เรื่องของคุณ

เนื้อเรื่อง

สุริยงอับแสง จันทราต้องตา อันมืดมน มนุษย์ทุกคนล้วนมีจิตมืด และสว่าง แต่สุดแท้แล้วก็จมลงดิน...

ณ ต้นไทรแห่ง แสนสะอาด ทุ้งหญ้าเขียวขจี

ทิ้งข้าให้นั่งใต้ต้นไทร มีแต่ความเงียบและความมืด เข้ามาลายล้อมเป็นเพื่อนข้าอีกหนึ่ง และเงาข้าเป็นสอง มองแต่งละหลุมศพที่จัดเป็นระเบียบด้วยสายตาเย็นชา ไม่ว่าจะทำดีทำชั่ว สุดท้ายแล้วก็ต้องตาย แน่นอน ทุกคนเกิดมา เพื่อตาย บางคนแม้มีชีวิตอยู่ ก็ลืมบางสิ่งบางอย่างแต่พอใกล้ตายก็ยังนีกออกขี้นมาได้ไม่อยากละทิ้งดินแดนที่แสนสวยห่วงว่าถ้าตายไปแล้วจะได้เจอดินแดนที่สวยและสงบแบบนี้อีกไหม ความตายไม่ใช่สิ่งที่มีค่าไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างจบลงแต่เป็นสิ่งที่ทำให้เราปล่อยว่างเป็นสื่งที่นึกขึ้นมาทีไรก็กระตุ้นในเวลาที่เรามีชีวิตอยู่ให้ทำสิ่งมี่มีคุณค่า

แล้วคุณค่าของชีวิตอยู่ทีไหน

แล้วเป้าหมายของชีวิตคืออะไร

แล้วสิ่งที่คุณทำมันมีคุณค่าพอหรือเปล่าที่สมเกิดมาเป็น มนุษย์ สักชาติหนึ่งในตัวของ.... คุณ

ไม่ว่าฉันจะอายุสั้นหรือยาว
ฉัน...ก็จะไม่เกิดเปล่า และ ตายเปล่า

1/4/54
    ขอโทษ ๆๆๆ
มันไม่ใช่เรื่องสั้น
ไม่รู้ซิแต่งให้ดีที่สุดก็แค่นี้
อีกอย่างฉันเองก็ไม่รู้ว่า เรื่องสั้นมันจำเป็นต้องมีตังละคร หรือ ต้องมี2คนขึ้น
เชิญติด้วย เพราะครั้งแรกในชีวิตที่พิมพ์