อรุณรุ่งของหัวใจ(จันทรา สายน้ำ และความรัก)

"จากรัตนโกสินทร์สู่สุโขทัย

จากหัวใจรักแห่งข้าสู่หัวใจรักแห่งนาง

ด้วยแรงแห่งรักจากบรรพชน

สู่ทุกผองชนบนผืนแผ่นดิน"

ความเงียบยังคงครอบงำคนทั้งคู่แม้ในระหว่างเดินทางกลับเรือน แสงไต้ส่องทางสลัววูบไหวตามแรงลมที่พัดผ่าน ดั่งหัวใจของคนสองคนที่วูบไหว หนึ่งนั้นด้วยหน้าที่ที่แบกรับไว้เต็มสองบ่า อีกหนึ่งวูบไหวด้วยความตื้นตันในหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของคนที่ได้มาพบเจอ จะด้วยเหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิตก็ตาม

          “ท่านจะไปทำงานใช่ไหม” สาวน้อยถาม

          “ใช่”

          “ข้าจะไม่ถามว่าท่านไปไหน และไปทำสิ่งใด ขอให้ท่านรู้ไว้ว่าเรา ข้าและคนบ้านหาดเสี้ยวจะรอท่านกลับบ้าน” หนุ่มหน้าสวยไม่รู้เลยว่าได้นับรวมตนเองและคนบ้านหาดเสี้ยวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

          “เจ้ามิต้องห่วงไปดอก งานครานี้มิมีอันตราย ว่าแต่เจ้าอยู่ทางนี้อย่าได้เที่ยวเพ่นพ่านไปหนา ให้เชื่อฟังพ่อเดชแลแม่จำปา อย่าให้ท่านหนักใจ หากเจ้าทำได้ดั่งนี้ เสร็จจากงานครานี้ข้าจักพาเจ้าไปเที่ยวชมสถานที่สวยงามแห่งหนึ่ง ข้าคิดว่าเจ้าต้องชอบ เหมือนกับข้า”

          “ได้อยู่แล้ว สำหรับคำสั่งคราวนี้ข้าจะเชื่อฟังเป็นอย่างดีเชียว” เพื่อเห็นแก่การท่องเที่ยวที่ไม่ไกลเกินเอื้อมนี้ มิเช่นนั้นข้าจะไม่รับฟังคำสั่งของคนเผด็จการ สาวน้อยคิดในใจ และหวังว่าความคิดอันแสนเบานี้จะไม่ได้ยินไปถึงหูครูพี่หาญหรอกนะ

          ยามล้มตัวลงนอนภาพอันน่าสะท้อนใจก็กลับเข้ามาในความคิดคำนึงของจุฑานภัส ไม่ว่าสมัยนี้ หรือในอีกเจ็ดร้อยปีในยุคของเธอ แม้รูปแบบและเหตุผลของสงครามจะเปลี่ยนไป แต่ผลพวงแห่งสงครามก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ยังคงนำความสูญเสียแก่มวลมนุษย์ชาติอยู่นั่นเอง หยาดเลือดทุกหยาดหยดของบรรพชนผู้กล้า  ที่หลั่งรินทับถมบนผืนปฐพี คนรุ่นหลังจะรู้หรือไม่ว่าบรรพบุรุษของเขาเสียสละเพียงใด เพื่อที่จะปกป้องแผ่นดินรูปขวานทองแห่งนี้ไว้ให้ลูกหลานได้หยัดยืนอย่างภาคภูมิใจ ดังปณิธานอันยิ่งใหญ่แห่งนักรบผู้เสียสละทุกยุคทุกสมัย

ขอเชิดชูหัวใจทุกผู้กล้า

ผู้หลั่งเลือดทาบทาผืนแผ่นดิน

ความฝันอันสูงสุด

ทำนอง : พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ภูมิพลอดุลยเดช

คำร้อง : ท่านผู้หญิงมณีรัตน์  บุนนาค

                                                                      ขอฝันไฝ่ ในฝันอันเหลือเชื่อ 

                                                                       ขอสู้ศึก ทุกเมื่อ ไม่หวั่นไหว

ขอทนทุกข์ รุกโรมโหมกายใจ 

ขอฝ่าฟัน ผองภัย ด้วยใจทะนง

จะแน่วแน่แก้ไข ในสิ่งผิด 

จะรักชาติ จนชีวิต เป็นผุยผง

จะยอมตาย หมายให้ เกียรติดำรง 

จะปิดทอง หลังองค์ พระปฏิมา

ไม่ท้อถอย คอยสร้าง สิ่งที่ควร 

ไม่เรรวน พะว้าพะวัง คิดกังขา

ไม่เคืองแค้น น้อยใจ ในโชคชะตา 

ไม่เสียดาย ชีวา ถ้าสิ้นไป

นี่คือ ปณิธาน ที่หาญมุ่ง 

หมายผดุง ยุติธรรม อันสดใส

ถึงทนทุกข์ ทรมาน นานเท่าใด 

ยังมั่นใจ รักชาติ องอาจครัน

โลกมนุษย์ ย่อมจะดี กว่านี้แน่ 

เพราะมีผู้ ไม่ยอมแพ้ แม้ถูกหยัน

ยังคงหยัด สู้ไป ใฝ่ประจัน 

ยอมอาสัญ ก็เพราะปอง เทิดผองไทย

ติดต่อนักเขียนและติดตามข่าวสารอัพเดท Facebook : พลอยนพเก้า