เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #29 : ใครเป็นคนเลือก 2

เด่นดวงฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร เธอเลยไม่ตื่นเต้นนัก แต่โอฬารถึงกับอึ้งและแม้ไม่แสดงอาการดีใจออกมาแต่ก็ทำเอาหัวใจเขาเต้นแรง เพราะขนมไดฟุกุของบริษัทนี้ขึ้นชื่ออย่างมาก เรียกว่าใครได้กินคือโชคดี เนื่องจากผลิตแต่ละครั้งมีจำนวนจำกัด ผลิตเป็นรอบๆ เท่านั้น โอฬารเลยคิดว่าถ้าทำให้คนหากินได้ง่ายขึ้นโดยการมีจำหน่ายในมินิมาร์ทของเขา แม้ราคาจะสูงสักหน่อย แต่เชื่อว่าจะขายดี ตอนนั้นทวีปปฏิเสธเพราะเกรงว่าจะทำให้สินค้าตัวนี้ขาดจุดขาย หาง่ายจนคนเบื่อ...แล้วทำไมจู่ๆ เขาถึงเปลี่ยนใจได้นะ

“ไปรอข้างนอกก่อน อีกสิบห้านาทีจะให้ยักษ์ออกไป” อัศวินเป็นคนเอ่ย ใบหน้าของเขาเกลื่อนยิ้มอย่างไม่ปิดบัง

เบญจภัทรโค้งคำนับแล้วออกไปรอตามคำสั่ง โอฬารจึงหันกลับมาหาผู้ใหญ่ทั้งสอง แต่สายตาเขาผ่านหญิงสาวคนเดียวในห้องเสียก่อน จึงแวะมองเธอนิดหนึ่ง เธอยิ้มให้แต่เขากลับยิ้มไม่ออก

“ปู่คงไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ” อัศวินเอ่ยกับหลานชายอย่างเป็นต่อ

“ปู่ไม่ได้ช่วยผมใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มยังไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่นั่งข้างๆ จะทำให้เขาโชคดีได้จริงๆ

“แกถามเหมือนไม่รู้จักปู่ดีพอ ปู่รักหลานทุกคนเท่ากัน ไม่มีทางที่จะช่วยใครคนใดคนหนึ่งให้โดนถอนหงอกว่าลำเอียงหรอก”

“เอาเถอะ...” ซินแสหวังแทรกขึ้น “หนึ่งเดือนที่อั๊วบอกจะเป็นเวลาที่พิสูจน์อะไรๆ ได้อีกหลายอย่าง ถ้าครบเวลาแล้วลื้อยังไม่เชื่อก็เปลี่ยนแปลงได้ แต่ถ้าลื้อเชื่อก็จัดพิธียกน้ำชา...แค่พิธีในครอบครัว ยังไม่ต้องจัดงานแต่งงาน หลังจากนั้นลื้อสองคนก็ค่อยศึกษากันต่อ มั่นใจเมื่อไหร่ว่าไปกันรอดหรือไปกันไม่รอดค่อยว่ากันอีกที...ดีไหม?”

“แบบนั้นจะดีเหรอครับซินแส มันไม่ยุติธรรมกับหนูเด่นหรือเปล่า” อัศวินท้วง

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ว่าดีเหมือนกัน...หนูเองก็อยากได้เวลาตั้งตัวสักหน่อยเหมือนกันค่ะ”

เด่นดวงเอ่ยขึ้นเบาๆ ไม่กล้าหันมาสบตาคนนั่งข้างเลยแม้แต่น้อย

“ลื้อพูดเหมือนไม่เชื่อใจอั๊วและไม่รู้จักหลานตัวเองนะคุณอัศวิน” ซินแสหวังพูดเหมือนตำหนิแต่กลับหัวเราะ หันมาทางสองหนุ่มสาวอีกครั้ง “ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ลิขิตจากฟ้า ชะตาจากสวรรค์ ใครก็เปลี่ยนไม่ได้ ต่อให้มันแปลกประหลาดขนาดไหน ถ้าใช่ มันก็คือใช่”

เด่นดวงรู้สึกขนลุกทั่วตัว มือที่ยังวางอยู่บนมือซินแสเหมือนมีกระแสบางอย่างไหลผ่านจนเผลอหันมองโอฬาร ใช่...เธอรู้สึกว่ากระแสบางอย่างนั้นไหลมาจากตัวเขาผ่านมาทางซินแส แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อพบว่าเขาก็หันมามองเธออยู่

โอฬารเองก็หันมองเธออย่างไม่ตั้งใจเหมือนกัน เขารู้สึกแปลกๆ แบบที่อธิบายไม่ได้

ทั้งคู่สบตากันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหันไปทางซินแสหวัง

“อดทนมาทั้งชีวิตแล้ว เหนื่อยหนักมาก็มาก...คราวนี้อย่ายอมแพ้ล่ะ อดทนอีกสักหน่อยอั๊วรับรองว่ามันคุ้มค่ากับการอดทนกว่าครั้งไหนๆ” ซินแสหวังพูดกับเด่นดวง หญิงสาวทึ่งที่เขารู้เรื่องของเธอ จะว่าอัศวินเล่าให้ฟังก็ไม่น่าใช่ เพราะเจ้าสัวเองก็ไม่ได้รู้เรื่องเธอมากนัก

“ค่ะ” กระนั้นเธอก็พูดคำอื่นไม่ได้นอกจากคำนี้

“สองปีที่ผ่านมาดวงของลื้อตก ทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมด แต่จากนี้ไปดวงของลื้อจะดีขึ้น อาเด่นดวงจะหนุนดวงลื้อให้พุ่งขึ้นเรื่อยๆ อย่าปล่อยอีไว้ไกลตัว” ซินแสหวังหันมาบอกโอฬารบ้าง ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าปอดแล้วตั้งใจพ่นออกมาแรงๆ แต่กลับค่อยๆ ผ่อนออกช้าๆ แทน ซินแสหวังยิ้มพลางเอ่ยต่อ “ตอนนี้ยังไม่เชื่อไม่เป็นไร แต่ถ้าต่อไป ‘รู้สึก’ อั๊วขอให้ลื้อกล้าพูด อย่าปากแข็งนะคุณโอฬาร”

อยู่ๆ ซินแสก็รวบมือคนทั้งคู่มาซ้อนกัน ทั้งสองคนสะดุ้งแต่กลับไม่ชักมือหนี เพราะกระแสบางอย่างที่แล่นไปทั่วตัวทำให้ตกใจจนนิ่งอึ้ง

“ดวงผูกกันแล้ว เรื่องคลาดแคล้วย่อมไม่มี” ซินแสหวังเอ่ยเนิบช้าก่อนปล่อยมือคนทั้งคู่ เด่นดวงหดกลับไปวางบนตัก โอฬารเองก็ดึงกลับอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“เดี๋ยว” อัศวินเรียกคนที่ตั้งท่าจะลุกยืน เขาจึงหันมามองเป็นเชิงถาม “ความจริงวันนี้ปู่ตั้งใจให้ยักษ์ไปส่งหนูเด่นที่บ้าน แต่ถ้ามีงาน เดี๋ยวปูจะให้ยศไปส่งแทน แต่เริ่มจากพรุ่งนี้ยักษ์ต้องเริ่มดูแลหนูเด่นแล้วนะ”

“เอ่อ ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูดูแลตัวเองได้ จากบ้านไปที่ทำงานก็นั่งรถไฟฟ้าสะดวกดี อีกอย่างบ้านหนูก็ไกลจากที่นี่ เข้าซอยแคบด้วย อย่าลำบากเลยค่ะ”

“หนึ่งเดือนนับจากนี้คือให้ศึกษากัน ถ้าไม่เจอกันแล้วจะศึกษากันตอนไหน ปู่บอกแล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หรือยักษ์คิดว่าคนที่กล้าตายแทนปู่ เราไม่สมควรดูแลเขาล่ะ?”

*******************************

เอาละนะ ดวงผูกกันแล้วความคลาดแคล้วย่อมไม่มีเน้อหนุ่มสาว