เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #55 : เรื่องที่ขอ 1

เรื่องที่ขอ

“คุณจะอยู่เป็นเพื่อนเด่นที่นี่ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวผมลางานให้”

โอฬารเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่ท่าทีของเขาผ่อนคลายและเป็นกันเองมากขึ้น เบญจาเลยพลอยคลายความเกร็งลงด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ อย่าดีกว่า วันนี้เบญเข้ากะบ่ายกว่าจะเลิกก็ดึก เป็นกะที่ไม่มีใครอยากแลกหรอกค่ะ แต่ถ้าเบญลาโดยคุณโอฬารออกหน้าให้คนอื่นก็ต้องมาแทนโดยไม่กล้าเกี่ยง เบญไปทำเองดีกว่า ฝากยายเด่นไว้ที่นี่ก่อนนะคะ” เบญจาอ้างไปงั้นแหละ ความจริงเธออยากให้เขาลาให้ใจจะขาด แต่ไม่อยากขัดขวาง ‘โอกาส’ ของเพื่อน

“แล้วแม่กับพี่สาวเขาจะไม่เป็นห่วงเหรอ?” โอฬารถามเพราะคิดเช่นนั้นจริงๆ แต่อีกส่วนก็มีนัยยะแอบแฝงเพราะรู้สึกได้ว่าเด่นดวงกับมารดาและพี่สาวเหมือนจะมีช่องว่างต่อกัน

“ไม่หรอกค่ะ เด่นหายไปสามวันสามคืนแม่ใจกับพี่ตายังไม่ตามหาเลย ถ้าเด่นออกจากบ้านไปได้ทั้งคู่คงดีใจมากกว่า เพราะพวกเขาระอากับความซวยของเด่น แถมยังคอยย้ำว่าเด่นซวยจนทำให้พ่อต้องตายอีก หายมาแค่นี้ยังไม่ทันรู้สึกกันด้วยซ้ำค่ะ” เบญจาพูดออกไปเหมือนระบายความอัดอั้น กว่าจะนึกได้ก็ตอนที่โอฬารครางในลำคอเป็นเชิงรับรู้ “เอ่อ ขอโทษค่ะ เบญพูดมากไปหน่อย”

“งั้นคุณอยู่กับเด่นต่ออีกหน่อยก็ได้ เดี๋ยวใกล้เวลางานผมจะให้ภัทรไปส่ง”

“เอ่อ ขอตัวกลับเลยได้ไหมคะ เบญไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาต้องกลับไปแต่งตัวก่อน จากนี่ไปอพาร์ตเม้นท์ จากอพาร์ตเม้นท์ไปมินิมาร์ทต้องใช้เวลาพอสมควร เดี๋ยวจะเข้างานสายแล้วยายหลิน...เอ้อ คุณหลินจะว่าเอาได้ค่ะ”

โอฬารมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ไม่แปลกใจทำไมเบญจากับเด่นดวงถึงเป็นเพื่อนกันได้ ทั้งคู่มีอะไรหลายอย่างคล้ายกัน โดยเฉพาะเรื่องห่วงเข้างานสาย และดูเหมือนว่าสองเพื่อนรักจะเป็นปรปักษ์กับผู้จัดการสาขาทั้งคู่เช่นกัน

“นายไปส่งแล้วรอรับเธอไปส่งที่มินิมาร์ทด้วยเลยนะภัทร ค่อยกลับมา” โอฬารหันมาทางผู้ช่วยตัวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรเลย เบญกลับเองดีกว่าค่ะ” เบญจารีบโบกมือปฏิเสธ

“คุณกลัวเหรอครับ?” เบญจภัทรหันไปถามอย่างรู้ทัน

“ไม่ได้กลัวสักหน่อย” เบญจาเชิดหน้าไม่ยอมรับ “แต่ฉันไม่อยากให้เสียเวลาต่างหากเล่า”

“ไม่เสียเวลาอะไรหรอก ภัทรว่าง” โอฬารบอกแล้วลุกยืน “เอารถคันอื่นไปส่งก็แล้วกันนะภัทร” คำสั่งเจ้านายติดข่มขู่เล็กน้อย เพราะมองออกว่าผู้ช่วยกำลังสนุกที่จะได้แกล้งเบญจา

“ครับ” เบญจภัทรตอบเสียงอ่อย หมดสนุกที่จะได้แกล้งคนตัวเล็กที่ไม่ได้แปลว่าผอม

โอฬารมาหยุดยืนมองคนที่หลับสนิทอยู่ข้างเตียง ฟังสิ่งที่เบญจาเล่าแล้วเขาเริ่มเชื่อมากขึ้นว่าเด่นดวงเป็นคนดวงซวยขนาดหนักจริงๆ ถึงว่าทำไมตอนเขาช่วยไม่ให้ตกรถตุ๊กๆ เธอถึงดีใจขนาดนั้น

และเขาได้รู้เพิ่มขึ้นอีกอย่างว่าภายใต้ท่าทีสดใสใจสู้ของเธอมีเรื่องเจ็บปวดเก็บกดเอาไว้ คนเราต้องเข้มแข็งขนาดไหน ถึงจะยิ้มได้ในขณะที่ชีวิตพบเจอเรื่องแย่ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวัน ร้ายกว่านั้นคือคนในครอบครัวกลับซ้ำเติมแทนที่จะเข้าใจ...

ขนาดเขาต้องทนอยู่ท่ามกลางญาติพี่น้องที่มองตัวเองเป็นศัตรูคู่แข่ง และทนมองผู้หญิงที่รู้สึกดีด้วยไปรู้สึกดีกับคนอื่นก็ว่าหนักพอแล้ว แต่อย่างน้อย...ครอบครัวเขายังคอยให้กำลังใจเสมอ บิดา มารดา และน้องชายที่อยู่เมืองกาญจน์คอยส่งข้อความผ่านไลน์กลุ่มของครอบครัวถามสารทุกข์สุกดิบและให้กำลังใจกันทุกวัน นั่นทำให้เขาไม่เคยรู้สึกเคว้งคว้างหรืออ้างว้างจนเกินไป

แต่เด่นดวง...นอกจากเบญจาแล้วดูเหมือนเธอจะไม่มีใคร

และการอยู่ใกล้เขาก็เหมือนจะทำให้เธอไม่ซวยอย่างที่เป็นมา

ชายหนุ่มถอนหายใจยาว...

นี่ได้เจอเธอแค่สองสามวัน ชีวิตเรียบง่ายสงบนิ่งของเขาก็เปลี่ยนไปมาก ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าต้องอยู่กันทั้งชีวิตจะเป็นยังไง

...ทั้งชีวิตเหรอ?

ที่ผ่านมาเขาเคยนึกถึงคำนี้สักครั้งไหม เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้คิดถึงคำนี้หรือเปล่า?

ไม่มี...แม้แต่เด่นดวงก็ไม่ได้ทำให้เขาคิดถึงคำนี้ เพียงแต่อาจจะเป็นอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาคิดขึ้นมา

อาจจะเป็นการที่เธอกล้าเอาชีวิตแลกกับชีวิตปู่ของเขา...อาจจะเป็นความรู้สึกแรกเริ่มที่ไม่รังเกียจต่อกัน ไม่อึดอัดเวลาอยู่ใกล้ และไม่รู้สึกกดดันเวลาทำอะไรให้เธอ สำคัญที่สุดคือตอนนี้เธออาจตกอยู่ในอันตรายจากคนในครอบครัวเขาทั้งที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขารีบเดินกลับออกมาด้านนอกเพื่อรับสาย

“ครับ คุณปู่”

“เป็นไงบ้าง” พออัศวินถามมาอย่างนั้นโอฬารก็เงียบไปครู่หนึ่ง รู้ในทันทีว่าท่านคงรู้เรื่องจากเบญจภัทรแล้ว “น่า...ถ้าปู่ไม่สั่งให้ภัทรมันคอยรายงาน แกจะยอมรายงานปู่เองงั้นเหรอ” อัศวินเองก็รู้ใจหลานชาย

“ยังหลับอยู่ครับ”

“แล้วแกล่ะ”

“ครับ?”

“แกน่ะเป็นไงบ้าง”

“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ ปลอดภัยดี”

“แกจะเอายังไงต่อ” อัศวินถามหยั่งเชิง และโอฬารก็เงียบอย่างครุ่นคิด น้อยครั้งมากที่เขาจะสับสนถึงขนาดตัดสินใจอะไรลำบากแบบนี้

“เราตอบแทนเด่นดวงด้วยวิธีอื่นได้ไหมครับ” พูดออกไปแล้วก็เงียบเสียเอง อัศวินก็ยังคงเงียบเพื่อรอฟัง “ผมไม่อยากใช้วิธีนี้ เพราะต่อให้ปกป้องชีวิตเธอได้จริงๆ แต่ผมไม่มั่นใจว่าจะ...ปกป้องหรือดูแลความรู้สึกเธอได้หรือเปล่า”

“ยักษ์...แกอาจจะไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบ เรื่องพรหมลิขิตอะไรพวกนั้น แต่อย่างน้อยแกควรเชื่อนะว่าคนเราเจอกันได้ มีเหตุให้ต้องเกี่ยวข้องกันมันต้องมีวาสนาต่อกัน และถึงแม้วันนั้นแกจะเสนอตัวแต่งงานกับหนูเด่นเพราะผิดหวังจากนีรา แต่แกควรพอแล้วยักษ์ หยุดเรื่องนีราไว้แค่นี้!”

โอฬารอึ้ง...แต่ไม่ได้อึ้งที่คนเป็นปู่ล่วงรู้ความรู้สึกเขา รู้แก่ใจดีว่าต่อให้พยายามเก็บซ่อนแค่ไหนมันก็ปิดไม่มิด ทว่าเขาอึ้งเพราะอัศวินไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวถึงขนาดสั่งห้ามเขาแบบนี้เลย

**********************************

เอาละนะพี่ยักษ์ อย่าให้คุณปู่ต้องใช้ไม้แข็งนะ รีบยอมซะดีๆ อิอิ