Fic Krisyeol ft. all member of exo

ลำดับตอนที่ #40 : Krisyeol Miniseries: Chanyeol’s story2

Krisyeolminiseries:Chanyeol’s story

Chanyeol at University.2

 

****เนื้อหามีถ้อยคำหยาบคาย เตือนแล้วนะจ๊ะJ****

หลังจากวันนั้น ไอ้พี่คริสก็เริ่มเสนอหน้าแวะมาห้องผมบ่อยขึ้น บางทีก็ไปเล่นที่ห้องเพื่อนชั้นบน แต่ก็ไม่วายแวะเวียนมาทักทายผมอยู่บ่อยๆ บางทีก็ซื้อขนมมาฝาก บอกว่าถือว่าเป็นการเทคน้องต่างสาขาละกัน

ทุกวันดูผ่านไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

จนอาทิตย์ที่เด็กปีหนึ่งจะต้องเตรียมตัวเข้ารับเข็มประดับไทด์...

จู่ๆผมก็ไม่สบายก่อนวันงานจริงสองวัน...

“ กูว่ามึงนอนพักเหอะ ชิบหายล้มกลางงานไม่มีใครแบกมึงไหวหรอกนะ ตัวเท่าควาย”  จงแดเดินมาวางข้าวต้มกับยาให้กับผมที่นอนแผ่หลามีแผ่นคูลฟีเว่อร์แปะเด่นอยู่กลางหน้าผาก

“ เออหน่า กูหายทันพรุ่งนี้แน่นอน กูไม่ตายง่ายๆหรอก” ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จริงๆผมมีเรื่องเล่านะ....

แต่ขี้เกียจ....

รู้ว่ากำลังด่าผมกันอยู่ล่ะสิ...งั้นเล่าก็ได้

ย้อนกลับไปเมื่อสามวันก่อน....

บอกก่อนว่าพื้นเพ ผมเป็นคนมีเซ้นส์ เซ็นส์อะไรก็น่าจะเดากันได้นะ...นั่นแหละเอาเป็นว่า ถ้าผมประสบหรือพบเจอเรื่องทำนองนั้นเมื่อไหร่ ผมจะไม่สบายทันที ก็อย่างว่าแหละเคมีคงไม่เข้ากัน ล่ะมั้ง....

ผมจำได้ว่าตอนที่พ่อกำลังขับรถมาส่งผมที่ท่ารถ ผมก็ดันเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นถึงสองครั้งติดกัน จะถามพ่อว่าเห็นเหมือนกันมั้ย ก็เกือบลืมเพราะคนโบราณเค้าถือว่าห้ามทัก ผมจึงได้แค่เงียบมาตลอดทาง พอกลับมาถึงมอก็เป็นอย่างที่เห็น ไข้แดกมาสามวันละ ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายซักนิด แต่ด้วยความที่สปิริตสูงไง...พิธีนี้ก็เป็นพิธีที่ศักดิ์สิทธิ์ ครั้งนึงในชีวิตผมก็แค่อยากรับมันด้วยความภาคภูมิใจในมหาลัยของตัวเอง...และแล้วมันก็มาถึง

วันงานพิธีมอบไทด์ประดับเข็ม.....

“ ชานยอลมึงไหวแน่นะ...”

“หน้าซีดเลยมึง ไม่ไหวก็สะกิดกูละกัน...”

“กูสลับที่กับไอ้มยองซูละ เผื่อมึงหงายเงิบมาข้างหลังกูจะได้รับทัน..”

และอีกหลายประโยคของเพื่อนๆที่ถาโถมเข้ามา ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้มรับในความหวังดีของพวกมัน..

ผมเห็นพี่คริสอะไรนั่นมองมาทางผมอยู่เป็นระยะ แต่ไม่ได้เข้ามาทักทายหรือถามไถ่อะไรมาก เพราะพี่มันเป็นประธาน เลยวุ่นวายอยู่กับงานในพิธี

พิธีดำเนินไปเรื่อยๆ ความศักดิ์สิทธิ์ ความขลังของพิธีที่ผมได้สัมผัสทำให้ผมขนลุกซู่  ไอร้อนจากภายในกระจุกกองรวมกันอยู่ตรงใบหน้า ทั้งที่เหงื่อออกแต่ร่างกายผมสั่นสะท้านราวกับว่าผมยืนท่ามกลางฤดูหนาวที่ปารีสโดยใส่แค่เสื้อกล้ามตัวเดียว  ดวงตาที่พร่ามัวและหูที่เริ่มอื้ออึง ทำให้โฟกัสสิ่งต่างๆรอบตัวไม่ชัดเจน รู้ตัวอีกทีคือร่างกายผมกองไปอยู่บนพื้นสนามหญ้าเรียบร้อยแล้ว...

.

.

.

“ ดีขึ้นมั้ยคะ”

“ครับ”

“ ปากยังสั่นอยู่เลย ไปโรงพยาบาลกับพี่มั้ยหรือจะกลับหอ”

“ กะ...กลับหอครับ”

“งั้นรอเพื่อนมารับเนอะ”

“ ฮะ”

ผมนอนรอพวกจงแดมารับที่ห้องพยาบาลซักพัก พวกมันก็แห่เข้ามาจนห้องพยาบาลแออัดไปเลยทีเดียว

“ เห็นมั้ยกูบอกแล้วว่ามึงไม่ไหว ยังจะเสือกมาอีก”ไอ้จงแดที่ถึงเตียงผมก่อนก็เปิดปากด่าคนแรก

“กูบอกมึงให้ล้มมาข้างหลังๆ กูจะได้รับได้ เสือกล้มเหี้ยอะไรเอนไปข้างหน้า” ตามมาด้วยไอ้เซฮุน

..แต่เดี๋ยวนะ

คนจะล้มนี่บังคับทิศทางได้เหรอวะไอ้ห่านี่....

ผมเพลียเกินกว่าจะเถียงพวกมัน ไอ้ไคโทรตามรุ่นพี่ที่ชื่อคยองซูเพื่อขอยืมรถไปส่งผมที่หอพัก ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกลับไปห้องของตัวเอง ภายในห้องจึงเหลือแค่ผมกับรูมเมทอย่างไอ้จงแดสองคนเท่านั้น

สี่ทุ่มห้าสิบนาที.......

ผมที่นอนพักอยู่บนเตียงก็รู้สึกเวียนหัวจะอาเจียน กำลังจะอ้าปากบอกไอ้จงแดที่นอนอยู่ข้างๆก็ไม่ทัน

เหมือนมีน้ำเหม็นๆบางอย่างเอ่อขึ้นมาจนถึงคอ....

ผมรีบพุ่งตรงไปที่ชักโครก ก่อนจะอ้วกออกมาไม่ขาดสาย

“ เชี่ย! เป็นไรวะมึง” ไอ้จงแดที่ได้ยินเสียงผมอ้วกลั่นห้องน้ำเลยวิ่งตามมาดู ก่อนจะใช้มือลูบหลังผมไปด้วย

“ กู อ่อก! อ้วกก!!”

ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ก็หันกลับมาอ้วกอีกครั้ง ทุกอย่างดูเลวร้ายไปหมด ผมปวดหัวหนักมากราวกับว่ามีคนใช้คีมเหล็กอันใหญ่บีบหัวผมเอาไว้ ผมผละออกจากโถชักโครก ก็เอามือกดหัวทั้งสองข้างก่อนจะร้องออกมาอย่างทรมาน

“ไอ้เหี้ย!! โอ๊ย!! ช่วยกูด้วย กูไม่ไหวแล้ว!” ผมนั่งลงพิงกำแพงห้องน้ำ สองมือทึ้งอยู่ที่หัวพยายามบีบเพื่อให้มันคลายความเจ็บปวดได้บ้าง น้ำตาแห่งความทรมานไหลเต็มสองแก้ม จงแดที่ยืนอยู่ก็ลนลานหาโทรศัพท์ติดต่อคนอื่นเพื่อให้มาช่วยผม ผมร้องไห้ไปปากก็ร้องเรียกถึงป๊ากับม๊าราวกับคนเพ้อละเมออยู่  วินาทีต่อมานอกเหนือจากปวดหัวแล้ว มีเสียงเล็กแหลมคล้ายเสียงเครื่องวัดชีพจรเมื่อคนสิ้นลมจะเป็นเสียงตี๊ดยาวๆสอดแทรกเข้ามาในหูจนผมต้องเอามือมาทาบทับไว้เพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงบ้าๆพวกนั้น

ผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น

เหมือนผมหลุดออกจากโลกรอบตัวแล้วถูกกลืนเข้ามาอยู่ในห้วงแห่งความทรามาน ทั้งปวดหัว ทั้งแสบแก้วหูไปหมด น้ำตาผมไหลพรากราวกับว่าไม่กลัวมันจะแห้งเหือดไป

จงแดกับเซฮุนช่วยกันพยุงผมขึ้นมานอนบนเตียง ส่วนไคก็กำลังโทรศัพท์อยู่

ทุกอย่างดูวุ่นวาย....

ผมใช้หมอนอุดใบหน้ารวมทั้งหู เพื่อหลบหนีจากความทรมาน ผมไม่รู้ว่าภายในห้องตอนนี้มีใครอยู่บ้าง เสียงทุกคนดูเครียดและกำลังตกลงเรื่องจะพาผมไปโรงพยาบาลอย่างไร

ผมดิ้นทุรนทุราย ร้องไห้อย่างไม่อายสายตาใครๆ ทั้งผ้าห่มทั้งหมอนถูกผมยกขึ้นมาอุดหน้าและหูของตัวเอง

ในตอนนั้นมีมือคู่หนึ่งจับขาผมไว้เพื่อให้หยุดดิ้น เสียงของใครคนหนึ่งที่หลุดเข้ามาโสตประสาทพร้อมกับฝ่ามือที่พยายามแย่งหมอนออกจากใบหน้าของผม

“ ชานยอล...ชานยอลได้ยินพี่มั้ย อย่าเอาหมอนปิดแบบนั้นเดี๋ยวหายใจไม่ออกนะ ชานยอลใจเย็นๆนะพี่อยู่ตรงนี้นะครับ” 

น้ำเสียงที่อ่อนโยน

เสียงของพี่คริส.....

นั่นคือเสียงที่ผมได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะวูบดับไป.....

.

.

.

TBC.

Talk:  เมื่อยตัวมาก นั่งแช่นานเกิน555555555555 อยากรู้ฟีดแบ็คของเรื่องอ่ะ คือ..คือนี่คือฟิคไงไปๆมาๆทำไมกลายเป็นระทึกขวัญแทน55555555555 ก็บอกแล้วว่าเอามาจากเรื่องจริง แต่ละตอนจะเป็นพาร์ทแต่ละช่วงเวลาที่เกิดขึ้นของไรท์เอง ถ่ายทอดผ่านตัวละคร หากไม่ถูกใจก็บอกได้ ถ้าเนื้อเรื่องมันน่าเบื่อไปก็ติชมกันได้นะครับผม ละจะรับกลับมาต่อนะครัช//ปาใจไปรัวๆๆ