เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #17 : รางวัลแด่คนดวงซวย 3

จะอย่างไรก็แล้วแต่ชายหนุ่มก็รีบเดินตามเจ้านายไป ก่อนที่เขาจะถามเรื่องเมื่อครู่แล้วตอบไม่ได้ เพราะอัศวินสั่งว่าให้ทำทุกอย่างแบบลับๆ ยังไม่อยากให้โอฬารรู้เรื่องนี้...เรื่องนี้ที่เบญจภัทรก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่

เบญจภัทรประจำที่คนขับ ส่วนโอฬารนั่งเบาะหลัง สายตาเหลือบเห็นของชิ้นหนึ่งวางอยู่บนเบาะข้างตัว ทำเอาหัวใจกระตุก ทั้งนึกขุ่นใจทั้งสับสน

‘คุณโตฝากของรางวัลไปร่วมด้วยค่ะ’ นีราเอาของชิ้นนี้มายื่นให้เขาก่อนออกมาจากตึกสำนักงานใหญ่ของดับเบิ้ลเอกรุ๊ป

‘ไม่จำเป็น กลุ่มธุรกิจผม ผมจัดการเองได้’ เขาปฏิเสธเสียงเรียบ

‘แต่กลุ่มธุรกิจอื่นก็ฝากไปร่วมนี่คะ มันเป็นโอกาสของพนักงานที่จะได้รางวัลเพิ่มขึ้นนะคะ’

โอฬารมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนทุกวัน ดูจะสดใสมากกว่าตอนทำงานกับเขาเสียด้วยซ้ำ นั่นทำให้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกไม่อยากรับของชิ้นนั้น แต่ถ้าปฏิเสธก็ดูจะเหมือนเด็กพาลเกเรไปสักหน่อย เขาจึงรับมาโดยไม่พูดอะไร และก็ไม่ได้นำลงจากรถเมื่อตอนมาถึงโรงแรมที่จัดเลี้ยงงานประจำปีของกลุ่มธุรกิจค้าปลีก

ชายหนุ่มเมินหน้าหนีมองออกไปนอกกระจกรถ เบญจภัทรค่อยๆ เคลื่อนรถออก

“เดี๋ยว” อยู่ๆ โอฬารก็เอ่ยขึ้น คนประจำที่คนขับจึงเหยียบเบรกแล้วมองเจ้านายทางกระจกมองหลัง “ของรางวัลเหลืออยู่ชิ้นหนึ่ง ฉันจะเอาไปให้พนักงาน” พูดจบเขาก็คว้าของชิ้นนั้นมาถือแล้วเปิดประตูก้าวลงไป

เบญจภัทรขมวดคิ้วงุนงงก่อนจะมองตาม เห็นใครคนหนึ่งนั่งหมดอาลัย ไหล่ลู่ คอตกอยู่บนขอบอ่างน้ำพุหน้าโรงแรม เธอคนนั้นสวมชุดพนักงานมินิมาร์ทของกลุ่มธุรกิจค้าปลีก แม้จะมองจากระยะไกลพอสมควรแต่ผู้ช่วยหนุ่มก็รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาผู้หญิงคนนั้นจนต้องทบทวนความจำ หากแล้วก็ต้องตกใจรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูป ยิ่งตกใจหนักขึ้นไปอีกเมื่อเธอเป็นคนๆ เดียวกัน เขารีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูรถ ลงมาแล้วเดินตามเจ้านายไปอย่างรวดเร็ว

ตอนมาถึงหน้าโรงแรมจัดงาน เบญจาส่งข้อความมาบอกทางไลน์ว่าการจับรางวัลสิ้นสุดลงแล้ว เพราะซีอีโอมีงานด่วนเลยเลื่อนการจับรางวัลให้เร็วขึ้น เด่นดวงอ่านข้อความแล้วหมดแรง สุดท้ายเธอก็ชวดรางวัลอีกจนได้ ชวดตั้งแต่ยังไม่ได้ลุ้นเสียด้วย หญิงสาวหมดอารมณ์จะเข้างานเลยนั่งรอเบญจาแถวๆ น้ำพุหน้าโรงแรม

ถอนหายใจเฮือกใหญ่ครั้งที่ล้านแปดแล้วต้องสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ มีบางอย่างยื่นมาตรงหน้า พอเงยขึ้นมองก็ต้องหยีตาเพราะแสงอาทิตย์สาดลงมาตรงจุดนั้นพอดี ทำให้เห็นเพียงยักษ์ตนหนึ่งยืนตระหง่านเป็นเงาทะมึน

“รับไปสิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเข้มๆ

“คะ?”

“เธอเป็นพนักงานของเอพลัสไม่ใช่เหรอ” โอฬารเอ่ยชื่อมินิมาร์ทในกลุ่มธุรกิจค้าปลีกของเขา

“ชะ...ใช่ค่ะ แล้ว...” ถามพลางลุกยืนอย่างระแวดระวัง ไม่รู้จะดวงซวยอะไรอีกหรือเปล่า ต้องตั้งหลักให้มั่นไว้ก่อน และพอยืนในระดับเดียวกันเธอถึงได้เห็นหน้าเขาชัดๆ เด่นดวงอ้าปากหวอด้วยความตะลึง

ยักษ์อะไรหล่อขนาดนี้เนี่ย!

“ถ้าใช่ก็รับไป” เขาบอกแต่เธอยังยืนนิ่งเบิกตาอ้าปากค้าง “รับสิ ฉันรีบ” เหมือนคนตรงหน้าจะถูกสาปกลายเป็นหินไปแล้ว โอฬารจึงถือวิสาสะคว้ามือเธอมารับของขวัญไปจากมือ

แปล๊บ!!!

วินาทีที่มือเขาสัมผัสมือหญิงสาวคนนั้นมันเกิดอาการเหมือนไฟช็อตขึ้นมาชั่วขณะ ชายหนุ่มตกใจ แต่ก็รีบหดมือกลับอย่างรวดเร็ว เด่นดวงเองก็เหมือนจะถูกประจุไฟฟ้าช็อตให้คลายจากการถูกสาปเป็นหินเช่นกัน เธอสะบัดมือจนของขวัญในมือร่วง โอฬารจึงยื่นมือไปรับไว้พร้อมกับที่เด่นดวงก็ยื่นมือมารับเช่นกัน

สองมือซ้อนกันอยู่ใต้ของขวัญ...นิ้วก้อยของทั้งคู่สัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ

สายใยบางอย่างก่อเกิดขึ้นอย่างที่ไม่มีใครรู้เนื้อรู้ตัว เบญจภัทรที่เดินมาเห็นเหตุการณ์ถึงกับรีบยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้อุทานออกไป เช่นเดียวกับหญิงสาวอีกคนที่เดินออกมาจากโรงแรมและได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

เบญจายกมืออุดปาก ไม่อยากทำลายบรรยากาศที่เหมือนในเทพนิยายของเพื่อน

เสียงโทรศัพท์ของเบญจภัทรดังขึ้น ชายหนุ่มรีบยกขึ้นรับสาย แต่มันก็ได้ทำลายวินาทีสำคัญของคนคู่หนึ่งลงแล้ว เขารีบเดินกลับไปที่รถเพื่อรับสายอัศวิน

“เจอกันพอดีครับเจ้าสัว เธอน่าจะมาสาย”

“เจอกัน? หมายความว่าไง” พออัศวินถามด้วยความสงสัยระคนแปลกใจ เบญจภัทรก็เหลือบมองกระจกมองข้าง ก่อนเอ่ยเล่าทุกอย่าง กระทั่งตอนนี้โอฬารปล่อยมือแล้วกำลังเดินกลับมาที่รถ “อืมม์ ดีแล้ว”

อัศวินวางสายไปเฉยๆ ผู้ช่วยหนุ่มจึงรีบเก็บโทรศัพท์เข้าที่ รอเจ้านายกลับขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยจึงเคลื่อนรถออก

“รางวัลใหญ่แบบนั้น ให้ไปโดยไม่ได้จับรางวัลจะดีเหรอครับ” เขาเอ่ยถามเหมือนเป็นการชวนคุยแล้วสังเกตปฏิกิริยาเจ้านายทางกระจกมองหลัง สีหน้าโอฬารแปลกๆ จะว่าหงุดหงิดก็ไม่ใช่ ดูสับสนปนเปอย่างน้อยครั้งจะได้เห็น

“ใหญ่ที่ไหน เท่าฝ่ามือเอง” คำตอบแบบรวนๆ อย่างนี้ก็ไม่ได้มีมาบ่อยนักเช่นกัน เบญจภัทรเกือบหลุดขำ จริงนั่นแหละว่าของขวัญชิ้นนั้นเล็กเท่าฝ่ามือ แต่มันคือสมาร์ทโฟนรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่หายากและแพงกว่ารุ่นที่จับรางวัลในงานทุกเครื่อง

รถคันงามแล่นผ่านประตูโรงแรมไปแล้วเด่นดวงถึงเพิ่งนึกได้ เธอเบิกตาโตทั้งโมโหทั้งตกใจ กะจะวิ่งตามแต่เบญจาเข้ามาคว้าแขนไว้เสียก่อน

“เด่นนนนนนนนนน!”

“อะไร เรียกซะตกใจหมด แล้วแกมาดึงทำไม ฉันจะวิ่งตามรถคันนั้นไป”

“แอ่...ตามไปขอเขาแต่งงานเหรอ” เบญจาพูดล้อเลียนอย่างเคลิ้มฝัน

“พูดบ้าอะไร ฉันจะตามไปเอาเรื่องต่างหาก อีรถคันนี้แหละขับลงหลุมฉีดน้ำใส่ฉันจนเปียกหมดทั้งตัว ต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน ออกมาอีกทีรอรถโคตรนาน มาแล้วรถยังติดมหาประลัยอีก...”

“โอ๊ยยยย พอก๊อนนนนนน!” เบญจารีบเบรกคนอารมณ์เดือด “เลิกโมโหได้แล้ว เขาให้ของปลอบใจแกแล้วนี่”

***********************************************

เอาละน้า โชคชะตาหมุนมาให้พรหมลิขิตได้ทำงานแล้วเน้ออ อิอิ

ใครยังไม่เก็บเข้าชั้นกดที่รูปเพื่อไปหน้าหลักแล้วกด Favorite เลยจ้า 

จะได้ไม่พลาดตอนต่อไปเนาะ ฝากกดหัวใจให้ไรท์ด้วยนะคะ ^^