อีตาบ้า กะ ยัยซ่าบ้าต๊อง

เนื้อเรื่อง

1

¯ตี่ ดี ดี ตี่ ดี้ ดี ดี่¯

            เสียงไรว่ะ กวนโสตประสาทแต่เช้าเลย ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการงัวเงียสุดขีด ที่แท้ก็เสียงนาฬิกาปลุกนี่เอง จะปลุกทำซากอะไรว่ะ แล้วใครหน้าไหนมาตั้งปลุกนาฬิกาฉันเนี่ย

            วันนี้มันวันซวยอะไรกันฟะ!

“ยัยบีจิน ตื่นได้แล้วโว้ย!!!!” เสียงหมาตัวไหนหอนอีกล่ะเนี่ย

“ค่ะๆๆ พี่จุงโซเค้าตื่นแล้วน่า ปลุกอยู่ได้ น่ารำคาญ” ฉันสบถกับตัวเอง แล้วรีบแต่งตัวไปมหาลัย โฮ่ๆๆๆ ตอนนี้ฉันก็ได้เป็นสาวน้อยเฟรชชี่ในมหาลัยแล้ว

            “เสร็จรึยังฟะ ช้าชิปเป๋งเลย”

            “เสร็จแล้วน่า บ่นอยู่ได้” พี่ชายฉันนี่บ่นยังกะเป็นแม่เลย

ฉันรีบลงมาข้างล่างด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะพี่ชายตัวดีเนี่ยแหละ

            “ว้าว!นี่น้องสาวฉันจริงๆเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย” พี่จุงโซมองฉันอึ้งๆ โฮ่ๆฉันบอกแล้วว่าชุดนักศึกษาเนี่ยเข้ากับฉันได้เป็นอย่างดี

            “ไม่ใช่น้องสาวพี่แล้วหมาตัวไหนล่ะ” ฉันพูดตัดพ้อ

            “นี่...ยัยบีจิน ฉันขอควงแกวันนึงดิ”

            “เชอะ! เรื่องไรย่ะ พี่เนี่ยไม่เหมาะกับฉันหรอก”

            “ปากดีจริงๆเลยนะแกเนี่ย แล้วตกลงแกจะไปมหาลัยป่ะ ยืนเก๊กอยู่นั่นแหละ เห็นล่ะทุเรศลูกตา”

หนอยๆๆ ว่าไงนะ คอยดูเหอะ เดี๋ยวจะแก้แค้นให้เข็ดเลย แต่ตอนนี้ต้องรีบไป ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันรีบขึ้นไปนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ชอปเปอร์ของพี่จุงโซ แล้วกอดอก

            “แกทำอะไรของแกว่ะ จะกอดอกทำไม มากอดเอวพี่ซิ เดี๋ยวก็ตกมอไซค์ตายกันพอดี”

            “ไม่! เค้าไม่กอดพี่แน่ พี่เคยห่วงเค้าซะที่ไหนล่ะ ดีแต่ว่าให้เค้าอ่ะ”

ฉันพูดน้ำเสียงน้อยใจ ร้อยวันพันปีพี่จุงโซเคยรักฉันซะที่ไหนล่ะ

            “ตามใจแกล่ะกัน ตายไปพี่ไม่รู้ด้วย” พี่จุงโซพูดพรางเร่งความเร็วขึ้นอีก

จนฉันตกใจ กอดพี่จุงโซไว้แน่น

            “พี่จะขับรถเร็วทำไม เค้ากลัวนะ ถ้าพี่ไม่ลดความเร็วลงนะ เค้าจะร้องไห้จริงๆด้วย”

            “ขี้แยชะมัดเลย แกโตแล้วนะ อายุจะ19อยู่แล้วร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้

เอ้า! ถึงแล้ว” พี่จุงโซพูดพร้อมกับเหยียบเบรก “ดูแลตัวเองดีๆนะ”

อึ้งเลยค่ะทุกท่าน พี่จุงโซไม่เคยห่วงฉันขนาดนี้มาก่อน สงสัยฉันจะสวยขึ้นล่ะมัง

(ยัยบีจินเอ๋ย คิดไปเองรึเปล่าจ้ะ -_-^ : ผู้แต่ง)

            ฉันเดินเข้าไปในตึกที่ป้ายเขาเขียนว่า  ่คณะนิเทศน์ศาสตร์ ่ พวกคุณคงคิดไม่ถึงน่ะสิ ว่าฉันจะมีโอกาสได้อยู่คณะนี้ (ฉันเองก็คิดไม่ถึง ว่าทำไมฉันถึงแต่งให้นางเอกเรื่องนี้หลงตัวเอง -*- : ผู้แต่ง) ว้าว!ในคณะนี้มีแต่คนหน้าตาดีๆ โดยเฉพาะ

พ่อหนุ่มหน้าตาโดนใจคนนั้น แบบว่าโคตรหล่ออ่ะ เหมือนเทพบุตรในฝันเลย

ฉันกำลังจะเดินเข้าไปทักผู้ชายคนนั้นแต่บังเอิญว่า มีชะนีตัวไหนก็ไม่รู้วิ่งมาทักพ่อเทพบุตรของฉันซะก่อน (เอ่อ...ขอโทษนะยัยบีจิน พ่อหนุ่มหน้าตาดีไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่กันย่ะ พ่อหนุ่มคนนั้นของฉันต่างหากย่ะ ^_^ : ผู้แต่ง)

            “ซังมิน~ มินจีคิดถึงซังมินจังเลย”  ต๊ายตาย นังผู้หญิงหน้าด้านพูดได้ไม่อายปาก ว่าแต่เทพบุตรคนนั้นชื่อซังมินหรอกเหรอ^_^

            “เอามือสกปรกของเธออกไปจากแขนฉันซะ!!!!” หา!พ่อเทพบุตรของฉัน   ใจร้ายจัง โหดเป็นบ้าเลย นี่มันเทพบุตรหรือซาตานกันแน่วะ

            ฉันเปลี่ยนใจหันหลังกลับดีกว่า เดี๋ยวนายซาตานนั่นจะบ้าเลือดขึ้นมาอีก

(เมื่อกี้แกยังชมเขาว่าเป็นเทพบุตรอยู่เลยไม่ใช่เหรอ...ยัยบีจิน -___- : ผู้แต่ง)