คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF 2JUN ฟิคชั่ววูบ
아침 햇살에 눈을 뜨고
อาิม แฮาเร นูนึล ือโ
ผมลืมาึ้นพร้อมับแสแในยามเ้า
핸드폰 시계를 보고
แฮนือพน ีเยรึล โพโ
แล้วผม็ไ้มอูเวลาที่โทรศัพท์
어제 준비한 옷을 입고서
ออเ ุนบีฮัน โมึล อิบโอ
านั้นผม็ใส่เสื้อผ้าที่วาไว้ั้แ่เมื่อืน
서둘러 집을 나서죠
อุรอ ีพึล นาอโย
แล้วผม็รีบออาประูไป
7:00 AM
“อืมม.....เ้าแล้วหรอเนี่ย”ูุนลุึ้นบิี้เียยามเ้าเหมือนอย่าเย่อนะทำภาริส่วนัว
.
.
.
.
15นาที่อมา
“ออมม่ารับวันนี้ผมไปหาเา่อนน่ะรับ”ูุนพูพร้อมับอแม่
“๊ะ...ฝาบอุนฮยอ้วยน่ะแม่ิถึ^^”นเป็นแม่อย่าเารู้ีว่าว่าลูายเารัุนฮยอมา
“ผมไป่อนน่ะรับออมม่า”ูุนหอมแ้มนที่เาเรียว่าออมม่า่อนะออาบ้านไป
매일 즐겨 듣던 노래를 혼자 흥얼거리고
แมอิล ึลยอ ทึอน โนแรรึล ฮนา ฮึออลอรีโ
ผมฮัมไปพร้อมับเพลที่ผมอบฟัเป็นประำ
익숙한 이 빌딩 사이를 혼자 걷고있죠
อิูัน อี พิลิ าอีรึล ฮนา อโอิโย
ผมไ้เินนเียวในระหว่าอาารทีุ่้นเยเหล่านี้
“
Give me the light light light
ไ้โปรเถอะ ส่อแสสว่า
You are ma ma ma sunrise
เพราะเธอือแสสว่าอัน
너 없는 난 아무것도 아냐
นอ ออบนึน นัน อามูอทโ อานยา
ถ้าไม่มีเธอแล้ว ัน็ะหล่นหายไป
넌 내 마지막 You're my last
นอน เน มาีมั You're my last
เพราะเธอือนสุท้าย You're my last
언제까지나 You're my last
ออนเาีนา You're my last
และ่อให้ไม่ว่าะเมื่อไหร่ You're my last “ ูุนเินฮัมเพลลอทาผ่านึที่เาับุนฮยออบไปบ่อยๆ
“นายะสบายีไหม....”ูุนหยิบโทรศัพท์เรื่อหรูเปิูหน้าอ
“ันิถึนายมาเลยรู้ไหม.....ุนฮยออา”
너와 가던 커피숍
นอวา าอน อพีโยบ
ร้านาแฟที่เรามัะเยไป้วยัน
우리 둘만의 커피숍
อูรี ุลมาเน อพีโยบ
ร้านาแฟอเรา
니 향기가 나는 이곳에서
นี ฮยัีา นานึน อีโเอ
ผมยันั่อยู่รนี้
멍하니 앉아있어
มอฮานี อันาอิอ
มันเป็นที่ที่ผมไ้ลิ่นหอมอุ
“เหมือนเิมน่ะโย” ทุอย่ายัเหมือนเิมยเว้นน้าายเา ูุนมัเินไปนั่มุมเิมที่เาับุนฮยอเยนั่้วยัน
“าแฟไ้แล้วฮะ ฮยอโอเใ่ไหม” โยอบหนุ่มหน้าหวานเ้าอร้านาแฟที่เาับุนฮยออบมานั่
“อืมม โอเแล้ว J “ ูุนยิ้มบาๆ
“ั้น็ีแล้วฮะ โยไปทำาน่อนน่ะ” นัวเล็ยิ้มเป็นำลัใูุน่อนะเินไปออไปทำาน
아직 잊지 못해서
อาิ อิี มแทอ
ผมยัไม่สามารถลืมุไ้
우리 기억이 남아서
อูรี ีออี นามาอ
วามทรำอเรานั้นมันยัอยู่
나도 모르게 또 버릇처럼 여기 왔는지 몰라
นาโ โมรือเ โ พอรึอรอม ยอี วันึนี มรา
ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมผมถึยัมาที่นี่
“ทำไมันยัลืมนายไม่ไ้สัที.....”เามอไปทาไหน็มีแุ่นฮยอ
ย้อนลับไปเมื่อ3ปีที่แล้ว
“ูุนอาาา....”
“หื้มมมว่าไรับห้อยที่รั”
“ย๊า....ใรใ้ให้นายเรียแบบนั้นห๊ะ!!”
“น่ารัีออ^^”
“นายไม่เยายใ่ไหมไอ่ำ....”
“ันรันายน่ะุนฮยอ”ูุนสวมอุนฮยอา้านหลั
“ัน็รันายน่ะูุน”ุนฮยอหันไปพร้อมับูบที่แสนหวาน
“ฟัันีๆน่ะเราเลิันเถอะ”ุนฮยอพูบ็เินออาห้อพร้อมน้ำา
3เือน่อมา
“ฮยอๆ”โยอบวิ่มาามูุนที่บ้าน
“มีอะไรเปล่าโย”
“ไปโรบาลัน....แฮ่ๆ”
“ไปทำไม”
“ุนฮยอเ้าโรบาล...อ้าวเฮ้ยรอ้วยิฮยอ”โยอบวิ่ามูุนไปึ้นรถ
โรพยาบาล
“ห้อนี้ฮยอๆ”โยอบเินนำทา
“ฮยอนึ ุนฮยอทำไมถึเป็นแบบนี้??”ปาถามแ่สาย้อมอุนฮยอ้วยวามเ็บปว
“ุนมันโนรถน...ั้แ่วันที่มันบอเลินายไป”
ปัุบัน
.
.
.
.
.
.
“ันยัิถึนายเสมอไม่ว่านานเท่าไร็าม....”
“อยู่้าบนนั้นสบายีใ่ไหม....”
“นายะเป็นรัสุท้ายอัน.....”
-END-
ปล.เม้นให้ำลัใหน่อยน๊าาา
:) Shalunla
ความคิดเห็น