[B.A.P] The Neighbour. ?

ลำดับตอนที่ #9 : 08 . ระยะทางไม่ใช่อุปสรรค

The Neighbours. ?

08
ระยะทางไม่ใช่อุปสรรค
 

2013 03 09







 

                     เฮโหล่วววววววว ผมยงกุกกี้เองนะ กิ้งงงง !... ทำไมตูออกเยอะจังฟะ =_= ณ เวลานี้ 00.56 เข้าไปแล้ว แต่ผมยังสะเออะไม่นอน ส่วนฮิมชานหลับจนผมคิดว่ามันตายไปแล้วซะอีก ผมเดินออกมานอกระเบียงห้อง แล้วนั่งลงพิงกับขอบ คุณอาจจะสงสัยว่าผมจะกระแดะนั่งทำไม แล้วผมออกมาทำอะไรตอนนี้ ผมก็จะตอบคุณว่า ผมมานั่งดูดาวครับ ...... เอ่อ ความจริงแล้ว ผมนั่งดูทุกวันนะ ผมว่าอากาศเย็นๆ สบายๆ มันทำให้รู้สึกสงบดี และอีกอย่างมันเหมือนได้ย้อนความหลัง ..


 

 

                     " อ้าว ยังไม่นอนอีกหรอฮะ " 


 

 

                     " ถ้านอนแล้ว นายคงจะเห็นพี่นั่งอยู่ตรงนี้หรอก " ผมตอบจุนฮงที่ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ผมว่าคำตอบผมมันจะดูกวนทีนไปนิสส (?) จุนฮงเลยทำหน้าเงิบ แล้วหันหลังทำท่าจะเดินเข้าห้องแต่ผมก็ขัดไว้ก่อน " เฮ้ย พี่พูดเล่น จะไปไหน -3- "


 

             

                     " อยากนอนแล้ว เจอคนเหงือกบานกวน U__U " ไอ้คำเหงือกบานนี่ทำไมัมนแทงใจผมชอบกลฟระะ


 

                     " ล้อเล่น มานั่งสิ " ผมพูดพลางยื่นมือไปตบพื้นที่ว่างตรงระเบียงห้องจุนฮงข้างๆผม เพราะว่าระเบียงมันอยู่ชิดกันมาก เรียกว่าแทบจะติดกันซะด้วยซ้ำ ทำให้ผมยื่นมือไปแตะได้แบบแทบไม่ต้องเอื้อมเลยซะด้วยซ้ำ จุนฮงทำปากขมุบขมิบเบาๆ (ซึ่งผมไม่ได้ยิน =_=) แต่ก็เดินมานั่งลงโดยดี ผมมองหน้าจุนฮงก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า


 

 

                     "นายจำได้ไหม ?.. "


 

 

                     " ? "


 

 

                     " ตอนเด็กๆ ที่เราสองคนไปดูดาวที่สวนสาธารณะด้วยกันน่ะ " ผมถามจุนฮง เกือบจะถอดใจเพราะว่าถ้าจุนฮงจำไม่ได้ผมคงจะเฟลน่าดู แต่ว่าคำตอบของจุนฮงมันทำให้ผมดีใจ

 

 

                     " ทำไมจะจำไม่ได้ พวกเราน่ะ หนีออกไปสองคนบ่อยมาก 555 " 


 

 

                     " ขาไปอ่ะ นายเดินไป แต่ขากลับฉันต้องแบกกลับ เพราะนายมักจะหลับทุกทีเลย 555 "


 

 

                     " ยังจะอุตส่าห์จำได้นะ -3- " 


 

 

                     " เอ้า ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง ? "


 

 

                     " ไม่ใช่ไม่ดี.. แต่พอผมมานึกดูอีกทีแล้วมันเขินว่ะ . ////// . " จุนฮงพูดพร้อมเกาหัวตัวเองแก้เขินเบาๆ ก่อนจะหันมามองหน้าผม แต่เมื่อเห็นว่าผมจ้องหน้าอยู่เลยรีบหันขึ้นไปมองฟ้า ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วมองตาม


 

 

                     " ตอนฉันย้ายออกไปอยู่ลาสเวกัสน่ะ ... "


 

 

                     " ? "


 

 

                     " ฉันออกมานั่งดูดาวทุกวัน ดูดาวดวงนั้น " ผมพูดแล้วชี้ไปที่ดาวเหนือ ทำไมน่ะหรอ ?.. :)



 

 

เมื่อ 13 ปีที่แล้ว

 

" พี่ยงกุกดูดาวดวงนั้นสิ ! "

 

" ดวงไหน "

 

" ดวงนั้นอ่ะ ที่สว่างๆ *0* "

 

" อ๋อ เค้าเรียกว่าดาวเหนือ สวยใช่มั๊ยล่ะ "

 

" มาก ! ผมชอบ.. ฮิฮิฮิฮิฮิ "

 

" งั้น... "


 

" ? "


 

" เรามาใช้ดาวเหนือเป็นตัวแทนกัน "


 

" ตัวแทน ? ยังไงฮะ "

 

" แบบ.. ถ้าเกิดว่าเราสองคนอยู่ไกลกันแล้วเกิดคิดถึงขึ้นมา ให้มองที่ดาวเหนือนะ "

 

" .. ทำไมหรอฮะ "

 

" ก็อย่างที่บอก เป็นตัวแทนกันไง.. งั้นเอาตัวอย่างละกันนะ เอ่อ สมมติว่านายคิดถึงฉัน ก็ให้มองที่ดาวเหนือ เปรียบให้มันเป็นตัวแทนฉัน มองให้รู้สึกว่าเราสองคนไม่เคยห่างไกลกัน "

 

" ได้เลย > < "

 

 

 

"ทำให้เหมือนว่า... ระยะทางไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับเราสองคนเลย "

 

 

 

 

                     " ดาวเหนือ.... " จุนฮงพูดแล้วก้มหน้าหงุด ซุกกับเข่าของตัวเอง ถึงยงกุกจะมองไม่เห็นหน้าจุนฮง แต่ก็รู้ได้ว่าหูของจุนฮงนั้นแดงมาก ราวกับว่ากำลังเขินยังไงอย่างงั้น



 

                     " พี่ออกมานั่งดูดาวเหนือทุกวัน แต่ไม่รู้ว่านายจะออกมาดูบ้างรึเปล่าน้าา ~ ?... " ยงกุกกระซิบไปที่หูอันแดงเถือกของจุนฮง แต่พอจุนฮงไม่ได้พูดอะไร ยงกุกเลยรู้สึกใจแป้วไปครู่.. 

 

 

 

                     พอหันกลับไปมองอีกที ก็พึ่งสังเกตได้ว่า อีกคนที่มุดหน้าลงกับเข่านั้น ได้หายเข้าออกอย่างช้าๆ เป็นจังหวะและสม่ำเสมอ ซึ่งบอกได้ว่าหลับไปแล้ว ยงกุกยิ้มออกมา และส่ายหน้าเบาๆ



 

 

                     เด็กเป็นยังไง โตก็อย่างนั้นเลยน้า ~

 

                     ยงกุกข้ามไปอีกฝั่ง ยืนมองอีกคนที่เขินอยู่ก็ดันหลับไปซะงั้น ก่อนที่จะอุ้มจุนฮงขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปวางจุนฮงลงบนเตียงเบาๆ เพราะกลัวตื่น หลังจากจัดท่า (? -_-) และห่มผ้าให้เสร็จ ก็นั่งลงข้างๆเตียง ดูอีกคนที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว มือเรียวยกขึ้นมาปัดปอยผมออกจากหน้าใส ก้มลงจูบหน้าผากอีกคนเบาๆ 

 

 

 

 

                     " ฝันดีนะครับ " ยงกุกกระซิบที่ข้างหูแล้วปิดไฟให้ ก่อนจะกลับห้องของตัวเองไปโดยไม่ทันสังเกตคนที่พามานอนเลยว่า เพิ่งยิ้มน้อยๆออกมาใต้ผ้าห่ม

 

 

 

 

 

                     ใช่ ผมยังไม่ได้หลับเลยซักนิด แต่ผมน่ะ เวลาใช้ความคิดทีไรผมจะเหมือนคนหลับสนิทไปซะงั้น วันนี้ตอนเช้าก็เหมือนกัน.. พี่ยงกุกทำอะไรพูดอะไรก็รู้ ได้ยินชัดสองรูหู ... -////- วันที่เจอกับพี่ยงกุกครั้งแรก ตอนนั้นผมก็จะออกจากห้องมาดูดาวเหมือนกัน ... เรื่องที่ใช้ดาวเป็นตัวแทนนั่น คุณรู้ไหม ว่าผมน่ะจำที่พี่ยงกุกบอกได้แม่นทุกอย่าง ตั้งแต่พี่ยงกุกย้ายออกไป ผมก็ออกมานั่งดูดาวเหนือทุกวัน พอรู้ว่าพี่ยงกุกเองก็ดูเหมือนกัน มันทำให้ผมเขินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก >0< 




 

 

                     ผมพลิกตัวหันหลังกลับมามองห้องข้างๆที่ตอนนี้ปิดไฟแล้ว ทำไมความรู้สึกที่เกิดในวันนี้มันมากมายนักล่ะ ? กับพี่ชายข้างบ้านที่แสนดีคนนั้นน่ะ.. 

 

 

 

                     

                     " ฝันดีฮะ.. พี่ยงกุก "

 

 

 

                   

 

 

                   

       

                     

 

                 

 

                   

 

TALK THAT. 20130309
ปริ่มมากตอนนี้ ยาว 555555555555555
ตอนนี้บังโล่จัดเต็มค่ะ 55555555555555 สาวกแด้ออบโปรดอดใจรอ....
เม้นท์ใหเตอร์กันมั่งก็ได้นะ พลีสสสสสสส ;__________;
! > NEXT 2013 . 03 . 15
โบนัสสึ : ชอบรูปนี้ คนพี่แกล้งน้อง แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว น่ารักฝุดๆ

 

thank for theme  :)  Shalunla