แค้นพิศวาสซาตานชีค (ตีพิมพ์สนพ.อินเลิฟ มีวางขายแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #6 : วินาทีรัญจวน

ตอนที่ 7

วินาทีรัญจวน

ณ ห้องอาหารใหญ่

 เมื่อจัดเตรียมอาหารบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อย กรียาก็ขอปลีกตัวไปอยู่หลังครัวทันที เพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับชีคป่าเถื่อนคนนั้น แล้วยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ยิ่งทำให้เธอไม่อยากเจอหน้าเขาเข้าอีกเลย ถ้าเป็นไปได้ ไม่ต้องเจอกันอีกเลยยิ่งดี

                ไม่นานนักชีคหนุ่มก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร โดยมีคนสนิทตามมาไม่ห่าง ใบหน้าเรียบเฉย แต่สายตากวาดมองไปทั่วเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะก้มลงสนใจอาหารบนโต๊ะ  

                “ฮารา นางไปไหน” เสียงเข้มทรงอำนาจเอ่ยขึ้น เมื่อทนไม่ไหว            

                ถึงไม่ต้องเอ่ยชื่อ ฮาราก็รู้ดีว่าเจ้านายหมายถึงใคร                   

                “อยู่ในครัวเจ้าค่ะ เห็นว่าจัดของเรียบร้อยแล้ว เลยเข้าไปช่วยคนอื่นๆ อยู่ในครัว”   

                “ให้ใครไปตามนางมาเดี๋ยวนี้”

                “เจ้าค่ะ...บารัน เจ้าไปตามกรียามาหน่อยสิ” ฮารารับคำเจ้านายหนุ่ม ก่อนจะหันมาสั่งบารัน ที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกที

                บารันโค้งคำนับชีคหนุ่ม ก่อนจะรีบไปตามกรียา ตามที่ฮาราบอก ในใจก็ให้นึกถึงเพื่อนสาวคนใหม่ ไม่รู้จะโดนอะไรอีก เธอยังจำร่องรอยตามเนื้อตัวของกรียาได้ดี คงจะถูกทำรุนแรงอยู่ไม่น้อย เฮ้อ!...คิดแล้วก็อดสงสารไม่ได้ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ในเมื่อเธอเองก็เป็นแค่บ่าวไพรคนหนึ่งเหมือนกัน

                ไม่นานนักบารันก็เดินนำหน้ากรียาเข้ามาในห้องอาหาร ร่างบางเดินตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็พยายามแอบอยู่ข้างหลังของเพื่อนสาว ใบหน้าสวยของกรียาบึ้งตึงอย่างขัดใจ

                ชีคจามินเอลรอบมองกรียาตั้งแต่หญิงสาวเดินเข้ามา ดูเหมือนวันนี้เธอจะแต่งชุดพื้นเมืองตามที่เขาต้องการ แต่ก็เห็นไม่ถนัดนัก เพราะดูเหมือนว่าเธอจะเอาแต่หลบอยู่ข้างหลังของบารัน

                “มานี่สิ” สายตาคมทอดมอง น้ำเสียงเรียบเอ่ยเรียก แต่เจ้าตัวกลับทำเฉย

‘.....ก็ไม่ได้เอ่ยชื่อ ไม่รู้เรียกใคร เธอไม่ไปหรอก....’กรียาคิดอย่างไม่สนใจ รู้ทั้งรู้ว่าเขาเรียกเธอ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ

                ชีคจามินเอลชักโมโห เมื่อเห็นคนตัวเล็กยังทำเฉย ‘ดูซิขนาดเขาเรียกยังทำเฉย อวดดีไม่มีใครเกิน’ มันน่าจับมาหักคอนัก

                “กรียา...ฉันบอกให้เธอมานี่ มาใกล้ๆ ฉัน” ชีคจามินเอลเน้นเสียงหนัก ‘ดูซิเรียกชื่อขนาดนี้ยังจะทำเฉยได้อีกหรือไม่’

                “มีอะไร” ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ กรียาจึงจำใจเดินเข้าไปหาตามคำสั่ง ก่อนจะถามเสียงห้วน ใบหน้าสวยก้มต่ำ อย่างไม่กล้าสู้หน้า

                สายตาคมพินิจมองคนผิวผ่อง อย่างจาบจ้วง หญิงสาวตรงหน้าช่างสวยไม่มีที่ติจริงๆ หน้าอกอวบสวย ล้นออกมาเล็กน้อยจากผ้าที่พันเอาไว้ หน้าท้องแบนราบไร้ไขมัน เอวเล็กคอด แต่สะโพกผายกลมกลึง ช่วงขาเรียวสวย เห็นแล้วแทบลืมหายใจ ถึงแม้จะมีเสื้อคลุมบางๆ สวมทับอีกที แต่นั่นก็ช่วยปกปิดอะไรได้ไม่มากนัก

เคยเห็นคนใส่ชุดพื้นเมืองแบบนี้มาก็เยอะ ทุกคนที่นี่ก็ใส่กันทั้งนั้น แต่ไม่เห็นมีใครใส่แล้วสวยจับใจ เหมือนผู้หญิงคนนี้ใส่เลยสักคน เสียดายที่เธอเกิดมาเป็นน้องไอ้คนเลวนั่น

พอนึกถึงข้อนี้ความเกลียดชังก็วิ่งพล่านขึ้นมาทันที จนสายตาที่มองอย่างชื่นชมเมื่อครู่กลายเป็นสายตาที่เกลียดชัง วาวโรจน์ขึ้นอย่างน่ากลัว

“มานี่....” ด้วยความที่อยากแกล้ง มือใหญ่ออกแรงกระชากร่างบางแค่เบาๆ แต่ก็ทำให้หญิงสาวขึ้นมาอยู่บนตักของเขาได้สบาย เพราะว่าอีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว

“เอ๊!...ปล่อยนะ...” ดวงตากลมโตเบิกว้าง ตกใจสุดขีด ที่จู่ๆ เธอก็ถูกดึงลงมานั่งตักของเขา ดิ้นรนให้เป็นอิสระ แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล

เรค์ซา ฮารา บารัน ต่างก็พากันตกใจ ที่จู่ๆ เจ้านายหนุ่มผู้เงียบขรึม ก็กระชากกรียา ขึ้นไปนั่งบนตัก มิหนำซ้ำ ยังระดมจูบไปทั่ว อย่างไม่อายสายตาคนอื่นเช่นนี้ ทุกคนต่างก็นึกแปลกใจในพฤติกรรมของเจ้านาย เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาก็มีครั้งนี้แหละ ที่เห็นเจ้านายรังแกผู้หญิง เพราะปกติแล้วชีคจามินเอลจะมีแต่สาวๆ คอยออดอ้อนเอาใจ และก็ส่วนมากผู้หญิงจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเสมอ

“ไม่นะ...ปล่อยซิ...ปล่อยฉัน....คนบ้า...” ร่างบางดิ้นรน ใบหน้าสวยเบือนหลบจมูกและปากของอีกฝ่าย ที่กำลังเอาเปรียบเธออย่างไม่อายสายตาคนอื่น แต่ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไหร่ วงแขนแข็งแรงของเขาก็รัดเธอแน่นขึ้นไปอีก

“ไม่ปล่อย!...แล้วก็หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากโดนปล้ำในห้องอาหารนี่” เสียงเข้มที่เอ่ยข่มขู่ข้างๆ หู ทำให้กรียาหยุดดิ้นโดยฉับพลัน

“หึ!...” ชีคจามินเอลคำรามในลำคออย่างพอใจ เมื่อร่างบางหยุดดิ้น ริมฝีปากอุ่นชื้น จูบไล้ คลอเคลียตามลำคอระหงและเนินไหล่ ของคนตัวเล็กอย่างหลงใหล

 “หยุดนะ!คนอยู่ตั้งเยอะ ไม่เห็นหรือไง...” เสียงหวานร้องห้าม มือบางดันใบหน้าหล่อออกจากซอกคออย่างแรง

“เห็น...แต่ไม่สนใจ มีไรมั้ย” เสียงเข้มบอกอย่างไม่ใยดี เพราะเขาตั้งใจจะทำให้เธออับอายอยู่แล้ว

“ท่านมันบ้า...ปล่อยนะ...หยุด เดี๋ยวนี้...ท่านไม่สน....แต่ฉันอาย....” อาการตัวสั่น หน้าแดงก่ำของคนในอ้อมกอด ทำให้ชีคจามินเอลรู้สึกสงสารขึ้นมาแวบหนึ่ง

‘สงสัยเขาจะแกล้งเธอมากเกินไป แต่อย่างหวังว่าเขาจะปล่อย เพราะกลิ่นหอมๆ จากร่างบางกำลังทำให้เขาติดใจซะแล้ว’

“ได้โปรด...”

“บ้าซิบ!ออกไปให้หมด....” ทั้งๆ ที่คิดจะทำให้หญิงสาวอับอาย แต่ทำไมนะ? ทำไมเวลาได้ยินเสียงหวานร้องประท้วงกลับทำให้เขารู้สึกใจอ่อนยวบทุกที เมื่อสิ้นคำสั่งทุกคนก็ต่างพร้อมใจกันออกไป

“ไม่นะ...อย่าเพิ่งไป...ช่วยฉันด้วย...” กรียารีบร้องห้าม เมื่อเห็นทุกคนกำลังเดินออกไปตามคำสั่งของชีคจามินเอล

“บารัน...อย่าไปนะ.....ขอร้อง...” ดวงตากลมโตมองตามบารันด้วยสายตาอ้อนวอน ขอความช่วยเหลือ ซึ่งบารันเองก็จนใจทั้งๆ ที่สงสารและเห็นใจ แต่ในเมื่อเจ้านายสั่งเธอก็ต้องทำตาม

“จะเอาอะไรอีกล่ะ มีคนอยู่ก็ไม่ดี ไม่มีคนอยู่ก็ไม่ดี เธอจะเอายังไง” กล่าวปนรำคาญก่อนก้มลงหากลีบปากบางอีกครั้ง

เมื่อทุกคนออกไปแล้วปากหยักก็เริ่มหากำไรจากหญิงสาวต่อ เขาไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ เพราะเขาตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เขาจะย่ำยีน้องไอ้คนชั่วและทำให้เธอท้องไม่มีพ่อให้อับอายผู้คนเหมือนอย่างที่น้องเขาเคยรู้สึก อยากให้ครอบครัวของมัน รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างที่น้องเขาเคยได้รับ ว่ามันทรมานเพียงไหน ที่ท้องไม่มีพ่อ!

“อย่านะ....หยุดซิ....” คนตัวเล็กเริ่มดิ้นอีกครั้ง มือบางพยายามดันหน้าอกออกจากอกแกร่ง เมื่อชายหนุ่มชักจะรุกเร้ามากขึ้น

“เธอนี่มันน่าโมโห ชะมัด!...อยู่เฉยๆ นะ”

“บ้า.....ปล่อยนะ....ฉันไม่มีทางอยู่เฉยๆ ให้คนบ้ากาม อย่างท่านเอาเปรียบหรอก ปล่อยนะ...” ทั้งดิ้น ทั้งตุบ ทั้งจิก ทั้งข่วน แต่ก็ไร้ผล เพราะเรียวแรงอันน้อยนิดของเธอจะไปสู้ แรงยักษ์อย่างเขาได้ยังไง แต่ถึงจะสู้ไม่ได้ เธอก็ไม่มีวันยอมให้เขารังแกง่ายๆ หรอก คิดได้ดังนั้นร่างบางจึงดิ้นแรงขึ้น ส่งผลให้ร่างหนาเริ่มรู้สึกโมโห ที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ

“หยุดนะ!...” เสียงเข้มตะคอกอย่างโมโห พร้อมกับดันหลังร่างบางให้หน้าอกอวบแนบชิดกับอกแกร่งของเขามากขึ้น

“ปล่อยนะ.....หยุดเดี๋ยวนี้...ช่วยด้วย...ใคร....ฮื้อ...” ปากหยักร้อนผ่าวได้รูป ประกบเข้ากับกลีบปากบางเพื่อปิดกั้นเสียงหวานอีกครั้ง มือใหญ่จับสองมือของหญิงสาวเอาไว้เพียงข้างเดียวเมื่อรู้สึกรำคาญ

กรียาพยายามดิ้นรน เม้มปากเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เข้ารุกรานเข้าไปข้างใน ก่อนจะสะดุ้งเฮือก เผลออ้าปากอย่างลืมตัว เมื่อรู้สึกเจ็บบริเวณกลีบปากล่างเพราะโดนกัด

ชีคจามินเอลคำรามในลำคออย่างพอใจ เมื่อเขาสามารถตวัดเรียวลิ้น เข้าไปหยอกเอินในโพรงปากของหญิงสาวได้ เนื่องจากถูกเขากัดเบาๆ ที่ริมฝีปาก

กรียาดิ้นรนสักพักก่อนจะค่อยๆ หมดแรงลงเรื่อยๆ เมื่อสู้แรงคนตัวโตไม่ได้  รสจุมพิตแสนเร้าร้อน เรียกร้อง และกระตุ้นให้ตอบสนองของชีคจามินเอล กำลังทำให้สติทั้งหมดของเธอลืมเลือน มือใหญ่สอดหายเข้าไปตามรอยผ่าของกระโปรงลูบไล้ เรียวขาเนียนอย่างหลงใหล

ชีคจามินเอลแทบคลั่ง เมื่อได้สัมผัส ผิวเนียนละเอียดของคนในอ้อมกอด ไหนจะรสจูบแสนหวานที่ทำให้เขาแทบควบคลุมตัวเองไม่อยู่ ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ แต่กลับสร้างความปั่นป่วนให้ร่างกายของเขาได้มากเหลือเกิน

 ‘นี่มันอะไร ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงทำให้เขาเกิดความต้องการได้มากขนาดนี้’

ร่างบางกำลังเคลิ้มไปกลับสัมผัสรัญจวนที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง เมื่อถูกมือใหญ่ที่ร้อนดั่งเพลิงไฟ เล้าโลมอย่างชำนาญ ร่างบางสะดุ้งทุกครั้ง เมื่อมือใหญ่เคลื่อนผ่านไปตามจุดอ่อนไหว ไหนจะริมฝีปาก ที่ค่อยลากไล้ไปทั่วผิวกาย ซึ่งทำให้เธอแทบลืมหายใจ ทั้งๆ ที่อย่างผลักไส แต่สัมผัสเร้าร้อนที่ไม่เคยพานพบมาก่อน กำลังทำให้ร่างกายของเธอทรยศ

ชีคจามินเอลเลื่อนร่างบางขึ้นไปนอนบนโต๊ะอาหารตัวใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ไล้ริมฝีปากไปตามผิวกายอย่างคลั่งไคล้ ในระยะประชั้นชิดสายตาคมมองเห็นผิวเนียนละเอียด ที่เขาลากลิ้นผ่าน เต็มไปด้วยร่องรอยแดงช้ำ ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงที่มาของมัน

กรียาแทบลืมหายใจ เมื่อถูกรุกหนัก ร่างกายสาวร้อนผ่าว อย่างห้ามไม่อยู่ แต่สติที่เลือนหายกลับมาอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าแผ่นหลังสัมผัสกับโต๊ะกว้าง

‘ไม่นะ!...เธอไม่มีทางยอมเด็ดขาด แต่เธอจะทำอย่างไงได้ ในเมื่อคนตัวโตแรงอย่างกะยักษ์ ทำไงดี? ทำไงดี?’ กรียาคิดหาทางรอด เมื่อรู้ว่าคนบ้ากามกำลังต้องการอะไร ทั้งๆ ที่ความรัญจวนที่เขาสร้าง กำลังทำให้เนื้อสาวเต้นระริก ร่างกายร้อนผ่าว หัวใจเต้นโครมคราม แต่เธอไม่มีทางให้เขาเชิญชมเธอง่ายๆ หรอก

“โอะ!!!...โอ๊ย!.....ปวดเหลือเกิน...” ร่างบางดิ้นพล่าน มือบางกดลงบริเวณหน้าท้อง ขดตัวงอร้องออกมาอย่างทรมาน

ชีคจามินเอลชะงัก ขมวดคิ้วเข้มอย่างสงสัย อารมณ์พิศวาสที่กำลังโหมแรง ค่อยๆ ดับลง เมื่อเห็นอาการเจ็บปวดทรมานของหญิงสาว

“โอ๊ย!....ช่วยด้วย...โอ้ย!ทรมานเหลือเกิน....”

“เป็นอะไรกรียา...เธอเป็นอะไร” เสียงเข้มตะคอกถามคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วงแกมงงงัน เมื่อเห็นอาการทรมานปานจะขาดใจของหญิงสาว

“ปวดท้อง...ฉันปวดท้อง...เหลือเกิน...ทรมานจะตายอยู่แล้ว” ร่างเล็กขดตัวงอ ใบหน้าสวยเหยเกอย่างทรมาน ร้องโอดครวญบนโต๊ะใหญ่

“เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปหาหมอเดี๋ยวนี้แหละ...อดทนหน่อยนะ...” ชีคจามินเอลบอก พร้อมกับอุ้มร่างระหง เดินออกไปจากห้องอาหารทันที ซึ่งเขาไม่มีทางรู้เลยว่าในท่าทางแสนทรมานนั้น ในใจของหญิงสาวกับกำลังตีปีกอย่างดีใจ ที่จะได้ออกไปจากวังของเขา เพราะนั่นมันหมายถึงเธอมีโอกาสหาทางหนีได้มากขึ้น

            ทุกคนที่เฝ้ารออยู่หน้าห้อง ต่างก็พากันตกใจ เมื่อเห็นชีคหนุ่ม อุ้มกรียาออกมาจากห้องอาหาร แต่ไม่ทันได้ถามอะไร สั่งเข้มก็ตะโกนสั่งดังลั่น

“ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้....กรียาปวดท้อง...” ไม่มีคำถามจากคนสนิทอีก เมื่อได้ยินคำสั่งดังนั้น เรค์ซารีบวิ่งไปเอารถออก เพื่อไปโรงพยาบาลตามคำสั่งของผู้เป็นนายททันที

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 ช่วยเป็นกำลังใจให้กรียาด้วยนะค้า