เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #62 : (ตก)ลงใจ 4

“สิ่งที่ฉันต้องการคือความซื่อสัตย์ค่ะ ต่อให้เรารักหรือไม่รักกันฉันขอแค่ตอนที่เรายังอยู่ด้วยกัน...ในหน้าที่ขอให้เราซื่อสัตย์กันก็พอ คุณให้ฉันได้ไหมคะ” โอฬารพยักหน้ารับ ต่อให้ไม่รักเขาก็ไม่คิดจะทรยศอยู่แล้ว “งั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร เราแค่ยกน้ำชาอย่างที่คุณบอก แล้วถ้าวันหนึ่งคุณเจอใครที่รักหรือฉันเจอใครที่ถูกใจ เราจะได้แยกย้ายกันง่ายๆ”

“เธอได้ยินที่ฉันคุยโทรศัพท์กับคุณปู่เหรอ?”

“เอ่อ ค่ะ ขอโทษด้วย แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แค่ออกมาแล้วได้ยินพอดี”

โอฬารไม่ได้โกรธ แค่รู้สึกเก้อกระดากแปลกๆ

“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ ถ้าจะมีพิธียกน้ำชาเร็วที่สุด...พร้อมหรือเปล่า”

“ค่ะ”

“งั้นจะให้ฉันไปคุยกับที่บ้านเธอวันไหนก็บอกแล้วกัน”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันจะคุยกับแม่กับพี่สาวเอง” ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องยากเลย ทั้งสองคนอาจไม่อยากรับรู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง

“ไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ฉันจะเป็นคนไปคุยกับทางบ้านของเธอด้วยตัวเอง ถึงนี่จะไม่ใช่การใช้ชีวิตคู่ที่เกิดจากความรัก แต่มันคือเรื่องจริง” เขายืนยันหนักแน่นและแววตาแน่วแน่ว่าจะทำอย่างนั้น

“ก็ได้ค่ะ”

“มีอีกเรื่อง...ฉันอยากให้เธอเลิกทำงานที่มินิมาร์ท”

“ฮื่อ อันนี้ไม่ได้นะคะ ฉันขอทำงานที่นี่ต่อ”

“ให้เลิกทำงานที่นั่น ไม่ได้แปลว่าไม่ให้ทำงานอะไรเลย เดี๋ยวจะหางานที่ตรงกับที่เรียนมาให้ อีกอย่างผู้จัดการสาขาจะได้ไม่หาเรื่องไล่เธอออกอีก ไม่ดีรึไง” โอฬารอธิบายโดยไม่บอกสาเหตุที่แท้จริงว่าเขาต้องทำงาน ไม่มีเวลามากพอจะไปเฝ้าเธอเพื่อดูแลความปลอดภัยได้ทุกวันทุกเวลา

“ฉันทราบค่ะ แต่เพราะคุณหลินอยากให้ฉันออกนั่นแหละฉันถึงอยากทำต่อ”

“อยากแกล้งเขา?”

“เปล่าสักหน่อยค่ะ ฉันแค่อยากพิสูจน์ตัวเองว่าฉันสามารถทำงานที่นั่นได้ และมินิมาร์ทสาขานั้นจะได้กลับมารับรางวัลสาขาดีเด่นประจำปีส่วนเขาก็ได้รางวัลผู้จัดการสาขายอดเยี่ยม จะได้ไม่โทษความซวยของฉันอีก”

“มั่นใจขนาดนั้นเชียว?”

เด่นดวงทำปากยื่นค้อนเขาหน่อยๆ แต่พูดไม่ออกเพราะไม่มั่นใจเลยสักนิด

“ตอนนี้ฉันมีคุณแล้ว ดวงฉันอาจจะดีขึ้นก็ได้...” เธอพึมพำเสียงเบา โอฬารมองคนที่นั่งก้มหน้าพลางครุ่นคิด เขาไม่ได้อยากเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตเธอ เพราะสักวันเขาอาจต้องปล่อยให้เธอกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิม

“ฉันเข้าใจ แต่ฉันจำเป็นต้องทำงาน ภายในสามเดือนนี้ธุรกิจต้องขยายเพื่อเติบโตให้มากที่สุด แล้วถ้ามัวตามไปรับไปส่งเธออย่างสองวันนี้ งานคงไม่คืบหน้าไปไหนเลย”

“คุณก็ไม่ต้องไปรับไปส่งสิคะ ฉันไปเองได้กลับเองได้ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นยิ้มจนเห็นรอยบุ๋มบนแก้ม ถ้าติดปัญหาแค่นั้นเธอก็ว่ามันแก้ได้สบายมาก

“มันใหญ่กว่านั้นน่ะสิ” สีหน้าโอฬารฉายชัดถึงความไม่สบายใจ เด่นดวงมองแล้วเริ่มคิดว่ามีบางสิ่งที่เขายังไม่เคลียร์

“มีอะไรที่ฉันควรรู้แต่ยังไม่รู้หรือเปล่าคะ”

โอฬารใคร่ครวญครู่หนึ่งก่อนเอ่ย

“คุณปู่ไม่สบายใจเรื่องที่ท่านโดนลอบยิงวันนั้น กลัวพวกเราจะไม่ปลอดภัย เลยอยากให้ระวังตัวกันไว้”

“พวกเรา?”

“อืมม์ ก็...หมายถึงทุกคนในครอบครัวนั่นแหละ” เขาอธิบายกว้างๆ ไม่อยากให้เธอเป็นกังวลหรือไม่สบายใจจนเกินไป เด่นดวงพยักหน้ารับ เหตุผลนี้สินะที่เขาจำเป็นต้องตามรับตามส่งเธอและอยากให้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน

แม้จะรู้สึกวูบโหวงในใจคล้ายผิดหวังเล็กๆ แต่เหตุผลมันก็เข้าใจได้ไม่ยาก

“งั้นก็ได้ค่ะ ฉันจะลาออกจากมินิมาร์ท” เธอยอมง่ายๆ เพราะไม่อยากให้เขาลำบากใจ

ตึ๊งดึ่ง!

เสียงไลน์เตือนว่ามีข้อความเข้าจากมือถือเด่นดวง เธอหันไปหยิบมาเปิดออกดูทั้งที่โอฬารก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น ภาพเบญจาเซลฟี่กับเบญจภัทรที่ยืนยิ้มแฉ่งด้านหลังทำเอาหญิงสาวอาปากหวอเหลือบมองนาฬิกามุมบนหน้าจอถึงได้รู้ว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว

Den : แกไปกับเขาได้ยังไง

Ben : เขาแวะมารับ บอกว่าต้องไปซื้อของให้คุณยักษ์และอาจจะต้องใช้เวลารอนาน ไม่อยากรอคนเดียว

Den : แค่นั้น? แล้วแกก็ใจง่ายไปกับเขาเลยเนี่ยนะ?

Ben : เดี๋ยว อย่าเพิ่งต่อว่าเพื่อน ที่ฉันยอมมากับเขาเพราะเขาเป็นผู้ช่วยว่าที่สามีแก อีกอย่างเขาบอกว่านี่อาจจะเป็นแผนของคุณยักษ์ที่อยากอยู่กับแกสองต่อสอง ฉันเลยเห็นด้วย จึงจำเป็นต้องมาเป็นเพื่อนเขา

Ben : ฉันทำเพื่อแกนะเนี่ย

เด่นดวงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่หน้าจอโทรศัพท์ นึกหมั่นไส้เพื่อนที่ยอมไปกับหนุ่มที่มาจีบง่ายๆ หากแล้วก็เหมือนนึกอะไรออก จึงเงยขวับขึ้นมอง และมันเป็นจริงอย่างที่คิด...โอฬารอ่านข้อความทั้งหมดอยู่ด้วย!

“เอ่อ...คือ...อย่าถือสายายเบญเลยนะคะ...คือ...”

“ฉันไปทำงานต่อละ ถ้าเธอง่วงก็นอนได้เลย ที่ห้องนั้นแหละ” ร่างใหญ่ลุกขึ้นยืน สีหน้ายังคงไม่บ่งบอกอารมณ์เหมือนเคย

“ห้องนั้นเป็นของคุณไม่ใช่เหรอคะ ถ้าฉันนอนห้องนั้น...แล้วคุณจะนอนที่ไหนคะ?”

“ไม่ใช่ห้องนั้นก็แล้วกัน” พูดจบเขาก็รีบเดินกลับไปยังห้องทำงาน เด่นดวงเลยระบายลมหายใจออกยาว เสียดาย เอ๊ย! โล่งอกที่เขาตอบแบบนั้น

พอเห็นว่าคนในห้องกรุกระจกตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ เด่นดวงเลยก้มลงพิมพ์ข้อความกลับไปหาเบญจาอีกครั้ง

Den : แกอย่ามาอ้างเรื่องฉันหน่อยเลย อยากไปกับผู้ชายเองใช่ไหมล่ะ

Ben : ผู้ชายก็มีส่วนอ่ะแหละ แต่ก็ทำเพื่อแกด้วยจริงๆ อย่าลืมสิแกต้องมีเหลนให้เจ้าสัวนะ ชักช้าไม่ได้ ถ้าคุณยักษ์ไม่ทำอะไรแก แกก็ปล้ำเขาซะเลย เชื่อฉัน

เบญจาส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะตามมาด้วย เด่นดวงหน้าแดงเผลอยกกำปั้นขึ้นทำท่าเหมือนจะทุบโทรศัพท์แทนตัวเพื่อน ปากก็ขมุบขมิบต่อว่า

โอฬารมองคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก ไม่รู้ว่าเธอคุยอะไรกับเพื่อนอีกบ้าง แต่จากท่าทางเหมือนไม่ได้กำลังโกรธ...คิดแล้วก็เผลอตกใจเมื่อมองเห็นเงาสะท้อนจางๆ ของตัวเองบนกระจก

...เขากำลังยิ้ม...

กระแอมกระไอแก้เก้อให้ตัวเองแล้วพยายามตั้งใจทำงาน แต่เหมือนสายตาจะคอยเหลือบมองคนด้านนอกตลอดเวลา จนต้องหลับตาครู่หนึ่งเพื่อตั้งสติตัวเอง

สรุปว่าเธอจะนำโชคให้เขารุ่งเรืองในเรื่องงาน หรือจะทำให้เขาไม่ได้งานกันแน่เนี่ย!

*****************************

รู้สึกน้อยๆ ค่อยๆ หลงไปนะคะพี่ยักษ์ ^^