เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #54 : อีเด่นร้านปิด 4

“เด่น...แกเป็นอะไรนะ ฉันเป็นห่วงนะเว้ย” เธอพึมพำเสียงเบาลากผ้าที่ชุบน้ำหมาดๆ ไปตามเนื้อตัว บริเวณหน้าท้อง แขนและต้นคอมีรอยแดงจางๆ เป็นวง แวบแรกไม่รู้สึกอะไร แต่พอคิดอกุศลเท่านั้นละ ตาโตขึ้นมาทันที “หา! อย่าบอกนะว่าคุณยักษ์ทำอะไรแกจน...อื้อๆ คุณยักษ์รุนแรงกับแกถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!”

เบญจาตาโตตกใจแต่ก็พยายามใช้มือปิดปากเก็บเสียงไม่ให้ดังจนเล็ดลอดไปด้านนอก

“พ่อ...เด่นขอโทษ...เด่นไม่ได้อยากให้พ่อตาย...” คนหมดสติเอ่ยพึมพำ ส่ายหน้าไปมาเหมือนกำลังทรมาน เบญจาเห็นแล้วต้องรีบเขย่าปลุก

“เด่น...เด่น ฟื้นสิ แกฝันร้ายเหรอ” ใช้ผ้าหมาดน้ำเช็ดหน้าให้เพื่อนอีกครั้ง คราวนี้เด่นดวงค่อยๆ หรี่ตาขึ้นมอง หางตามีหยดน้ำเกาะทั้งสองข้าง พอปรับสายตาได้และเห็นเบญจา หยดน้ำนั้นก็กลิ้งลงไปบนหมอน “เด่น...ร้องไห้ทำไม”

เด่นดวงดีดตัวลุกขึ้นนั่งสวมกอดเบญจาพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น ปกติเธอไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้มันร้ายแรงชวนให้ตกใจและขวัญหนี ซ้ำร้ายมันยังเป็นเหตุการณ์ที่ตอกย้ำให้เธอนึกถึงความซวยครั้งเลวร้ายที่สุดในชีวิตอีกด้วย

“เบญ...ฉันเกือบทำให้คุณโอฬารตาย ฉันซวยอีกแล้วแก ฉันซวยอีกแล้ว”

“เดี๋ยวแก ใจเย็นๆ คิดมากไปหรือเปล่า ฉันเห็นเขาสบายดี ปกติทุกอย่าง ไม่เห็นเป็นอะไรนี่”

เด่นดวงผละห่างจากเพื่อนแล้วมองอีกฝ่ายผ่านม่านน้ำตา

“เขาไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม เขาไม่บาดเจ็บหรือ...ตาย ใช่ไหมแก”

“อือๆ ใช่ เขาไม่ได้เป็นอะไรเลย แกเคยเล่านี่ว่าดวงแกจะหนุนเขา นำโชคให้เขา แล้วเขาจะเป็นอะไรได้ยังไง อย่าคิดมากนะ”

เด่นดวงยิ้มออกแต่ใบหน้ายังเศร้า น้ำตายังรินไหลอาบแก้ม เบญจาดึงตัวเพื่อนเข้ามากอดอีกครั้ง

“ทำไมฉันรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้ก็ไม่รู้” ตอนแรกกำลังอินกับความเศร้าของเพื่อน แต่พอได้ยินแบบนั้นเบญจาก็อดคิดเรื่องเดิมไม่ได้...นี่คุณยักษ์จัดซะเพื่อนเธอหมดแรงเลยเชียวหรือ?

“งั้นแกนอนพักก่อนแล้วกันนะ พักแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก...หลับให้สนิทตื่นมาจะได้สดชื่อและมีแรง”

คนที่เกยคางบนไหล่เพื่อนพยักหน้ารับเบาๆ เบญจาเลยเอาเสื้อผ้าที่พับใส่กระเป๋าออกมาให้เปลี่ยน โชคดีที่เด่นดวงมีเสื้อผ้าเก็บไว้ที่ห้องเธอหลายชุดตอนเบญจาภัทรโทร.ไปบอกจึงไม่ต้องไปเอาที่บ้านเพื่อนให้เสียเวลา

เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็ดันร่างอ่อนระโหยโรยแรงลงนอนอีกครั้ง เด่นดวงมองใบหน้าเบญจากระทั่งสติค่อยๆ ล่วงเข้าสู่ภวังค์อีกครั้ง เบญจาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จับมือเพื่อนขึ้นลูบเบาๆ

...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันขอให้นับจากนี้แกมีแต่เรื่องดีเถอะนะ เด่นเอ๊ย!

เบญจากลับมายังห้องรับแขกอีกครั้ง พบว่าสองหนุ่มเจ้านายกับลูกน้องนั่งคุยกันสีหน้าสีตาเคร่งเครียด พอหันมาเห็นเธอทั้งคู่ก็ลุกพรวดขึ้นยืนพร้อมกัน หญิงสาวตกใจจนเผลอถอยหลังท่าทางหวาดๆ โอฬารกับเบญจภัทรจึงหันสบตากัน แววห่วงใยในดวงตาเบญจภัทรดูจะไม่ใช่เรื่องแปลก ผู้ช่วยคนนี้ห่วงคนอื่นเก่ง

แต่รอยห่วงใยในดวงตาโอฬารภายใต้ท่าทีสงบนิ่งที่คนสนิทรู้ว่าเขากำลังร้อนใจและเป็นกังวลนั่นสิแปลก เพราะเขาห่วงคนอื่นเก่งแต่แสดงออกไม่เก่ง ฉะนั้นถ้าอาการออกต้องแปลว่าห่วงมากจริงๆ

โอฬารเสมองไปทางอื่นเพื่อนปรับท่าทีตัวเองนิดหนึ่งก่อนหันกลับมาทางเบญจา

“มานั่งนี่สิ”

เบญจามีท่าทีลังเลเล็กน้อย เบญจภัทรเลยสำทับไปอีกคน

“เชิญครับ” เขาผายมือไปยังที่ว่างบนโซฟาตัวยาวข้างตัวเอง เบญจาพยักหน้าแล้วค่อยๆ เดินไปทรุดนั่ง มองโอฬารที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยหัวใจเต้นระทึก...คนบ้าอะไรหล่อฉิบหาย! ท่าทางไม่นาจะใช่พวกชอบความรุนแรงเลยนะ แต่ทำไม...

“เด่นเป็นไงบ้าง”

...แต่คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ภายนอกอาจจะดูดี แต่รสนยิมแท้จริงอาจจะ...

“คุณ!”

“คะ? คะ?”

 คนกำลังมโนเพลินจนไม่ได้ยินคำถามของโอฬารสะดุ้งเมื่อเบญจภัทรเอ่ยเรียกเสียงดังกว่าเจ้านาย เบญจาเลยทำหน้าเหลอหราแล้วยิ้มแหย

“เด่นฟื้นหรือเปล่า” โอฬารถามอีกครั้ง

“ฟื้นขึ้นมาแป๊บนึงค่ะ แต่ท่าทางเพลียๆ ดิฉันเลยให้นอนพักต่อ” เบญจารายงานด้วยท่าทางเกร็งๆ โอฬารพยักหน้ารับหากสีหน้ายังไม่คลายกังวล

“ทำตัวตามสบายเถอะครับ คุณยักษ์ไม่เรื่องมากหรอก” เบญจภัทรเอ่ยบอกหญิงสาวอย่างรู้ใจเจ้านาย “เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้ครับ” ว่าแล้วเบญจภัทรก็ลุกออกไป

“เอ่อ...เกิดอะไรขึ้น...เหรอคะ” เบญจาถามไม่เต็มเสียงนัก เพราะถ้ามันเป็นเรื่องที่เธอมโนจริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าถามหรืออธิบาย แต่เธอก็อยากรู้ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

“ผมไปส่งเด่นที่มินิมาร์ท แล้วเราไปกินโจ๊กกันที่ร้านใกล้ๆ มีพวกทวงหนี้นอกระบบเดินมาทางด้านหลังผมแล้วยิงพ่อค้ากับแม่ค้าร้านโจ๊กเสียชีวิต เด่นคงจะตกใจเลยพุ่งเข้ามาเหมือนจะช่วยผม แต่ผมคิดว่า...มีอะไรมากกว่านั้น...รึเปล่า?”

โอฬารเล่าเหตุการณ์แล้วจบด้วยข้อสันนิษฐานปนคำถามในคราเดียวกันเลย เขาให้เบญจภัทรไปสืบเหตุการณ์เมื่อเช้า จนได้รู้ว่ามือปืนพวกนั้นเป็นใคร 

เบญจาพรูลมออกจากปากด้วยท่าทางโล่งอก อย่างน้อยคุณโอฬารสุดเพอร์เฟคของเธอก็ยังคงเป็นเช่นนั้นต่อไป หากพอหันไปสบตาชายหนุ่มที่จ้องมองอยู่เบญจาก็ตกใจ ยิ้มแหยให้เขารีบเอ่ยเล่าสิ่งที่ตัวเองพอจะจับต้นชนปลายได้ถูกแล้วให้เขาฟัง

เบญจภัทรเดินนำน้ำมาวางให้พอดีตอนเธอเอ่ยเล่า

“วันที่พ่อของเด่นเสีย...เป็นวันฉลองรับปริญญาของเด่นค่ะ เด่นขึ้นชื่อเรื่องความซวย ไปกินร้านไหนร้านก็มักจะปิด เลยโดนแม่กับพี่สาวเอือมระอา วันนั้นเด่นก็เลยเลือกร้านข้างทางที่เห็นว่าเปิดอยู่ เพราะไม่อยากให้แม่กับพี่สาวว่าได้ถ้าเกิดเลือกร้านอื่นแล้วปิดอีก” เบญจภัทรทรุดนั่งลงข้างเธอ จ้องหญิงสาวอย่างตั้งใจฟังไม่แพ้เจ้านาย เบญจาสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนออกยาว “วันนั้น...มีรถคันหนึ่งเสียหลักพุ่งมาทางร้าน ทุกคนลุกหนีแต่เด่นหนีไม่ทัน พ่อก็เลยกลับมาช่วย แต่...พ่อเสียหลักล้มแล้วก็หนีไม่ทันค่ะ...”

แม้เบญจาจบการเล่าลงเพียงแค่นั้น แต่อีกสองหนุ่มก็เข้าใจและจินตนาการออกว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น ทั้งสองคนถึงกับนิ่งไปทีเดียว เบญจภัทรหันมองเจ้านาย ท่าทางของโอฬารยังคงสงบนิ่ง แต่แววตาบอกชัดว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

***********************************************

หนูเบญคะ มโนได้ฉีกอารมณ์มากค่ะลูกกก 55555+