Fic Krisyeol ft. all member of exo

ลำดับตอนที่ #41 : Krisyeol Miniseries: Chanyeol’s story3

Krisyeolminiseries:Chanyeol’s story

Chanyeol at University.3

****เนื้อหามีถ้อยคำหยาบคาย เตือนแล้วนะจ๊ะJ****

ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อตอนที่โดนพยุงลงมาข้างล่างหอ นี่ไม่ใช่ฟิควัยใสที่จะโดนอุ้มตามที่เคยลงหน้าแผงหนังสือ แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่ว่าขนาดตัวผมและคนอื่นๆนั้นมันไล่เลี่ยกัน จึงทำได้แค่หิ้วปีกพยุงกันลงมา แต่ด้วยความที่พี่คริสนั้นตัวใหญ่กว่าผมเล็กน้อยและอีกฝั่งคือไอ้เซฮุนที่ตัวเล็กกว่าผม ทำให้ผมต้องทิ้งตัวไปทางของพี่คนโต พี่มันก็สอดแขนประคองเอวผมไว้แล้วพยุงลงมาอย่างทุลักทุเล

เพิ่งรู้สึกว่าชั้นสามมันช่างยาวนานก็วันนี้นี่เอง....

ผมยังคงร้องไห้ต่อเพราะอาการเริ่มกำเริบเมื่อผมได้สติอีกครั้ง เสียงหวีดร้องไปทั่วตึกทำให้หลายๆคนสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ชั้นล่างสุดมีพี่ผู้ชายสองคนตัวใหญ่ยืนอยู่ เห็นพี่คริสพูดอะไรซักอย่าง พี่คนตัวใหญ่ล่ำบึกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาผม

“สภาพนี้เดินไปขึ้นรถไม่ไหวแน่ว่ะ”  เค้าหันไปพูดกับพี่คริส ก่อนจะมองหน้าผมอีกครั้ง

“พี่ขอโทษนะน้อง”  พูดจบ ร่างของผมก็ลอยหวือขึ้นสู่อ้อมแขนแกร่งของพี่คนนั้น โดยมีพี่คริสช่วยประคองหลังให้ เพราะตัวผมไม่ใช่เล็กๆ ผมที่ปวดหัวก็ทั้งดิ้นทั้งร้องลั่น กว่าจะถึงรถยนต์ของพี่เค้าก็เล่นพี่แกหอบใหญ่อยู่เหมือนกัน

“คริส มึงเข้าไปรับน้องข้างในรถดิ” พี่คนที่อุ้มผมสั่ง แล้วอุ้มผมเข้าไปข้างในรถ โดยมีพี่คริสประคองอยู่ข้างใน มือใหญ่พยายามปัดเส้นผมที่ปรกปิดหน้าของผมให้พ้นๆไปด้านข้าง แล้วช้อนหัวผมให้นอนพิงที่ไหล่กว้างนั้นไว้  แขนยาวอีกข้างตวัดโอบผม แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป โดยพี่ผู้ชายอีกคนขับ แล้วคนที่อุ้มผมนั่งเบาะข้างหน้าคู่คนขับ

ไม่มีเสียงพูดใดๆ แข่งกับเสียงร้องไห้ของผม  ผมได้แต่นั่งสะอื้นจมอยู่ในอ้อมอกของคนที่ตัวโตกว่า พี่มันก็มีหน้าที่ลูบหัวปลอบประโลมไปตลอดทาง

 เมื่อถึงโรงพยาบาล ผมถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินโดยที่คนอื่นๆนั่งรออยู่ด้านนอกเพื่อรอฟังผลอาการของผม

ผมถูกยึดด้วยบุรุษพยาบาลสองคนก่อนที่พยาบาลจะเอาเข็มฉีดยามาฉีดที่หัวไหล่ของผม ผมจึงสงบลงด้วยฤทธิ์ยา  ภาพรอบตัวเริ่มเลือนราง  สิ่งที่ผมเห็นครั้งสุดท้ายคือใบหน้าพี่คริสที่โผล่เข้ามาในห้องฉุกเฉิน แล้วทุกอย่างรอบตัวผมก็ดับมืดไป

“อึก...”

แสบตา.........

“ตื่นละเหรอมึงอ่ะ ชิบหายหลับเหี้ยไรวันนึงเต็มๆ กูนึกว่าจะต้องไปจับกบจับเขียดมาจุมพิตมึงซะละ” เสียงบ่นของรูมเมทผมดังขึ้น ไอ้จงแดเดินมายืนข้างเตียง ก่อนจะส่งน้ำมาให้ผมจิบอย่างรู้งาน

“กูจะได้ออกจากโรงบาลเมื่อไหร่”

“ถ้าวันนี้มึงดีขึ้นแล้วน้ำเกลือหมดก็กลับได้แล้ว”

“แล้ว...”

ก๊อกๆ

ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อ เสียงเคาะประตูแรกของวันก็ดังขึ้น ผมขมุบขมิบปากแบบไม่มีเสียงถามไอ้จงแดว่าใครมันก็ส่ายหัวกลับมาเป็นคำตอบก่อนจะเดินไปเปิดประตู

“อ้าว ฟื้นละเหรอ เป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นนำก่อนจะตามมาด้วยร่างสูงในชุดสบายๆธรรมดาแต่ดันดูดีเมื่ออยู่บนเรือนร่างสูงสง่านั่น

คนบ้าไรวะแค่เสื้อยืดก็ยังดูดี

“ก็ดีขึ้นแล้วครับ” ตอบปัดๆแล้วหันข้างมาบึนปากอย่างหมั่นไส้

คิดว่าหล่อแล้วจะทำให้คนอื่นใจสั่นเล่นได้ง่ายๆแบบนี้หรือไง บ้าไปแล้ว เฮอะ!

“เอ้อ มึงต้องไปเรียนหนิ ยังไงทางนี้กูดูต่อเอง มึงไปเถอะ” คริสหันไปคุยกับจงแดเป็นนัยๆ เพื่อให้อีกคนรู้ตัว ซึ่งอีกคนก็ตอบรับได้ทันควัน

“ครับเฮีย ผมฝากมันด้วยนะ กูไปก่อนนะมึงตอนเย็นๆกูจะเข้ามาพร้อมกับพวกไอ้ฮุนนะ” ไอ้จงแดหันมายิ้มหวายหยดก่อนจะสะบัดตูดชิ่งออกไป

“อ่าวเฮ้ย! เดี๋ยวดิ...”

ปึง!

ไปแล้ว....

มันทิ้งกูไปแล้ว....

แล้วทิ้งให้กูอยู่กับไอ้พี่หน้าหล่อนี่สองคนเนี่ยนะ  มันกำลังคิดอะไรอยู่ ไปไว้ใจเขาได้ไง

“ไงเราอ่ะ คิดอะไรอยู่หน้านิ่วเชียว กินไรหน่อยมั้ย พี่ซื้อข้าวต้มมา” พี่มันเดินเข้ามายืนข้างเตียงพร้อมชูถุงข้าวต้มที่ซื้อติดมาขึ้นให้ดู

แต่ขอโทษนะ....

“ผมไม่ชอบกินข้าวต้ม”

 “ทำไมล่ะ คนป่วยก็ต้องกินข้าวต้มสิ” พี่มันเลิกคิ้วสูงขึ้น

“แล้วไงก็ผมไม่ชอบ” เออ คนไม่ชอบกินนี่ก็บังคับจังวะ

“ไม่ชอบเพราะพี่เป็นคนซื้อมาหรือเปล่า...”ใบหน้าหล่อหลาหม่นลงพร้อมกับลดมือที่ถือถุงข้าวต้มนั่นลงด้วย

“เฮ้ย! เปล่าพี่ผม...”

ชิบหายละไง กูไม่แดกอ่ะเข้าใจป่ะ?

 กูแดกข้าวต้มไม่เป็นโว้ยยย!!

“เอาเถอะ พี่คงจะวุ่นวายกะเรามากเกินไปพี่ขอโทษนะที่..”

ประชัดนักใช่มั้ย..

“เออกินก็ได้วะ!”  หลับหูหลับตาตะโกนปัดๆไป  หันมามองหน้าที่ตอนแรกจะเบะปากเป็นเด็กอนุบาลสามขวบเปลี่ยนเป็นยิ้มแฉ่งในพริบตา

ชั่วร้ายจริงๆ

“ยิ้มอะไรเล่า เทใส่ถ้วยดิจะให้เอาหลอดเจาะดูดหรือไง” จะยิ้มจะเงิงแห้งหรือไง จะโชว์เหงือกสีชมพูสุขภาพดีให้ดูว่างั้นเถอะ

“ครับๆจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละครับ”

พูดเสร็จร่างสูงก็ลุกขึ้นไปจัดแจงเอาข้าวต้มใส่ถ้วย รินน้ำใส่แก้ว พร้อมกับเลื่อนโต๊ะเลื่อนสำหรับวางอาหารมาให้  ผมนั่งชั่งใจนิ่งๆ เกิดมาชีวิตนี้บอกกับตัวเองไว้ว่าจะไม่กินข้าวต้มหรือโจ๊กอีก ผมไม่ชอบกินข้าวแฉะๆหรืออะไรเหลวๆเละๆแบบนี้ ผมกินไม่ได้ กินทีไรผมจะอ้วกออกมาทุกที

“ ต้องป้อนด้วยป่ะ” คงเห็นผมนั่งนิ่งนานเกินไป พี่คริสเลยพูดแซวขึ้นมา ผมสะดุ้งหันมาอีกทีก็เห็นพี่มันนั่งเท้าคางอยู่ข้างเตียง รอผมยื่นมือไปหยิบช้อน

“ตลกละ มือมีกินเองได้เหอะ” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ

กูจะอ้วกอีกมั้ยวะ......

ขอบคุณข้าวต้มที่พี่มันซื้อมามันยังเป็นรูปเป็นร่างของเมล็ดข้าวที่สวยงาม ผมจึงใช้ช้อนซาวๆเอาแค่เม็ดข้าวตักเข้าปาก...

อร่อย....

เออ...อร่อยว่ะ

“ นิ่งทำไมอ่ะ  ไม่อร่อยเหรอ” พี่คริสหน้าถอดสีเมื่อเห็นผมนิ่งไป

“ป่าว ก็อร่อยดีหนิ”

“จริงหรอ ฮ้า~~ ชื่นใจจัง ไม่เสียแรงที่ตื่นขึ้นมาทำ” สีหน้ากับคำพูดที่ดูโล่งใจแสดงออกมาอย่างลืมตัว

“ไหนบอกว่าซื้อมา..”

มึงโกหกกูเหรอ ไอ้พี่คริส!!!

“เฮ้ย อะไรพี่ไม่ได้ตั้งใจจะโกหกนะ ถ้าพี่บอกว่าพี่ทำเอง เราจะกล้ากินของพี่เหรอ”

ไม่ต้องทำตาปริบๆ!

มันไม่แมน!.....

“รู้งี้แล้วยังจะกินต่อมั้ยอ่ะ”

“ก็ไม่ได้แย่ซักหน่อย...”

ใช่... กูเนี่ยแหละ ดูแด๊ดแด๋ไม่แมนเลย!!!

ยิ้มทำไม....

กูเนี่ยจะยิ้มทำไม!!!

.

.

.

TBC

Talk: ขอตัดจบเพื่อให้ลูกสาวกลับไปพักหาสติสตังก่อนละกันนะ

ก่อนอื่นเราต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนานมากๆๆ ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งช่วงให้นานขนาดนั้น พูดตรงๆเลยคือ เราติดเอฟวิชาหลัก เรามีปัญหาเรื่องการเรียนจนเราต้องตัดสินใจซิ่วเข้าเรียนใหม่ ทำให้อะไรหลายๆอย่างยังไม่ค่อยลงตัว ไม่มีเวลามาอัพฟิคเลย ขอโทษจากใจจริงนะทุกคน เราพยายามที่สุดแล้ว ช่วงนี้จึงเป็นช่วงที่เราต้องพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวเห็นถึงความพยายามเรื่องเรียนของเรามากขึ้น แต่เราสัญญาเลยว่าจะไม่หายไปนานขนาดนี้อีกแล้ว ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกันนะ ^3^