[sf] shineexo ★

ลำดับตอนที่ #1 : [sf/shinee] ● Memory of valentine. ● - 2min -

Memory of Valentines

Do not allow what you cannot do
Interfere with what you can do.
You can reach your dreams faster
Doing things you’re good at.

อย่าปล่อยให้สิ่งที่คุณทำไม่ได้
มาเป็นอุปสรรคในการทำสิ่งที่คุณทำได้
คุณสามารถเอื้อมคว้าความฝันให้เร็วขึ้นได้
หากเลือกทำในสิ่งที่คุณรัก

            แสงแดดอ่อนๆของเช้าวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2013 มีผู้คนมากมายต่างวิ่งและชุลมุนกันวุ่นวาย ต่างเตรียมจัดของ ตั้งโต๊ะ ตั้งบูทขายของจัดงานวิชาการ กับวันวาเลนไทน์

           ลี แทมิน ชายหนุ่มอายุ19ปี มหาลัยปี1 กลับมาเยี่ยมงานโรงเรียนอีกครั้ง เขาเดินดูงานและซุ้มต่างๆอย่างเพลิดเพลิน ภายในใจกำลังคิดถึงใครบางคนที่เขาอยากจะเห็นหน้ามากที่สุดตอนนี้ สายตาเริ่มหันตามหาอย่างเชื่องช้าไปมา มันทำให้เขาชอบนึกถึงสมัยมัธยมตอนต้นและมัธยมตอนปลายปลาย

...

In 2008 ~
                       วันวิชาการของปีนี้ตรงกับวันวาเลนไทน์ แทมินตื่นเต้นมากกับการอยากมอบของขวัญกับรุ่นพี่ชายมัธยมตอนปลายปี1 ที่เขาแอบปลื้มมานานแล้ว ส่วนแทมินเด็กน้อยที่อยู่มัธยมตอนต้นปี2 เริ่มแอบมองรุ่นพี่คนนี้มาตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกของปีนี้ แทมินหลงไหลในรอยยิ้มและดวงตาของรุ่นพี่ แทมินรู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนที่มีเสน่ห์และเท่ห์ในเวลาเดียวกัน และเขาก็ฮอตที่สุดในโรงเรียนเลยทีเดียวเชียว  แทมินเริ่มรู้จักรุ่นพี่คนนี้ ชื่อ ชเว มินโฮ

                                                                             แทมินแอบมองมาตลอด รู้นิสัย รู้ท่าทาง

‘พี่มินโฮ ชอบเล่นกีฬามากๆ ชอบเล่นบาส เวลาว่างๆก็มักจะชอบถ่ายรูป ไม่ว่าพี่มินโฮจะไปไหนก็จะมีกล้องคู่ใจติดตัวไปด้วยเสมอ’

                       ซึ่งวันนี้เป็นวันวิชาการตรงกับวันวาเลนไทน์ เขาทำการ์ดเขียนข้อความใส่ไป พร้อมกับขวดโหลพับดาวมีลูกอมฮาร์ทบีท พร้อมกับดอกไม้ แทมินไม่กล้าเข้าไปบอกรัก ไม่กล้าเข้าไปให้ตรงๆ แทมินจึงทำได้เพียงวางไว้บนโต๊ะ

                                                                  ในการ์ดเขียนไว้ว่า ‘พี่เป็นคนน่ารักนิสัยดี ผมชอบพี่นะครับ’ จาก T

แทมินไม่กล้าเขียนชื่อตัวเองลงไปใช้ตัวย่อเอาแทน เพราะ ความกล้าของแทมินคงยังไม่พอ

In 2009 ~

                          ปีนี้ก็เป็นอีกปีหนึ่ง ที่แทมินยังคงปลื้มและชื่นชมมินโฮกับเพื่อนสนิทของเขา เพื่อนของแทมินแนะนำให้แทมินไปบอกชอบเลยในวันวิชาการเลย แทมินตัดสินใจว่าจะบอก แทมินซื้อตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขนาดตัวพอเหมาะมือ แทมินเดินมาเจอมินโฮพอดี รวบรวมแรงกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อจะเดินเข้าไปหา แต่กลับมีคนตัดหน้าไปก่อน และเริ่มมีผู้คนมากมายที่มารุมล้อมมินโฮล้วนแต่เป็นรุ่นน้องทั้งนั้น แทมินกลับกลายเป็นไม่กล้าที่จะเอาไปให้อีกเหมือนเคย เลยแอบเอาไปวางไว้ที่โต๊ะอย่างปีที่แล้วเหมือนเคย

In 2010 ~

                        ปีนี้แทมินขึ้นมัธยมตอนปลายปีแรก พอเริ่มโตความน่ารักก็เริ่มเพิ่มขึ้นด้วย ต่างมีทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่มาปลื้มแทมินในวันวิชาการก็มีบรรดาคนที่ปลื้มแทมิน มีขนมมีของขวัญมีการ์ดมาให้แทมินมากมาย บางคนก็มีฝากมาให้ แทมินก็ได้แต่รับไว้ ไม่ว่าใครคนไหน หน้าตาดีขนาดไหน แทมินก็ไม่เคยมองหรือสนใจเลยสักนิดเดียว แทมินแค่รอ รออยู่แค่คนเดียว แค่สักวันที่มินโฮจะรู้ แล้วมาสนใจเขา แทมินอัพตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อมินโฮ แทมินตั้งใจจะบอกชอบมินโฮให้ได้ เพราะคงเป็นปีสุดท้ายแล้วที่จะได้อยู่โรงเรียนนี้ด้วยกัน มินโฮอยู่ปีสุดท้ายแล้ว แทมินเลยตั้งใจทำของแฮนด์เมคคือพวงกุญแจไม้อัดอันเล็กรูปหัวใจ ติดแปะด้วยของตกแต่งเล็กน้อยและทำเป็นรูปตัวอักษรย่อตัว M พร้อมกับดอกกุหลาบช่อเล็กห่อกระดาษสีขาว และวันนี้ทั้งวันต่างคนต่างก็มีแต่คนมารุมล้อมมอบของขวัญวันวาเลนไทน์ให้ จนแทมินไม่มีเวลาและโอกาสไปให้จนกระทั่งงานเลิก นักเรียนก็เริ่มกลับบ้านกันไปหมดแล้ว แทมินรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำและไม่ได้บอก สุดท้ายแทมินก็เอาไปไว้ใต้โต๊ะที่เดิมของมินโฮ แทมินจะรอแค่วันปัจฉิม รอบอก ถ้าไม่บอกในวันนั้น ก็คงไม่ได้บอกอีกแล้วล่ะ

                หลังจากแทมินเดินลงมาจากอาคาร กำลังจะเดินออกจากโรงเรียน จู่ๆก็มีเสียงเด็กผู้หญิงคนนึงเรียกเขาไว้

“พี่แทมินคะ เฮ่อ แฮ่กๆ” เด็กผู้หญิงเหมือนจะวิ่งมาด้วยความเร็ว จึงเหนื่อยหอบเป็นเอามาก แทมินแค่นหัวเราะออกมา

“ฮะๆ มีอะไรหรือป่าว ค่อยๆพูดก็ได้นะ”

“คือ นี่ค่ะ.. ฮะๆ” เด็กผู้หญิงยื่นซองจดหมายมาให้แทมินและยิ้ม แทมินยิ้มรับและก้มหัวเป็นการขอบคุณ นำซองเก็บใส่ในถุงที่เขาได้ของขวัญวันนี้

“งั้นพี่ไปก่อนนะ” แทมินพูดบอกลา แต่เด็กหญิงดึงเสื้อแทมินยังไม่ให้ไป

“คือมีคนฝากมาให้นะคะ หนูชื่อโซฮา ถ้าพี่แทมินมีอะไร ถามหนูได้เลยนะคะ” เด็กหญิงยิ้มแป้น แต่แทมินไม่เข้าใจกับคำพูดของเด็กหญิง จึงส่ายหน้ายิ้มไปพร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย แทมินไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วที่มีแต่คนมาให้ของขวัญจนแทมินชินแล้วล่ะ ~~~~

                         วันนี้แทมินตั้งใจมากเพื่อจะมอบดอกไม้ในวันอำลา แทมินรู้สึกใจหายที่อาจจะไม่ได้เจอรุ่นพี่ของเขาแล้ว ระยะทางบ้านของแทมินและมินโฮก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย ซ้ำยังคนละเส้นทางกันด้วย แล้วแบบนี้แทมินจะได้เจอมินโฮอีกมั้ย ในวันปัจฉิมรุ่นพี่รุ่นน้องมารายล้อมรุ่นพี่ต่างมาสารภาพและคุยกับรุ่นพี่ทั้งนั้น สำหรับมินโฮรุ่นพี่สุดฮอตแล้วเนี่ยคนเยอะมากๆ แทมินสูดหายใจเข้าลึกๆและเริ่มเดินเข้าไป

.

.

                       . . . แทมินได้จังหวะเลยได้เข้าไปอยู่ใกล้ชิดมินโฮ จนตอนนี้แทมินตัวจะมินโฮคนที่เริ่มเบียดและรายล้อมทำให้แทมินเซไปชนมินโฮ แทมินเมื่อรู้หัวใจเริ่มเต้นแรงรีบกระตุกตัวกลับมายืนให้ทรงตัว มินโฮหันมามองหน้าแทมินอย่างเหวอๆ และสายตาทั้งคู่จดจ้องมองที่กันอย่างจัง เหมือนราวกับถูกมนต์สะกดจิต ทั้งคู่นิ่ง แทมินนับเลขในใจ 1 . . 2 . . 3 . . ต่างคนกรพริบตา “พี่มินโฮค้า นี่ดอกไม้ค่า” เสียงแจ๋นของหญิงสาวทำให้ทั้งคู่หลุดออกจากภวังค์ แทมินยื่นดอกไม้ให้มินโฮ มินโฮรับไว้จะพูดขอบคุณ แต่ก็มีทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่สะกิดให้มินโฮมาถ่ายรูปคู่ด้วย แทมินเห็นแบบนั้นจึงรีบเดินออกมาจากกลุ่มชุลมุนนั่นให้เร็วที่สุด

                               หลังจากที่เดินออกมาจากตรงนั้น แทมินรู้สึกแปลกๆที่หัวใจ มันเต้นแรง แทมินเอามือหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นระรัวอย่างเร็ว แทมินนึกถึงภาพเมื่อกี๊ที่ทั้งคู่ต่างมองตากัน แทมินนับในใจ 3 วิ นี่หรือเปล่าที่เขาบอกว่า มองตากันเกิน 3 วิ แสดงว่ามีใจให้กัน

                                ถึงแทมินจะไม่ได้บอกอะไรกับมินโฮไป แต่แทมินรู้สึกมั่นใจว่าตัวเองก็ทำได้ดีที่สุดแล้ว ขอให้พี่มินโฮมองแววตาของเขาออกก็พอ ว่าแทมินรู้สึกยังไง ของขวัญที่ให้ไปมินโฮรับรู้รึเปล่า แทมินชอบมินโฮมากว่า 3 ปีแล้ว จนมันอาจจะเป็นคำว่ารักแล้วก็ได้ แทมินอยากรู้ทั้งหมด ถ้าเกิดเป็นอย่างที่แทมินคิดไว้ทั้งหมด แทมินจะรองานปีหน้าที่มินโฮจะต้องกลับมา ถึงเวลานั้นแทมินก็จะรอมินโฮ..
 

In 2011 ~

                                 ปีนี้เริ่มเปิดภาคเรียนแทมินขึ้นปี 2 แทมินรู้สึกอ้างว้างที่ไม่มีใครให้เขาแอบมอง แต่แทมินก็จะไม่มองใครนอกจากมินโฮ แทมินจะรอมินโฮ รอมินโฮกลับมาหาเขา
                                  แทมินจะรอวันที่ 14 กุมภาพันธ์ งานวิชาการโรงเรียนปีนี้ถึงงานจะจัดอลังการเวอร์กว่าปีไหนๆ แต่รักของแทมินก็ไม่มีเปลี่ยนแปลง แต่แทมินไม่รู้ว่ามินโฮจะมามั้ย
 

                                แทมินเตรียมดอกกุหลาบมาดอกนึง ซึ่งมันก็ไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย ถ้าเกิดแทมินเตรียมของพิเศษมากมายและมินโฮไม่มาแทมินจะให้ใครล่ะ แทมินก็ไม่มั่นใจเหมือนกันหรอก..

14 / 02 / 11 วันนี้ทั้งวันแทมินจัดงานขายของที่บู๊ทกับกลุ่มห้อง และก็เริ่มมีบรรดาแฟนคลับแทมินทั้งหลายมามอบของขวัญสุดพิเศษ และก็เริ่มมีคนมาบอกรักแทมินบ้าง ขอคบแทมินบ้าง แทมินลำบากใจทุกครั้งที่จะต้องตอบปฏิเสธ เพราะแทมินรู้ดีว่าการโดนปฏิเสธมันเจ็บขนาดไหน แต่แทมินก็ต้องทำตามหัวใจตัวเอง รอทั้งวันก็ยังไม่เจอเลยกับคนที่แทมินรอ แทมินทำหน้าเศร้าและบ่นพึมพำกับตัวเอง

‘คงไม่มาแล้วสินะ..’ แทมินเบ้ปากทำหน้าเศร้าหลังจากช่วยกันเก็บร้านย้ายโต๊ะไปที่โรงอาหาร กำลังเดินกลับบ้านพร้อมก้มหน้าเหม่อ เดินไปอย่างเชื่องช้า เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง..

“อ่าว พี่แทมินอยู่นี่นี่เอง L” เด็กผู้หญิงคนนึงเดินทำหน้าบึ้งเข้ามาหาแทมิน แทมินเห็นเด็กคนนี้ก็รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แทมินเอียงคอทำหน้าสงสัย

“โธ่ พี่แทมินจำโซฮาไม่ได้หรอเนี่ย -^-” เด็กผู้หญิงทำหน้าเหรอหราใส่แทมิน แทมินพยายามนึกหน้าและนึกชื่อคือมันคุ้นมากๆ แทมินนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเลยส่ายหน้าเบาๆ

“ปีที่แล้วโซฮาเอาการ์ดแบบนี้มาให้ไง จำได้ยัง” เด็กหญิงยื่นซองจดหมายสีขาวลายหมีที่เคยคุ้นตาอีกเช่นเดิมให้ แทมินเริ่มจำได้จึงทำหน้าเข้าใจ พยักหน้าเบาก่อนจะรับมันไว้ แทมินเลยถาม

“วันนี้ตามหาพี่หรอ ฮ่าๆ”

“ใช่แล้ว ปกติเห็นเดินอยู่หน้าตึก ปีนี้ไม่เห็นอ่ะค่า -0-;”

“ปีนี้พี่อยู่ที่บู๊ทขายของน่ะ พี่ขอโทษด้วยนะ” แทมินพูดพร้อมแตะไหล่เบาๆสองที

“ไม่เป็นไรหรอกค่า ปีนี้มีอะไรจะถามโซฮามั้ย :D ” โซฮายิ้มแป้น

“อ่า ไม่น่าจะมี อ้อ เธอดูโตขึ้นจากปีที่แล้วนะ”

“โธ่ นึกว่าจะถามอะไรสะอีก มีอะไรถามเลยน้า อ้อ แล้วก็หนูขึ้นมอปลายแล้วก็ต้องโตขึ้นสิคะ ฮ่าๆๆๆ” โซฮาทำเสียงอ้อเลียนแบบแทมิน แทมินเลยหัวเราะแล้วก็ส่ายหน้า แล้วก็จะบอกลาแล้ว

“พี่ไปก่อนนะ ฝากขอบคุณคนให้ด้วยล่ะ J” โซฮาพยักหน้าและโบกมือลา

 โซฮาเป็นเด็กจากอีกโรงเรียนนึง เหมือนคอยเป็นแม่สื่อให้ใครสักคน เลยเอามาการ์ดมาให้แทมินทุกๆปี มีปีที่แล้วที่โซฮาเริ่มคุยกับแทมินปีนี้ก็เลยเหมือนสนิทไปในตัว

มีแทมินที่ตอนนี้กลับมาถึงบ้าน ก็ร้องไห้ที่ไม่เจอคนที่เขารอ...

In 2012 ~

                          วันวิชาการมาอีกแล้วมาพร้อมกับวันวาเลนไทน์และปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายของนักเรียนมอปลายปี 3 แทมินหาที่เรียนสอบโควตาได้แล้ว แทมินก็เริ่มโล่งๆขึ้นมาหน่อย แต่แทมินก็ต้องไปสอบอีกอยู่ดี ปีเลยกลายเป็นปีที่แทมินไม่ชอบเอามากๆ แทมินดูเครียดกว่าปีก่อนๆ ปีนี้แทมินไม่ได้เตรียมอะไรมา ของวาเลนไทน์ปีนี้แทมินก็น้อยกว่าปีก่อนๆ เพราะปีนี้แทมินมุ่งเน้นไปทางเรียนจนไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นเหมือนปีก่อนๆ วันนี้แทมินเลยรีบจะกลับบ้านเพื่อไปอ่านหนังสือต่อ เพราะแทมินรู้แล้วล่ะ ว่าคนๆนั้นคงไม่มาแล้วล่ะ แทมินรีบเดินออกไปโรงเรียนทั้งๆที่งานยังไม่ค่อยเลิกดี

“พี่แทมินจะรีบไปไหน!!!” เสียงที่แทมินเหมือนเคยได้ยินก็รีบหันควับทันที

“อ่าว โซดา พี่จะรีบกลับไปอ่านหนังสือน่ะ”

“หนูชื่อโซฮา ไม่ใช่โซดา >[]<” โซฮาทำหน้าโวยวาย จนแทมินหลุดขำ

“อ่าว โทษทีๆ ปีนี้เอาไรมาให้ล่ะ”

“เหมือนเดิมค่า ตกลงจะไม่ถามอะไรหรอคะ” โซฮายื่นซองและพูดถามไปด้วย

“ไม่อ่า พี่ไม่มีเวลาละ ไปแล้วนะ บ๊ายบาย” แทมินรับซองพูดรีบๆแล้วก็โบกมือวิ่งไป

                          งานปัจฉิม เพื่อนๆในห้องทุกคนรวมทั้งแทมินยืนกันเป็นกลุ่ม ร้องเพลงและร้องไห้ที่ต้องจากกันแล้ว วันนี้แทมินได้ดอกไม้ ได้คำสารภาพต่างๆนาๆ แทมินคิดถึงปีนั้นจัง อยากให้ปีนี้เป็นเหมือนปีนั้น แต่แทมินคงต้องตัดใจแล้วล่ะ

“พี่แทมินครับ ปีหน้าพี่แทมินกลับมาเยี่ยมโรงเรียนบ้างนะ T^T” เสี้ยงทุ้มของชายหนุ่มรุ่นน้องที่เขารู้จักเข้ามาทักทายแทมิน

“แน่นอน แต่ถ้าพี่ว่างก็อาจจะมานะ” แทมินไม่รู้ว่าจะมามั้ย อยากมาแล้วเจอคนนั้นมากๆด้วย

“ต้องว่างๆ พี่แทมินต้องว่างนะครับ” รุ่นน้องชายเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้

“โอ๋ๆๆ โอเค มาก็ได้” แทมินขี้ใจอ่อน ยังไงก็คงต้องมาทำตามคำขอของรุ่นน้อง

“เย้ๆๆ สัญญาแล้วนะครับ” เด็กชายหนุ่มโผลเข้ากอดแทมินพร้อมกระโดดเบาๆ

“พี่ต้องย้ายไปอยู่หออ่ะ คงจะมาวันวิชาการปีหน้าละกันนะ”

“โหววว นานไปอ่ะ” เด็กชายโต้แย้ง

“เอาน่า อย่างน้อยพี่ก็มาน่า ฮ่าๆๆๆ” แทมินสัญญาไว้แล้วก็ต้องมา

...

2013 ~

“พี่แทมิน >__<” แทมินสะดุ้งหลุดออกจากความคิดที่มัวแต่เหม่อลอยคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ หันไปตามเสียงเรียก

“อ่าว ไค โตขึ้นเยอะเลยนะเราอ่ะ” เมื่อแทมินเห็นว่าเป็นเด็กคนนั้นที่ปีแล้วเป็นคนอ้อนให้เขากลับมาโรงเรียนในงานวิชาการ

“แน่นอนครับ ขอบคุณที่กลับมานะ คิดถึงพี่แทมินสุดๆเลยอ่ะ ><” ไคยิ้มไม่หยุดและกอดแทมินไว้แน่นๆ

“โอ้ย พอแล้ว หายใจไม่ออกเว้ย” แทมินกอดรับแต่ไคกอดแน่นเกินไปจนแทมินหายใจไม่ออก แทมินรีบดันไคออก

“ก็ไม่ได้เจอพี่ชายสุดที่รักมานานก็เลยคิดถึงอ่ะ” ใช่แล้วล่ะ ไคเป็นรุ่นน้องที่แทมินสนิทมาตั้งแต่เด็กๆด้วยกัน ถึงไม่ได้เป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่ทั้งคู่ก็รักกันเหมือนพี่น้องมากๆ ทั้งคู่คุยกันยาวนานพอสมควร แทมินบอกกับไคว่าต้องแวะไปที่บ้านด้วย เดี๋ยวก็ต้องกลับหอแล้ว ไคง้องแง้งงอแงไม่อยากให้แทมินไป แต่แทมินก็จะต้องกลับไปเยี่ยมครอบครัวด้วย ไคเลยปล่อยให้แทมินไป

                     หลังจากที่แทมินกำลังเดินหาทางออก ปีนี้คนเยอะมากๆ แทมินเลยไปออกทางซอกตึก ซึ่งมีคนอยู่ไม่เยอะ แทมินเหมือนเห็นเด็กผู้หญิงที่คุ้นเคยกำลังยืนคุยกับผู้ชายที่หันหลังอยู่ซึ่งแทมินคุ้นแผ่นหลังนั้นมากแล้วก็เดินจากไป แทมินเห็นจึงจะรีบวิ่งตามผู้ชายคนนั้นไป แต่เด็กหญิงคนนั้นก็เรียกพอดี แทมินเลยวิ่งตรงมาทางเด็กผู้หญิง

“แฮ่กๆ ๆ ๆ” แทมินเดินมายืนหยุดหอบแปปนึง

“โหว พี่แทมินเป็นหนุ่มมหาลัยแล้วหล่อกว่าเดิมนะคะเนี่ย”

“อ่า ขอบคุณนะโซดา ว่าแต่ที่โรงเรียนไม่จัดงานหรอ”

“บอกว่าชื่อโซฮาๆๆๆ จัดค่าแต่วันนี้หนูเข้าบ่ายพี่เขาเลยฝากให้เอาการ์ดมาให้พี่แทมินเลย ไม่นึกว่าพี่แทมินจะมานะเนี่ย” โซฮาเน้นย้ำชื่อตัวเองให้ชัดและยื่นซองจดหมายแบบที่เคยได้ทุกปีมาให้แทมิน

“อ๋อ” แทมินรับมามองและทำท่าเข้าใจ

“ตกลงว่ามีอะไรจะถามมั้ยคะ” โซฮาพูดแปลกๆจนแทมินงงอีกแล้ว ใช่สิ ที่ผ่านๆมาแทมินไม่มีคำถาม แต่ตอนนี้แทมินมีแล้ว แทมินรีบพยักหน้ารัวๆ

“มีแล้วๆ เมื่อกี๊โซฮาคุยกับใครหรอ” โซฮาเบิกตา และหยุดคิดไปนิดนึง

“เขาคือคนที่แอบเอาซองให้หนูมาให้พี่ไง” แทมินทำหน้าสงสัยและถามต่อ

“บอกชื่อได้มั้ย” โซฮาทำหน้าอึ้งไปนิดและพูดต่อ

“อะไรอ่า นี่พี่แทมินไม่เคยเปิดซองหรอ เขาเขียนชื่อไว้อยู่นะ” แทมินเบิกตากว้าง ใช่แทมินไม่เคยเปิดการ์ดใดๆเลย เก็บไว้ในตู้ลิ้นชักที่บ้านเก่า แทมินรีบก้มหัวเป็นการฝากขอโทษคนนั้นที่ไม่เคยเปิดเลย แทมินรีบบอกลาโซฮาและรีบกลับไปที่บ้าน

                        แทมินกลับมาที่บ้านเจอครอบครัว ก็ทักทายกอดกันคุยกันตามประสาคนคิดถึงกันที่ไม่ได้เจอหน้า ถึงแม้จะได้คุยโทรศัพท์กันทุกวัน แต่ก็มาเจอกันก็คุยกันนานสองนาน จนกระทั่งทุกคนแยกย้ายไปพักผ่อน แทมินเลยขออนุญาตไปอาบน้ำข้างบน ทั้งที่ในใจอยากเปิดจดหมายจะแย่อยู่แล้ว พอขึ้นมาถึงห้อง แทมินก้รีบดึงลิ้นชักออกทันที หยิบจดหมายทุกฉบับออกมาหาซองสีขาวลายหมี เมื่อหาเจอปรากฎว่าแทมินเจอมันทั้งหมด 5 ใบ

                         แทมินไม่คิดว่าจะได้เยอะเหมือนกัน แทมินหยิบขึ้นมาดูมันเขียนด้วยปากกาเมจิกน่ารักสีดำว่า 2008 แทมินเริ่มแกะมันออกมาปรากฎว่าเป็นรูปโพลารอยด์ แทมินเบิกตากว้างมันเป็นรูปตอนแทมินอยู่มอต้นปี2 ตอนแทมินยืนถือขวดโหลและดอกไม้ที่ตอนนั้นแทมินจะเอาไปให้รุ่นพี่ แทมินตกใจมากอยากรู้ว่าใครให้แทมินกลับไปดูที่ซองว่ามีเขียนชื่อตรงไหนมั้ย ก็ไม่มี แทมินจึงเริ่มแกะมันอีกซองต่อๆไปเป็นปี 2009 เป็นรูปที่แทมินนั่งจ้องตุ๊กตาหมีอยู่ตรงบันได แทมินเริ่มใจเต้นขึ้นเรื่อยๆอยากให้เป็นคนที่แทมินคิดไว้จัง แทมินจึงเริ่มเปิดซอง 2010 ขึ้นมาเป็นรูปที่แทมินนั่งอยู่กับเพื่อนพร้อมถือพวงกุญแจกับช่อดอกไม้อันเล็กอยู่ ใจแทมินหวั่นมากๆแล้วตอนนี้ แทมินไม่รอช้าที่จะรีบเปิดซอง 2011 มันเป็นรูปแทมินกำลังนั่งเหม่ออยู่ที่หน้าบู๊ทขายของ แทมินยิ่งอยากรู้เลยเปิดปีของ 2012 เป็นรูปแทมินทำหน้าเครียดนั่งอ่านหนังสืออยู่มุมตึก

                        แทมินไม่เข้าใจหรือว่าที่โซฮาบอกให้ถามคือแบบนี้รึเปล่าแต่โซฮาก็บอกแล้วว่าเขียนชื่ออยู่ในซอง แทมินถึงวันนี้ ใช่ มีอีกซองนึงที่โซฮาให้มาวันนี้ แทมินรีบลุกขึ้นล่วงกระเป๋า จนรูปที่อยู่บนที่นอนล่วงไปสองสามใบ มีใบนึงพลิกรูปเป็นด้านหลังตัวหนังสือเป็นใบของ 2010 แทมินรีบอ่านมันอย่างตั้งใจ มันเขียนว่า

แทมินตกใจกับชื่อลงท้ายนั้น หัวใจของแทมินแทบหยุดเต้น นี่เป็นชเวมินโฮจริงๆหรอ เขาไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย >////<

แทมินยิ้มและกระโดดไปมาๆ แทมินไม่รอช้าทุกๆใบก็คงจะมีสินะ แทมินจึงเริ่มอ่านของปี 2008

      แทมินแทบช็อค พี่มินโฮชอบแทมินหรอ แทมินหัวใจพองโตอีกครั้ง ที่ผ่านมาแทมินน่าจะเปิดแทมินรู้สึกเสียดาย แทมินเปิดของปี 2009 ต่อ

แทมินน้ำตาไหลลงมา พูดกับรูปว่า “แล้วทำไมไม่เข้ามาทักก่อนล่ะ ปล่อยให้รอตั้งนาน”

ใช่ มินโฮไม่ยอมมาทักแทมิน แทมินก็ไม่เคยยอมเปิดซองนี้เลยสักครั้ง ทำไมทุกอย่างต้องพลาดหมดไปตลอดเลยล่ะ แทมินเลยเปิดอ่านใบต่อไปอย่างใจเย็น ของปี2011

อะไรกัน เพราะความที่ไม่ใส่ใจแท้ๆเลย ไม่งั้นป่านนี้แทมินกับมินโฮคงสมหวังไปแล้วล่ะ น้ำตาแทมินไหลมาอีกระรอก แทมินจึงเปิดของปี 2012 ต่อ

          แทมินปาดน้ำตาที่คอยไหลไม่หยุด ทำไมนะ ทำไมกัน แทมินนึกโทษตัวเอง มันก็ถูกแล้วนี่ ที่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้ T_____T 

               แทมินนึกขึ้นได้ว่ามีอีกใบที่ยังไม่ได้เปิด แทมินรีบเอามันออกมาจากกระเป๋ากางเกงทันที มันเป็นรูปที่ถ่ายสดๆของวันนี้เลย แทมินจึงคิดได้ว่าที่ผ่านมาทุกวันวาเลนไทน์ มินโฮถ่ายของวันนั้นให้เลย ต้องเป็นกล้องคู่ใจที่แทมินเห็นประจำนั่นแหล่ะ ต้องใช่แน่ๆ และรูปวันนี้เป็นรูปที่แทมินยืนกอดกับไคอยู่ แทมินเปิดอ่านด้านหลังทันที

          ทำไงดีล่ะ พี่มินโฮเข้าใจแทมินผิด ใช่แทมินยืนกอดกับไค น้องชายที่สนิทมาตั้งแต่สมัยประถมแล้ว ไม่ใช่แฟนสักหน่อย แทมิน ไม่รู้จะทำยังไง จะไปหาโซฮาดีมั้ย โอ๊ยยย แต่แทมินต้องรีบกลับหอแล้ว แทมินควรทำใจ แทมินเชื่อว่า ปีหน้ามินโฮต้องมาแน่นอน ; - ;

…

1 year ago ~

13/02/14

            แทมินกลับมาบ้านก่อนวันที่14 กุมภาพันธ์ แทมินเตรียมของทุกอย่าง ทั้งดอกไม้ที่จะเอาไปให้มินโฮ เตรียมการ์ดทุกอย่างที่มินโฮเคยให้ แทมินตื่นเต้น แทมินตั้งใจไว้แล้วว่าจะเข้าไปคุยไปทักไปขอเบอร์ทำทุกอย่างให้ได้ติดต่อสื่อสารกัน แทมินยิ้มกับตัวเอง หัวเราะคนเดียว บางทีแทมินก็คิดว่าตัวเองอาจจะบ้าไปแล้วก็ได้ บ้ารักมินโฮ ~

14/02/14

                   แทมินเดินเข้าไปภายในงาน สูดหายใจเข้าลึกๆ วันนี้ก็มาถึงแล้ว วันที่แทมินรอคอย แทมินอยากเจอมินโฮใจจะขาดแล้ว เดินเล่นในงานไปพลางๆและก็ยืนหยุดอยู่จุดหนึ่ง หน้าตึกที่คุ้นเคย อาคารที่เขาเคยเดินไปยังห้องรุ่นพี่เพื่อเอาของขวัญไปให้ตลอด ถึงจะผ่านไปสองปีแต่อาคารนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนไป แทมินเดินขึ้นไปดูบนห้องเรียนของเขา ห้องดูเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่มันก็ทำให้เขานึกถึงบรรยากาศเก่าๆอีกแล้ว

                    หลังจากที่เดินเล่นอยู่บนอาคารนานสองนาน แทมินเดินลงบันไดมา แทมินนึกถึงรูปที่มินโฮแอบถ่ายเขาตรงนี้ แทมินยิ้มเบาบาง ก่อนที่แทมินจะก้าวเดินลงไปพื้นคอนกรีต จู่ๆก็มีลมเบาบางพัดลมเย็นมาแทมินกลับไม่รู้สึกหนาว กลับรู้สึกอบอุ่นด้วยซ้ำ แต่ความรู้สึกนี้มันแปลกมาก แปลกจนแทมินสัมผัสมันได้ J

                    วันนี้ทั้งวันแล้วแทมินยังไม่เจอคนที่เขาตามหาเลย งานใกล้เลิกแล้ว ทุกอย่างไม่ได้ไปตามแผนที่แทมินคิดเลย ดอกไม้ที่ถืออยู่ในมือเริ่มเหี่ยวแล้ว แทมินเริ่มรู้สึกไม่ดี แต่แทมินก็ยังเชื่อว่ามินโฮจะต้องมาแน่ๆ แต่เขาแค่มองไม่เห็นกัน แทมินพยายามที่จะคิดในแง่บวก แต่เวลาก็เริ่มผ่านมานานจนงานเลิกแล้ว แทมินต้องเดินออกจากโรงเรียนแล้ว แทมินไม่เจอมินโฮแต่อย่างน้อยก็ขอเจอหน้าโซฮาหน่อย วันนี้เขาคงมีคำถามที่โซฮาอยากให้ถามแล้วล่ะ

                     
                        รอทั้งวันก็ยังไม่มา..

.

.

.

ผ่านไปสองอาทิตย์..

                    แทมินได้มีโอกาสกลับมาเยี่ยมบ้านอีกครั้ง แทมินเลยแวะกลับไปเยี่ยมโรงเรียนเผื่อจะเจออีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอ แทมินเจอไคก็เลยได้คุยกัน หลังใกล้เลิกเรียน แทมินกำลังเดินอยู่เห็นหญิงสาวผมยาวรูปร่างที่คุ้นตา ใช่แล้ว นั่นโซฮากำลังเดินข้ามถนน

“โซฮา!!” แทมินตะโกนเรียกออกไป หญิงสาวหันตามเสียงเรียก เธอยิ้มอย่างดีใจ แล้วรีบวิ่งมาหาแทมิน แต่เมื่อโซฮาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแทมิน สีหน้าโซฮาก็เปลี่ยนกลายเป็นนิ่งทันที โซฮาก้มหน้า

“อ่าว เป็นอะไรล่ะ” แทมินมองอย่างสงสัย โซฮาเงยหน้าขึ้นมาตาเริ่มแดงและเริ่มมีน้ำใสๆออกมา ยิ่งทำให้แทมินตกใจ

“ตกลงพี่แทมินรู้รึยังคะ..” โซฮายิ้มอีกครั้ง ทั้งที่น้ำตาคลอเบ้าแล้ว

“หมายถึง.. พี่มินโฮ.. ใช่มั้ย..” แทมินพูดเว้นวรรค รู้สึกตื้นตันและตื่นเต้นแบบแปลกๆ

โซฮาไม่ตอบ แต่กลับพยักหน้าให้ และจู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมา แทมินรีบจับมือและถามว่าเป็นอะไรอย่างรนๆ

“พี่แทมิน ฟังดีๆนะคะ..” หัวใจของแทมินรู้สึกเจ็บแปลบๆตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่โซฮากำลังจะพูด แทมินสังหรณ์ใจมาก เหมือนเป็นอะไรที่ไม่อยากฟัง

โซฮาสูดลมหายใจเข้าปอดปรับน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ “พี่มินโฮจากเราไปแล้วค่ะ..”

เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน แทมินนิ่ง เงียบ ต่างคนต่างไม่พูดอะไร โซฮามองแทมินอยากจะเข้าไปกอดปลอบ แต่แทมินกลับไม่ร้องไห้ กลับเป็นหัวใจของแทมินที่เจ็บมากๆ มันเจ็บปวดใจ มากๆ แทมินอยากร้องไห้ออกมาดังๆ แต่แทมินต้องเข้มแข็งไว้..

          ฮรึก.. ฮรึก.. ฮือ..

         น้ำตาที่ไหล ไหลไม่หยุด มันห้ามไม่ได้ ยิ่งรับรู้ก็ยิ่งรู้สึกเศร้ามาก น้ำตาไหลอาบแก้มเนียนใสไม่หยุด

หลังจากที่โซฮาเล่าให้ฟังว่ามินโฮจากไปเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่ปลายเดือนธันวาคมแล้ว โซฮาพาแทมินมาที่หลุมฝังศพ แทมินนำดอกไม้ทุกชนิดมาวางไว้ ภายใจเขามีแต่คำขอโทษเต็มไปหมด แทมินขอบคุณสำหรับทุกอย่าง สายลมเย็นพัดมาอีกแล้ว แทมินรู้สึกได้ว่าลมนั้นหมายความว่าอย่างไร แทมินรู้สึกขนลุกไปตามตัว ถึงมันจะรู้สึกหวิวๆแต่แทมินก็ยอมรับ อยากให้ลมนี้พัดแทมินอยู่นานๆ แทมินอยากอยู่กับมินโฮไปนานๆ แต่โชคชะตา ทำไมต้องพลัดพรากความรักของเขาไป

End..

อย่าปล่อยให้สิ่งที่คุณทำไม่ได้
มาเป็นอุปสรรคในการทำสิ่งที่คุณทำได้
คุณสามารถเอื้อมคว้าความฝันให้เร็วขึ้นได้
หากเลือกทำในสิ่งที่คุณรัก

:)  Shalunla