คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : SF:The Answer : KRISYEOL (END)
SF: The Answer (END)
Couple: KRISYEOL
Author: KC_NeNe’s
*** ตอนต่อจาก How to tell you? ครัช ***
# ผมควรพิมว่าไร
------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘ ...แล้วถ้ากูเลี้ยงมึงอ่ะ เอามะ??.....’
.
.
‘ ...แล้วถ้ากูเลี้ยงมึงอ่ะ เอามะ??.....’
.
.
‘ ...แล้วถ้ากูเลี้ยงมึงอ่ะ เอามะ??.....’
.
.
คำถามเดิมๆยังคงลอยวนอยู่ในหัวของผมตั้งแต่วันนั้นที่มันพิมส่งมา ผมยังคงค้างเอาไว้เพียงแค่นั้น....
...ไม่ได้ตอบ
มันเคยบอกกับผมว่า มันไม่ชอบคนที่อ่านแล้วไม่ตอบมัน แบบนั้นมันโคตรเคืองเลย
แต่ผมว่าปล่อยให้มันเคืองผม ดีกว่าการที่ผมตอบมันโดยที่...
ไม่รู้ใจตัวเอง
คำถามของมันยังเดาไม่ออกเลยว่ามันพูดจริงหรือเล่น ถ้าเป็นอย่างหลังผมคงเจ็บอยู่ไม่น้อยถ้าเกิดเผลอพิมตอบตกลงไป
ความรู้สึกของคนเราไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ ว่ามั้ย?
ผมปล่อยให้แชทนั้นค้างบทสนทนาเพียงแค่นั้น แล้วไม่ได้เข้าไปอีกเลย ผมเปิดหน้าแชทคุยกับคนอื่นๆเพื่อไล่ขึ้นมาแทนที่แชทของมันที่อยู่บนสุด เพื่อที่จะไม่ลำบากใจเวลาเข้ามาในแชทนี้
นิ้วเรียวไล่เลื่อนรายชื่อเพื่อนในลิสต์ ที่ยังไม่ได้เปิดอ่านข้อความ ตัวเลขสีแดงที่เด้งขึ้นจำนวนข้อความที่ไม่ได้อ่านทำให้ผมรู้สึกเพลียอยู่ไม่น้อย
‘139’
ใครตายวะนั่น - -
ที่จริงมันเป็นข้อความของออฟฟิชเชี่ยลแค่ประมาณสิบข้อความ แต่ที่เหลือนั้น......
***DARK***
HH_Lu : เบื่อโว้ยยยยยยยยย 19.26
HH_Lu: sent a sticker *เบื่อเดคเบื่อ 19.26
Baeky_Byun: ว้อนท์ทริปไรท์นาว มากเพื่อนนน 19.27
Kimjong Kai: หาเรื่องเที่ยวเหอะ 19.27
Kimjong Kai: กูขี้เกียจอยู่บ้าน 19.28
Kimjong Kai: ร้อนๆๆๆๆๆ 19.28
Kimjong Kai: sent a sticker *โคนี่นอนตากพัดลม 19.28
Se_HH: …. 19.30
Se_HH: ไอ้ลู่ 19.30
Se_HH: เมื่อวานทำไมไม่รับโทรศัพท์กู 19.31
HH_Lu : เคลียร์หลังไมค์มั้ย? 19.31
Se_HH: ก็ได้ 19.32
Se_HH: เร็วๆ รออยู่ 19.32
Baeky_Byun: สัดดด 19.32
Baeky_Byun: มึงสองตัวผิดประเด็นไปนะ 19.33
MinMin_Xiumin: ยังทันมั้ย 19.37
MinMin_Xiumin: กูอยากไปทะเล 19.37
Kimjong_Kai: แค่นี้กูดำไม่ถึงใจพวกมึงใช่มั้ย?? 19.38
Kimjong_Kai: -*- 19.38
Baeky_Byun: สวนน้ำ? 19.43
Baeky_Byun: ซานโตมั้ยมึงงง~ 19.43
Baeky_Byun: กูว้อนท์แพ็คผู้ชาย 19.44
HZT_Tao: กูยังอยู่ในกลุ่มนะ 19.44
HZT_Tao: อย่าเพิ่งแรด!! 19.44
Kimjong_Kai: ทะเลกับสวนน้ำก็ไม่ต่างกันเปล่าวะครับ 19.45
Kimjong_Kai: อยากให้กูหายไปในความมืดไง? 19.45
D.O._Kyungsoo : กูดูอยู่นานละ 19.50
D.O._Kyungsoo :วันนี้มึงจะคุยกันจบมั้ย? 19.50
D.O._Kyungsoo : เลือกไปซักที่เถอะ 19.50
D.O._Kyungsoo : เรื่องมากกันอยู่ได้ 19.51
D.O._Kyungsoo : ไอ้ไค มึงก็ดำอยู่แล้วป่ะ 19.51
D.O._Kyungsoo : มึงจะกลัวเหี้ยไร!? 19.51
Kimjong_Kai: กลัวมึงไม่ชอบไง 19.53
MinMin_Xiumin: อู้ยยยยยย 19.55
MinMin_Xiumin: แดกจุดกันสิครับ 19.55
HH_Lu: นี่พวกมึงยังตกลงกันไม่ได้อีกเหรอ 20.03
Se_HH: เออนั่นดิ 20.04
Se_HH: กูนึกว่าเข้ากลุ่มมาจะได้อะไรคืบหน้า 20.04
MinMin_Xiumin: ไม่ต้องพูดมาก 20.05
MinMin_Xiumin: มึงสองตัวนั่นแหละ นอกเรื่องก่อนชาวบ้านเค้าเลย 20.05
MinMin_Xiumin: แล้วแฟนกูอยู่ไหน 20.05
MinMin_Xiumin: ตั้งแต่คุยมานี่ยังไม่เห็นหัวมันเลยนะ? 20.06
MinMin_Xiumin: ไอ้ยอล ไอ้ฟ่านด้วย 20.06
HZT_Tao: ไอ้ยอลกูไม่รู้ ไอ้ฟ่านไม่เล่นเกมก็คุยกับแฟนมันมั้ง..... 20.07
.
.
ผมชะงักมือที่เลื่อนไล่อ่านข้อความไร้สาระของเพื่อนในกลุ่ม เมื่อเห็นที่ไอ้เทามันพิมส่งกลับมาในกลุ่ม
.
.
HZT_Tao: เอ่อ.... 20.07
HZT_Tao: กูขอโทษ 20.08
HZT_Tao: กูไม่ได้พิมนะ 20.08
HZT_Tao: แมวมันพิมเอง 20.08
Kimjong_Kai: เชี่ยเทามาเงียบๆ 20.09
Kimjong_Kai: แจกจุดให้พวกกูแดกกันเพียบเลยนะครับ 20.09
Se_HH: 5555555 20.10
HZT_Tao: 5555555 20.10
Kimjong_Kai: 555555 20.10
D.O._Kyungsoo : ขำเหี้ยไร? 20.11
D.O._Kyungsoo : สรุปเอาไง 20.11
D.O._Kyungsoo : ไปไม่ไป 20.11
ผมอยากขอบคุณคยองมันจริงๆ ที่มาเปลี่ยนเรื่องให้ เห็นมันโหดๆ แต่มันก็มีโหมดเข้าใจเพื่อนอยู่นะครับ
ผมจึงตัดสินใจ....
.
.
REAL_PCY: สวนสนุกมั้ยมึง 20.12
Galaxy_FanFan: สวนสนุกมั้ยมึง 20.12
.
.
ผมกดส่งข้อความไปพร้อมๆกับข้อความอีกข้อความนึงเด้งขึ้นมาในวินาทีเดียวกัน
ตึกตักๆ
Kimjong_Kai: อหหหห 20.14
Kimjong_Kai: เหมือนนัด? 20.14
RAEL_PCY: กูเปล่า 20.15
Galaxy_FanFan: กูเปล่า 20.15
‘...........’
ผมชะงักอีกครั้งเมื่อข้อความมันเด้งพร้อมกัน....
แถมประโยคเดียวกัน....
...บังเอิญไปนะ
Kimjong_Dae: รู้ตัวว่ามาช้า 20.17
Kimjong_Dae: กูขี้อยู่ครับ 20.17
Kimjong_Dae: สรุปว่าไปสวนสนุก X park วันมะรืนนี้ 20.18
Kimjong_Dae: ไอ้ลู่โทรจองรถ 20.18
Kimjong_Dae: เจอกันหน้าบ้านไอ้ไค 20.18
Kimjong_Dae: กูไปละ 20.19
Kimjong_Dae: ปวดขี้!!! 20.19
ไอ้จงแดที่อยู่ๆไม่รู้โผล่มาจากไหนก็เข้ามาสรุปเรื่องทั้งหมดก่อนจะจากแบบรวดเร็ว
มึงก็ยังเจียดเวลาขี้ของมึงเข้ามาในกลุ่มตั้งสามนาทีเนอะ
ซึ้งบรรลัย!!!!
ผมคว่ำโทรศัพท์ลงบนเตียงนอน ก่อนจะนอนหงายมองเพดานในห้อง คิดอะไรเพลินๆก่อนจะจมสู่ห้วงนิทราไป
.
.
วันนัด // (มาอย่างเร็ว55555)
Rrrrrrrrrrrrrrrrr
“ ว่าไง กำลังไป ” ผมหยิบกระเป๋าสะพายพาดบ่าก่อนจะเดินไปที่ดู้รองเท้าหน้าประตูบ้าน มือข้างนึงสวมรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สสีแดงคู่ใจ ส่วนอีกข้างถือโทรศัพท์รับสายไอ้จงแดที่โทรเข้ามา
“ ไอ้ยอล ไม่ต้องไปบ้านไอ้ไคแล้ว ไปโรงบาลเลยมึง ” เสียงร้อนรนของไอ้จงแดทำให้ผมต้องขมวดคิ้วมุ่น ในใจกระตุกแปลกๆ
รู้สึกไม่ค่อยดีเอาเสียเลย
“ ทำไม ” ผมตอบกลับไปโดยหวังในใจว่าคงไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร
แต่พระเจ้ามักไม่ค่อยฟังคำขอของผมซักเท่าไหร่
“ ไอ้ฟ่านถูกรถชน อยู่ไอซียู บ้านมึงอยู่ใกล้สุด รีบไปดูมันก่อนเล...”
ติ๊ด!
ไม่รอให้ปลายสายพูดจบ ผมรีบกดตัดสายก่อนจะเหลือบไปมองเพื่อนข้างบ้านที่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานหมาดๆ
“ พี่มาร์ค ฝากล็อคบ้านหน่อยพี่ ผมรีบ ” ว่าจบผมก็โยนกุญแจบ้านข้ามรั้วใส่มือพี่มาร์คที่ยื่นมารอรับกุญแจอย่างงงๆ ก่อนจะวิ่งขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ของตัวเองบิดออกจากรั้วบ้านทันที
“ อะไรของมันวะ” มาร์คมองตามท้ายรถที่รีบบิดจนฝุ่นตลบออกไปอย่างงงๆก่อนจะเดินไปล็อคบ้านให้ตามที่เจ้าของบ้านฝากไว้
บิดขนาดนั้น แฟนตายหรือไงของมัน
.
.
.
“ แฮ่กๆ หมอครับ คนไข้ที่ถูกรถชนเมื่อซักครู่นี้อยู่ไหนครับ ”
“ ห้องไอซียูทางขวามือด้านโน้นค่ะ ”
ผมวิ่งไปที่ห้องตามที่พยาบาลบอก สองขาของผมก้าวยาวๆพร้อมกับใจที่เต้นไม่เป็นระส่ำเพราะความกลัวที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาในใจ
กลัวต้องเสียมันไป
คิดเพียงแค่นั้น น้ำตาก็พาลจะไหลออกมา
ขออย่าให้มันเป็นอะไรไปเลยนะ
ขอร้องล่ะ
พระเจ้า
.
.
.
แอ็ด~
ผมว่าพระเจ้าคงไม่เคยฟังในสิ่งที่ผมขอเลยสินะ
รถเข็นที่มีร่างหนานอนแน่นิ่งอยู่ใต้ผ้าบางสีขาวสะอาดตา ทั่วทั้งลำตัวถูกปิดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สีหน้าไม่สู้ดีของหมอที่ออกมาทีหลังก็พอจะทำให้ผมเข้าใจในความหมายในตัวของมันอยู่แล้ว
ไม่จริงใช่มั้ย
กูฝันอยู่ใช่มั้ย
พระเจ้าแกล้งกู
มึงก็ด้วยอี้ฟาน
“ ฮึก มะ ไม่จริง ใช่มั้ยครับ ” ผมพาขาที่ไร้เรี่ยวแรงไปหยุดอยู่ที่รถเข็นที่มีร่างไร้วิญญาณของคนที่ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่า...
ผมทิ้งมันไม่ได้
ผมลืมมันไม่ได้เลย
“ หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้ ศีรษะกระแทกรุนแรงและเสียเลือดมากเกินไปจนเกิดอาการช็อค หมอพยายามเต็มที่แล้วครับ ” เสียงคุณลุงหมอเจ้าของเคสเอ่ยอย่างเสียใจ ก่อนจะเดินเข้ามาบีบไหล่บางที่สั่นด้วยแรงสะอื้น
“ ผะ ผม ฮึก ผมฝัน ฮึก ผมฝันอยู่ใช่มั้ยฮะลุงหมอ มันไม่ได้จากผมไปไหนใช่มั้ยครับ” ผมร้องไห้อย่างไม่อายใคร โผเข้าสวมกอดร่างของคนที่ผมแอบรักมาตลอด จนตอนนี้ ความรู้สึกที่ผมมีให้มัน ยังคงเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนไป ต่อให้มันจะทำร้ายจิตใจผมแค่ไหน แม้มั่นใจว่าซักวัน มันคงต้องมีวันที่เป็นของผมบ้างถ้าพระเจ้าไม่ใจร้ายกับผมเดินไป
ผมคิดอย่างนั้น.....
แต่ดูเหมือนว่า นอกจากพระเจ้าท่านจะไม่สงสารในโชคชะตาความรักของผม ท่านยังใจร้ายพรากคนที่ผมรักไปต่อหน้าอีก
ใจร้ายที่สุดเลย
“ ไม่เอา ฮืออออ ผมไม่เอาแบบนี้ ผม ฮึก ไม่ยอมให้มันตายนะหมอ ฮือออ ผมไม่ยอมให้มันตาย ผมรักมันนะ ผม ฮึก ผมรักมันนะหมอ หมอต้องช่วยมันนะฮะ ได้โปรด ฮือออ” ผมหันไปเขย่าแขนของลุงหมอที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ข้างตัว ร้องไห้อ้อนวอนเหมือนคนบ้าที่ไร้สติ แต่ลุงหมอก็ทำได้เพียงแค่ส่ายหน้ากลับมาให้ผม ก่อนจะผละตัวแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ผมอยู่กับคนที่ผมพร่ำบอกรักในตอนที่มันไม่อยู่ฟังผมแล้ว
“ ฮืออออ มึงจะทิ้งกูไปแบบนี้เหรอไอเหี้ยฟ่าน มึงลุก ฮึก ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ไอ้เลว!!มาหักอกกู ทำให้กูเสียใจ แล้วจะมาหนีไปแบบนี้เหรอ ไอ้สารเลว!! ฮือออ ” ผม ทุบลงบนอกแกร่งที่นอนแน่นิ่งไม่รับรู้อะไรรอบตัวอย่างบ้าคลั่ง ร้องโวยวายให้มันตื่นขึ้นมาจากการหลับไปตลอดกาลอย่างเอาแต่ใจ
“ กูขอร้องล่ะ ให้กูทำอะไรกูก็ยอมทั้งนั้น มึงอย่าทำแบบนี้กับกูนะ กูขอร้อง อย่าทิ้งกูไปแบบนี้ ฮึก ” ผมก้มลงกอดมันอีกครั้ง ร้องไห้จนตาบวมแดง ขอร้องอ้อนวอนทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย
.
.
“ มึงทำไรอ่ะ ”
“ ขอร้องมึงไง ให้มึงตื่นมาหากู กูยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง ฮึก ขอแค่มึงกลับมา ฮือออ ” ร่างโปร่งยังคงร้องไห้ฟูมฟายตอบไปอย่างไม่ได้เอะใจอะไร
“ ทุกอย่างเลยเหรอ”
“ เออ มึงจะถามทำไมมากมะ....หืม? ” ชานยอลชะงัก หยุดสะอื้นเหมือนคนบ้า ยกมือปาดน้ำหูน้ำตาก่อนจะหันไปตามเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
“ งั้นยอมให้กูเลี้ยงมึงนะ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปาก
“ ไอ้ฟ่าน!!!” คนตรงหน้านี่คือมันจริงๆใช่มั้ย มันยังไม่ตายใช่มั้ย?
รออะไรล่ะ *น้ำตามา
“ ฮืออออ ไอเหี้ยยยย ” ผมโผเข้ากอดร่างสูงตรงหน้าอย่างลืมตัว ความรู้สึกหลากหลายตีรวนขึ้นมาจนจับอารมณ์ตัวเองไม่ถูก
ดีใจ.... แปลกใจ..... โล่งใจ.....
แขนแกร่งที่ไม่ได้มีผ้าพันคล้องคอไว้โอบกอดผมที่กระโดดพุ่งกอดคอซุกหน้าที่ไหล่หนาตอบกลับมา ความอบอุ่นที่ผมสัมผัสได้ทำให้น้ำตาผมไหลหนักกว่าเดิม
“ อย่าทิ้งกูไปแบบนี้อีกนะ ฮึก กูไม่เอาแบบนี้นะ ฮืออออ ” ผมว่าพลางกอดรอบคอมันแน่น
“ อือ กูรู้แล้ว หยุดร้องเป็นเด็กๆได้แล้วน่า ” อี้ฟานว่าพลางดันตัวให้ผมออกจากตัวมัน
นั่นจึงทำให้ผมได้สติกลับมาว่า
มันไม่ใช่คนที่ผมควรจะกอดแบบนั้น
อ้อมกอดของมันไม่ได้มีไว้สำหรับผม
“ เอ่อ..กูขอโทษ กูลืมตัว ฟืดด” ผมว่าก่อนจะก้มหน้าสูดน้ำมูกที่ไหลออกมา
“ ขอโทษทำไม มึงไม่ได้ทำอะไรผิด ”
“ ก็กู... ช่างมันเหอะ ว่าแต่มึงอยู่นี่ แล้วนั่นใครวะ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองไอ้ฟ่านอีกครั้งก่อนจะชี้ไปที่ร่างหนาใต้ผ้าขาวบนรถเข็น
อย่าบอกนะว่า....
“ คุณพ่อ!!!!!! ฮืออออออ ไม่นะ! ไม่จริง! ไม่!!!! คุณพ่ออย่าทิ้งหนูไปนะคะ ” เสียงแหลมพร้อมร่างบางของหญิงสาวที่วิ่งเข้ามากอดร่างของคนที่เธอเรียกว่าพ่อ พลางร้องไห้ฟูมฟายเหมือนชานยอลในตอนแรกไม่มีผิด
“ เอ่อ...นี่กูร้องไห้ทำไมวะเนี่ย ” ชานยอลหน้าเหวอ เมื่อหญิงสาวเปิดผ้าขาวออก เผยให้เห็นใบหน้าขาวซีดของชายวัยกลางคนที่นอนหลับตาลาโลกนี้ไปแล้ว
“ มึงคงดูละครหลังข่าวมากเกินไป ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างล้อๆ ก่อนจะได้รับหมัดที่ผมเหวี่ยงกลับไปไม่แรงนัก
“ หุบปากไปเลย ถ้าไม่ใช่มึง กูไม่ร้องขนาดนี้หรอก ” ผมยู่หน้าใส่มันที่ยืนหัวเราะเอิ้กอ้ากกุมท้องอยู่
ขำมากเหรอไอ้เงิง?
“ หือ? ที่มึงร้องไห้หนักขนาดนี้ เพราะกู? ”
“ อะ..เอ่อ..พล่ามอะไรของมึง ไปได้แล้ว ไม่ไปเอายาไง? ” ผมรู้ว่าสีหน้าผมตอนนี้คงเลิ่กลักน่าดู เลยเบี่ยงประเด็นไปให้มันรับยาแล้วรีบหมุนตัวเพื่อจะเดินหนีไป
“ เดี๋ยว!! ” นิ้วยาวเกี่ยวปกคอเสื้อของผมก่อนจะดึงรั้งให้ผมถอยกลับไปชนกับแผงอกของมัน ใช้แขนนั้นล็อคคอผมไว้แล้วก้มลงมากระซิบที่ข้างหูให้ผมขนลุกเล่นๆ
“ มึงยังไม่ตอบกูเลยว่าจะให้กูเลี้ยงมึงได้เปล่า ” ไม่ว่าเปล่า มีพ่นลมหายใจอุ่นๆใส่กูด้วยนะ
สัด!!! กูบ้าจี้ที่หูกับคอไอ้เชี่ยฟ่าน!!
“ อย่ามาหลอกกู แล้วแฟนมึงอ่ะ ”
“ แฟนไร? กูโสดแล้ว รอคนมาดูแลอยู่ ”
“ ตอแหล”
“ แต่มึงก็ชอบหนิ ”
“ ไอ้สันดาน”
“ ด่าไปเลย กูไม่สะท้าน ”
“ หน้าด้านนะมึงอ่ะ บอกไว้ก่อนกูไม่ใช่นางเอกเหมือนในละครที่จะยอมมึงง่ายๆหรอกนะ ในเมื่อมึงจีบคนอื่นให้เป็นแฟนได้ มึงก็ต้องตามจีบกูให้ได้เหมือนกัน ! ” ว่าจบก็สะบัดบ๊อบใส่ แล้วเดินหนีไปเลย
“ โอเค๊! เตรียมรับมือเลย ปาร์ค ชานยอล!!!” เสียงทุ้มตะโกนไล่หลังก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตามไป
.
.
.
ผมว่าผมรู้แล้วแหละว่าจะพิมตอบไปว่าไรดี
Galaxy_FanFan: แล้วถ้ากูเลี้ยงมึงอ่ะ เอามะ??? 05.45
Friday, May 01
read 22.22 REAL_PCY: เรื่องของมึง!!!
.
.
.
END
# ผมควรพิมว่าไร
Talk: มาต่อแล้วๆๆๆๆ มาทียาวเป็นหางว่าวเลย คือที่เรื่องยาวเพราะแก็งค์ดาร์กของเรามันไร้สาระกันเองแหละไม่มีอะไรเลย555555 คือจริงๆเรื่องของไรท์มันดราม่านะ แต่จะให้ฟิคไรท์มาดราม่าตามนี่ทำไม่ลง 555555 บอกแล้ว ว่าไม่ถนัดแนวหน่วงๆจริงๆ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ตอนหน้านี่เป็นเรื่องยาวแล้วแอบสปอยไว้หน่อยละกัน
.
.
.
“ ม๊า ! จะให้ผมแต่งกับไอ้ฮุนเนี่ยนะ? คิดอะไรอยู่ ”
“ คิดดีแล้ว แกกับหนูเซฮุนน่ะสนิทสนมกันตั้งแต่เด็กๆ แล้วอีกอย่างหนูเซฮุนยังไม่มีใคร แถมยังน่ารักด้วย ม๊าว่าเหมาะกับแกดีออก”
ดีกับผีอะไรล่ะ อู๋จะอ้วกกก
.
.
“ เชี่ยคริส กูไม่ยอมนะเว้ย กูไม่อยากโดนฟ้าผ่า!!”
“ งั้นจะเอาไงดีวะ ให้แต่งกะมึง กูอ้วกแน่ ”
.
.
“ ไม่ยาก หาเมียมาให้แม่สิวะ”
TBC. **อีกไม่นานเกินรอจ่ะ**
ความคิดเห็น