ยัยปากร้ายกับนายสุดกวน

ตอนที่1

วันแรกของการเริ่มต้น

ตื่นๆๆๆ ตื่นได้แล้วเว้ยไอ้ยุ่ง

 ฉันบอกให้แกตื่นไงว่ะ แม่งตื่นยากตื่นเย็นนักว่ะ ปลุกแกทีไรแม่งรำคาญโคตร

ช่วยกันดิว่ะไอ้ฟ้า แม่งยืนดูอยู่ได้

อะไรนักว่ะ คนจะนอน รำคาญชิบ เดี๋ยวปั้ดแม่ตบกลิ้งเลย

นี่แกลืมตาดูดิว่ามันกี่โมงแล้วเนี่ย วันนี้เปิดเทอมวันแรกน่ะเว้ยแกไอ้ยุ่ง

เออรู้แล้วเว้ย แล้วฉันเองก็ต้องรีบไปอาบน้ำแบบเร็วที่สุดเพราะต้องรีบไปลงชื่อที่คณะแล้วต้องรอพวกพี่ของพวกเรามารับไปเข้าคณะและแยกออกเป็นเอก

ฉันเป็นคนต่างจังหวัดแต่กระแดะเอ็นท์ติดที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ และพวกเราทั้งสามคนก็เอ็นท์ติดคณะเดียวกันและเอกเดียวกัน

และตัวฉันเนี่ยมีนามว่า ตัวยุ่ง และเพื่อนอีกสองคนขอฉันมีชื่อว่า ฟ้า และ เฟียส ไม่ต้องสงสัยน่ะว่าทำไมชื่อมันคล้องกัน(เพราะชอบชื่อนี้)

และสาเหตุที่ทำให้ฉันตื่นสายในวันนี้คือเมื่อคืนพวกเราสามคนไปฉลองเปิดเทอมนั่นเอง และพวกฉันก็ดื่มกันเต็มที่และฉันนี่เองแหละที่ดื่มเต็มที่ และพอดื่มที่ไรจะต้องเกิดเรื่องทุกทีซิน่า  และก็เป็นฉันเองที่มีเรื่องกับผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆฉันนี่เอง

ฉันอ้วกใส่หัวหมอนั่นแต่ฉันไม่รู้หรอกน่าตามันเป็นยังไงแต่ดูแล้วเขาสูง ขาวแต่หน้าตามันมองไม่ชัดแต่เอาเป็นว่าภาพรวมดูดีและกัน และเสียงก็ดังมากระแทกหูฉัน

นี่ยัยบ้าเอ้ยทำอะไรเนี่ย

ก็อ้วกไงถามทำไม

ก็อ้วกแล้วทำไมไม่ไปห้องน้ำว่ะ มาอ้วกรดหัวฉันทำไม โอ้ยแม่งเซ็งชิบ นี่เธอเอาเสื้อฉันไปซักเดี๋ยวนี้เลยน่ะ

อะไรเล่า เสื้อนายก็เอาไปซักเองดิ ฉันก็พูดกวนตีนเขาซะงั้นอ่ะแต่ทำไงได้ล่ะ แต่ฉันว่านายนี้มันกินโทรโข่งเป็นอาหารเสริมรึไงว่ะแม่งเสียงดังจนฉันแสบแก้วหูไปหมดแล้วเนี่ย ทำอย่างกับฉันยืนห่างกับนายมากงั้นแหละ

นี่ยัยบ้าเอ้ย ฉันบอกให้เธอเอาเสื้อไปซักไง ให้ด่วนเลยย่ะยัยบ้าเอ้ย

นี่นายจะตะโกนทำไมเนี่ย ตาบ้าเอ้ย หลีกเดะ ฉันจะกลับแล้ว เฮ้ยไอ้ฟ้าไอ้เฟียสกลับดิ ยืนสงบนิ่งทำไมว่ะ

เออ ขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยน่ะ ไอ้ยุ่งมันไม่ได้ตั้งใจน่ะ

นี่ไอ้ฟ้าแกจะขอโทษมันทำไมว่ะ กลับเลย

นี่เธอยัยตัวยุ่ง ชื่อเธอนี่มันยุ่งสมกับตัวเธอจริงๆเลย

แล้วนายจะทำไมฮะ

ก็ไม่ทำไมหรอก แต่ตามฉันมานี่เลยน่ะ

เออพวกมึงน่ะ ฝากไปส่งยัยสองคนนี้ที่น่ะเว้ย

เฮ้ย เดี๋ยวดิว่ะไอ้โซแม่งโยนขี้ให้พวกกูเลยน่ะมึง

งั้นพวกเรากลับก่อนน่ะค่ะ แล้วว่าแต่เพื่อนของพวกพี่จะเอาเพื่อนเราไปไหนเหรอค่ะ

แล้วพวกน้องพักอยู่หอไหนกันอ่ะ หอหน้ามหาลัยนี่เองค่ะ หอแสนสุขน่ะค่ะ

เฮ้ย ที่เดี่ยวกันนี่หว่า ชั้นอะไรอ่ะ

ชั้น 3 ค่ะ

 เออพวกเราอยู่ชั้น 5

นี่ไอ้โซ ยัยนี่อยู่หอเดียวกับเราเนี่ยแหละ

เออขอบใจเว้ย

นี่ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยน่ะ จะลากฉันไปไหนเนี่ย

ตามมาเลยเธอแม่ตัวยุ่ง

นี่นายฉันชื่อยุ่งไม่ต้องต่อต้องเสริมได้ไหม และตอนนี้ฉันเริ่มมึนแล้วเพราะฤทธิ์น้ำสีอำพันนั่นเอง เพราะดื่มไปเยอะมาก

นี่นายจะลากฉันไปไหนว่ะ ฉันไม่ไหวแล้วน่ะ

.................

นี่นายเบาๆสิฉันเจ็บน่ะเว้ย

................

นี่นายฉัน ..........อุ้บ........ อยู่ดีๆนายนี่ก็โน้มหน้ามาใกล้ฉันแล้วก็จูบฉันซะงั้น เอ้ยนี่มันจูบแรกของชานเลยน่ะเว้ย

นี่นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันหายใจไม่ออกแล้ว แต่นายนี่มือมันเป็นกาวรึเปล่าว่ะฉันทุบตั้งนานเขาก็ไม่ปล่อยและนายนี่เอาปากมาประกบปากฉันนานมากจนฉันหายใจไม่ออก แล้วฉันก็เป็นลมไปซะงั้น

 พอลืมตาตื่นมาอีกที่ฉันก็มานั่งโดนเพื่อนฉันด่าอยู่นี่ไงแล้วก็อาบน้ำมาเรียน มันสองตัว่นเรื่องเมื่อคืนกันไม่เลิกและมันก็มาบ่นฉันที่ตื่นสายอีกเป็นเรื่องสุดท้ายเพราะถึงมหาลัยพอดีถ้ายังไม่ถึงมันคงด่าฉันจนน้ำลายมันสองตัวท่วมหัวฉันแล้วมั้ง

พอพวกฉันมาถึงมหาวิทยาลัยพวกพี่ของฉันก็เดินมาต้อนรับอย่างออกหน้าออกตา ไม่รู้จะดีใจอารัยกันมากมายขนาดนี้

แล้วพวกรุ่นพี่ก็ให้พวกฉันเซ็นชื่อเขาคณะ คณะที่พวกฉันเอ็นท์ติดคือ ศิลปกรรมศาสตร์ เอกออกแบบผลิตภัณฑ์

แล้วพวกเราก็นั่งรอคนที่ยังไม่มาแต่ไม่มีแล้วเพราะฉันสามคนมาอันดับสุดท้าย ฮ่าๆๆๆๆ (ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก) แล้วพวกรุ่นพี่ก็พาเราไปยังตึกของคณะ คือตึกในมหาวิทยาลัยแบ่งกันเป็นคณะ ตึกหนึ่งเป็นตึกที่ไว้ลงทะเบียน

ตึกสองเป็นของพวกเด็กบริหาร ตึกสามก็เป็นของพวกนิเทศ และ ศิลปศาสตร์ กับนิติศาสตร์ ตึกสี่เป็นพวกเด็กแพทย์ วิทยาศาสตร์ อะไรที่เกี่ยวกับแพทย์ ตึกห้านั้นเป็นของคณะวิศวกรรม ส่วนตึกหกเป็นคณะศิลปกรรมของฉันนั่นเอง

ส่วนตึกเจ็ดนั้นเป็นตึกหอสมุด ตึกแปดเป็นหอพักใน ตึกเก้าของเด็กอุตสาหกรรม ตึกสิบเป็นตึกที่เอาไว้ประชุมและจัดงาน

ตึกสิบเอ็ดของคณะดนตรี

แล้วพอพวกฉันเข้ามาในตึก ก็มีรุ่นพี่ยืนต้อนรับแจกสมุดและสัญสักษณ์ของคณะให้ติดมันเป็นเข็มกลัดที่พวกรุ่นพี่ทำขึ้นมาต้องติดทุกวันถ้าวันไหนไม่ติดมาจะโดนทำโทษ

และต่อจากนั้นรุ่นพี่ก็ให้พวกเราแต่ละเอกแยกออกจากกันเพื่อไปเจอรุ่นพี่ของแต่ละเอก และพวกฉันก็ได้ขยับบันท้ายของฉันมาที่สนามหลักตึกเพราะพวกพี่ๆเอกของฉันนัดกันที่นั่น

เอกของพวกฉันมีผู้หญิง 15 คนผู้ชาย 20 คน ก็ 35 คนนั่นเองแหละและพวกเราก็นั่งเล่นบริเวณสนามหลังตึกและได้ซักถามประวัติกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะเดี๋ยวรุ่นพี่จะมาถามว่ารู้จักกันหมดรึยัง  และขณะที่เราถามชื่อกันอยู่ก็รุ่นพี่มาสั่งให้นั่งแถวละ 5 คน พอพวกเราจัดแถวนั่งกันเสร็จนั้นเอง

เอ้ย ไอ้ยุ่ง แกแม่งซวยแล้วว่ะ

อารัยของแกว่ะไอ้ฟ้า แม่งคนกำลังใช้สมาธิในการจำอยู่

นี่ไอ้ยุ่งก็ไอ้คนนั้นอ่ะ คนที่แกอ้วกรดหัวเขาน่ะ เขาเป็นรุ่น....

นี่น้องคนนั้นน่ะลุกขึ้นดิ

แม่งทำเสียงคุ้นจังว่ะ ช่างมันเหอะ แล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตาจำชื่อเพื่อนต่อเดี๋ยวพี่ถามตอบไม่ได้ซวยอีก

ไอ้ยุ่ง แกอ่ะ พี่เขาเรียก

ไอ้ยุ่งพี่เรียก

นี่อารัยของพวกแกนักว่ะ ก็บอกว่า...........

น้องครับพี่บอกให้ลุกขึ้นไม่ได้ยินเหรอว่ะ

ลุกขึ้นเดะ

ก็เรียกใครจะไปรู้มั้ยเนี่ยนั่งกันเป็นสิบ

เงียบ..

จะตะโกนทำไมว่ะกลัวน่ะเว้ย(นึกในใจ)

น้องตัวยุ่ง ออกมานี่ดิ รู้จักเพื่อนหมดทุกคนรึยัง

................

เออขอบใจเว้ย

นี่ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยน่ะ จะลากฉันไปไหนเนี่ย

ตามมาเลยเธอแม่ตัวยุ่ง

นี่นายฉันชื่อยุ่งไม่ต้องต่อต้องเสริมได้ไหม และตอนนี้ฉันเริ่มมึนแล้วเพราะฤทธิ์น้ำสีอำพันนั่นเอง เพราะดื่มไปเยอะมาก

นี่นายจะลากฉันไปไหนว่ะ ฉันไม่ไหวแล้วน่ะ

.................

นี่นายเบาๆสิฉันเจ็บน่ะเว้ย

................

นี่นายฉัน ..........อุ้บ........ อยู่ดีๆนายนี่ก็โน้มหน้ามาใกล้ฉันแล้วก็จูบฉันซะงั้น เอ้ยนี่มันจูบแรกของชานเลยน่ะเว้ย

นี่นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันหายใจไม่ออกแล้ว แต่นายนี่มือมันเป็นกาวรึเปล่าว่ะฉันทุบตั้งนานเขาก็ไม่ปล่อยและนายนี่เอาปากมาประกบปากฉันนานมากจนฉันหายใจไม่ออก แล้วฉันก็เป็นลมไปซะงั้น

 พอลืมตาตื่นมาอีกที่ฉันก็มานั่งโดนเพื่อนฉันด่าอยู่นี่ไงแล้วก็อาบน้ำมาเรียน มันสองตัว่นเรื่องเมื่อคืนกันไม่เลิกและมันก็มาบ่นฉันที่ตื่นสายอีกเป็นเรื่องสุดท้ายเพราะถึงมหาลัยพอดีถ้ายังไม่ถึงมันคงด่าฉันจนน้ำลายมันสองตัวท่วมหัวฉันแล้วมั้ง

พอพวกฉันมาถึงมหาวิทยาลัยพวกพี่ของฉันก็เดินมาต้อนรับอย่างออกหน้าออกตา ไม่รู้จะดีใจอารัยกันมากมายขนาดนี้

แล้วพวกรุ่นพี่ก็ให้พวกฉันเซ็นชื่อเขาคณะ คณะที่พวกฉันเอ็นท์ติดคือ ศิลปกรรมศาสตร์ เอกออกแบบผลิตภัณฑ์

แล้วพวกเราก็นั่งรอคนที่ยังไม่มาแต่ไม่มีแล้วเพราะฉันสามคนมาอันดับสุดท้าย ฮ่าๆๆๆๆ (ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก) แล้วพวกรุ่นพี่ก็พาเราไปยังตึกของคณะ คือตึกในมหาวิทยาลัยแบ่งกันเป็นคณะ ตึกหนึ่งเป็นตึกที่ไว้ลงทะเบียน

ตึกสองเป็นของพวกเด็กบริหาร ตึกสามก็เป็นของพวกนิเทศ และ ศิลปศาสตร์ กับนิติศาสตร์ ตึกสี่เป็นพวกเด็กแพทย์ วิทยาศาสตร์ อะไรที่เกี่ยวกับแพทย์ ตึกห้านั้นเป็นของคณะวิศวกรรม ส่วนตึกหกเป็นคณะศิลปกรรมของฉันนั่นเอง

ส่วนตึกเจ็ดนั้นเป็นตึกหอสมุด ตึกแปดเป็นหอพักใน ตึกเก้าของเด็กอุตสาหกรรม ตึกสิบเป็นตึกที่เอาไว้ประชุมและจัดงาน

ตึกสิบเอ็ดของคณะดนตรี

แล้วพอพวกฉันเข้ามาในตึก ก็มีรุ่นพี่ยืนต้อนรับแจกสมุดและสัญสักษณ์ของคณะให้ติดมันเป็นเข็มกลัดที่พวกรุ่นพี่ทำขึ้นมาต้องติดทุกวันถ้าวันไหนไม่ติดมาจะโดนทำโทษ

และต่อจากนั้นรุ่นพี่ก็ให้พวกเราแต่ละเอกแยกออกจากกันเพื่อไปเจอรุ่นพี่ของแต่ละเอก และพวกฉันก็ได้ขยับบันท้ายของฉันมาที่สนามหลักตึกเพราะพวกพี่ๆเอกของฉันนัดกันที่นั่น

เอกของพวกฉันมีผู้หญิง 15 คนผู้ชาย 20 คน ก็ 35 คนนั่นเองแหละและพวกเราก็นั่งเล่นบริเวณสนามหลังตึกและได้ซักถามประวัติกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะเดี๋ยวรุ่นพี่จะมาถามว่ารู้จักกันหมดรึยัง  และขณะที่เราถามชื่อกันอยู่ก็รุ่นพี่มาสั่งให้นั่งแถวละ 5 คน พอพวกเราจัดแถวนั่งกันเสร็จนั้นเอง

เอ้ย ไอ้ยุ่ง แกแม่งซวยแล้วว่ะ

อารัยของแกว่ะไอ้ฟ้า แม่งคนกำลังใช้สมาธิในการจำอยู่

นี่ไอ้ยุ่งก็ไอ้คนนั้นอ่ะ คนที่แกอ้วกรดหัวเขาน่ะ เขาเป็นรุ่น....

นี่น้องคนนั้นน่ะลุกขึ้นดิ

แม่งทำเสียงคุ้นจังว่ะ ช่างมันเหอะ แล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตาจำชื่อเพื่อนต่อเดี๋ยวพี่ถามตอบไม่ได้ซวยอีก

ไอ้ยุ่ง แกอ่ะ พี่เขาเรียก

ไอ้ยุ่งพี่เรียก

นี่อารัยของพวกแกนักว่ะ ก็บอกว่า...........

น้องครับพี่บอกให้ลุกขึ้นไม่ได้ยินเหรอว่ะ

ลุกขึ้นเดะ

ก็เรียกใครจะไปรู้มั้ยเนี่ยนั่งกันเป็นสิบ

เงียบ..

จะตะโกนทำไมว่ะกลัวน่ะเว้ย(นึกในใจ)

น้องตัวยุ่ง ออกมานี่ดิ รู้จักเพื่อนหมดทุกคนรึยัง

................