ไฟพิศวาสเทพบุตรแดนทราย

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ไม่อยากเผชิญหน้าแต่หลบไม่พ้น

ตอนที่ 4

ไม่อยากเผชิญหน้าแต่หลบไม่พ้น

        หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้น นิลยาก็พยายามหลบหน้าคาเบลตลอดเวลา ทุกครั้งที่เห็นเขาหญิงสาวจะรีบหลบทันที เพราะไม่รู้จะทำปั้นหน้าอย่างไรเวลาที่เผชิญหน้ากับเขา เรื่องราวน่าอับอายที่เกิดขึ้นในวันนั้นยังคงไม่จางหาย สัมผัสของเขายังตราตรึงอยู่ในใจตลอดเวลา ย้ำเตือนให้เธออยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

        เพื่อความปลอดภัยของร่างกายและจิตใจ ที่มันอ่อนไหวคล้อยตามไปกับสัมผัสของเขาอย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่ปกติแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่ใครจะเชยชมก็ได้ตามใจชอบ แต่การกระทำของเธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงง่ายๆ ทั่วไป ซึ่งการกระทำของเธอ มันไม่ต่างจากคำที่เขาเคยประณามเธอเลยสักนิด

        "นิล.....นิล....." ชีดาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อหญิงสาวรุ่นน้องนั่งใจลอย ไม่รับรู้สิ่งรอบกาย ไม่รู้แม้กระทั้งว่าเธอเดินเข้ามาหาตั้งแต่เมื่อไร

          "นิล!" ชีดาเน้นเสียงหนักขึ้นอีก เมื่ออีกฝ่ายยังนิ่งเงียบ

          "อุ้ย!" นิลยาสะดุ้งโหย่งอย่างตกใจ รับหันไปมองผู้เรียกตาโต นี่เธอทำอะไรผิดเหรอ ทำไมชีดาถึงตะโกนเรียกเธอเสียงดังเช่นนี้

            "ค่ะ...มีอะไรคะพี่ชีดา"

          "คิดอะไรอยู่ ฉันเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่ได้ยินหรือไง" ชีดาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

          "เอ่อ....."

นิลยาก้มหน้าต่ำไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายเช่นไร เนื่องจากเรื่องที่เธอคิดมันไม่สามารถเล่าให้กันฟังได้ ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ เมื่อนึกถึงเรื่องที่อยู่ในภวังค์ความคิด....

          "ว่าไง มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า เล่าให้ฉันฟังได้นะ"

          "ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง แต่นิลไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็เท่านั้นเอง....พี่ชีดามาหานิลมีอะไรคะ" นิลยายิ้มกรุ่น พยายามกลบเกลื่อนพิรุธ

          "นายท่านจะเดินทางไปเหมืองพรุ่งนี้ ฉันจะให้นิลขึ้นไปจัดกระเป๋าของท่านแทนฉันหน่อย พอดีฉันจะต้องออกไปทำธุระข้างนอก" เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมบอก ชีดาก็ไม่คิดจะเซ้าซี้

          "อะไรนะคะ พี่ชีดาจะให้นิลไปจัดกระเป๋าเดินทางให้นายท่าน" นิลยาตาโต เอ่ยถามหญิงสาวรุ่นพี่เสียงดัง เธออุตส่าห์หลบหน้าหลบตาเขามาตั้งหลายวัน อยู่ดีๆ จะให้เธอเดินเข้าถ้ำเสือ...โอ้ไม่!...เธอไม่ไปเด็ดขาด

          "ตกใจอะไร...เรานี่ท่าทางแปลกๆ นะนิล" ชีดาเอ่ยอย่างนึกขำ เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาว

          "เอ่อ...นิล กลัวจัดไม่ถูกใจท่านนี่คะ ไม่รู้ท่านต้องการอะไร เอาเสื้อผ้าชุดไหน นิลไม่ไปได้ไหมคะ" นิลยาพยายามหาทางเลี่ยง ขอร้องล่ะอย่าให้เธอไปเขตอันตรายนั่นเลย....

          "ทำไมล่ะ ฉันขอให้ช่วยแค่นี้ไปไม่ได้เหรอไง"

"เอ่อ...เปล่าคะ แต่นิลกลัวจะเลือกเสื้อผ้าไม่ถูกใจท่าน"

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก...เสื้อผ้าของใช้ท่านคาเบลน่ะเดี๋ยวซามานจะเลือกเอง นิลแค่เป็นคนจัดลงกระเป๋าเฉยๆ" ชีดากล่าวให้หญิงสาวคลายกังวล

          "เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว ยังไงก็มีท่านซามานอยู่เป็นเพื่อน"

          "ฮ้า!...อะไรนะ เมื่อกี้นิลพูดภาษาอะไร" ชีดาเอ่ยถามทันควัน เมื่อหญิงสาวเปรยเป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้ ที่เธอฟังไม่ออก

          "เอ่อ...ภาษาไทยค่ะ" นิลยาส่งยิ้มหวานให้ชีดา

          "แล้วพูดว่าอะไร พี่ฟังไม่ออก"

          "อ๋อ...นิลพูดว่า ถ้ามีท่านซามานคอยบอกก็ดี นิลจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ถูกใจท่าน" นิลยาบอกเสียงใส ซึ่งชีดาก็พยักหน้ารับรู้

          "อืม งั้นก็รีบไปเถอะ ป่านนี้ท่านซามานคงรออยู่ที่ห้องท่านแล้ว...เดี๋ยวพี่ก็จะไปข้างนอกแล้วเหมือนกัน" ชีดายิ้มกรุ่นบอกสาวรุ่นน้อง

          "ค่ะ งั้นนิลไปเลยนะคะ"

นิลยายิ้มสดใสรู้สึกสบายใจขึ้น เมื่อรู้ว่าจะมีซามานอยู่เป็นเพื่อนในถ้ำเสือแห่งนั้น ร่างบางจึงรีบเดินขึ้นตึกไปยังห้องนอนใหญ่ของเศรษฐีหนุ่ม เพื่อจะได้ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จโดยเร็ว เธอจะได้รีบออกมาจากเขตอันตรายนั่นเสียที

            ก๊อกๆๆ

        "คนจัดกระเป๋าที่ชีดาไปตามคงมาถึงแล้ว งั้นฉันไปรอที่ห้องทำงานแล้วกัน" คาเบลบอกลูกน้องคนสนิท เมื่อได้ยินเสียงเคาะปะตู

          "ครับท่าน จัดกระเป๋าเสร็จ ผมจะรีบตามไปทันที" ซามานโค้งรับคำ เพราะรู้ว่านายหนุ่มไม่ชอบความวุ่นวาย ถ้ามีใครว่าทำอะไรภายในห้องของท่าน อย่างเช่น ทำความสะอาดหรือจัดกระเป๋า ท่านก็จะแยกย้ายอยู่อีกห้อง

          "อืม" คาเบลพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะกล่าวอนุญาตให้คนที่เคาะประตูเข้ามา

          "เข้ามา"

          เสียงเข้มที่คุ้นเคย ทำให้นิลยาไม่กล้าเปิดประตู ยืนลังเลด้วยความหวาดหวั่น 'จะเข้าไป หรือจะหันหลังกลับดีหว่า....' นิลยาคิดอย่างกล้าๆ กลัวๆ ใจเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะ

          "เข้ามาได้...."

"เอาวะถอยกลับไม่ได้แล้วนี่ อย่างน้อยก็มีท่านซามานอยู่ด้วยทั้งคน คงไม่มีอะไรหรอก" มือเล็กสั่นเทาเปิดประตูเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากที่เสียงเข้มตะโกนย้ำมาอีกครั้ง

          ขาแกร่งที่กำลังก้าวเดินสวนทางกับหญิงสาวหยุดชะงั้น เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างระหงของผู้ที่มาจัดกระเป๋าให้เขา ลมหายใจขาดห้วง ใจเต้นแรงแปลกๆ เมื่อได้พบนิลยาอีกครั้ง หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นเขาก็ไม่มีโอกาสได้พบหญิงสาวอีกเลย อาจจะเป็นเพราะเธอพยายามหลบหน้าเขา และเขาเองก็พยายามเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้องทำงาน เพื่อสะสางงานจะได้ไม่ต้องคิดถึงใครบางคน

ทว่าถึงแม้จะพยายามไม่คิดถึง แต่ในห้วงความคิดของเขากลับไม่เคยลืม ใบหน้าสวยและเรือนกายหอมกรุ่นของเธอ มันยังเข้ามาวนเวียนรบกวนเขาทั้งยามหลับยามตื่น

ใช่! เขาคิดถึงนิลยา ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ทำให้เขาแทบบ้า...หลงใหลคลั่งไคล้ มิอาจลืมสัมผัสเพียงชั่ววูบในครั้งนั้นได้...ถึงแม้จะหาใครสักกี่คนมาทดแทน เพื่อดับอารมณ์ดิบที่เกิดขึ้นภายในกาย แต่มันก็ไร้ผล...เนื่องจากในหัวของเขาร่างกายของเขา มันยังคงต้องการเพียงนิลยา สงสัยเขาจะถูกมนต์สะกดของเธอเข้าแล้ว!

'ยัยแม่มดเองเหรอเนี่ยที่เป็นคนมาจัดกระเป๋าให้เรา...อยากร่ายมนต์ให้เราหลงใหลดีนัก อย่างนี้มันต้องอยู่เอาคืนกันสักหน่อย' คาเบลคิด ก่อนจะเดินย้อนกลับมานั่งที่เตียง

ซามานมองเจ้านายหนุ่มด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นเขาเดินกลับมานั่งที่เตียง ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับสาวน้อยคนสวย

"ชีดาให้มาช่วยจัดกระเป๋าใช่ไหม?" ซามานเอ่ยถามหญิงสาว ที่เดินเข้ามายืนรอเงียบๆ

"ค่ะ"

เสียงหวานตอบเบาๆ ใบหน้าสวยก้มต่ำอยู่ตลอดเวลา เมื่อรับรู้ว่าตัวเองกำลังถูกจับจ้องจากสายตาคมของคนที่นั่งอยู่บนเตียง

"งั้นมาเริ่มกันเลยนะ...ปะ....ไปดูเสื้อผ้ากัน" ซามานกล่าวพร้อมกับเดินนำไปที่ตู้เสื้อผ้า ซึ่งอยู่ทางห้องแต่งตัวที่แยกออกไปเป็นสัดส่วน

 "ซามาน" เสียงเข้มเอ่ยเรียกคนสนิท ขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่เป้าหมาย

"ครับท่าน" ซามานหันมามองนายหนุ่มด้วยความสงสัย คิ้วเข้มของคนสนิทขมวดมุ่นเข้าหากัน วันนี้นายหนุ่มมาแปลก

"เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายออกไปเถอะ" สั่งเสียงเรียบ ไม่สนใจสายตาคำถามของลูกน้องที่ส่งมาให้

"...???..."

คิ้มเข้มที่ขมวดมุ่น ยุ่งเข้าไปใหญ่เมื่อเจอคำสั่งที่ไม่คาดคิด สงสัยแปลกใจและไม่เข้าใจ ที่จู่ๆ นายหนุ่มก็ต้องการจะจัดกระเป๋าเดินทางเอง ทั้งๆ ที่ปกติแล้วไม่เคยยุ่งด้วยซ้ำ ทว่าเมื่อเห็นสายตาของเจ้านายที่จ้องสาวน้อยหน้าหวาน เขาก็พอจะเดาออกว่าเจ้านายต้องการอะไร

'เฮ้อ...สงสัยคราวนี้จะเจอคนถูกใจจริงๆ หลังจากที่อกหักจากท่านหญิงกรียาเมื่อปีก่อน ก็เพิ่งเคยเห็นนายหนุ่มมองผู้หญิงด้วยสายตาปรารถนาก็ครั้งนี้แหละ' ซามานคิด

"ครับท่าน" ก่อนจะโค้งรับคำ แล้วเดินจากไปอย่างรู้หน้าที่

"เอ่อ...ท่านซามานคะ นิลไปด้วย...." นิลยาวิ่งตามซามาน หมายจะออกไปข้างนอกกับชายหนุ่ม เนื่องจากไม่อยากอยู่สองต่อสองกับคาเบล

            "นิลต้องอยู่จัดกระเป๋าก่อนครับ..." ซามานหันมาบอกหญิงสาว เมื่ออีกฝ่ายวิ่งตาม

          "ก็ท่านซามานไม่อยู่ แล้วนิลจะจัดกระเป๋ายังไงล่ะคะ" เสียงหวานเอ่ยถามเสียงสั่น เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะจากไป ปล่อยให้เธออยู่กับเสือร้ายเพียงลำพัง...

          "ก็นายท่านไง?"

ซามานหันไปมองนายหนุ่มที่นั่งหน้าหล่ออยู่บนเตียง ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวคนสวยตรงหน้า ที่หน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรับรู้ว่าต้องอยู่กับเจ้านายของเขาตามลำพัง...

          'สองคนนี้ ต้องมีอะไรกันมากกว่าที่เรารู้แน่นอน'

          "แต่ว่า....."

          "มันเป็นหน้าที่นิล...." ซามานเน้นต่ำเสียงเตือนหญิงสาว เมื่อีกฝ่ายเตรียมปฏิเสธ

          "เอ่อ...ค่ะ" นิลยาพยักหน้ารับรู้อย่างเลี่ยงไม่ได้ โอ๊ย!...ทำไมต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วยนะ ถ้ท่านซามานออกไปแล้ว เธอก็ต้องอยู่กับตัวอันตรายสองต่อสองนะสิ ไม่นะ!...

"นายท่านไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน นิลจะกลัวท่านทำไม"

เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายหวั่นกลัว ใบหน้าสวยซีดลงจนน่าใจหาย ซามานจึงกล่าวปลอบโยน พร้อมกับส่งยิ้มให้กำลังใจหญิงสาว

'ใครว่าล่ะ นั่นแหละคนที่น่ากลัวทีสุด' นิลยาคิดแต่ไม่ได้โต้แย้งอะไร ก่อนจะมองตามหลังซามานไปด้วยสายตาละห้อย เมื่อชายหนุ่มเดินออกไปแล้วปิดประตูห้องอย่างรู้หน้าที่

"ยืนทำอะไรอยู่ จะจัดกระเป๋าไม่ใช่เหรอ?" เสียงเข้มเอ่ยขึ้น เมื่อหญิงสาวยังยืนหน้าซีดอยู่หน้าห้อง โดยไม่คิดจะขยับไปไหน

"ค่ะ" นิลยาตอบรับเบาๆ เฮ้อ...ทำไมเธอถึงรู้สึกหายใจไม่สะดวกอย่างนี้นะ

          "แล้วทำไมไม่รีบมาจัดล่ะ ยืนอยู่อย่างนั้น เมื่อไรจะเสร็จ...."

            "เอ่อ..."

          "มานี่สิ!"

ยังไม่ทันที่นิลยาจะได้กล่าวโต้แย้งอะไร คาเบลก็ตบเบาๆ ลงบนที่นอนหนานุ่ม เป็นสัญญาณให้หญิงสาวรู้ว่าเขาต้องการให้เธอมาหาเขา

          "ไม่ค่ะ!" นิลยาส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน จนผมสลวยสยายไปทั่วใบหน้าสวย

          "ฉันบอกให้มา...ก็มาสิ..." เจ้าของห้องเริ่มรำคาญ เมื่อทาสสาวแสนสวยไม่ยอมทำตามที่ตนต้องการ

          "ไม่ค่ะ" นิลยายังปฏิเสธเสียงแข็ง....เรื่องอะไรเธอจะเข้าไปหาเขาง่ายๆ ล่ะ รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นตัวอันตราย

          "ฉันสั่ง! มานี่เดี๋ยวนี้" เสียงเข้มดุดันกล่าวอย่างเฉียบขาด เมื่อหญิงสาวแสดงท่าทีดื้อดึง ให้มันรู้กันไปว่าจะไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา

          ในเมื่อเจอคำขาดของคนบ้าอำนาจ นิลยาจึงต้องจำใจเดินเข้ามาหาชายหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ให้ตายเถอะ เธอไม่ชอบสายตาหื่นกามของเขาเลย....

"มานั่งนี่สิ" เสียงเข้มสั่งอีก เมื่อร่างบางที่เดินเข้ามาหายืนอยู่เสียไกล

'ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา ถ้าเขาต้องการยังไงก็ไม่รอดเงื้อมือของเขาหรอก....ช่วยไม่ได้นะ ฉันอุตส่าห์ห้ามใจไม่ลงไปหาเธอ แต่เธอดันพลาดเดินเข้าถ้ำเสือเอง อย่างนี้มันต้องขอชื่นใจให้หายคลั่งสักหน่อย...' คาเบลคิดอย่างเจ้าเล่ห์ มองสำรวจร่างบางเย้ายวน ที่สมองของเขาจดจำได้ดีทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างเธอ

"เอ่อ...แต่นิลว่าท่านคาเบลช่วยไปบอกนิลเลยดีกว่า ว่าท่านจะเอาชุดไหนไปบ้าง นิลจะได้จัดใส่กระเป๋าให้ท่าน" นิลยาหาทางเลี่ยง เพราะไม่กล้าเข้าใกล้เขาไม่มากกว่านี้

'เธอจะกล้า เข้าไปใกล้เขาได้ยังไง ก็ดูสายตาเขาที่มองเธอสิ แววหื่นออกมาชัดซะขนาดนั้น' หญิงสาวคิด พร้อมกับระวังตัวไปด้วย เนื่องจากเธอเคยพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง....ครั้งนี้เธอจะพยายามไม่พลาดอีก

"เธอนี่มันดื้อ จริงๆ จะขัดคำสั่งฉันหรือไง"

"เปล่าค่ะ นิลแค่ต้องการอยากทำงานให้เสร็จเร็วๆ เท่านั้น"

"หึๆ..."  'รู้จักหาข้ออ้างนะ แม่คุณ' คาเบลทำเสียงในลำคออย่างรู้ทัน....ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังกลัวเขา

"ก็ได้...ไปจัดกระเป๋า ก่อนก็ได้" คาเบลกล่าวพร้อมกับลงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

"อ้าว...ตามเข้ามาสิ จะมาจัดกระเป๋าไม่ใช่เหรอ?"

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ หันไปเรียกคนขี้กลัวให้เดินตามเขาเข้ามาภายใน เมื่อหญิงสาวยังยืนเก้งๆ กังๆ ไม่กล้าตามเข้าไป

"เฮ้อ.... "

นิลยาจำต้องเดินตามร่างหนาเข้าไปเมื่อไม่มีทางเลี่ยง ใจเต้นโครมครามผิดจังหวะ เมื่อสบกับดวงตาคมเข้มที่มองสำรวจร่างเธออย่างจาบจ้วง...ทำไมเขาต้องจ้องเธอด้วยสายตาแบบนั้นด้วยนะ จะแสดงความหื่นไปไหนกันเนี่ย วันแรกที่เจอไม่เห็นจะแสดงท่าทางหื่นกามขนาดนี้เลยนี่นา

"แล้วท่านต้องการตัวไหนล่ะค่ะ" นิลยาร้องถาม เมื่อเสื้อผ้าในตู้มันมีเยอะจนไม่รู้จะเอาตัวไหน

"ตัวไหนก็ได้ หยิบมาเถอะได้ทั้งนั้น"

คาเบลบอกอย่างไม่ใส่ใจ เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจ คือร่างงามอ้อนแอ้น ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาต่างหาก

"เอ่อ...อะไรนะคะ....ไหนท่านบอกว่าจะช่วยเลือกไง" นิลยาตอบรับอย่างงงๆ...

"แล้วจะจัดไหม ถ้าไม่จัดจะได้ทำอย่างอื่นสักที" คนที่จ้องจะหากำไรจากร่างระหง กล่าวอย่างไม่คิดจะใส่ใจสิ่งอื่นใด นอกจากเรือนร่างเย้ายวนตรงหน้าเท่านั้น

"จะ...จัดค่ะ"

เฮ้อ....ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่าจะให้เธอเลือกเอง จะได้ไม่ต้องให้ตัวอันตรายมายืนอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ แล้วจะเอาตัวไหนดีนะ งั้นหยิบเลยแล้วกัน เห็นตัวไหนก็เอาตัวนั้นจะได้เสร็จเร็วๆ

นิลยาคิดอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยืนเลือกเสื้อผ้าในตู้มาพับลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว ทว่าถึงแม้จะพยายามทำใจดีสู้เสือ แต่เธอก็ยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างไรพิกล เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองเธออยู่

"นิล...."

"อุ้ย!"

นิลยาสะดุ้งโหย่งอย่างตกใจพร้อมกับขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เมื่อเสียงทุ้มกระซิบเรียกที่ข้างหู ก่อนที่ร่างบางจะตกอยู่ในอ้อมกอดของร่างหนา

"ท่านคาเบลจะทำอะไรคะ นิลจะจัดกระเป๋า..." นิลยาพยายามดิ้นรน มือเล็กเกาะวงแขนใหญ่ออกจากเอว แต่ไม่เป็นผล

          "กระเป๋าจัดเมื่อไรก็ได้?" คาเบลบอกอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมกับช้อนอุ้มร่างบางไปที่เตียง เมื่อความต้อการเริ่มพุ่งสูง...ก็ใครใช้ให้เธอโยกสะโพกงอนไปมาตรงหน้าเขาล่ะ เห็นแล้วมันเกิดอารมณ์นี่นา

          "ปล่อยนะ...ปล่อย ท่านจะทำอะไรนิล...." หญิงสาวร้องห้ามอย่างหวาดหวั่น ดวงตาคู่สวยสั่นระริก เมื่อถูกวางลงบนเตียงกว้าง

            "ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ" คนเจ้าเล่ห์กล่าวอย่างสุขใจ

          "แต่ท่านไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้นะคะ" มือเล็กดันอกแกร่งเอาไว้แน่น สายตาวิงวอนขอความเห็นใจ

          "เธอแน่ใจหรือว่าฉันไม่มีสิทธิ์....อย่าลืมสิว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกประการ และตอนนี้....ฉันก็ต้องการให้เธอปรนนิบัติฉัน" คนเป็นนายกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พร้อมกับเริ่มลงมือกำจัดอาภรออกจากกาย

          "แต่ว่านิล...."

          "ไม่มีแต่....นับจากนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องเป็นนางในฮาเร็มของฉัน คอยปรนนิบัติฉันทุกครั้งที่ฉันต้องการ...." เสียงเข้มสั่งอย่างเอาแต่ใจ ในเมื่อเขาต้องการในตัวเธอ ดังนั้นเขาก็จะเลื่อนขั้นให้เธอสมฐานะ

          "ไม่นะคะ นิลยาไม่อยากเป็นนางในฮาเร็มของใคร....ได้โปรด" คนตัวเล็กกล่าวฏิเสธ ฐานะใหม่ที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้

          "หยุดพูดได้แล้วรำคาญ....ยังไงเธอก็ต้องเป็นนางในฮาเร็มของฉัน นับจากนี้เป็นต้นไป" กล่าวจบปากหยักอุ่นชื้นก็ก้มลงปิดปากบางอวบอิ่มทันที มือใหญ่แสนร้ายกาจวนเวียนเล้าโลม จนคนอ่อนประสบการณ์สติหลุดลอยอ่อนระทวยและคล้อยตามไปอย่างไร้เดียงสา

            ร่างบางสะดุ้งเฮือก สติที่หลุดลอยไปกับสัมผัสวาบหวามเมื่อสักครู่กลับคืนมาอีกครั้ง เมื่อความเย็นกระทบเข้ากับผิวกายเปล่าเปลือย

            "เธอสวยเหลือเกินนิล...สวยมาก" สายตาคมวาววับ มองสำรวจร่างเปลือยอย่างชื่นชม ร่างงามที่อยู่ตรงหน้าทำให้อุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงขึ้นอีกเท่าตัว

          "อย่าค่ะ อย่ามอง...." เสียงหวานสั่นพร่าร้องห้าม มือเล็กรีบปิดของสงวนของตัวเองเอาไว้อย่างเขินอาย  เมื่อถูกสายตาคมจ้องมองด้วยความปรารถนาร้อนแรง

            "อายทำไม เธอสวยจะตาย ไม่เห็นน่าอายสักนิด" เสียงเข้มแหบพร่ากล่าว พร้อมกับดึงมือเล็กออกจากการบดปังของสวยๆ งามๆ

"ท่านคาเบล...อย่ามองสิคะ นิลอาย" ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ กายสาวร้อนผ่าว กระดากอายจนแทบอยากกลั้นใจตาย เมื่อของรักของสงวนถูกคนอื่นสำรวจตรวจตรา

"หึๆ...ฉันไม่มองก็ได้..." คนถูกห้ามบอกพร้อมกับก้มลงหากลีบกุหลาบงามตรงหน้า

"ม่ายยยยยยยย...อ่ะ..." ร่างบางสะดุ้งโหย่ง เสียงหวานขาดห้วง เมื่อชายหนุ่มเปลี่ยนจากมองเป็นการสัมผัสแทน

ลิ้นอุ่นเล็มเลียทั่วกลีบกุหลาบงาม ดูดเม้มกลืนกินน้ำหวานที่หยาดหยดอย่างหิวกระหาย ยิ่งเห็นร่างบางได้รับความสุขสมจากการปรนเปรอของเขา ชายหนุ่มยิ่งได้ใจเร่งเร้าจังหวะปลายลิ้นให้เร็วขึ้น

นิลยาส่ายหน้าไปมากับหมอน มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น แอ่นสะโพกขึ้นรับลิ้นอุ่นอย่างลืมตัว กายสาวสั่นสะท้าน ทรมานทว่าสุขสมปานจะขาดใจ สมองมึนงงไม่รับรู้อะไร นอกจากความเสียวซ่านรัญจวนที่กำลังได้รับ ส่งผลให้ร่างงามร้อนผ่าวไปด้วยไฟพิศวาส ต้องการปลดปล่อยตัวเองจากภาวะทรมานที่เป็นอยู่

"ท่านคาเบลได้โปรด....." เสียงหวานร้องขออย่างหมดอาย เมื่อจวนเจียนจะถึงฝั่ง

คาเบลยิ้มกรุ่น สายตาคมวาววับมองใบหน้ายั่วเย้าด้วยความเสน่ห์หา เมื่อได้ยินคำร้องขอจากร่างบางชายหนุ่มจึงไม่รอช้าส่งคนอ่อนประสบการณ์ให้ไปถึงปลายทางแห่งความหฤหรรษ์

"คราวนี้ก็ถึงคิวฉันบ้างนะ" เสียงเข้มทุ้มต่ำกระซิบข้างหู พร้อมกับแทรกตัวเองเข้าไปภายในกายสาว

"ท่านค่ะ...." เสียงหวานปนหอบเรียกร่างหนา ดวงตาคู่หวานสั่นระริก ความเจ็บครั้งก่อนเธอยังจำได้ดี และมันกำลังทำให้เธอกลัว

"ฮืม" คนตัวโตเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวย

"นิลกลัว...." ดวงตาคู่สวยหวาดหวั่น ร่างบางสั่นระริกอย่างเห็นได้

"ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำให้เบาที่สุด" คาเบลกล่าวปลอบประโลม ปากหยักจูบซับเหงื่อตรงหน้าผากมัน

"โอ๊ย!...ท่านคาเบล...." ร่างบางเริ่มดิ้นรน เมื่อกายสาวถูกรุกราน

"อย่าดิ้นสินิล เพิ่งได้นิดเดียวเอง" เสียงเข้มกระซิบบอกอย่างใจเย็น พยายามควบคุมความต้องการของตัวเองอย่างเต็มที่ ทั้งๆ ที่มันทำได้อยากเหลือเกิน

"แต่นิลเจ็บ ไม่ไหวแล้ว...ได้โปรดเอามันออกไป" เสียงหวานร้องขอ ความเจ็บที่ใจกลางทำให้เธอรู้สึกหายใจติดขัด

"อย่าเกรงสิ ปล่อยตัวตามสบาย จะได้ไม่เจ็บมาก" เสียงทุ้มกระซิบปลอบประโลมเป็นระยะ ขณะที่พยายามครอบครองร่างงามใต้ร่าง

"โอ๊ย!...ท่าน... นิลไม่ไหวจริงๆ"  นิลยาพยามดิ้นรนอีกครั้ง มือเล็กผลักไสร่างหนาออกห่าง เมื่อความเจ็บเริ่มมากขึ้นจนแทบทนไม่ไหว

          "ไม่! ฉันหยุดไม่ได้แล้ว ทนหน่อยนะนิล...." กล่าวจบปากหยักก็ก้มลงปิดปากบางเพื่อปิดกั้นเสียงร้อง พร้อมกับดันตัวเองสุดแรงจนเข้าไปได้หมด

          "ฮื้อ!!!......"

เสียงหวานกรีดร้องในลำคอ เพราะปากบางถูกปากหยักครอบครองไว้ มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น ร่างบางบิดเกร็ง ความเจ็บทรมานแผ่ซ่านไปทั่วกาย รู้สึกเหมือนร่างถูกฉีกออกเป็นสองส่วน รับรู้แค่ความเจ็บ...เจ็บมาก เจ็บเหลือเกิน แล้วหลังจากนั้นสติทั้งหมดก็ดับวูบไป

          คาเบลหยุดตัวเองเอาไว้นิ่งๆ เพื่อให้ร่างบางได้ปรับตัว เมื่อรับรู้ว่าเขาและเธอมีขนาดต่างกันมากเหลือเกิน ในใจก็เกิดความปีติยินดี เมื่อเขาได้ครอบครองเป็นเจ้าของเรือนร่างงามนี้เป็นคนแรก

          "เป็นไงบ้างนิล..." ชายหนุ่มก้มลงถามร่างระหงด้วยความห่วงใย แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจ เมื่อพบว่าหญิงสาวที่เขาเพิ่งได้ครอบครองอย่างสมบูรณ์นั้นหมดสติไปแล้ว

          "นิลยา....นิล...นิล...." ร่างหนาตะโกนเรียก แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่รับรู้

          "บ้าเอ๊ย!...นี่เรารุนแรงเกินไปหรือไง..... " คาเบลสบถอย่างหัวเสีย มองอีกฝ่ายร่างระหงที่นอนนิ่งอย่างสำนิดผิด

"เราก็ถนอมสุดๆ แล้วนี่นา ทำไมถึง....โธ่เอ๊ย!..." คาเบลเปรยอย่างหงุดหงิด ร่างกายยังร้อนรุ่ม เพราะไม่ได้รับการปลดปล่อยอย่างที่หวัง

"เธอทำให้ฉันอารมณ์ค้างอีกแล้วรู้ไหม" เสียงทุ้มก้มลงกระซิบบอกคนที่ไม่ได้สติ ก่อนจะเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากมนออกอย่างเบามือ

            "ใครอยู่ข้างนอก เอาผ้ากับน้ำเข้ามาให้ฉันที" คาเบลตะโกนสั่ง พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยของหญิงสาวเอาไว้ แล้วลุกไปสวมเสื้อคลุมให้ดูเรียบร้อย

          ไม่นานนักชีดาก็ยกสิ่งของที่นายหนุ่มต้องการเข้ามาให้ ก่อนจะตาลุกวาว ตกตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อเห็นว่าใครนอนอยู่บนเตียง

          "นิล…นิลเป็นอะไรคะท่าน" ชีดาเอ่ยถาม พร้อมกับมองเจ้านายหนุ่มด้วยความสงสัย ก่อนจะตรงปรี่เข้าไปหาสาวรุ่นน้อง

          "เป็นลม..." คาเบลตอบเรียบๆ โดยไม่สนใจสายตาคำถามจากชีดา

          "ให้ชีดาจัดการเองดีกว่าค่ะ" ชีดากล่าวอาสา เมื่อเห็นสภาพของสาวน้อยที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง จากประสบการณ์เธอเองก็พอจะเดาออกว่ามันเกิดอะไรขึ้น  'ไม่น่าเลย....ให้มาจัดกระเป๋าแท้ๆ แล้วเกิดเรื่องอย่างนี้ได้ยังไงนะ แล้วซามานไปไหนซะล่ะ'

          "ออกไปชีดา เดี๋ยวฉันจัดการเอง" คาเบลปฏิเสธเสียงแข็ง เขาเป็นคนทำให้เธอหมดสติ เขาก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบสิ

          "ค่ะท่าน" ชีดาโค้งรับคำ ก่อนจะเลี่ยงออกไปตามคำสั่ง

          "เฮ้อ...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนิลบ้าง ถึงได้มีสภาพแบบนั้น" ชีดาเปรยอย่างหนักใจ แต่ปกติแล้วนายหนุ่มของเธอก็ไม่เคยมีประวัติเรื่องรังแกผู้หญิง ครั้งนี้ก็หวังทั้งสองจะยินยอมพร้อมใจ ไม่ใช่ใช้กำลังเข้าข่มเหงหรอกนะ

"เธอเอาเปรียบฉันสองรอบแล้วนะนิล....คราวต่อไปฉันไม่ยอมแล้วรู้ไหม?" คาเบลเปรยกับร่างไร้สติ ขณะที่กำลังบรรจงเช็ดตัวให้หญิงสาว

            สายตาคมพินิจดูใบหน้าสวยหวานอย่างละเอียด ขณะที่ลูบไล้ผ้าเช็ดตัวไปตามใบหน้านวล ยิ่งมองยิ่งสวย ยิ่งพิจยิ่งงามโดยไม่ต้องแต่งเติมอะไรเลย ใบหน้าเล็กรูปไข่ คิ้วเรียวโค้งได้รูป แพรขนตายาวงามงอน จมูกโด่งเป็นสัน ปากเล็กจิ้มลิ้มแต่อวบอิ่มดูเย้ายวน เห็นแล้วแทบใจละลาย ถ้าหัวใจเขาไม่ได้ยกให้ใครบางคนไปแล้ว เขาก็คงจะยกให้เธอได้ไม่ยาก...

(ปล. นิยายเรื่องนี้ยังไม่ได้รับการรีไรท์นะคะ ถ้ามีคำผิดคำตก ก็ไม่ต้องตกใจค่ะ เพราะก่อนสั่งพิมพ์ ปลาก็จะรีไรท์และตรวจทานคำผิดอีกหลายรอบค่ะ เพื่อความสมบูรณ์ของหนังสือค่ะ)