นิทานสายฝน

สวัสดีครับ ผมชื่อเพลง นายธัชทฤต อ่านว่า ทัด-ทะ-ริด คนเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้เองครับ ผมแต่งไว้ส่งงานอาจารย์ แล้วก็ลืมไป กลับมาค้น ๆ อีกทีก็เจอ เลยรู้สึกเสียดาย อยากให้มีคนมาอ่านจริง ๆ บ้าง เราก็ตั้งใจเขียนด้วย 

ไม่รู้เหมือนกันว่าสำหรับคนที่อ่านแล้วจะเห็นเป็นยังไง อาจจะขัดอารมณ์ไปบ้าง เล่าขาด ๆ เกิน ๆ ไปบ้าน อันนี้ผมก็เพิ่งเคยแต่ง ผมเคยแต่งนิยายเล่น ๆ สามสี่เรื่อง มีแต่นิยายผจญภัยกับแนวแฟนตาซีหมด มันดูแต่งง่ายดี สร้างโลกเอง สร้างสิ่งมีชีวิตเอง สร้างกฏเอง มันอิสระมากกว่าผมคิดอย่างนั้น  

ตอนผมแต่งเล่น ๆ ผมเขียนในสมุดบ้าง พิมพ์ในโน้ตบุคบ้าง เขียนได้หน้าสองหน้าก็วางทิ้งไว้ แล้วก็ลืม ๆ ครึ่งปีถึงกลับมาเจอ แล้วก็ลบทิ้งเพราะไม่มีอารมณ์เขียนต่อ 

พอเป็นเรื่องสั้นแล้วอารมณ์มันต่างไป ผมคิดว่าอาจจะต้องแต่งเรื่องที่ฐานเรื่องไม่มีเหตุการณ์ไม่มากนัก ตอนเขียนจะได้ไม่อัดเนื้อเรื่องเกินไป อย่างเรื่องนี้ผมก็คิดเป็นคอนเซปต์สั้น ๆ ว่า สองคนมาเจอกัน พูดคุยกันแลกเปลี่ยนความคิดและเปลี่ยนประสบการณ์ แล้วก็ บ้ายบาย ลาจาก จบ แค่นั้น ความจริงไม่ใช่ผู้หญิงกับผู้ชายด้วย ความคิดแรกคือชายแก่สองคนในร้านกาแฟด้วยซ้ำ แปลงไปแปลงมาก็กลายเป็นอย่างที่เห็น 

ที่ผมเลือกเป็นคู่หญิงชาย เพราะผมคิดอยากจะลองแต่งเรื่องรักสักครั้งนึง เพราะผมไม่เคยคิดจะเขียนและไม่ค่อยอินกับเรื่องเลิฟ ๆ เรื่องผีก็เหมือนกัน ผมก็เลยอยากจะลองท้าทายตัวเองดู ลองหานิยายรักนิยายผีอ่าน แล้วมาลองเรียบเรียงในแบบตัวเองดู  ใช้เวลานานมาก ๆ กว่าจะลงตัวในภาษาของผมเอง ส่วนบรรยากาศนี่ส่วนตัว คือผมเป็นคนไม่ชอบฝนตก ผมกลัวที่มืดหรือเวลากลางคืน แต่ผมชอบบรรยากาศที่มีฝนตกตอนกลางคืน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  

ผมอยากจะบอกว่า เรื่องสั้นเรื่องนี้ผมตั้งใจแต่งมาก ๆ แถมเป็นเรื่องเดียวในชีวิตที่ผมแต่งจบ พิมพ์ลบพิมพ์แก้เป็นอาทิตย์กว่าจะพอใจตัวเอง ผมหวังว่าคนที่ได้อ่านจะสนุกและซึมซับความรู้สึกไปกับเรื่องสั้นเรื่องนี้นะครับ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ