{อีกากินทุเรียน} อีกานี่มันเจ้าเล่ห์ (?) จริงๆ นะฮะ!

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

{อีกากินทุเรียน} อีกานี่มันเจ้าเล่ห์ (?) จริงๆ นะฮะ!

#อีกากินทุเรียน

ร่มพิรุณรื่น

ขอบคุณรูปสวยๆ จากคุณ @DREAMING_OOR ด้วยนะคะ

เสียงเปียโนแสนอ่อนโยนผสานกับเสียงไวโอลินที่แสนเศร้าดังขึ้นจากโทรศัพท์เครื่องสวยนั้นทำให้ห้องที่เคยเงียบงันตกอยู่ในภวังค์อย่างน่าหลงใหล เจ้าของมือสวยนั้นก้มลงมองวิดีโอที่กำลังเล่นเพลง Zombie ของคนที่ถือได้ว่าเป็นคู่แข่งของเขาด้วยแววตาตั้งอกตั้งใจอย่างที่สุด

แหม ไหนๆ ก็จะได้แข่งกันอยู่แล้วนี่ฮะ ก็ต้องศึกษาฝีมือฝ่ายตรงข้ามไว้บ้างสิ

“Another head hangs lowly

Child is slowly taken”

เพียงแค่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายเพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้นก็ทำให้แววตาที่เคยนิ่งเฉยของคนที่อยู่ในชุดสีเขียวอ่อนลายตารางนั้นแปรเปลี่ยนเป็นชื่นชมได้ในพริบตา

ให้ตายเถอะ เสียงดี ร้องดีอะไรอย่างนี้นะ

“And the violence, caused such silence

Who are we mistaken?”

เสียงมีเสน่ห์กังวานไปทั่วห้องพักนั้นอย่างน่าหลงใหล แม้ว่า ‘หน้ากากทุเรียน’ อย่างเขาจะไม่ได้ฟังอีกฝ่ายร้องสดๆ กับหู แต่เท่านี้มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขารับรู้ได้ว่า ‘หน้ากากอีกาดำ’ นั้นไม่ธรรมดาเลย ไม่สิ อย่างนี้ต้องเรียกว่า เก่งสุดๆ ไปเลยต่างหาก

“เก่งเกินไปไหมเนี่ย” ริมฝีปากนั้นบ่นออกมาเบาๆ พลางเอนตัวแนบกับโซฟานุ่มๆ ที่มีเสื้อคลุมสีเขียวอ่อนของเขาเองพาดอยู่ อ้อ อย่าเอาไปฟ้องพี่ทีมงานล่ะฮะ เขาขี้เกียจโดนบ่นจนหูชา ก็มันร้อนนี่นา! ตอนนี้เขาอยู่คนเดียวก็ให้เขาถอดๆ บ้างเถอะน่า นะฮะ

“But you see, it's not me

It's not my family

In your head, in your head, they are fighting

With their tanks, and their bombs

And their bombs, and their guns

In your head, in your head they are crying”

ถึงแม้คำพูดจะดูกระแนะกระแหนประชดประชันไม่น้อย แต่แววตาที่ถูกบดบังด้วยหน้ากากที่เต็มไปด้วยหนามแหลมนั่นก็พอจะมองเห็นได้ว่า ในใจของหน้ากากทุเรียนนั้นชื่นชมอีกฝ่ายไม่น้อยเช่นกัน และดูท่าจะหลงใหลในเสียงของหน้ากากอีกาดำมากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆ คำร้องที่เปล่งออกมาเสียด้วยซ้ำ

ก็เสียงแบบนี้.. ใครได้ฟังก็ต้องตกหลุมรักทั้งนั้นล่ะ หรือจะเถียง?

“In your head, in your head

Zombie, zombie, zombie-ie-ie

What's in your head, in your head

Zombie, zombie, zombie-ie-ie, oh”

น้ำเสียงทรงพลังที่ดังลอดลำโพงโทรศัพท์มานั้นทำให้เจ้าของมือสวยอดเอ่ยปากร้องตามในสไตล์ของตัวเองไปด้วยไม่ได้ สุดท้ายแล้วในห้องที่เคยเงียบงันนั้นก็มีเสียงที่น่าหลงใหลทั้งแบบของหน้ากากอีกาดำและหน้ากากทุเรียนสอดประสานกันอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะลงตัวได้ดังลอดไปจนถึงนอกห้อง

ดังเสียจนไปเข้าหูของคนที่แต่งกายด้วยผ้าคลุมขนนกสีดำสนิทที่บังเอิญเดินผ่านมาพอดี ไม่สิ เขาตั้งใจจะมาที่ห้องนั้นอยู่แล้วต่างหาก

แอบฟังเพลงของเขาอยู่อย่างนั้นหรือทุเรียน กำลังศึกษาฝีมือคู่ต่อสู้อยู่หรือไงกันนะ

ความคิดที่ติดจะเอ็นดูอีกฝ่ายขึ้นมาชั่วขณะนั้นทำให้รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่ริมฝีปากของหน้ากากอีกาดำอย่างห้ามไม่ได้ เร็วเท่าความคิด มือที่สวมถุงมือหนังนั้นก็เอื้อมไปเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างรวดเร็วพลางก้าวเดินอย่างเงียบเชียบเข้าไป

ดูเหมือนทุเรียนจะไม่รู้สึกตัวแฮะ เห็นจ้องหน้าจอโทรศัพท์ตาเป็นมันเลยนี่

ท่าทางเพลิดเพลินกับเสียงร้องของเขาจนกระทั่งเผลอร้องตามโดยไม่เปิดไมค์ประดิษฐ์เสียงนี่มันถือว่าประมาทขั้นสุดเลยนะ นี่ถ้าเจ้าตัวรู้ว่าเจ้าของเพลงอย่างเขามายืนฟังอยู่ข้างหลังแล้วจะทำหน้าอย่างไรนะ เขาชักอยากจะรู้เสียแล้วสิ

ความคิดอยากแกล้งเด็กนั้นผุดขึ้นในหัวของอีกาดำอย่างไม่หยุดหย่อนจนกระทั่งตัวเขาเองยังแปลกใจไม่น้อย ก็อายุอานามเขาน่ะก็ไม่น้อยแล้วนะ ไอ้ความคิดแกล้งใครเหมือนตอนเด็กๆ น่ะจะมันลบเลือนหายไปนานมากแล้ว แต่พอได้มาเจอเจ้าหน้ากากทุเรียนน้อยนี่แล้ว กลับทำให้เขาเอ็นดูเสียจนอยากแกล้งอีกฝ่ายเสียอย่างนั้น

ดูเข้าสิ ไมค์สังเคราะห์ก็ไม่เปิด อยากจะร้องเพลงอะไรก็ร้องออกมาหน้าตาเฉย เสื้อคลุมตัวใหญ่ที่ใช้อำพรางร่างกายนั่นก็ถอดทิ้งไว้ข้างๆ อย่างไม่สนใจ แถมประตูห้องยังไม่ได้ล็อคอีกต่างหาก

ไม่ระวังตัวแบบนี้.. ผู้ใหญ่อย่างเขาคงต้องสั่งสอนเสียหน่อยกระมัง?

“In your head, in your head

Zombie, zombie, zombie-ie-ie

What's in your head, in your head

Zombie, zombie, zombie-ie-ie”

“เก่งไป หมั่นไส้!” ทุเรียนกระแทกเสียงแง่งอนออกมาเมื่อได้ยินเสียงแหบสูงทรงพลังในช่วงท้ายเพลงของหน้ากากอีกาดำ จนคนที่แอบฟังแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว และต่อให้น้ำเสียงจะดูแง่งอนหมั่นไส้แค่ไหน แต่ในแววตานั้นกลับเห็นประกายชื่นชมหลงใหลอย่างชัดเจน น่าเสียดายที่อีกาดำมองไม่เห็นแววตาเหล่านั้น..

เป็นเด็กที่น่าเอ็นดูไม่เบานะ เด็กน้อยเอ๋ย

หน้ากากอีกาดำเผยยิ้มกว้างภายใต้หน้ากาก พลางก้าวเท้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนเองไม่ได้อยู่คนเดียว ก่อนจะใช้สองมือเท้าเข้ากับพนักโซฟาและก้มลงกระซิบข้างหู

“นินทาอะไรพี่?”  

ด้วยความตกใจทำให้ทุเรียนเผลอปล่อยโทรศัพท์เครื่องสวยร่วงลงจากมือ ก่อนจะหันขวับไปมองทางต้นเสียงด้วยแววตาตื่นๆ จนจะงอยปากดำสนิทของอีกานั้นแนบลงที่หนามแหลมบริเวณแก้มของทุเรียนอย่างพอดิบพอดี

แม้จะถูกกางกั้นด้วยหน้ากากหน้าตาประหลาดๆ นั้นก็ตาม แต่นัยน์ตาทั้งสองคู่ก็สบประสานกันผ่านช่องว่างเล็กๆ ของหน้ากากได้จนทำให้ทั้งคู่นั้นชะงักไป ความไม่ชัดเจนจากการถูกบดบังยิ่งทำให้ดวงตาตรงหน้าพวกเขาดูน่าค้นหาและน่าหลงใหลจนยากจะถอนสายตาออกมาได้

“พี่.. มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ” แล้วก็เป็นทุเรียนที่ตั้งสติได้ก่อน เขาลนลานเปิดเครื่องประดิษฐ์เสียงและผงะตัวเองออกจากโซฟา พลางยืนเก้ๆ กังๆ ด้วยความเคอะเขิน ทั้งๆ ที่ไม่เห็นจะมีอะไรน่าเขินเลยแม้แต่นิด! ก็แค่อุบัติเหตุเท่านั้นแหละ ให้ตายเถอะ นี่เขาเพิ่งเคยเจอหน้ากากอีกาดำ ‘คู่แข่ง’ ของเขาในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้เป็นครั้งแรกนะ มันควรจะไม่ใช่ความรู้สึกแบบนี้สิ ทำไมกันล่ะ

อีกอย่าง นี่เขาควรจะกังวลที่อีกฝ่ายได้ยินเสียงร้องเพลงของเขาที่ไม่ถูกประดิษฐ์อะไรเลยมากกว่าดวงตาคู่นั้นนะ แต่ทำไมเขาสลัดมันออกจากหัวไม่ได้ล่ะวะ!

“มาทันได้ยินว่าเราร้องเพลงที่พี่ร้องนั่นแหละ” ตอบพลางมือหนึ่งของอีกาดำยกขึ้นลูบจะงอยปากสีดำของตัวเองไปพลางด้วยรู้สึกเคอะเขินไม่น้อยเช่นกัน ดวงตาของเขากวาดมองรูปร่างของอีกฝ่ายที่ไร้ซึ่งเสื้อคลุมตัวหนาและรองเท้าส้นตึกที่คนอื่นแซวกัน ก่อนจะลงความเห็นได้ว่าผู้ชายคนนี้รูปร่างสันทัดเอาการ

ไม่ได้ตัวเล็ก เอวบางอะไรทำนองนั้นหรอก แต่ก็ไม่ได้ไหล่หนา ตัวสูงอย่างผู้ชายส่วนมากเท่านั้นเอง ว่าแต่น้อง ตัวเขาเองก็ไม่ได้ตัวสูงไปมากกว่าอีกฝ่ายมากเท่าไหร่นัก

“ร้องเก่งนะ” ความเงียบที่โรยตัวระหว่างทั้งคู่ทำให้คนอายุมากกว่าเลือกเอ่ยชมอีกฝ่ายอย่างพยายามตีสนิท ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ด้วยซ้ำ แล้วดูนั่น ถอยห่างเขาไปเสียขนาดนั้นทำไม กลัวเขาทำอะไรหรือไง

“แน่อยู่แล้ว” น้ำเสียงมั่นอกมั่นใจในตัวเองอย่างน่าเอ็นดูนั้นทำให้คนฟังเผลอยิ้มกว้าง เด็กนี่น้า

“แต่ประมาทไปหน่อยนะเด็กน้อย” อีกาดำเอ่ยพลางหยิบเอาเสื้อคลุมสีเขียวที่มีหนามแหลมนั่นมาถือไว้ด้วยมือหนึ่งข้าง โดยที่รับรู้ได้ถึงแววตาแอบไม่วางใจจากอีกคนชัดเจน

“เด็กน้อยอะไรฮะ อายุผมก็ไม่น้อยแล้วนะ” คนอายุน้อยกว่าพยายามเถียงด้วยน้ำเสียงกวนประสาทอย่างเคย แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้กับคนตรงหน้า เมื่อหน้ากากอีกาดำสาวเท้าเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วพลางคว้าแขนของเขาและดึงเข้าไปใกล้จนตั้งตัวไม่ทัน

“ยังไงก็น้อยกว่าพี่ล่ะ” แม้ว่าทุเรียนจะมองไม่เห็นว่าตอนนี้สีหน้าของอีกาดำนั้นเป็นอย่างไร แต่เขามั่นใจได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นต้องมีประกายระยิบระยับอย่างคนขี้แกล้งแน่ๆ คิดได้อย่างนั้นหน้าเขาก็เหมือนจะร้อนวูบขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

“พี่จะทำอะไร!” มือสวยพยายามจะแกะมือของอีกฝ่ายออก แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะมีแรงเกินกว่าที่เขาคิด โอ๊ย ไหนเคยบอกกรรมการไว้ว่าอายุไม่น้อยแล้ว แรงไม่ค่อยจะมี เต้นไม่ไหวไง แรงไม่มีบ้าอะไรล่ะ โกหกชัดๆ ไอ้พี่อีกาเจ้าเล่ห์!

“นี่! เด็กน้อย อยู่นิ่งๆ” น้ำเสียงดุนั่นทำให้ทุเรียนต้องนิ่งตามคำสั่งอย่างไม่มีเหตุผล รอยยิ้มบางแต้มที่ริมฝีปากของอีกาดำอีกครั้ง แปลกดีที่เด็กคนนี้ทำให้เขายิ้มได้บ่อยขนาดนี้.. น่ารักดี

สองมือใต้ถุงมือหนังสีดำนั้นค่อยๆ เอื้อมไปสวมเสื้อนอกตัวหนาให้อีกฝ่ายช้าๆ พลางบ่นปนอบรมด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “คราวหลังก็อย่าถอดไว้ที่ไหนอีกล่ะ เดี๋ยวโดนดุ เข้าใจไหม”

ท่าทางและน้ำเสียงเหล่านั้นทำให้หน้ากากทุเรียนเก้อเขินขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยรับคำอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง “คะ ครับ”

“ไว้เจอกันนะ” เมื่อสวมเสื้อนอกให้น้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว หน้ากากอีกาดำก็วางมือสองข้างนั้นบนไหล่ของคนตรงหน้าเบาๆ พลันหน้ากากทุเรียนคล้ายกับจะถูกสะกดด้วยน้ำเสียงน่าหลงใหลเช่นนั้นจนขยับตัวไปที่ไหนไม่ได้ 

“..เด็กน้อย”

ร่างกายที่ปกคลุมด้วยชุดสีดำสนิทนั้นหันหลับกลับพลางก้าวเดินหมายจะเดินออกจากห้องไป แต่แล้วเขาก็หันกลับมามองอีกฝ่ายอีกครั้ง

“อ้อ” แววตาคู่นั้นฉายประกายหยอกล้อชัดเจน แม้จะอยู่ห่างกัน แต่ทุเรียนกลับมองเห็นมันได้อย่างแจ่มชัด “วันหลังถ้าอยากฟังเพลงที่พี่ร้องน่ะ ไม่ต้องแอบฟังหรอกนะ”

“...” ความร้อนที่ใบหน้าของหน้ากากทุเรียนพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะน้ำเสียงและแววตาที่มองมาที่เขา จนเกินจะควบคุมตัวเองได้ มือทั้งสองข้างเริ่มกำแน่นเข้าด้วยกันด้วยความเขินอย่างประหลาด นี่อีกฝ่ายกำลังล้อเขาอยู่ใช่ไหมเนี่ย โอ๊ย อายชะมัด

“..พี่จะร้องให้เราฟังเอง”

แม้จะพยายามพร่ำบอกตัวเองว่าอีกาดำน่ะเป็นคู่แข่งที่ทั้งร้ายกาจ เจ้าเล่ห์ ขี้แกล้ง คาดเดาความคิดไม่ออก หาอะไรดีไม่ได้ แต่ในหัวของทุเรียนตอนนี้ กลับมีแต่น้ำเสียงทรงพลังและมีเสน่ห์ของเขาอยู่เต็มไปหมดจนยากจะสลัดออกไปได้

“ใครจะอยากฟังกันเล่า! ไอ้พี่อีกาเจ้าเล่ห์!”

ให้ตายเถอะน่า ยอมรับกับตัวเองไปก็ได้เถอะนะทุเรียนว่า หลงเสน่ห์ของอีกาดำเข้าแล้วน่ะ ..เด็กน้อย

..............................................................................................................................................................................................................

Talk.. เป็นครั้งแรกของพลอยนะคะที่เขียนฟิคของคนอื่นนอกจากอสรพิษ.. ถามว่าเพราะอะไร คงเพราะอารมณ์ชั่ววูบค่ะ 55555 ชั่ววูบและนอนไม่หลับเลยได้ฟิคนี้ขึ้นมา พี่อีกาเจ้าเล่ห์กับน้องทุเรียนน้อยช่างน่ารักน่าหยิก เห็นแฟนอาร์ตแล้วอดใจไม่ได้จริงๆ ค่ะ ต้องหยิบมาเขียนสักนิด ความจริงอยากจะให้หวานกว่านี้นะคะ แต่เกรงใจพี่ๆ เค้าค่ะ 55555 โอเค ใครที่ผ่านมาอ่านฟิคชั่ววูบของพลอยนะคะ ก็ฝากติชมด้วยน้า ขอบคุณค่ะ

#อีกากินทุเรียน