ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : STAGE 16 : ตามง้อ (จบ.)
(Cr.ในภาพ)
ฉันเดินกลับห้องซ้อมด้วยความหงุดหงิด อยากจะเททุกอย่างทิ้งเเล้วกลับไปนอนร้องไห้ที่คอนโด นี่ฉันหลงรักคนแบบนี้ไปได้ยังไง เเต่ก็ต้องยอมรับว่าเรื่องเเบบนี้มันเกิดขึ้นได้กับทุกคู่ ถึงจะเจ็บเเต่ด้วยวุฒิภาวะของฉัน ฉันคงไม่ทำอะไรที่พวกงี่เง่าเค้าทำกันเเน่ เเละฉันตัดสินใจจะเป็นคนจบความสัมพันธ์นี้เอง!
'ซันนี่: เราเลิกกันนะ'
ฉันส่งข้อความไปบอกเค้า เเล้วไม่สนใจโทาศัพท์อีกเลย ฉันปิดเสียงเเละยัดมันใส่ไว้ในกระเป๋า เเล้วไปทำงานของตัวเองโดยพยายามไม่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นถึงเเม้จะรู้สึกผิดหวังมากๆก็ตาม ฉันพยายามคิดในเเง่ดี ช่วงนี้เค้าเริ่มไปถ่ายหนังที่จีนเราก็ต้องห่างกันมากขึ้นยังไงซะเค้าก็งานยุ่ง ฉันเองก็งานยุ่ง ความรักที่ไม่มีเวลาให้กันของไอดอลมันก็เป็นอีกสาเหตุของการจบความสัมพันธ์ของหลายๆคู่มาเเล้้ว
"ทุกคนนจะกลับเลยมั้ย ถ้าไม่เราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันนน"
ทิฟฟานี่ถามหลังจากที่เราซ้อมเสร็จ ใช่วันนี้ฉันว่าง เพราะไม่ต้องไปตามนัดของเซฮุนเเล้ว
"โอเคเลย ฉันอยากกินอาหารไทย" ฉันตอบ
"โอ๊ยใจตรงกันเลยย ป่ะๆ" ฮโยยอนเข้ามาเสริมด้วยอีกคน
"ฉันมีนัดกับพี่สาว ไม่งั้นฉันจะไปกับพวกเธอ" ซูยองคนติดพี่ตอบ
"ฉันมีถ่ายละครต่อ" ยูริตอบทั้งๆที่ยังหากุญเเจรถในกระเป๋า
"ฉันไม่ว่างเลยคะออนนี่" ยุนอาคนที่งานรัดตัวมากตอบ
"ฉันมีถ่ายรายการเพลงต่อคะ" ซอฮยอนที่ช่วงนี้กำลังคัมเเบ็คเดี่ยวตอบ
"ฉันมีนัดเเล้ว" เเทยอนตอบพร้อมกับยิ้มหวาน แหมนี่ไม่รู้เลยว่านัดใครไว้
"สรุปเราสามสาวที่ว่างงานวันนี้ไปหาอะไรอร่อยๆกินกันเถอะ!!" ฟานี่พูดพร้อมกับกระชับกระเป๋าหรูของเธอเพื่อเตรียมพร้อมจะออกเดินทาง ฉันที่พยายามทำตัวปกติก็ทำท่าทางกระตือรือร้นต่อไป ทั้งๆที่ตอนนี้ใจกำลังพัง
พวกเรามาถึงภัตตาคารในโรงเเรม ที่นี้จะสงบเเละพวกเราไม่ต้องหลับหรือปิดบังตัวด้วย พอมาถึงบริกรก็พาไปนั่งที่โต๊ะพวกเราต่างก็สั่งอาหารกัน ฉันหยิบโทรศัพทท์ขึ้นมาเพื่อดูว่าเซฮุนตอบกลับมาว่ายังไง มี Miss call เป็นสิบๆสายเเละข้อความที่ไม่ได้อ่านอีกเพียบ
'เซฮุน: ผมจะไปหาที่คอนโด'
'เซฮุน: นู่น่าทำไมไม่รับสาย'
'เซฮุน: อย่าหายไปแบบนี้ได้มั้ย'
'เซฮุน: ผมทำอะไรผิดทำไมถึงต้องบอกเลิก'
'เซฮุน: ......'
'เซฮุน: ....'
'เซฮุน: ..'
ข้อความมากมายจากเค้าไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกร้อนใจหรอก ฉันไม่ได้งอนไม่ได้อยากให้เค้าง้อ ฉันเเค่ผิดหวัง เเละสิ่งที่เค้าทำกับฉันต่อให้ง้อยังไงฉันก็คงไม่หาย...มันร้ายเเรงนะ ทำไมต้องจอย ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งอะไรมากมายหรอก เเต่จอยคือคนที่เค้าคบประชดฉัน พอฉันตกลงคบก็บอกเลิกจอย เเละตอนนี้เราเป็นแฟนกันเค้าก็ไปกับจอย..ฉันไม่รู้จะยอมรับเรื่องนี้ยังไง ถ้าเค้าไปกับผู้หญิงคนอื่นคงจะเป็นอีกความรู้สึกนึง ฉันคงจะถามเค้า คงจะอยากได้คำอธิบาย เเต่แบบนี้ไม่โอเคกับฉันเลย
"เจอกันพรุ่งนี้นะ" ฉันโบกมือลาทุกคนเเละเดินไปที่รถของตัวเอง ว่าจะขับกลับคอนโดทันที เเต่มาคิดๆดูถ้าเซฮุนเค้าดักรอที่นั่นหล่ะ ฉันไม่อยากจะเจอหน้าเค้าอีกแล้ว คิดได้อย่างงั้นเลยตรงไปทีั่สวนสาธารณะเเทน ฉันคิดไว้เเล้วว่าจะนั่งถึงเช้าไปเลย
ตืดดด ตืดดดด
เสียงข้อความเข้าฉันเลยหยิบขึ้นมาดู เป็นรูปของจอยเเละเซฮุนที่อยู่ด้วยกัน...คนที่ส่งมาคือแทยอน
หมาเเท: นี่มันอะไรกัน???
ซุนกยูของเเท: อย่าที่เห็นแหละ
หมาเเท: นี่เป็นเหตุผลที่หล่อนหงอยใช่มั้ย ฉันจะจัดการให้เอง
ซุนกยูของเเท: ปล่อยไปเถอะ ฉันจะเลิกยุ่งกับเค้าเเล้วหล่ะ
หมาเเท: ได้ไง แฟนเธอนะ
ซุนกยูของเเท: เค้าไปกับคนอื่นจะให้ฉันนับเป็นแฟนอยู่เหรอ
หมาแท: ถ้างั้นละเเกโอเคมั้ยยัยซัน
ซุนกยูของเเท: เเค่นี้เอง สบายมาก
หมาแท: โทรหาฉันได้ตลอดนะถ้าไม่โอเค
ซุนกยูของเเท: โอเค
ฉันกดออกจากหน้าข้อความของเเทยอนเเล้วก็เลื่อนดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็เจอข้อความจากเซฮุนอีกเป็นร้อยๆ
ตืดดดด ตืดดดด
นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำเค้าก็โทรเข้ามา จะรับดีมั้ยนะ โคตรเกลียดความรู้สึกตัวเองตอนนี้เลย คิดว่ามันจะดีขึ้นเเต่เค้ากลับทำให้ฉันผิดหวังมากๆ
"ฮัลโหล" สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจกดรับสาย
"นูน่าอยู่ไหน ทำไมไม่รับสายผม บอกเลิกผมทั้งๆที่ผมไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด" พอรับเค้าก็ใส่มาเป็นชุดๆ
"นายไม่รู้ตัวเลยเหรอเซฮุน นี่นายไม่รู้จริงๆ?"
"นูน่าขอร้องอย่าเป็นเเบบนี้ จะให้ผมทำอะไรผมยอมทุกอย่างเลยเเต่อย่าบอกเลิกผมง่ายๆแบบนี้"
"ฉันว่าเราจบกันเเค่นี้เถอะนะ"
"ไม่! ตอนนี้อยู่ไหน บอกผมมา"
"ไม่บอก ไม่ต้องมายุ่ง"
"งั้นถ้าผมไปบอกสื่อเรื่องของเราหล่ะ นูน่าจะยังเฉยอยู่มั้ย" เค้าเริ่มขู่ฉัน นี่คิดว่าตัวเองเป็นใครห่ะเซฮุน
"นี่อย่าทำอะไรบ้าๆนะ" ฉันรู้ว่าเค้าไม่กล้าหรอก
"งั้นก็บอกมาว่าอยู่ที่ไหน" เค้าเสียงเเข็งใส่ฉันหึๆ กล้ามากนะเซฮุน ยัง ยังจะมาเผด็จการกับฉันอีก คิดว่าคนอย่างฉันจะยอมนายรึไง......
"สวนสาธารณะ xxx" เออกลัวไง..
"รอผมที่นั้นนะ"
10 นาทีต่อมา
" ลี ซุนกยู " ฉันหันขวบไปทางคนเรียกทันที นี่เล่นเรียกชื่อจริงเเถมยังไร้คำนำหน้าอีก มากไปแล้วนะ
"ฉันเเทบจะผลิกแผ่นดินหาเธอเลยนะ ทำไมถึงได้หนีมาอยู่ที่นี้" เซฮุนพูดทีเล่นทีจริงเเละเดินมาหาฉัน ฉันรู้ว่าเค้าจะเเกล้งเล่นให้ฉันโมโหเเละคุยกับเค้า
"............." ใครจะไปตอบกันหล่ะ พอเค้าเห็นฉันไม่ตอบก็เลยนั่งลงข้างๆพวกเราปล่อยให้ความเงียบคลอบคลุมอยู่สักพักเค้าก็พูด
"นี่จะเงียบใส่กันจริงๆใช่มั้ย" เค้าเอ่ยเสียงอ่อน
"............."
"ที่โกรธเพราะรู้เรื่องที่ผมไปกับจอยเหรอ" นั่นไงเค้ายอมรับ เค้ารู้ว่าฉันโกรธเรื่องอะไรเเต่ยังมีหน้ามาถามฉันว่าตัวเองทำอะไรผิด เหอะ จริงๆเลยตาบ้านี้
"เออใช่! นายก็รู้นี้ว่าฉันรู้ นายมันเเย่มากเลยรู้มั้ย ฉันผิดหวังในตัวนายเเละไม่อยากจะไปต่อกับนายอีกแล้วเซฮุน พอเราจบกันเเค่นี้!!" ฉันพูดยาวเหยียดไม่เว้นช่องไฟให้เค้าสวนกลับเเละทำท่าจะลุกออกไปเเต่ก็ต้องชะงักเมื่อหันไปเจอคู่กรณีร่วมของเซฮุน หึตามกันมาตอกย้ำฉันถึงที่นี้เลยเหรอ...
"จะไม่ฟังกันหน่อยเหรอ" เซฮุนพูดขึ้น
"ไม่ฟัง ยังต้องฟังไรอีก นี่ก็พามาหักหน้ากันถึงที่นี้เเล้วนิ!!" ฉันทั้งโกรธโมโหเข้าไปอีก ตอนเเรกก็อยากจะฟังเหตุผลของเค้าเเต่พอเห็นคาตาแบบนี้มันก็ควรพอซักที ฉันจะไปจากที่นี้
"พี่จำได้มั้ยว่าผมเคยเล่าให้ฟัง...." คำพูดของเค้าทำให้ฉันหยุดคิด
"อะไร??"
"ว่าผมไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงเค้าชอบอะไรกัน"
"เเล้วยังไง?"
"ผมเลยไปปรึกษาจอย"
"เเล้วทำไมจต้องจอย!" ฉันเผลอพูดออกมาโดยลืมไปว่าเจ้าตัวก็อยู่ด้วย
"ผมไม่รู้จะไปปรึกษาใคร"
"ก็ฉันนี่ไง!" เออทำไมไม่มาปรึกษาฉันละ ฉันเเฟนเค้านะ
"พี่จะให้ปรึกษาแฟนตัวเองเพื่อให้เเฟนตัวเองทั้งๆที่ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เเฟนตัวเองเนี่ยะนะ" เออมันก็ถูกของเค้า เเล้วอะไรยังไงหล่ะทำไมต้องพูดให้งง
"เเล้วมันยังไงหล่ะเซฮุน เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด"
"เเล้วผมก็ชวนเธอไปเลือกของขวัญ เเล้วผมก็ได้นี่มา" เซฮุนล่วงกล่องของขวัญใบเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเเล้วยื่นมันมาให้ฉัน ฉันนิ่งดูมันเเล้วก็ประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...เซฮุนไม่ค่อยสนิทกับผู้หญิงเลยไม่รู้จะไปปรึกษาใครให้มาช่วยเลือกของขวัญมาเซอร์ไพรส์ฉันเลยเลือกที่จะไปปรึกษาจอย...อ๋อเข้าใจละ
"จริงๆนะคะรุ่นพี่ซันนี่ ฉันไปช่วยเค้าเลือกของขวัญเท่านั้นเอง" จอยช่วยพูดอีกคน ฉันเลยหันไปมองค้อนใส่เซฮุน
"เเล้วก็ไม่บอกแต่เเรกหล่ะ!" ฉันเเว๊ดใส่เค้าไปทีนึง
"แล้วเคยฟังอะไรมั้ยหล่ะ...ข้างในเป็นเพชรเเท้ด้วยนะ เปิดดูสิ" ฉันเปิดดูตามที่เค้าบอก...ฉันตะลึงกับความน่ารักของสร้อยคือเส้นเล็กๆที่มีจี้เป็นรูปหัวกระรอกเเละข้างในมีเพชรเม็ดเล็กกำลังดีอยู่ข้างใน มันสวยมาก
"นูน่าชอบมั้ย"
"............."
"ไม่ชอบเหรอ งั้นผมเอาไปคืนก็ได้" เค้าทำท่าจะหยิบกล่องออกไปจากมือฉัน เเต่ฉันชักมันเข้ามาใกล้ตัวพร้อมกับยู่ปากเเละจ้องเขม็งใส่เค้า ทำให้เค้ายิ้มตายี้ใส่ฉัน
"ถ้าเค้าใจกันเเล้วงั้นจอยขอตัวนะคะ" จอยโค้งให้ฉันกับเซฮุนเเล้วเดินจากไป พอเธอเดินไปลับตาฉันก็หันมามองเซฮุนอีกครั้งก็เห็นว่าเค้ามองฉันอยู่
"มองอะไรนัก จะไม่มาใส่ให้รึไง" ฉันเเบะปากใส่เค้า เค้าก็รีบเดินเข้ามาหาเเละหยิบสร้อยมาใส่ให้ฉัน
"เหมาะกับนู่น่าจริงๆด้วย" เค้ามองผลงานจองตัวเองเเล้วยิ้มอย่างพอใจ
"หึ เเต่ฉันยังไม่เชื่อใจนายหรอกนะเรื่องนี้"
"โถ่เชื่อผมเถอะนะ ผมไม่มองผู้หญิงคนไหนนอกจากนู่น่านะ"
"เหรอ ฉันไม่เชื่อ"
"เชื่อเถอะ ผมรักนู่น่าขนาดนี้เเล้วนะ" เค้าเดินมากอดเเละดันฉันให้เเนบอกเค้า จนฉันได้ยินเสียงเต้นของจังหวะหัวใจเค้า
"ได้ยินมั้ย ผมไม่ได้โกหกจริงๆนะ" วันนี้เค้าพูดมากจังนะ เเต่ฉันก็ชอบที่เค้าพูดมากๆแบบนี้มันดูไม่เป็นตัวของตัวเค้าเอง เเละฉันเองก็หน้าร้อนฉ่าไปหมดเเล้ว...นี่เรากอดกันกลางสวนสาธารณะนะ เสี่ยงแก่การถูกเห็นมากๆ
"ไปกันเถอะ" เค้าจูงมอฉันให้ไปตามเค้า
"จะพาฉันไปไหน??" ฉันถามเค้าหลังจากที่ขึ้นรถมาเรียบร้อยเเล้ว
"จำไม่ได้เหรอว่าเรามีนัดกันวันนี้ที่บ้านผม"
"จะไปทำไม ไม่ไป -/////-" ยอมรับตรงนี้ว่าฉันยังไม่อยาก....
"นูน่าคิดอะไรอยู่?? ผมจะพาไปทานข้าวกับพ่อแม่"
"ห่ะ"
"พาว่าที่ลูกสะใภ้ไปทานอาหารเย็นกับพ่อแม่ ต้องพูดอย่างงี้ใช่มั้ย?" เค้าหันมายิ้มให้ฉัน ดะ เดี๋ยวนะนี้จริงจังกับฉันขนาดนี้เลยเหรอ
"อะ เอ่อ" ฉันอ้ำอึ้ง
"หรือว่านูน่าไม่สบายใจ? นูน่าไม่เเน่ใจในตัวผมเหรอ" เซฮุนเบรกรถเเละก้มหน้ามองพวงมาลัย
"เปล่า คือ..."
"โอเค งั้นผมขอโทษที่ไม่ถามความสมัครใจของนูน่าก่อน"
"คือ...ฉันสวยรึยัง? จะไปเจอพ่อแม่เเฟนฉันไม่อยากให้ท่านเห็นว่าฉันไม่สวยอ่ะ" คำตอบของฉันทำให้เค้ายิ้มอีกครั้ง ฉันเเค่ล้อเค้าเล่นเองหน่า จริงๆปลื้มใจมากที่เค้าให้เกียรติฉันขนาดนี้
"พี่สวยที่สุดในโลกเเล้วรู้มั้ย" เค้ายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน และเลื่อนหน้ามาจูบฉันอย่างอ่อนโยน เนิ่นนานกว่าเค้าจะผละออกไป
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกท่านรอนานนะ" ฉันบอกเค้าเเละเค้าก็พยักหน้ารับ
นี่คือเรื่องราวความรักวุ่นๆของฉันคะ ฉันมีเเฟนเด็กซึ่งอยู่ค่ายเดียวกันเเล้วเค้าก็รักฉันมาก เห้อแต่มันก็ไม่ได้น่ารำคาญเลยนะคะ เอาเป็นว่าต่อจากนี้ทุกๆวันคงวุ่นกว่านี้เป็นแน่เพราะฉันมันขี้หึงเเละไม่ค่อยฟังอะไรเลย กลัวว่าวันนึงเค้าจะเบื่อความงี่เง่าของฉันจังเลย เเต่ฉันมั่นใจว่าเราจะคบกันไปอีกนานเลยหล่ะคะ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันเป็นรักแรกของเค้าไง
"นายรักฉันมากเเค่ไหน" ฉันถามเค้าระหว่างที่เค้าขับรถ
"เท่านี้" เซฮุนชูกำปั้นขึ้นมา นั่นทำให้ฉันหน้ามุ่ยลง
"......."
"ดูน้อยไปใช่มั้ย?....เเต่มันคือทั้งหมดของใจผมนะ"
"อ๋อนี่ไปหัดเล่นมุกเลี่ยนๆมาจากไหน หัวใจคนเราเท่ากำปั้นว่างั้น เฉยมากเลย....แต่มันก็ได้ผล" ฉันเอากำปั้นของเค้ามาจุ๊บหนึ่งที เเละเค้าก็คว้ามือฉันไปจับไว้ตลอดทาง.....
"ฉันรักนายนะเซฮุน"
"ผมรักนูน่ามากกว่าครับ"
เราสองคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข เเละมันจะคงเป็นเเบบนี้ไปอีกแสนนาน...
The end
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น