน