SF : I promise my babe~ (one direction fanfic)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี้จะเป็นเหตุการณ์ ที่พ่อหนุ่มน้อยคนนึงที่ชอบแกล้งคุณเสียเหลือเกิ๊นนน ><
 

ตัวเอกของเรา~
 

   Niall Horan~

เนื้อเรื่อง

วันนี้ไนออลชวนคุณมาดินเนอร์กับเขาในร้านอาหารสุดหรูภายใต้แสงจันทร์ เค้าเพิ่งจะโทรมาบอกคุณเมื่อสักครู่นี้เอง คุณอยากจะบ้าตาย ’อีตาบ้านั่น!! แล้วชั้นจะแต่งตัวทันมั๊ย -*-‘

…………………3 นาทีที่แล้ว…………………

“Hello! My darling วันนี้คุณไปทานข้าวกับผมนะครับที่รัก” ^^~

“เอ่อ……อะไรนะคะ?”  คุณฟังเขาไม่ทัน - -

“โอเคนะครับเดี๋ยวผมจะไปรับคุณ 1 ทุ่มตรงนะครับ แต่งตัวสวยๆล่ะ บาย ”

“เดี๋ยวค่ะ ไนออล เดี๋ยว!!”  “ตู๊ดๆๆ” นั่นเป็นสัญญาณบอกอย่างดีว่าเขาวางสายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“โอ๊ย!!!! แล้วชั้นจะแต่งตัวทันมั๊ยเนี่ย นี่มันก็จะ 6 โมงครึ่งแล้วอ่า T^T”

คุณรีบแจ้นเข้าไปอาบน้ำ คุณได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากหน้าประตูห้อง แต่ก็เข้าใจว่าเป็นเพื่อนสาวที่คุณนัดมาแต่งหน้าให้

“เคที่!!! นั่นเธอใช่มั๊ยจ้ะ ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวตรงระเบียงให้หน่อยสิ”

คุณตะโกนเรียกเพื่อน ‘บ้าจริง รีบจนลืมหยิบผ้าเช็ดตัวเนี่ยนะเรา - -*’

คุณบ่นกับตัวเอง ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องน้ำ คุณแง้มประตูออกไปรับ “ขอบใจจ้ะ ^^”  คุณรีบพันผ้าเช็ดตัวออกมา แต่………

เมื่อคุณออกไปกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อน……O.o OoO O[]O!!

กลับพบผูชายที่มีใบหน้าหล่อเหลา เรือนผมนุ่มสีบลอนด์ นัยย์ตาสีฟ้า

กำลังนั่งยิ้มกรุ่มกริ้มและส่งสายตาที่แสนเจ้าเล่ห์มาให้คุณอยู่บนเตียง

จู่ๆไนออลก็ลุกพรวดขึ้นมา เขาก้าวเข้ามาประชิดคุณจนคุณต้องถอยหลังไป จนติดกำแพง   “ฮ่ะๆ คุณจะหนีผมทำไมครับที่รัก~”

“ปะ….เปล่านะคะ ชั้นไม่ได้หนีคุณซะหน่อย”

ใบหน้าของคุณแดงซ่านเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้

จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆรินรดปลายจมูก

“แน่ใจหรอครับ^^~” คุณล่ะเกลียดไอรอยยิ้มกวนประสาทนี่จริงๆ -//-*

“ค่ะ!!! แล้วก็ปล่อยได้แล้วค่ะ ชั้นจะไปแต่งตัว” คุณพยายามพลักไนออลออก แต่ถึงยังไงคุณก็สู้แรงเขาไม่ได้  “ผมไม่ไปแล้ว ผมเปลี่ยนใจ ^^~”

“ทำไมล่ะคะ” คุณถามออกไป  “เพราะว่าผม…….^^~” เขายิ้มกวนประสาทอีกแล้ว - -“หืม?” คุณเริ่มหงุดหงิด

“เพราะว่าผมจะกินคุณแทนยังไงล่ะ แต่งตัวยั่วผมซะ ผ้าขนหนูผืนเดียว^^~”

พูดจบเขาก็เชยคางคุณมาประกบริมฝีปากทันที แน่ล่ะ คุณดิ้นสุดแรง พยายามกันไม่ให้ลิ้นของเขาเข้ามาซนในปากคุณ สุดท้ายไนออลก็สามารถนำลิ้นร้อนๆของตน เข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากของคุณจนได้ คุณรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังของคุณกระทบกับเตียงนุ่ม……..

“อ่ะ…อื้อ!!!~” คุณครางออกมาเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ ไนออลจึงเปลี่ยนไปซุกไซร้ที่ซอกคอหอมกรุ่นของคุณแทน มือหนึ่งของเขาจัดการตรึงแขนคุณไว้ อีกมือก็กำลังง่วนกับการแกะปมผ้าเช็ดตัว ไนออลสร้างรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทั่วซอกคอและเนินอกของคุณ

“บ้าชิบ!! ทำไมไอปมบ้านี่มันแกะยากจังวะ!!” ไนออลสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เพราะจนแล้วเขาก็ยังแกะปมผ้าขนหนูไม่ออก คุณกลัวมาก น้ำตาของคุณเริ่มไหลริน “ฮึกๆ นะ..ไนออล ฮึก” คุณส่งเสียงเรียกเขาอย่างแผ่วเบา ไนออลชะงัก “นะ..ไนออล ฮึก ฉัน ฉันยัง มะ..ไม่พร้อม ฮึก” คุณบอกไปสะอื้นไป คุณกลัวมากจริงๆ ไนออลหยุดการกระทำทุกอย่าง จูบซับน้ำตาให้คุณอย่างแผ่วเบาปลอบประโลมคุณอย่างอ่อนโยน

“ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมจะรอ ผมสัญญา ผมจะรอจนกว่าคุณจะพร้อมและเต็มใจ”

ไนออลดึงตัวคุณเข้าไปกอด เพียงเท่านี้คุณก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด

“ฮึก ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่เข้าใจชั้นนะคะไนออล ฮึกๆ”

“ครับ ไม่เป็นไรแล้วนะครับเด็กดี^^”

สุดท้ายพวกคุณก็ไม่ได้กินข้าว อ๊ากกก >[]<!!!

ไม่หนุกเท่าไหร่เนอะ เซ็งจิต ปวดตับ ฮึ่ย!!!~ T^T