เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #64 : เธอเท่านั้น 2

ทรุดนั่งบนเตียงไม้ปูทับด้วยฟูกราคาถูกขนาดห้าฟุตแล้วคอตกไหล่ลู่จนกระเป๋าร่วงหล่นลงพื้น พยายามอย่างมากที่จะไม่ให้น้ำตารินไหล เพราะรู้ว่าถ้าร่วงลงมาสักหยดก็จะไม่ยอมหยุดง่ายๆ อีก

เธอไม่อยากอ่อนแอ...แค่ดวงซวยก็แย่มากพอแล้ว ถ้ายังไม่เข้มแข็งอีก ทุกอย่างจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่

แต่...เธอเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งนี่นา อยากได้คนปลอบใจ คนคอยกอด คนคอยให้คำปรึกษาบ้างเหมือนกัน

เบญจา...เป็นคนเดียวที่เธอนึกออกในตอนนี้ คิดดังนั้นก็คว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย ลุกเดินออกจากห้องผ่านห้องรับแขกไปโดยมารดากับพี่สาวแค่เหลือบมองเท่านั้น ตลอดทางที่เดินจากบ้านออกมาถึงหน้าปากซอยเด่นดวงรู้สึกจุกแน่นในอกเพราะกลั้นน้ำตาเอาไว้

ขณะกำลังมองหารถตุ๊กๆ ที่จะโดยสารไปยังอพาร์ตเม้นท์ของเบญจา ใครบางคนมาหยุดยืนในระยะประชิดพร้อมกับเอ่ยขึ้นเนิบๆ

“โชคดีจังที่คุณออกมา ผมนึกว่าจะรอเก้อซะแล้ว”

เด่นดวงหันขวับไปมองพร้อมกับถอยหลังสองก้าวอย่างระวังตัว พอเห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม หน้าตาหล่อเหลาดวงตาพราวระยับ รอยยิ้มเปิดกว้างจนเห็นฟันเรียงตัวขาวสะอาด เธอก็ถึงกับเบิกตาโต

“คุณโต!”

“เซอร์ไพรส์จังที่คุณจำผมได้” ความโดดเด่นของภัคภณทำให้คนละแวกนั้นหันมอง เด่นดวงรู้สึกแปลกๆ ทั้งจากสายตาคนอื่นและสายตาของชายหนุ่ม

“คุณมาธุระแถวนี้เหรอคะ”

“เปล่าครับ ผมตั้งใจมาหาคุณ อื้ม...ผมขอเรียกน้องเด่นได้ไหมครับ เรากำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เรียกคุณเรียกผมดูห่างเหินจัง” ท่วงท่าของชายหนุ่มไม่ได้รุกรานหรือก้ำเกิน แต่มันมีบางอย่างที่ทำให้เด่นดวงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้สุภาพแต่ไม่ใช่สุภาพบุรุษตัวจริง กระนั้นเธอก็ปฏิเสธไม่ออก

“ดะ ได้ค่ะ ว่าแต่คุณมาหาฉันทำไมเหรอคะ”

“แทนตัวเองว่าเด่นด้วยสิ” เขาบอกยิ้มๆ ไม่เชิงเป็นคำสั่ง แต่คล้ายจะตีสนิทให้เร็วที่สุด เด่นดวงพยักหน้าพร้อมยิ้มแหยให้เขา “พี่แค่อยากมาทักทายเท่านั้น พอดีต้องไปเมืองจีนสามวันคิดว่าถ้ารอกลับมาค่อยทักทายอาจจะช้าไป ก็เลยมาหาเสียก่อน” นอกจากเจ้ากี้เจ้าการให้เธอแทนตัวด้วยชื่อเล่นแล้ว เขายังใช้สรรพนามแทนตัวอย่างสนิทสนมอีกด้วย

เด่นดวงทำหน้าประหลาด ทำไมเขาต้องอยากทักทายเธอถึงขนาดมาดักรอหน้าปากซอยบ้านด้วย

เอ้อ! แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่แถวนี้

“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าเด่นอยู่ที่นี่”

“เรียกพี่โตเนอะ” เขาบอกด้วยท่วงท่ามีเสน่ห์ คาดว่าสาวๆ คนไหนได้เห็นท่าทางอย่างนี้คงหลงกันหัวปักหัวปำ ซึ่งเด่นดวงอาจเป็นหนึ่งในนั้น ถ้าวันเลือกคู่เขาจะไม่แสดงท่าทีรังเกียจเธอและใส่ใจผู้หญิงข้างตัวมากขนาดนั้น พอถึงตอนนี้เสน่ห์จากความหล่อและรอยยิ้มของเขา ดูเป็น ‘เสน่ห์ร้าย’ ในสายตาเด่นดวงไปแล้ว “ดูท่าเราจะต้องคุยกันยาว นี่น้องเด่นกำลังจะไปไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง ระหว่างนั่งรถเราจะได้คุยกัน”

“จะไปหาเพื่อนน่ะค่ะ แต่อย่ารบกวน คุณ...เอ่อ...พี่โตเลยดีกว่านะคะ” เด่นดวงยอมเรียกทั้งที่รู้สึกกระดากปาก

“ไม่รบกวนเลย พี่ยินดีไปส่ง เชิญครับ รถจอดทางโน้น” เขาผายมือไปทางหนึ่ง เด่นดวงมองตามแล้วเบิกตาโต รถสปอร์ตสีน้ำเงินหรูวาววับจอดเด่นเป็นสง่า...ถึงว่าคนแถวนี้มองเขากันไม่วางตา

ต่อให้อยากปฏิเสธก็คงยาก เพราะท่าทางภัคภณตั้งใจจะมา ‘ทักทาย’ อย่างจริงจังชนิดไม่ยอมให้เธอบ่ายเบี่ยงแน่นอน

“ค่ะ”

รับคำแล้วก็เดินตามเขาไปขึ้นรถ ภัคภณดูเป็นหนุ่มปราดเปรียว ทำอะไรคล่องแคล่วว่องไว และท่าทางรักสนุก เพราะงั้นการได้ขับรถหรูด้วยตัวเองจึงเป็นความสะดวกส่วนตัว ตอนอยู่กับโอฬารเด่นดวงจะนั่งข้างหลังคู่กับเขา เธอไม่รู้สึกเคอะเขินเหมือนนั่งคู่กับคนขับอย่างภัคภณในเวลานี้เลย

“เมื่อกี้น้องเด่นถามว่าพี่รู้ที่อยู่ได้ยังไงใช่ไหม” เขาเอ่ยขณะเคลื่อนรถออกและเด่นดวงพยักหน้ารับ “อย่าลืมสิครับว่าน้องเด่นทำงานในบริษัทดับเบิ้ลเอกรุ๊ป ถึงจะเป็นกลุ่มบริษัทที่ยักษ์ดูแล แต่พี่เป็นรองประธานบริษัท ก็ถือว่าน้องเด่นทำงานในสายงานโดยตรงของพี่เหมือนกัน แล้วข้อมูลแค่นี้ก็คงไม่ยากเกินพี่จะหาได้”

ลงทุนมากขนาดนี้ ต้องการอะไรกันแน่

เด่นดวงอาจจะชอบคนหล่อ อาจจะปลื้มผู้ชายโปรไฟล์ดี แต่เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่หลงไปกับทุกสิ่งจนไร้สติ

“ความจริงถ้าจะแค่ทักทาย ค่อยเจอกันที่บริษัทก็ได้นะคะ เด่นน่าจะต้องไปที่นั่นอีกค่ะ”

“พี่รู้ครับ แต่ออฟฟิศพี่กับออฟฟิศยักษ์อยู่คนละตึกกัน อีกอย่าง...ยักษ์คงไม่ให้พี่พบคนของเขาง่ายๆ หรอกมั้ง” ภัคภณพูดกลั้วหัวเราะ แววตามีความสนุกพาดผ่านอย่างไม่ปิดบัง

“ฮื่อ ทำไมคิดอย่างนั้นละคะ คุณโอฬารคงไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ เด่นไม่ได้มีอะไรน่าหวงขนาดนั้น”

อันดับแรกเธอเรียกโอฬารด้วยชื่อจริง อันดับสองคือเธอไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเอง ‘มีค่า’ แค่ไหน แสดงว่าไอ้ยักษ์ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอย่างนั้น...หึ! ซื่อบื้อยังไงก็ซื่อบื้อยังงั้นไม่เปลี่ยน

ภัคภณคิดในใจ ทว่าริมฝีปากมีรอยยิ้มอย่างที่เด่นดวงเห็นแล้วขนคอลุกชัน   

“ถ้าน้องเด่นอยู่กับยักษ์แล้วไม่น่าหวง เปลี่ยนใจก็ได้นะ ถ้าอยู่กับพี่...ถ้าเป็นคนของพี่ พี่จะทั้งหวงทั้งให้ความปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นเลยล่ะ”

“ฟังเหมือนมีคนปองร้ายเลยนะคะ” เด่นดวงพูดพลางยิ้มแหยให้เขา เธอแกล้งทำไม่สนใจประเด็นที่เขาเสนอให้

“นี่น้องเด่นไม่รู้เหรอครับ ว่าคนที่สามารถทำให้ใครคนใดคนหนึ่งมีสิทธิ์ได้ตำแหน่งประธานบริษัทถึงห้าสิบเปอร์เซ็นอาจตกอยู่ในอันตรายได้” พอภัคภณพูดแบบนั้นเด่นดวงก็นิ่งอึ้งทันที จ้องเขาอย่างไม่อยากเชื่อ “การที่คุณปู่โดนลอบยิง อาจเป็นฝีมือของคู่แข่งทางธุรกิจ หรืออาจเป็นฝีมือของคนในครอบครัว ทุกคนน่าสงสัยได้หมดไม่เว้นแม้แต่...ยักษ์”

ถ้าก่อนหน้านี้โอฬารจะไม่ได้บอกให้เธอรู้บ้างแล้ว เด่นดวงคงตกใจกว่านี้ หากพอได้ฟังภัคภณบอก สิ่งเดียวที่เธอตกใจคือ...อาจจะเป็นฝีมือคนในครอบครัวงั้นเหรอ?

ครอบครัวเดียวกัน ใจร้ายใจดำกันได้ลงคอถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?

********************************************

อ่าาา หนูเด่นโดนรุกแล้วค่ะ มาดูกันว่าหนูเด่นจะทำยังไงต่อไป ^^