คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5. New Neighbor Part1.
New NeighborPart1.
Couple :KrisYeol
Author: KC_NeNe’s
อื้อออออ! ขอบิดไล่ตัวขี้เกียจออกไปหน่อย ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลามานั่งชมนกชมไม้ซักเท่าไร เลยคิดพล็อตเรื่องไม่ค่อยออก เรื่องนี้มีหลายตอนหน่อยนะแต่ไม่ถึงกับเรื่องยาวมาก แต่ละเรื่องที่ผ่านมายอลจะออกแนว น่ารัก สวย โหด แต่เรื่องนี้ขอบอกว่า ยอลเกรียนแตกมว๊ากกกกก 55555+
.
.
.
ปัง! ปัง! ปัง!
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
“ ชานยอลลลลล ชานยอลลโว้ยยยยยยเชี่ยยยยยยชานนนนนน เปิดๆ เปิดประตูวววววว ” เสียงโหยหวนพร้อมกับการเคาะ(?)ประตูดังสนั่นลั่นปฐพีเชี่ยแม่งมึงไม่พังเข้ามาเลยล่ะสัส!! อีกนิดเดียวบานพับประตูจะหลุดอยู่แล้วเนี่ย
“ เออๆ รู้แล้วๆ เคาะเชี่ยไรนักหนาวะ” ผมเดินไปเปิดประตูห้องให้ไอ้จงแด หรือไอ้เฉิน รูมเมทของผมที่ตอนนี้ก็ยังไม่หยุดคิดที่จะพังประตูเข้ามา
“เป็น หะ....อ่าวเฮ้ย มึงจะรีบไปไหนวะ ไอ้เฉิน ” มันไม่พูดพร่ำทำเพลง วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องทันที แล้วก็ไปนั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียงสายตาเบิ่งซ้ายแลขวาเหมือนหวาดระแวงอะไรซักอย่าง ไอ้ห่านี่มันไปเมายาแล้วประสาทหลอนที่ไหนมาป่าววะ
“เชี่ยยอล มึงรู้ข่าวที่ว่าพี่ซอลลาห้อง 6254 ผูกคอตายหรือยังวะ” ใคร? ข่าวไรวะ?เดี๋ยวนะกูยังตื่นไม่เต็มตา ประมวลผลไม่ทัน
“ เหอะ อะไรยังไง ไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย ” ผมตอบมันพลางแคะขี้หูขี้ตา ฟังมันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง มันอยู่ในช่วงกำลังเบลอๆ จำได้ว่ามีเรียนแค่ตอนเช้า พอบ่ายสองผมก็นั่งวินกลับ อพาร์ทเมนท์ ตรงแน่วสู่แท่นบรรทม ดำดิ่งสู่ห้วงนิทราจนตอนนี้ทุ่มกว่ายังไม่ได้ฤกษ์อาบน้ำเลยเถอะ แต่ผมกะจะอาบน้ำตอนสามสี่ทุ่มจริงๆนะ ผมไม่ได้สกปรกนะ บอกไว้ก่อน อย่ามองผมด้วยสายตายังงั้นเซ่
“ โธ่ไอ้ควาย! ก็มึงมัวแต่นอนอุตุ เป็นหมูขึ้นอืดขนาดนั้นจะไปรู้เรื่องอะไรเล่า ” นี่สรุปกูเป็นตัวอะไร ควายหรือหมู? หมูหรือควาย? แต่จะตัวเชี่ยอะไรกูก็ไม่เอาทั้งแหละ ประเคนให้กูจังนะ
“ แล้วสรุป อะไร มีอะไร ” ผมปิดประตูก่อนจะเดินเข้ามานั่งโซฟา ปลายเตียงแล้วเริ่มถามถึงเหตุผลที่มันจะพังประตูเข้ามาในห้อง แต่เดี๋ยวนะถ้าหูผมไม่ฝาดและสมองผมเริ่มประมวลได้ดีหลังจากที่ตื่นแล้ว เมื่อกี๊ไอ้จงแดมันบอกว่า มีคนตายใช่มั้ย เยี่ยม!!!! ผมไม่ได้กลัวนะ จริงจริ๊ง
“ ก็ตอนที่กูเดินกลับมาจากหน้าปากซอย กูก็เห็นรถปอเต็กตึ๊ง กะรถตำรวจเปิดวอกันให้ลั่นอยู่หน้าอพาร์ทเมนท์ พอกูเดินเข้าไปถามพี่จุมฮยอนที่พักอยู่ชั้นเดียวกะพวกเราว่ามีไรกัน พี่เค้าก็บอกว่า พี่ซอลลาปีสาม นิเทศฯที่อยู่ห้อง6254อ่ะ ผูกคอตาย เมื่อตอนประมาณตีสาม ป้าแม่บ้านเค้าเพิ่งจะมาทำความสะอาดตอนเย็นเลยเพิ่งเห็นศพ นี่มึงไม่รู้เรื่องเลยเหรอวะ ห้องพี่แกอยู่ข้างบนหัวมึงเนี่ย ยังไม่รู้เรื่องอีกเหรอ ” ผวาหนักเลยทีนี้ ห้องผมคือ“5254” ห้องพี่เค้าคือ “6254” ชิบหายแล้วกู อยู่บนหัวกูนี้เอง
“ ถ้ารู้แล้วมึงคิดว่ากูจะกล้านอนในห้องนี่คนเดียวเหรอ ไอ้สัส!!! ทำไมเพิ่งมาบอกกูเชี่ยยยยเอ๊ยยยย ”
“ กูเพิ่งกลับมาเถอะ ขากูสั่งการให้วิ่งกลับมาถึงห้องได้ก็บุญขนาดไหนแล้ว ตอนที่กูวิ่งขึ้นมา เชี่ยแม่ง เงียบอย่างกะสุสาน น่ากลัวชิบหาย ” อย่าบอกนนะว่าคนอื่นที่รู้เรื่อง ออกไปหมดแล้ว เชดดดโด้วว!!
“ ห้องอื่นเค้าคงนอนกันแล้วม้างงงงงง~ ” ผมพยายามคิดในแง่บวกถึงบวกที่สุดเท่าที่จะบวกได้
“ นอนเชี่ยไรล่ะ แขวนป้ายให้ว่าห้องว่างกันให้พรึ่บทั้งชั้นนี้คงเหลือแค่ห้องนี้กับห้องของพี่จุมฮยอนแล้วก็ห้องของพี่แดฮยอน แค่สามห้องเองมั้ง ”
“ เชดดดดดดดดด จริงเหรอวะเนี่ย ” ไม่พูดเปล่า ผมกระเด้งตัวลุกพรวดไปแง้มประตูห้องก่อนจะโผล่หน้าออกไปสำรวจ และเป็นจริงอย่างที่จงแดมันพูด ทั้งชั้นเงียบกริบ แบบว่า เคว้งมากอ่ะ แต่ผิดไปจากที่จงแดมันบอกไว้ก่อนหน้านี้นิดเดียว ที่ว่าเหลืออยู่สามห้องอ่ะนะ ตอนนี้เหลือห้องของพวกผมห้องเดียวทั้งชั้น!!!! เคว้งสาดดดดดดดด!!!
“ เชี่ยแล้วกู กูน่าจะเอะใจกับกระเป๋าเดินทางที่อยู่ข้างตัวพี่จุมฮยอนตอนที่วิ่งขึ้นมาบนตึกซักนิด เผื่อกูจะได้ไม่ง่าวหรอกตัวเองว่าพี่เค้าจะยังอยู่กันที่นี่ ฮือออออ พร่องเถอะ~” ไอ้เฉินที่เดินตามมาโผล่หน้าแล้วเห็นอย่างที่ผมเห็นก็ถึงกับหงายเงิบ น้ำตาปริ่มรอวันร่วงจากเบ้าอยู่รอมร่อ ผมก็อยากจะปล่อยน้ำตาไหลพรากตามมันจริงๆ เอาไงดีวะ ออกไปตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน พรุ่งนี้มีสอบควิซตอนเช้าอีก กว่าจะกลับก็เกือบเย็น
ตึง!ครืดดด~~
“ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”
“ อ้ากกกกกกกกกก!!!!!” โดยไม่ต้องเตี๊ยม ผมกับไอ้เฉินกระโดดกอดกันทันทีที่เสียงดังขึ้น มันดังมาจากชั้นบน ใช่ ชั้นบน! ห้อง6254!!! ห้องที่มีคนตาย!!!!
“ เหี้ยยอลปิดประตูววววว! ปิดประตูก่อนดิ๊ เร็ว! ” เพื่อนรักตาขาวตะโกนแหกปากบอกผมให้ปิดประตู ก่อนที่พวกผมจะวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องนอนล็อคกลอนเสร็จสรรพแล้วกระโดดไปนั่งเบิยดชิดติดกันประดุจต้องการความอบอุ่นในหน้าหนาว หนาวจนเหงื่อออกเป็นก๊อกแตกแล้ว เยี่ยม!
“ เอาไงดีวะ กูไม่อยู่นะ เรื่องนี้กูจะไม่ทน!!” เฉินหันมาถามความคิดเห็นของผมที่เตลิดไปหมดเมื้อกี๊
“ มึงก็ใจเย็นๆก่อนดิ พี่เค้าไม่รู้จักพวกเรา เค้าจะมาได้ไง พรุ่งนี้ก็ย้ายไม่ได้ด้วยกูมีสอบควิซกะอาจารย์แจซอกตั้งแต่เช้า ” ผมบอกเหตุผลมัน ไม่ใช่ว่าหาข้ออ้างนะ ผมก็อยากจะจรลีออกไปจากที่นี่ในบัดดลพอๆกับมันนั่นแหละ
“ นอกจากมึงจะชอบนอนอุตุไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย มึงเคยรู้เรื่องเชี่ยอะไรรอบตัวมั่งมะ ไอ้ฟรายยยทั้งตัวไม่มีวัวผสม อาจารย์แจซอกเค้าไปงานแต่งลูกสาวเค้าที่ต่างจังหวัดกลับอีกทีอาทิตย์หน้านู้น ห้องมึงกะห้องกูเลยโดนเลื่อนสอบไปเป็นวันพุธหน้า เคลียร์นะ จบนะ! เพราะฉะนั้น...” ไม่รอให้มันด่าผมไปมากกว่านี้ผมใช้มือยันตัวเองลุกขึ้นก่อนจะหันมาคุยกับเพื่อนรักร่วมตาย
“ งั้นเตรียมเก็บของเลยมึง ย้ายไปพักหอในมหาลัยกัน กูยอมทนไม่มีแอร์ใช้ดีกว่ากูรอวันที่กูหัวใจวายตายตามพี่เค้าไป ”
ตึง! ตึง!
“ว้ากกกกกกกกกกก/ อ๊ากกกกกกกกก” โว้ย! นี่ก็กะจะเอากูไปอยู่ด้วยจริงๆใช่มั้ยเนี่ย ให้กูพักหายใจหายคอหน่อยเถอะ ชานยอลหัวใจจะวาย!!!!
แสงเช้าของวันใหม่ส่องมาทักทายร่างอันรุ่งริ่งร่วงโรยของพวกผมเพราะอดหลับอดนอนมาทั้งคืน ตอนนี้ผมกับไอ้เฉินก็มีสภาพไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายที่หมกกลิ่นเหงื่อไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ใต้ตาคล้ำกับดวงตาเหม่อลอยเพราะไม่ได้นอนยันเช้า นี่กูยังไม่ตายใช่มั้ย?ตอบ!!!?
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะเรียกหน้าประตูมีส่วนช่วยในการดึงวิญญาณพวกผมที่ล่องลอยให้กลับมา จงแดที่มีสติก่อนผมเดินอย่างกล้าๆกลัวๆ ออกไปแง้มประตูดูแขกคนแรกของเช้านี้
“ อ่าวเชี่ยฮุน มีไรแต่เช้าวะ” พอได้ยินชื่อว่าเป็นใคร ผมจึงลุกขึ้นเดินตามออกไปดู
“ เฮ้ย! พวกมึงนี่กะหมดแรงข้าวต้มกันเลยเหรอวะ สาดด!เอ๊ยย!อยู่กันมาตั้งนาน เพิ่งสปาร์คกันเหรอ”
เซฮุนเพื่อนซี้ห้องเดียวกับผมทำหน้าตกใจเล็กน้อยกับสภาพพวกผมตรงหน้า
“ สภาพพวกกูมองดูเหมือนคนโจ๊ะกันเหรอวะ ต่อให้กูเมาร้อยครั้ง กูก็ไม่เอาไอ้หน้าตุ๊ดนี่ทำเมียหรอก ”
อ่าวไอ้เชี่ยนี่ วอนกินตีนกูแต่เช้าเลย
“ แล้วมึงเคยโดนตุ๊ดจับทำเมียมั้ย สัส! วอนนะมึง” ผมพูดพลางกระดิกนิ้วโป้งข้างขวาเป็นเชิงบอกว่า มันพร้อมที่ร่อนเข้าปากมันได้ทุกเมื่อ
“ พอก่อนพวกมึงน่ะ กูแค่จะมาบอกว่าหอในที่กูกะไอ้จงอินอยู่น่ะ เค้าปิดปรับปรุง เลยโดนย้ายมาอยู่หอนอก แต่ว่าดันเสือกไม่มีห้องพักซะอีก แม่ง ” ใช่ แม่ง! มาก พร่องเถอะ แล้วกูจะไปอยู่หนายยยยยยย ร้อยวันพันปีไม่คิดจะปรับปรุง เสือกดันทะลึ่งอยากแปลงโฉมอะไรกันตอนนี้ กูอยากจะร้องไห้จริงๆผมกับไอ้เฉินหันมองหน้ากันพลางเบ๊ะปาก
“ แต่พวกมึงไม่ต้องเครียดหรอก เพราะพรุ่งนี้ กูกะไอ้จงอินจะย้ายมาอยู่กะพวกมึงที่นี่แล้ว แม่งครบแก๊งค์พอดีเลย เนี่ยกูกะจะให้มึงพากูไปคุยกะเจ้าของหน่อย กะจะเอาห้องนี้เลยห้องข้างๆมึงเนี่ย ” ผมหันควับกลับมาทันที มึงว่าไงนะ จะมาอยู่นี่!โอ้ว! เพื่อนอย่านะ!!!
“ มึงว่าไงนะไอ้ฮุน มึงจะอยู่ที่นี่เหรอ มึงอยู่ไม่ได้นะ ที่นี่มะ........” ยังไม่ทันที่ไอ้เฉินจะได้อ้าปากห้าม สำเนียงเกาหลีแปร่งๆของคนสูงวัยเอ่ยขึ้นขัดเสียก่อน
“ อ่า...ไอ้หยาอาเจิ๋น กะอาชานเลี่ยอา~ พวกลื้อตื่นกันแล้วเหรอ อั๊วะมีเรื่องจะคุยอยู่พอดีเลย ” เสียงอากงเจ้าของตึกเอ่ยขึ้นทักผมกับไอ้เฉินก่อนจะเดินมากระตุกชายเสื้อผมยิกๆ เชิงให้เดินตามไป
“ อะไรของอากงเนี่ย แต่กงมาก็ดีแล้วผมจะได้คุยเรื่องที่พักเลย ” ผมเดินตามชายชรามาได้สักพักก็ส่งเสียงร้องทักท้วงขืนตัวขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปจับข้อมือเหี่ยวๆไว้เพื่อให้หยุดเดิน
“ ผมต้องการย้ายออกจากที่นี่ ภายในวันนี้ อากงน่าจะรู้สาเหตุนะครับว่าทำไม ” ผมพูดขึ้นหลังจากที่อากงยอมหยุดเดินแล้วหันมาฟังเรื่องที่ผมจะพูด
“ พวกลื้อไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น อั๊วะไม่อนุญาต! ” บร๊ะ! ชักจะคุยกันดีๆไม่รู้เรื่องใช่มั้ย นี่คนแก่นะ ไม่อยากจะใช้กำลัง แต่มือก็ไม่วายเตรียมถกแขนเสื้อตัวเอง
“ ทำไมพวกผมจะไปไม่ได้!” ผมเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อย ทั้งที่ผมก็รู้นะว่ามันไปควรทำแบบนี้กับผู้ใหญ่
“ เพราะพวกลื้อค้างค่าเช่าอั๊วะมาสองเดือนแล้ว!!! นี่คิดจะเบี้ยวอั๊วะเหรอ ”
“ ห๊า! ค้างค่าเช่า?...สองเดือนเลยเหรอ? ” เหตุผลของอากงทำให้ผมเสียงหลงทันที ก่อนจะประมวลผลแล้วค่อยๆเอียงหน้ามาหาตัวต้นเหตุข้างๆ
“ อธิบายมาซิครับคุณคิมจงแด เหตุผลไม่ดีมึงมีเฮแน่ ” ผมว่าพลางกระตุกเท้าขวาเล็กน้อย
“ เฮ้ยๆ ฟังกูก่อนฟังกู คือพอดีว่าบัญชีกูมันมีปัญหานิดหน่อยน่ะ พ่อกูก็เลยโอนเงินเข้าบัญชีกูไม่ได้ กูเลยเอาเงินมึงไปจ่ายค่าหน่วยกิตเลือกเรียนเอกก่อนอ่ะ” จงแดตอบผมเสียงอ่อยๆ
“ แล้วทำไมมึงไม่บอกกู ” กูก็ไม่ได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำอะไรนี่หว่า ทำไมมันไม่บอกเรื่องแค่นี้เอง
“ ก็พ่อกูบอกว่าสิ้นเดือนบัญชีกูใช้ได้แล้วเลยกะว่าจะเอามาจ่ายให้อากงนี่หว่า ใครจะคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกระทันหันวะ ”
“ เออ กูเข้าใจมึง แค่ผมจ่ายอากงครบผมก็ออกได้ใช่มั้ยครับ ” ผมตบไหล่ปลอบมันมันก่อนจะหันมาถามอากงต่อ
“ อ่า~ เรื่องนั้นมันก็ใช่อยู่หรอกแต่ว่า พวกลื้อเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้แค่สามเดือนเอง ตามสัญญาพวกลื้อต้องอยู่ให้ครบห้าเดือนน้า จำได้หรือป่าว” อย่าถามว่าจำได้มั้ย ผมควรถามว่ามันอยู่ตรงบรรทัดไหนของสัญญาจะดีกว่า
“ อย่ามาตลกน่าอากง ตอนที่ผมเซ็นยังไม่เห็นมีข้อตกลงนั้นเลยหนิ ” จงแดที่ดูจะหายกกังวลเรื่องค่าเช่า กลับพูดขึ้นมาอย่างมั่นอกมั่นใจว่า มันอ่านทุกระเบียดนิ้วไม่มีข้อตกลงอย่างนั้นแน่นอน
“ ก็ตรงนี้ไง เห็นปล.มั้ยเนี่ยๆ ดูเลยดูๆ ” ผมกับไอ้เฉินรีบรับกระดาษมาดูจนหัวเกือบจะโขกกัน ผมถลึงตาโตเมื่อเห็นข้อความตามที่อากงบอกไว้จริงๆ ก่อนจะหันไปหาคนข้างๆและเป็นอีกครั้งที่สมองและปลายนิ้วเท้าของผมทำงานประสานกันเป็นอย่างดี
“ เอ่อ....นี่กูจะต้องตัดแว่นมาใส่ใช่มั้ย แหะๆ เฮ้ยๆ ไอ้เชี่ยชานฟังกูก่อนดิ ก็ตอนนั้นกูไม่เห็นจริงๆนะเว้ย อ๊ากกก! ” ไม่รอให้มันแก้ตัวเป็นครั้งที่สอง ผมยกขายาวกระแทกซี่โครงมันไปหนึ่งทีก่อนจะวิ่งไล่กระทืบมันไปทั่ว ทั้งชั้น
เซฮุนที่ยืนอยู่ห่างๆเดินตรงมาหาชายสูงวัยหลังจากที่เพื่อนๆเค้าวิ่งไล่เตะกันเพราะอะไรเค้าก็ไม่รู้ เซฮุนก้มหัวให้ชายชราอีกครั้งก่อนจะคุยถึงธุระที่เค้าถ่อมาถึงที่นี่
“ เอ่อ คือ...คุณลุงเป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นนี้ใช่มั้ยครับ...” ชายชราไม่ตอบแต่กลับส่งรอยยิ้มพึงพอใจมาให้ ก่อนจะพยักหน้าให้เซฮุนเดินตามมาที่เคาต์เตอร์ข้างล่าง..........
.
.
TBC
อย่าเพิ่งค้างน้า พาร์ทนี้เฮียอาจจะยังไม่ออกมาเพราะแค่เกริ่นถึงเหตุการณ์ความไม่สงบของ อพาร์ทเม้นท์นี้ก่อน รับรองว่าพาร์ทหน้า เฮียลงจอแน่นอน แอบสปอยว่า หนุ่มๆจะทยอยมากันเพียบเลยจ้า รอติดตามพาร์ทที่สองด้วยนะ วุ่นวายกว่านี้แน่นอน &เตรียมบินไปฟินแลนด์กันได้เลย # ขยิบตา #
ความคิดเห็น