แค้นพิศวาสซาตานชีค (ตีพิมพ์สนพ.อินเลิฟ มีวางขายแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #7 : หนี

ตอนที่ 8

หนี

หลังจากที่มาส่งกรียาที่โรงพยาบาล และแพทย์ผู้เชี่ยวชาญได้ตรวจอาการป่วยของเธอแล้วไม่พบความผิดปกติ แต่อาการดิ้นทุรนทุรายของหญิงสาว ทำให้นายแพทย์ที่เป็นเจ้าของไข้ สั่งให้หญิงสาวนอนพัก เพื่อรอดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลไปก่อน

ชีคจามินเอลจึงจัดการสั่งห้องพิเศษอย่างดีเพื่อให้กับกรียาได้นอนพัก ทั้งๆ ที่ตรวจไม่พบความผิดปกติ แต่ชีคจามินเอลก็ไม่ได้เฉลียวใจเลยสักนิด ว่าเพราะอะไรทำไมถึงตรวจไม่พบความผิดปกติของกรียา

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว ชีคจามินเอลจึงได้กลับไปทำงาน โดยสั่งให้บารันมาอยู่เป็นเพื่อนกรียาที่โรงพยาบาล เผื่อว่าหญิงสาวจะต้องการอะไร หรือบางทีอาจจะมีอาการปวดท้องกำเริบขึ้นมาอีก ดังนั้นจึงให้บารันมาอยู่ดูแล

ร่างบางที่แกล้งนอนหลับใหลอยู่บนเตียงของคนไข้ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อภายในห้องคนป่วยเงียบสงบแล้ว รอยยิ้มมุมปากสวยเก๋เกิดขึ้นบนใบหน้าสวย เมื่อแผนการสำเร็จไปขั้นหนึ่ง ที่นี้ก็เหลือแค่หาวิธีออกไปจากที่นี้ และไปที่สนามบินเพื่อกลับบ้าน

“อ้าว...กรียา ตื่นแล้วเหรอ...รู้สึกดีขึ้นรึยัง...” บารันเอ่ยถาม เมื่อเห็นหญิงสาวลุกขึ้นนั่งที่หัวเตียง

“อืม...ดีขึ้นแล้วล่ะ” เสียงหวานตอบเบาๆ อย่างรู้สึกละอายเล็กน้อย ที่ต้องโกหกเพื่อน เพราะเธอตั้งใจจะโกหกชีคจามินเอลเพียงคนเดียว ไม่ได้คิดจะโกหกคนอื่นด้วยสักหน่อย

“อยากได้อะไรไหม เดี๋ยวฉันจะไปซื้อมาให้”

“ไม่ล่ะ...” กรียาตอบบารันก่อนจะนึกขึ้นได้ “อ๋อ...งั้นก็เอาอะไรก็ได้ แล้วแต่เธอจะซื้อมาก็แล้วกัน”

“ได้...งั้นเดี๋ยวฉันลงไปหาอะไรอ่อนๆ มาให้เธอกิน อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย” บารันถามอย่างเป็นห่วง

“จ้า...อยู่ได้สบายมาก ไม่ต้องเป็นห่วง” กรียารีบตอบทันที

“งั้นเดี๋ยวฉันจะรีบไปรีบมานะ” บารันบอกพร้อมเตรียมตัวจะเดินออกจากห้อง

“เดี๋ยวก่อนซิบารัน....”

“มีอะไรเหรอ” บารันหันมาถามกรียาอย่างแปลกใจ

“วันนี้เธอมานอนเฝ้าฉันใช่มั้ย”

“ฮืม!” บารันพยักหน้ารับเบาๆ

“งั้น...เธอก็ต้องมีเสื้อผ้า มาเปลี่ยนสิ....”

“ก็ต้องมีสิ ฉันไม่ใส่เสื้อผ้าตัวเก่านอนหรอกนะ” คำตอบของบารันทำให้กรียารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ดวงตากลมโตเต้นระริกอย่างดีใจ ที่จะมีชุดเปลี่ยนหนีออกไป เพราะถ้าเธอออกไปทั้งชุดของโรงพยาบาล มันคงจะเป็นจุดสนใจจนทำให้คนของเขาตามเธอเจอได้ แต่ถ้าชุดธรรมดาทั่วไปก็คงไม่เท่าไหร่

“เอ่อ...ขอถามอีกอย่างได้มั้ย”

“ได้”

“คือฉัน....ฉันอยากจะโทรหาพ่อนะ ไม่สบายอย่างนี้ รู้สึกคิดถึงพ่ออย่างไงไม่รู้ เธอพอจะมีโทรศัพท์บ้างมั้ย”

‘ขอโทษนะบารัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกเธอ แต่ฉันจำเป็นจริงๆ หวังว่าถ้าฉันหรีไปแล้วเธอคงยกโทษให้ฉันนะ’ หญิงสาวคิดอย่างนึกละอายใจ

“มีสิเดี๋ยวฉันให้ยืมก็ได้...อ่ะ....โทรได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อของก่อนแล้วกัน”

“ขอบใจนะ ฉันจะไม่ลืมความมีน้ำใจของเธอเลย” กรียารับโทรศัพท์มาอย่างดีใจ ที่จริงแล้วเธอไม่ได้ต้องการโทรหาบิดาหรอก เพราะไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ แต่เธอต้องการโทรติดต่อสถานทูตไทยต่างหาก เพราะเธอไม่มีพาสปอร์ต

แต่ถ้าเธอไปที่สถานทูต อย่างน้อยก็คงจะติดต่อคนไทยที่มาทำงานที่นี่ได้บ้าง แล้วค่อยหาทางกลับบ้านทีหลังก็ยังดีกว่าอยู่โดยไม่มีความหวัง

“จ้าฉันไปก่อนนะ....จะได้รีบไปรีบกลับ” บารันบอก แล้วเดินออกไป

“ไม่ต้องรีบก็ได้นะ ฉันอยู่คนเดียวได้ไม่ต้องห่วง....” กรียาตะโกนตามหลังบารัน

เมื่อในห้องเงียบสนิทร่างบางที่ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรงก็กระโดดลงจากเตียงทันที หญิงสาวรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกดโทรศัพท์ไปยังจุดหมายปลายทางที่เธอต้องการ  

“อะไรนะ!...”

“ปล่อยให้หนีไปได้ไง....” เสียงเข้มตะวาดดังราวกัมปนาท ตะโกนก้องอย่างโมโห เมื่อรู้ว่ากรียาหนีออกไปจากโรงพยาบาล

“ไปตามจับมาให้ได้.....ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวคงหนีไปไม่ไกลหรอก”

“ครับท่าน....ตอนนี้ ผมก็ให้คนออกตามหาไปบ้างแล้ว” เรค์ซาบอกผู้เป็นนาย

“เพิ่มคนออกตามหาอีก...หาให้ทั่วเมือง....ไม่เว้นแม้แต่ตะรางวาเดียว” ดวงตาคมวาวโรจน์ กรามขบกันแน่น ด้วยความโมโห ‘แม่ตัวแสบ จับได้เมื่อไหร่ เธอได้เห็นฤทธิ์ฉันแน่’

“ครับท่าน”

“ฉันให้บารันไปเฝ้า ทำไม....ยังปล่อยให้หนีออกไปได้ ไหนจะอาการปวดท้องอย่างรุนแรงนั่นอีกล่ะ จะไปเอาเรียวแรงที่ไหนหนีออกไป หรือว่า.....”

“บ้าเอ๋ย!!” ชีคจามินเอลสยบออกมาอย่างเดือดดาล เมื่อมารู้ทันกรียาเอาตอนนี้

“เธอกล้ามากนะ.....กรียา.....ที่ตบตาฉัน!” ชีคหนุ่มคำรามออกมาอย่างน่ากลัว ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ กรามขบกันแน่นจนเป็นสันนูน มือใหญ่กำเข้าหากันอย่างแรง โทสะวิ่งพร่านไปทั่วตัว

“ไปตามหาให้เจอ!....ถ้าไม่เจอไม่ต้องกลับมาให้เห็น....” ตะวาดสั่งลั่น เครียดแค้น โมโห แล้วยังรู้สึกเหมือนถูกหยาม ที่ถูกผู้หญิงเจ้ามารยาหลอก อย่างไม่คิดเฉลียวใจเลยสักนิด ทั้งๆ ที่แพทย์ก็บอกแล้วว่าเธอไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เขากลับไม่ได้ฉุกคิดเลยสักนิด

“ครับท่านชีค” เรค์ซาโค้งรับคำสั่ง มองอาการโมโหของเจ้านายหนุ่มอย่างแปลกใจ ปกติชีคหนุ่มจะเป็นคนเก็บอารมณ์ได้ดีเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหนๆ แต่ทำไมเวลานี้ท่านชีคผู้เคร่งขรึมกับเก็บกดอารมณ์โกรธเกรียวไว้ไม่อยู่

“เออ...ให้ใครไปตามบารันมาพบฉันด้วย บางทีอาจจะได้เบาะแสบ้าง”

“ครับท่าน” เรค์ซารับคำ แล้วรีบออกไปปฏิบัติตามคำสั่ง

ในใจของชีคจามินเอลตอนนี้มันร้อนรุ่ม กระวนกระวายยิ่งนัก หญิงสาวคนนั้นทำกับเขาเอาไว้แสบนัก กล้าหลอกลวงตบตาคนอย่างเขา มันน่าจับมาหักคอนัก

‘เธอยังรู้จักฉันน้อยไป....กรียา!’

“บารัน!” บารันสะดุ้งโหยง ตัวสั่นเทา ใบหน้าซีดเซียว เมื่อเจ้านายหนุ่มเรียกเธอเสียงดัง ดวงตาคมเข้มมองเธออย่างน่ากลัว

“เธอเฝ้ากรียายังไง ถึงปล่อยให้แม่ตัวดีนั่นหนีไปได้....หรือว่าเธอรู้เห็นเป็นใจกับมัน” ใบหน้าคมเรียบเฉย ถามเสียงเยือกเย็น จนบารันรู้สึกขนลุกซู่อย่างหวาดกลัว

“เปล่านะเจ้าค่ะ...ดิฉันไม่ได้รู้เห็นเป็นใจกับเธอเลย...ดิฉันไม่กล้าหรอกเจ้าค่ะ” บารันตอบเจ้านายเสียงสั่น

“ถ้าไม่ได้รู้เห็นเป็นใจ...แล้วเฝ้าไว้ยังไงถึงปล่อยให้หนีไปได้ รู้มั้ยว่าเธอมีความผิด ที่ปล่อยให้ทาสของฉันหนีไป...ฉันจะไล่เธอออกดีมั้ยเนี๊ย...”

“ดิฉันยอมรับผิดเจ้าค่ะ ว่าดิฉันสะเพร่าเอง ที่ปล่อยให้กรียาหนีไปได้…แต่อย่าไล่ดิฉันออกเลยนะเจ้าค่ะ ดิฉันไม่มีที่ไปจริงๆ” บารันโค้งตัวลงต่ำ ตัวสั่นเทิ้ม น้ำตานองหน้า เอ่ยอย่างสำนึกผิด ในใจก็นึกโกรธ กรียาอยู่เหมือนกันที่โกหกเธอและหนีไปเช่นนั้น

แต่อีกใจก็รู้สึกเห็นใจและห่วงใยในตัวเพื่อนสาว ไหนๆ ก็หนีไปแล้ว ก็ขอให้หนีไปได้ตลอดรอดฝั่งแล้วกัน เพราะถ้าถูกจับได้ คนที่ลำบากก็คงไม่พ้นตัวของกรียาเองนั่นแหละ เพราะใครๆ ก็รู้ว่าท่านชีคจามินเอลโมโหร้ายขนาดไหน

“ดีที่รู้ตัว...” มองอาการตัวสั่น น้ำตามองหน้าของสาวใช้อย่างหัวเสีย

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว ฉันเห็นว่าเธอไม่เคยทำอะไรผิด และทำงานดีมาตลอด คราวนี้จะเว้นโทษให้แล้วกัน....แต่เธอต้องเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลให้ฉันฟังอย่างละเอียด…แล้วจำความผิดครั้งนี้เอาไว้เป็นบทเรียน เพราะฉันไม่ชอบคนทำงานไม่รอบคอบ”

“เจ้าค่ะ...ดิฉันจะเล่าอย่างละเอียด ขอบคุณท่านชีคที่ให้โอกาส” บารัน เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ระหว่างที่เธอเฝ้ากรียาอยู่ที่โรงพยาบาลให้ชีคจามินเอลฟังทั้งหมดซึ่งหลังจากเล่าจบ ชีคจามินเอลก็ขอโทรศัพท์ของบารันไปกดดูเบอร์ที่โทรออก แต่ปรากฏว่าไม่มีเบอร์ที่น่าสงสัยเลย คงเพราะมันถูกลบออกไปแล้ว

‘ฉลาดจริงๆ นะแม่คุณคิดเหรอ ว่าฉันจะตามเธอไม่เจอ ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดิน ฉันก็ลากคอเธอกลับมาลงโทษให้ได้’

“ออกไปได้แล้ว....” ชีคจามินเอลโบกมือไล่บารันออกไปอย่างรำคาญ เมื่อไม่สามารถหาเบาะแสจากสาวใช้ได้เลย

“เจ้าค่ะ” บารันรีบคลานออกมาทันที รู้สึกกลัวเจ้านายหนุ่มจับใจ ในใจก็นึกภาวนาขอให้กรียาหนีไปให้ได้ด้วยเถอะ เพราะถ้าถูกจับได้ เธอไม่อยากคิดเลย ว่ากรียาจะโดนอะไรบ้าง ดีนะที่เธอ เฉลียวใจ ลบเบอร์ปลายทางที่กรียาโทรออกไปซะก่อน ไม่งั้น กรียาคงหนีท่านชีคไม่พ้นแน่ๆ

หลังจากที่หนีออกจากโรงพยาบาล กรียาก็รีบตรงไปที่สถานทูตทันที เธอติดต่อคนไทยที่นั่นให้ช่วยพาเธอกลับประเทศ โดยเธอบอกว่าทำกระเป๋าหาย ทำให้พาสปอร์ต และเงินทองที่มีหายหมด จึงจนปัญญาที่จะกลับบ้านเอง

และเมื่อกลับถึงไทยเมื่อไหร่ เธอจะคืนเงินค่าตั๋วเครื่องบิน และค่าใช้จ่ายทั้งหมดคืนให้ ซึ่งเธอก็ได้รับความช่วยเหลือจากคนไทยที่นั่นเป็นอย่างดี

ใบหน้าสวยยิ้มอย่างมีความสุข ฮัมเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดี เมื่อเครื่องบินโดยสาร กำลังบินออกจากน่านฟ้าซาเนียสู่ประเทศไทย ในที่สุดเธอก็หนี ผู้ชายใจร้าย ป่าเถื่อน บ้าอำนาจแถมยังบ้ากามสุดๆ อย่างชีคจามินเอลได้ เมื่อกลับถึงประเทศเธอจะรีบโอนเงินคืนชีคบ้ากามคนนั้นให้หมด แล้วชาตินี้ชาติหน้าหรือชาติไหนๆ ก็อย่ามาเจอกันอีกเลย!

“ว่าไงนะ!” เสียงเข้มทรงอำนาจ ถามออกมาเสียงดังอย่างไม่เชื่อหู

“สายรายงานมาว่า กรียาได้ขึ้นเครื่องบินออกไปเมื่อเที่ยวบินที่แล้วครับ” เรค์ซารายงานเจ้านายหนุ่ม เมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องที่ให้ไปสืบหาข้อมูลของกรียา

“บ้าซิบ!...ปล่อยให้ออกนอกประเทศไปได้ไง พวกนายนี่ยังไงนะ! ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวก็จับกลับมาไม่ได้…ทีเรื่องอื่นเห็นเก่งกันนัก แต่แค่จับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวกลับมาให้ฉัน พวกนายกลับทำไม่ได้” ชีคจามินเอลสยบอย่างหัวเสีย

ลูกน้องคนเก่งที่ไม่เคยทำงานพลาด ทำงานทุกอย่างที่เขาสั่งได้ดีเสมอ แต่คราวนี้กลับไม่สามารถจับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวกลับมาให้เขาไม่ได้

“สงสัยฉันต้องจัดการเองซะแล้ว ผู้หญิงพยศแสนแสบอย่างนั้น มันต้องเจอฉัน.....” ชีคจามินเอลเอ่ยรอดไรฟันเสียงเยือกเย็นน่ากลัว ดวงตาคมเข้มลุกโชนด้วยไฟแห่งโทสะ

“เครื่องออกไปนานรึยัง.....”

“ออกไปได้ประมาณ 10 นาทีเองครับ”

“ดี!...งั้นฉันจะบินไปรอรับ แม่ตัวแสบที่สนามบินเมืองไทย! ไปเตรียมเครื่องบินให้ฉันเดี๋ยวนี้” เสียงเข้มสั่งลูกน้อง ก่อนจะทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง

“ครับท่าน...” เรค์ซารับคำสั่งสั้นๆ ก่อนจะรีบไปทำตามที่เจ้านายสั่ง

ชีคจามินเอลมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าโล่งโปร่งใส นึกถึงคนที่ก่อเรื่องวุ่นวายอย่างหงุดหงิดหัวใจ สัมผัสที่อย่างตราตรึงอยู่ในใจ ให้หวนคิดถึงเสมอทั้งที่ไม่ต้องการ ริมฝีปากหยักเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง เมื่อใบหน้าสวยหวานลอยเข้ามาในความคิด ริมฝีปากหอมหวาน ผิวเนียนละเอียด และอาการประหม่าตัวสั่นราวลูกนกของยายตัวแสบ น้องไอ้คนเลวนั่นทำไมถึงมีอิทธิพลกับเขามากเหลือเกิน ชีคหนุ่มคิดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก็ไม่ได้คิดจะหาคำตอบว่ามันเป็นเพราะอะไร

“หึ!...แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ยายตัวแสบ” ชีคจามินเอลเปรยกับตัวเองเบาๆ ถ้าเขาไปเครื่องบินส่วนตัว และบินในระดับความเร็วที่สูงกว่าเครื่องบินโดยสาร คงไม่ยากถ้าเขาจะไปดักรอหญิงสาวที่นั่น อยากจะรู้นัก ถ้าแม่ตัวดีลงจากเครื่อง แล้วเห็นเขารอรับเธออยู่ที่สนามบินเธอจะทำหน้ายังไง สงสัยคงจะดีใจพิลึก ที่เห็นเขาไปรอรับเธอถึงสนามบินบ้านเกิดของเธอ??

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 ตายแน่ ยัยกรียา เล่นกับใครไม่เล่นดันไปเล่นกับท่านชีคจอมโหด....เป็นกำลังใจให้กรียาด้วยนะค้า