คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ✖ Chapter 5
✖ Chapter 5 ✖
เมื่อไม่มีทางเลือก แกงส้มจำต้องป้อนข้าวให้สมายเอง เขาเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง ก็เห็นหญิงสาวนอนหลับตาอยู่บนเตียงในสภาพที่ดีขึ้นกว่าเก่า แต่ใบหน้ายังคงซีดอยู่เหมือนเดิม เขาเดินไปหยิบถ้วยข้าวต้มที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง สาวน้อยสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย เธอมองหน้าแกงส้มอย่างสงสัย
“ลุกขึ้นมาจะได้กินข้าว” แกงส้มเอ่ยขึ้น เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เนื่องจากยังไม่หายงง
“คุณเป็นใคร... แล้วจับฉันมาทำไม” เสียงเล็กแหบดังขึ้นครั้งแรก
“เธอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง เอาตัวเองให้รอดก่อน ลุกขึ้นมา จะกินมั้ย!?” แกงส้มปั้นหน้าดุใส่สาวน้อย เพราะบุคลิกอ่อนบางของเธอทำให้แกงส้มแทบลืมไปด้วยซ้ำว่าเธอคือสายลับ
“ลุกขึ้นมาสิ” แม้แกงส้มจะย้ำอีก แต่เธอก็ยังนอนนิ่ง
“งั้นก็ไม่ต้องกิน” แกงส้มว่าด้วยความหงุดหงิด แล้วก็หันหลังกลับจะเดินออกไป แต่ชายเสื้อก็โดนมือน้อยกระตุกไว้ พอเขาหันกลับไปก็เห็นเจ้าของมือพยายามลุกขึ้น เขาก็ใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือถ้วยข้าวต้มจัดท่าให้เธอ แล้วก็ลงมือป้อนข้าวต้ม...
ระหว่างนั้นทุกอย่างเงียบ มีเพียงเสียงแอร์ดังหึ่มๆเท่านั้น ทั้งสองไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ต่างคนต่างเงียบ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย สาวน้อยก็เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
“ขอบคุณนะคะ แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร คุณจับฉันมาทำไม บอกหน่อยได้ไหม” เธอพูดสำเนียงอ้อนๆ จนแกงส้มแทบจะใจอ่อน แต่เขาก็ยังคงทำหน้าเข้มต่อไป
“เธออย่ามาทำไม่รู้ไม่ชี้ ที่ฉันมาทำแบบนี้กับเธอ เพราะกลัวมีใครมาตายที่นี่ หลังจากนี้ถ้าเธอหายดี เธอไม่สบายแบบนี้หรอกนะ สมาย โสรญา” แกงส้มพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้สมายงุนงงอยู่เพียงลำพัง เหตุที่เขารู้ชื่อเธอก็เพราะตอนที่ให้คนค้นตัวเธอ เจอนามบัตรซึ่งมีชื่อเธออยู่
…
ด้านแคนสต๊อป
แคนได้ยินเสียงสต๊อปบ่นตั้งแต่นั่งรถมาด้วยกัน จนถึงตอนนี้พวกเขาลงเรือมุ่งหน้าไปยังรีสอร์ตในเกาะส่วนตัวของมาเฟียใหญ่แห่งหนึ่ง เสียงของสต๊อปก็ยังบ่นไม่หยุด
“โอยยย ตายตาย ให้มาอยู่บ้านหลังเดียวกัน ไม่ไหววววววว ใครจัดที่อยู่ให้เนี่ย อยู่กับใครไม่อยู่ ให้มาอยู่กับไอ้พี่แคนนนน เซ้งวุ้ยยยยยยยย”
“แหมๆๆๆ บ่นดังแบบนี้ไม่อายคนอื่นหรอจ้ะเมียจ๋าา” แคนแกล้งแหย่สต๊อปเล่นอย่างอารมณ์ดี งานที่เขากับสต๊อปต้องทำคือปลอมตัว เป็นนักท่องเที่ยวคู่รักข้าวใหม่ปลามัน มาฮันนีมูนที่รีสอร์ทราคาสูง แถมยังได้อยู่บ้านพักหลังเดียวกัน ทั้งคู่ก็เพิ่งรู้ตอนเช้าที่ผ่านมานี้เองนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นว่าทำไมสต๊อปถึงบ่นไม่หยุด เหตุที่เขาอารมณ์ดี ใช่ว่าเขาต้องการให้เป็นแบบนี้เสียเมื่อไหร่ แต่เป็นเพราะอาการยายแก่ขี้บ่นของสต๊อปต่างหากทำให้เขาขำ
“หื้มมมมมมมมมมม เมียเลยหรอไอ้พี่แคนนนน” สต๊อปตะโกนใส่หูแคนโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างที่มองมาที่พวกเธอสองคน แคนเอามือไม่ปิดปากสต๊อป
“โอยยยยยย หูจะระเบิด ยัยสายหยุด ช่วยหยุดให้สมชื่อหน่อยได้มั้ย อายคนอื่นหน่อยสิ เค้ามองเรามดแล้ว” แคนบอกสต๊อปเบาๆ เพราะทนสายตาของคนอื่นไม่ไหว สต๊อปมองไปรอบๆตัวก็เป็นอย่างที่แคนบอกจริงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือเขาแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม
“ฮึ่ยยยย นายสามารถ ฉันหยุดก็ได้ ส่วนนายเขยิบออกไปเลย เขยิบไปไม่ต้องมาใกล้” สต๊อปว่าพลางดันตัวแคนออกไป
“แหมม ใช่ว่าฉันอยากอยุ่ใกล้เธองั้นเหรอ”
ด้วยระยะทางที่ไกลและยาวนานทำให้สต๊อปหลับไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อถึงที่หมายผู้โดยสารคนอื่นก็ทยอยลงจากเรือไป แคนเห็นสต๊อปยังไม่ตื่นก็แกล้งเอามือไปแหย่ปากสต๊อปเล่น
“ยัยสายหยุด เฮ้ ตื่นสิ ตื่นได้แล้วววว” แคนเรียกน้ำเสียงเหมือนกำลังสะกดจิต ในขณะที่มือก็ยังแหย่ปากสต๊อปอยู่ แล้วน้ำลายของสต๊อปก็ไหลออกมาที่มุมปาก แคนปล่อยก๊ากออกมาเสียงดังจนสต๊อปตื่น
“สายหยุดน้ำลายไหลย้อย ฮ่าฮ่าฮ่าาาาาาาาา” สต๊อปเพิ่งจะรู้ตัวว่าพลาดแล้วก็อายสุดขีด เลยตีแขนแคนกลบเกลื่อนความอาย
“ไอ่บ้า ใครใช้ให้นายมาล้อฉันฮะ นี่แน่ะๆๆๆๆๆๆ” สต๊อปตีรัวไม่หยุด แคนจึงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป ปล่อยให้สต๊อปยืนกระทืบพื้นอย่างเจ็บใจ
“ฮึ่ยยย ไอ้พี่แคนบ้า ชิ”
...
ด้านเฟรม ก็ถูกฮัทลากมาอย่างขัดขืนไม่ได้
“นี่นาย ปล่อยนะเฟ้ยยยยยยย” เฟรมตะโกนเสียงดัง
“ถ้าฉันไม่ปล่อยใครจะทำไม?” ฮัทตะโกนเสียงดังใส่เฟรมเช่นกัน เฟรมอ้าปากจะเถียงต่อ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีเสียงที่ 3 ดังขึ้น
“ต๊ายตายแล้วคุณฮัทขาาา มีอะไรกันรึเปล่าคะ เสียงดังเชียว” เสียงแหลมดังมาจากหัวหน้าแม่บ้านร่างท้วมวัย 30 กว่า “อุ้ยตาย! ตาไปโดนอะไรมาคะคุณฮัท” เธอพูดอย่างมีจริต เมื่อเห็นรอยช้ำที่ตาฮัท
“มาพอดีเลยครับคุณปลาดาว ผมมีเรื่องจะถาม” ฮัทชี้เฟรมให้คุณปลาดาวดู
“คุณปลาดาวรู้จักยัยนี่มั้ยครับ”
“หืมม นี่มันยัยเฟรมนี่ เธอเพิ่งเข้ามาทำงานเมื่อวานเองค่ะ ทำไมหรอคะ” เมื่อคุณปลาดาวพูดจบเฟรมก็ยิ้มอย่างผู้ชนะ
“หึๆ เป็นไงล่ะบอกแล้วก็ไม่เชื่อ” เฟรมกระซิบใส่ฮัทแล้วก็ฉวยโอกาสตอนฮัทเผลอ สะบัดแขนออกแล้วก็วิ่งไปหลบหลังคุณปลาดาว
“คุณปลาดาวขาา ช่วยด้วยค่ะ หมอนี่เป็นใครไม่รู้หาว่าหนูเป็นขโมยค่ะ”
“นี่ ยัยอ่อนหัด ฉันจะบอกเธอให้นะว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเนี่ยย เขาคือคุณฮัท จิรวิชญ์ เขาเป็นผู้จัดการที่นี่ นี่เธอไม่รู้หรออออ” คุณปลาดาวทาบมือที่หน้าอกอย่างมีจริตสูง
คราวนี้กลายเป็นฮัทบ้างที่ยิ้มอย่างผู้ชนะ เฟรมหน้าเสีย
“ขอโทษคุณฮัทเดี๋ยวนี้นะยะ”
“ขอโทษค่ะ” เฟรมขอโทษเสียงแข็ง
“ไหว้ด้วยสิ” คุณประหลาดดาวสั่งเฟรม เฟรมมองหัวหน้าแม่บ้านอย่างไม่ชอบใจ “อะไร อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ ไหว้สิยะ” เฟรมไม่รู้จะทำอย่างไรก็จำเป็นต้องไหว้ฮัทอย่างไม่พอใจเท่าไหร่
“เอ่อ คุณฮัทสงสัยอะไรอีกมั้ยคะ” คุณปลาดาวปรับเสียงให้หวานขึ้นแตกต่างกับที่พูดกับเฟรมชัดเจน จนเธอหมั่นไส้ในความกระดี๊กระด๊าเวลาคุณปลาดาวพูดกับฮัท
“ไม่มีแล้วล่ะครับ” ฮัทส่งยิ้มหวานให้ปลาดาว
แหมมมมม ไม่น่าล่ะคุณปลาดาวถึงได้กระดี๊กระด๊าขนาดนี้ ก็ตัวผู้ชายเล่นส่งยิ้มหวานซะหยดย้อยหหอยขม แหว่ะ หมั่นไส้ เฟรมคิดในใจ
ฮัทกระซิบกระซาบกับปลาดาวครู่หนึ่งซึ่งเธอไม่ได้ยิน เธอเห็นท่าทีตกใจของปลาดาวเล็กน้อย แล้วฮัทก็มองมาที่เธออย่างเจ้าเล่ห์ แล้วก็เดินไป จากนั้นเธอก็ได้รับสายตาอำมหิตจากหัวหน้าแม่บ้าน
“เธอ อย่าคิดจะได้แอ้มคุณฮัทนะยะ”
“อะ อะไรนะคะ” เฟรมถามย้ำเพราะได้ยินที่ปลาดาวพูดไม่ชัดเจน
“ไม่มีอะไร เธอรีบตามคุณฮัทไปเดี๋ยวนี้นะยะ”
“ตามไปทำไมคะ หนูมีหน้าที่ทำงานเป็นแม่บ้าน ไม่เห็นจะเกี่ยวกับนายนั่นซะหน่อย”
“เขาชื่อคุณฮัทย่ะ เรียกดีๆ ต่อจากนี้ไปเธอไม่ต้องทำงานเหมือนแม่บ้านทั่วไป แต่เธอต้องคอยรับใช้คุณฮัท แค่นี้แหละ”
“ไม่ค่ะ หนูมาทำงานเป็นแม่บ้าน ไม่ได้มาเจาะจงรับใช้ใคร”
“ไม่ได้ เธอรีบตามคุณฮัทไปเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเธอไม่ทำก็ลาออกไป ฉันจะได้ให้คนอื่นมาทำแทน”
“ไม่ลาออกค่ะ หนูทำก็-ได้-ค่ะ” เฟรมจำต้องยอมรับ เธอมีเพราะเหตุผลบางอย่างที่ออกจากงานที่นี่ไม่ได้
“งั้นก็รีบไปสิ” ปลาดาวเร่งเพราะต้องการเอาใจฮัท
“ค่าๆๆๆๆๆๆ” เฟรมว่าแล้วก็วิ่งตามฮัทไป
...
ขอโทษนะคะไม่ได้อัพนานมากกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้ก็เลยเอามาฝากยาวๆ มั้ง55
ไม่รู้ยังมีใครรออ่านอยู่มั้ย เพราะดองไว้นานมากจริ'q
ยังไงก็ติชมได้นะคะ (:
จบ 1 ตอนขอ 1 คอมเม้น
ความคิดเห็น