พรหมลิขิตในโลกออนไลน์

คุณเชื่อไหมว่าพรหมลิขิตในโลกออน์ไลน์มีจริงและอยู่ในบทความนี้
บทความนี้แต่งจากเนื้อเรื่องจริงในเรื่องใช้นามสุมมุติ 
เด็กสาววัยน้อย:ชื่อ เพรชพลอย
เด็กหนุ่มที่ห่างจากเด็กสาวถึง5ปี:ชื่อ ป๊อปโบ้
วันหนึ่งเด็กสาววัยน้อยเธอคือ ''เพรชพลอย'' ได้เข้าไปเล่นเฟสบุ๊ค(เรื่องนี้เกิดในวันที่4มีนาคม2556)อย่างปกติและดูเฟสไปอย่างเรื่อยเปื่อยเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป ในขณะนั้น ''เพรชพลอย'' ได้เข้าไปในเพจเฟสบุ๊คที่นิยมคนหล่อคนสวยของ รร.ชื่อดังแห่งหนึ่ง (โรงเรียนนี้ถ้าทางบ้านไม่มีฐานะอย่าได้เข้าไปศึกษาเลยเพราะไอโซจริงๆ)   เด็กหญิงวัยน้อย ''เพรชพลอย'' ได้เพิ่มเพื่อนคนที่เธอถูกใจและอยากเข้าไปดูรูปเธอแอดไปปกติเพราะเธอเห็นว่าน่ารักหล่อเพอร์เฟ๊คความคิดของเพรชพลอย ก็เหมือนเด็กวัยรุ่นทัวๆไปที่เห็นเฟสบุ๊คคนน่ารักบ้านรวยหล่อเพอร์เฟ๊ค ถูกใจเลยเพิ่มเพื่อนไปทำความรู้จัก แต่ทันใดน้้นเหมือเด็กหนุ่มที่ห่างจากเด็กสาวถึง5ปี ''ป๊อปโบ้'' ได้รับเพื่อนและเด็กหนุ่มคนนั้นได้เข้าไปไลค์เฟสของเพรชพลอย จึงทำให้เพรชพลอยสดุดตาในความคิดของ เพชพลอยตอนนั้นคือ 'น่อวใครหว่ามากดไลค์เฟสเราใช่กลุ่มคนที่เราแอดไปในเพจนั้นหรือป่าวนะ' แล้วก็ใช่จริงด้วยเข้าไปดูรูปหน่อยสิ กดเข้าไปในเฟสของเด็กหนุ่ม ป๊อปโบ้ คลิ๊กๆๆดูรูปไปเรื่อยเอิ่มหน้าแปลกๆนะแต่ก็ใช้ได้ไม่ได้แย่อะไรมากมาย สาวน้อย เพรชพลอย ดันไปเจอรูปนึงของเด็กหนุ่ม ป๊อปโบ้ (สาวน้อย เพรชพลอยคิอในว่า อื้อหื้อรูจมูกของนายนี้ทำไมมันช่างบ้างเบ้อะอะไรอย่างงี้) แล้วเด็กหนุ่มก็มาไลค์เฟสบุ๊คของสาวน้อย เพรชพลอย ไปเรื่อยเป็นแบบว่าเพรชพลอยโพสตอะไรเด็กหนุ่มป๊อปโบ้เอาเป็นไลค์ซะหมด จนเด็กสาวรำคาญว่ามาไลค์ทำไมไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลยรูจมูกก็บานอย่มายุ่งนี้คือเสียงในความคิดของสาวน้อยเพรชพลอยในตอนนั้น แล้วจู่ๆวันนึงเด็กหนุ่มคนนั้นก็หายเงียบไม่มาไลค์เฟสอีกเลย เรากลับเข้าไปดูเฟสของป๊อปโบ้ในตอนนั้นไปดูว่าจู่ๆทำไมเขาหายไปไม่มาไลค์เฟสเรา แต่ทุกอย่างเป็นเหมือนปกติในเฟสเขาเขาตั้งสเตตัสตามใจเรื่อยเปื่อยในหน้าเฟสเขาเหมือนปกติ แต่ตอนนั้นสาวน้อยเพรชพลอยกลับ กระวนกระวายเหมือนเขาคนนั้นหายไปไม่มาทำหน้าที่เหมือนอย่างเคย นี้หรือป่าวนะที่เขาพูดกันว่า เกลียดอะไรได้อย่างงั้น  อาจเป็นเพราะเหมือนก่อนเพรชพลอยไม่ชอบขี้น้าเกียจขี้หน้าเขาอย่างบอกไม่ถูก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกห่วงใยเป็นกระวนกระวาย หรือเป็นเพราะว่าเราหลงรักเขาไปแล้วหรือป่าวแอบสงสัยตัวเองปรากฎเราได้เอาความรู้สึกเหล่านี้ไปถามหม่าม๊าของเราหม่าม๊าเพรพลอยตอบกลับมาว่าถ้ามีความรู้สึกอย่างงี้แสดงว่าหนูรักเขาแล้วแหละว่าแต่ลูกม๊าเกิดอาการอย่างงี้กับใครบอกม๊ามาสิลูกสาว เราตอบกลบไปว่าปล่าวคะม๊าไม่มีอะไรคะถามเล่นๆเฉยนะรักม๊านะจุ้บๆ แล้วเราก็เดินออกจากห้องรับแขกมา คิดทบทวนดูแล้วเราคงรักเขาคนนั้นเข้าแล้วจริงๆ
 
ถ้าอยากติดตามต่อรับรองคะเนื้อเรื่องเข้มข้นกว่านี้แน่นอนคะ ย้ำนะคะว่านิยายเรื่องนี้แต่งจากเนื้อหาจริงไม่แต่งแต่อย่างไร
อยากติดตามไว้เจอกันนะคะ♥