เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #65 : เธอเท่านั้น 3

ครอบครัวเดียวกัน ใจร้ายใจดำกันได้ลงคอถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?

ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า...โอฬารตกอยู่ในอันตรายเหมือนกันน่ะสิ

“บอกทางพี่ด้วยนะครับ ไม่งั้นพี่จะพาไปที่อื่นนะ” ชายหนุ่มกระเซ้าคนที่ทำท่าครุ่นคิดจนเหม่อลอย

“อะ อ้อ เดี๋ยวแยกหน้าเลี้ยวซ้ายเลยค่ะ”

“ตอนนี้ทุกอย่างยังสามารถเปลี่ยนได้ ถ้าน้องเด่นเปลี่ยนใจ...ยังทันนะ”

“ถ้าพี่โตบอกว่าคนในครอบครัวน่าสงสัยหมด แล้วเด่นจะแน่ใจได้ยังไงคะ ว่าพี่โตไว้ใจได้” เด่นดวงถามตรงๆ ก่อนจะชี้มือไปข้างหน้า “ตึกนั้นล่ะค่ะ”

“น้องเด่นพูดตรงดี พี่ชอบ” ชายหนุ่มหัวเราะ เลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าอพาร์ตเม้นท์สูงสี่ชั้น “ลองคิดดูนะ ว่าตอนนี้พี่ดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัท กลุ่มธุรกิจหลักที่พี่ดูแลก็ลงตัวดีอยู่แล้ว ไม่ต้องสร้างต้องเริ่มใหม่ การเติบโตก็มีแต่คงที่กับสูงขึ้น แล้วพี่มีอะไรที่จะต้องปองร้ายคุณปู่ ในเมื่อโอกาสที่พี่จะได้ตำแหน่งสูงกว่าคนอื่นอยู่แล้ว”

เด่นดวงฟังแล้วพยักหน้าเหมือนคล้อยตาม กระชับกระเป๋าเข้าไหล่ แล้วยกมือไหว้เขา

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ส่วนเรื่องที่พี่โตแนะนำ เด่นขอบคุณมาก แต่ก็อย่างพี่โตว่า พี่โตมีโอกาสได้ตำแหน่งมากกว่าใครอยู่แล้ว เพราะงั้น...ถึงไม่มีเด่นพี่โตก็คงจะเก่งพออยู่แล้วล่ะค่ะ เด่นไปก่อนนะคะ”

หญิงสาวเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตึกโดยไม่หันกลับมามองทั้งคนทั้งรถที่จอดอยู่ด้านหน้า ภัคภณยิ้มอย่างนึกสนุก แทนที่จะโกรธที่ถูกปฏิเสธแบบไม่ไว้หน้า ชายหนุ่มกลับเห็นเป็นเรื่องท้าทาย ก่อนหน้านี้คิดว่าคนอย่างเด่นดวงคงซื้อได้ด้วยเงิน อำนาจ หรืออะไรที่คนระดับเธอไม่มี แต่พอเอาเข้าจริง ผู้หญิงคนนี้มีอะไรน่าสนใจกว่านั้นมาก

และคำปฏิเสธของเธอก็กระตุ้นความอยากเอาชนะของเขามากขึ้นหลายเท่าตัว

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูแกลอรี่ เมื่อครู่ตอนเด่นดวงเผลอ เขาแอบถ่ายรูปเซลฟี่กับเธอ ไม่ได้คิดจะเอาไปทำอะไรหรอก ก็แค่...เอาไปแหย่ใครบางคนเล่นเท่านั้นเอง

คิดแล้วก็เปิดไลน์ของโอฬารขึ้นมา จัดส่งรูปไปพร้อมข้อความสั้นๆ ว่า...

‘น้องเด่นนี่น่ารักดีนะ...ฉันชักจะถูกใจซะแล้วสิ’

ไม่ต้องรอนานเลยแอพพลิเคชั่นไลน์ก็แสดงให้รู้ว่าคนปลายทาง ‘อ่านแล้ว’ ภัคภณเก็บโทรศัพท์เข้าที่ ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปอย่างสบายอารมณ์

เสียงเคาะประตูดังรบกวนคนที่กำลังนอนหลับสบาย เมื่อคืนเลิกกะสี่ทุ่ม แล้วยังไปต่อเยาวราชกับเบญจภัทรอีก กว่าจะกลับถึงห้องพักเกือบตีหนึ่ง เบญจาอยากรู้เหลือเกินว่าไอ้ข้าวต้มเป็ดที่ไปรอคิวเป็นชั่วโมงๆ นั้นโอฬารได้กินหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่มีเวลาคิดเพราะง่วงจนตาจะปิด อาบน้ำแล้วหลับเป็นตายจนถึงตอนนี้

ลุกยืนโงนเงน เดินสะโหลสะเหลไปส่องตาแมวพอเห็นว่าเป็นใครก็ปลดล็อกเปิดประตู แล้วเดินกลับมาทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนเตียงตามเดิม 

“ทำไมมาเช้าขนาดนี้อ่ะ ฉันนึกว่าแกจะอ้อยอิ่งออดอ้อนอยู่ห้องคุณยักษ์อีกนานซะอีก” พูดน้ำเสียงงัวเงีย ดวงตาก็ปิดสนิท

“จะบ้าเหรอ ฉันกับเขานอนคนล่ะห้องย่ะ” ความเศร้าในใจเด่นดวงเหือดหายไปเกือบหมด เพราะเรื่องของภัคภณเข้ามารบกวนสมองแทน “แกนี่น่าบีบคอให้ตายเลย กล้าทิ้งให้ฉันนอนคอนโดเขาได้ยังไง ไม่ห่วงเพื่อนเลยรึไง”

ปากก็ต่อว่าแต่กลับทรุดนั่งลงข้างตัวเพื่อนพลางมองด้วยแววตาเอ็นดู ท่าทางเบญจาจะเหนื่อยมาก

“เพราะห่วงแกไง เลยทิ้งไว้ที่นั่น ดีกว่าปล่อยให้แกกลับมานอนร้องไห้ตาบวมที่บ้านคนเดียว”

“เห็นฉันเป็นคนอ่อนแอเจ้าน้ำตารึไง”

“ก็ไม่ แต่ยกเว้นเรื่องพ่อ”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ เบญจาพลิกตัวนอนหงายแล้วหรี่ตาขึ้นมองเพื่อน

“ฉันจะเข้าพิธียกน้ำชากับคุณยักษ์” เด่นดวงเอ่ยขึ้นเอื่อยๆ ไม่มีความตื่นเต้นหรือกระตือรือร้นในน้ำเสียง แต่เบญจาเบิกตาโพลงแล้วเด้งตัวลุกนั่ง มองเด่นดวงอึ้งๆ ก่อนจะกรีดร้องดังลั่นจนคนกำลังครุ่นคิดบางอย่างตกใจสะดุ้ง รีบยกมือปิดหูก่อนมันจะดับจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

“ไหนบอกว่านอนคนละห้องไง แล้วทำไมค้างด้วยกันคืนเดียว เช้ามาจะเข้าพิธียกน้ำชากันเลยล่ะ แกโกหกฉันใช่ไหม แกเสียตัวให้คุณยักษ์แล้วใช่ไหมยายเด่น กรี๊ดดดด! โอ๊ยยยย! อิจ!”

“หยุดมโนได้แล้ว ไม่ใช่อย่างนั้นเฟ้ย!” แม้จะไม่เป็นความจริงแต่เด่นดวงก็หน้าแดงเพราะความเขินอาย แค่คิดตามคำเพื่อนมันก็อดหน้าร้อนไม่ได้ “ทำไมแกกล้าเชียร์ออกนอกหน้าขนาดนี้ ฉันกับเขาเพิ่งเจอกันเองนะ”

“โฮ้ยยย! เขาเป็นใครมาจากไหน คนรู้กันค่อนประเทศ แกเองก็รู้จักเขาไปยันคุณปู่แล้ว ส่วนเขาก็รู้ประวัติแกแบบหมดไส้หมดพุงแล้วมั้ง ทำไมต้องคิดมากด้วย ไม่ใช่รู้จักผ่านโซเชียลแล้วนัดเจอกันเสียหน่อย คิดมากจังวุ้ย!”

“ถึงงั้นก็เถอะ แต่ฉันต้องย้ายไปอยู่กับเขาเลยนะ”

เบญจาฟังแล้วเบิกตาโตก่อนจะร้องกรี๊ดให้เด่นดวงยกมือขึ้นปิดหูอีกรอบ

“รีบไปเลย รีบไปให้ไวเลย ฉันสนับสนุนเต็มที่ อยากให้แกออกไปจากบ้านนั้นซะที”

“บ้าเหรอ นั่นบ้านฉันนะ”

“บ้านที่ไม่มีคนต้องการแกยังเรียกบ้านได้เหรอ” เบญจาโพล่งออกไปแล้วต้องรีบสงบปากสงบคำเพราะสีหน้าเพื่อนสลดลง "ขอโทษ แต่เด่น ถึงเวลาที่ต้องยอมรับความจริงกันแล้วนะ ในเมื่อแกมีโอกาสหาความสุข แกต้องฉวยมันไว้นะเว้ย"

“ฉันรู้ แต่มันก็อดกลัวไม่ได้ว่าถ้าฉันย้ายไปอยู่กับคุณยักษ์...ฉันจะมีความสุขจริงๆ รึเปล่า”

“เรื่องอนาคตไม่มีใครตอบได้หรอก แต่อย่างน้อยก็ไปวัดดวงห้าสิบห้าสิบเอา และเท่าที่ดูฉันว่าคุณยักษ์เขาไม่เลวร้ายเลยนะ อาจจะดูดุๆ เก๊กๆ ไปหน่อย แต่เท่าที่สัมผัสได้ และคุณภัทรเล่าให้ฟัง ฉันก็ว่าเขาน่ารักดีนะ”

“แหม...ผู้ชายบอกละเชื่อง่ายจังเลยนะ” เด่นดวงหันไปแขวะ เบญจาเลยยิ้มเขินแก้มแดงซ่าน ทิ้งตัวลงนอนหงายมองเพดานตาวับวาว “โหย อะไรกันเนี่ย เพิ่งจะจีบกันครั้งเดียว ทำตาลอยขนาดนี้เลยเหรอ”

“แค่รู้สึก ‘คลิก’ มันก็แฮปปี้แล้วอ่ะแก ที่เหลือก็ลองคบกันไป รอดก็มองอนาคต ไม่รอดก็เลิกกัน ไม่เห็นมีอะไรยากเลย”

***************************************

ความรักเกิดขึ้นง่ายๆ ได้เพียงแค่เราสบตาหรือรู้สึกถูกใจใครสักคนเพียงแรกเห็น 

แต่การคบหาก็เพื่อศึกษานิสัยใจคอ ที่จะนำไปพัฒนาความสัมพันธ์ ไม่ใช่ศึกษาว่ารักกันหรือเปล่าเนาะ ^^