"เซฮุนอย่าทำแบบนี้หน่า ลุกออกไปน้าาา" ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างของจอมเผด็จการที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเด็กของฉัน -///- ตาบ้านี้ไม่รู้เวลารึไงตอนนี้ฉันต้องไปทำงานนะ
"ขอเติมพลังก่อนได้มั้ย ผมเหนื่อยมากเลย" เจ้าเด็กดื้อพูดพลางซุกไซร้ซอกคอของฉัน หนอยย!! ปากบอกเหนื่อยแต่ที่ทำอยู่มันไม่ใช่ท่าทีของคนเหนื่อยเลยสักนิด
"เซฮุนอ่า ฉันต้องไปทำงานฟังกันบ้างสิ นายเองก็ไปได้เเล้ว สายเเล้วเนี่ย"
"ไม่เอาาาา ผมไม่ได้เจอนู่น่ามาตั้งเกือบอาทิตย์ ไม่คิดถึงกันบ้างรึไง" ตาบ้านี่ละจากคอฉันมาจ้องหน้าเเถมยังเบะปากใส่ อี๋! น่ารักตายเเหละ
"มันช่วยไม่ได้นี่น่า เราต้องทำงานกันทั้งคู่ อย่าดื้อเลยนะเซฮุน"ตั้งเเต่เราคบกันจอมเผด็จการก็กลายเป็นลูกแมวขี้อ้อนทันที เค้ามุ้งมิ้งใส่ฉันหนักมาก แถมยังชอบมาทำตัวน่ารักๆ -////- ผิดกับลุกของเค้าบนเวทีอย่างสิ้นเชิง แหมก็บนเวลีคีพลุคชอบขมวดคิ้วเวลาเต้น ทำหน้าเท่ห์ๆตามเเนวเพลงของวงเค้าเเหละนะ เเต่ช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันกับเค้าไม่ได้เจอกันเลย เมื่อคืนเจ้าเด็กดื้อเลยบุกมาถึงคอนโดฉัน เเต่งตัวมาซะฉันจำแทบไม่ได้แหนะ เเถมยังมางอนใส่ที่ฉันเมินอีก ก็แหมฉันงานเยอะนี่หน่า อีกไม่นานก็ต้องคัมเเบ็คแล้วหล่ะ ไหนจะงานนั้นนู้นนี้ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันฉันไม่ได้เมินเค้าสักหน่อย
"ไม่อยากไปไหนเลย" พูดจบเซฮุนก็ทิ้งตัวลงมากอดทับฉันเหมือนเดิม โอ๊ยยย หนักนะเฟ้ยย -*- ก็เป็นซะเเบบนี้ใครเค้าจะเมินลงหล่ะ ><
"อย่าดื้อได้มั้ยย!!" ฉันพูดพลางดิ้นแล้วดิ้นอีก
"ก็ได้" หมอนี้ยอมฟังเเต่โดยดีแต่ก็ยังไม่ลุกไปจากตัวฉัน
"ถ้าได้ก็ลุกออกไปซักที หนักนะรู้มั้ยย!" ฉันยู่ปากใส่เซฮุนนั่นทำให้เค้าก้มลงมาจูบฉัน ฉวยโอกาสอีกแล้ว
"ก็น่ารักแบบนี้ใครจะอดใจไหว...ถ้าอยากให้ปล่อยก็เรียกผมว่าอปป้าก่อน" โหยยยยย จอมเผด็จการกลับเข้าร่างเเล้วสินะ ใครจะไปเรียกมันกระดากปาก ฉันเเก่กว่าเค้ากี่ปีอยู่ๆมาให้เรียกอปป้า ได้ทีเอาใหญ่ละเด็กคนนี้
"ไม่มีทางอ่ะ"
"งั้นก็ไม่ต้องไปไหนเเล้วหล่ะ เดี๋ยวผมจะทำให้หลับสบายเอง" เซฮุนพูดจบก็เอามือล้วงเข้ามาในเสื้อฉัน
"เซฮุน!" ฉันตีมือเค้าเเรงๆไปทีนึง
"คิดว่าเจ็บเหรอ ขัดขืนแบบนี้ต้องปล้ำเเล้วหล่ะ" สายตาเอาจริงจากเซฮุนทำให้ฉันหวั่นๆ ตาเเบบนั้นมันเหมือนทุกครั้งที่เราจะ...เอ่อ... ฉันไม่อยากเสียเวลาเเละมันก็สายมากเเล้ว เเบบนี้ก็ช่วยไม่ได้สินะ
"อปป้า!! เซฮุนอปป้าปล่อยซันนี่ไปเถอะนะค่าาาา" ฉันพูดเสียงอ้อนเเบบสุด แต่เค้ากลับหลุดขำออกมา
"ฮ่าๆ ว่าง่ายๆโตไวๆ" เซฮุนก้มลงมาจุ๊บหน้าผากฉันทีนึงก่อนจะลุกออกไปจากตัวฉันเเละเดินเข้าห้องน้ำไป
"นู่น่าคืนนี้ไปที่บ้านผมกันนะ" เค้าบอกฉันตอนที่เรามานั่งกินกาแฟกันในส่วนที่เป็นจุดนั่งพักของบริษัท มันก็มีคนรู้บ้างเเล้วหละที่เราคบกัน เเต่ก็อย่างที่รู้ๆ พวกไอดอลไม่เอาเรื่องในบริษัทไปพูดหรอก เเต่เเน่นอนว่ามันก็มีคนที่ไม่พอใจอยู่เเล้วหละ เเล้วเด็กคนนั้นก็มองมาทางเซฮุนอย่างโกรธแค้น เธอเองก็นั่งกับเพื่อนๆที่โต๊ะถัดไปนี่เอง
"ไม่ไปหรอก นายอย่ามาใช้ไม้นี้กับฉันอีกดีกว่าเซฮุน" ฉันดีดหน้าผากเค้าไปทีนึงเพราะรู้ทันว่าเวลาเค้าชวนฉันไปที่บ้านจุดจบของเราคือที่เตียง -///- ....................คือนอนด้วยกันเฉยๆนะคะ คนอ่านอย่าคิดไปไกลสิ >///<
"ย่าาห์ อปป้าเจ็บนะซันนี่" อยู่ๆเค้าก็เปลี่ยนสรรพนามเเทนตัวเองกับฉัน หื้อเจ้าเด็กคนนี้
"ชักจะเอาใหญ่เเล้วนะนายอ่ะ" ฉันหยิกเค้าเข้าไปทีนึงโทษฐานที่มีความกวนเกินร้อยเเถมยังทะเล้นอีก
"ไปเถอะนะ นู่น่าคิดเป็นเเต่เรื่องนั้นรึไง ทำไมชอบคิดอะไรลามก"
"นายยอกย้อนฉันเหรอ ก็นายมันลามกนี่หน่าเซฮุน"
"..........................."
"เซฮุน" ฉันเรียกเค้าเเต่ตาเค้ากลับมองไปทางอื่น ฉันเลยหันไปดู.....เค้ามองฮันโซล ที่ใส่หมวกที่ฉันให้..จริงๆมันเป็นหมวกที่ฉันทำให้เซฮุนตัวอักษรย่อ HS มันควรจะเป็นฮุนซัน ไม่ใช่ ฮันโซล เค้าเลยคิดว่าฉันทำมันให้กับเค้า
"เซฮุน..." เซฮุนตวัดตามามองฉัน สีหน้าเค้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก เเละฉันก็รู้ดี
"ผมใจกว้างกับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ" เค้าเอ่ยเสียงเรียบ ทั้งๆที่ฉันก็เคยเล่าให้เค้าฟังเรื่องหมวกนั่นเเล้วเเต่เค้าก็ไม่พอใจฮันโซลอยู่ดี
"ฉันรู้.. อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ" ฉันพยายามส่งสายตาวิ๊งค์ๆให้เซฮุนเเต่เค้าก็ยังมีสีหน้าเดิมคือไม่พอใจ
"ช่างมันเถอะ ผมไปซ้อมต่อนะ" พูดจบเค้าก็ลุกไปทิ้งฉันให้รู้สึกผิดอยู่คนเดียว ไม่ยุติธรรมเลยทั้งๆที่ฉันเองก็เข้าใจเค้าเรื่องจอยที่คบประชดฉัน เเต่เรื่องฉันกับฮันโซลทำไมเค้าถึงไม่เข้าใจนะมันไม่ได้มีอะไรในก่อไผ่จริงๆ
"ผมขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ" เสียงหนึ่งเรียกสติฉันที่กำลังนั่งเหม่อคิดเรื่องเซฮุนอยู่ พอหันไปมองเท่านั้นแหละฉันนี่อยากจะลุกออกไปจากตรงนี้เลย
"อ๋อ ได้สิฉันกำลังจะ.."
"กำลังจะลุกไปพอดีเหรอครับ?" เหมือนเค้ารู้ทันว่าฉันจะพูดอะไร ขอโทษนะฮันโซลฉันไม่ได้อยากจะหลบหน้านายเลยเเต่ฉันดันเเคร์เซฮุนมากกว่า กลัวว่าเค้าจะไม่พอใจที่ฉันคุยกับนาย
"เอ่อ..."
"ผมทำให้นู่น่าไม่พอใจรึเปล่าครับ" ฉันไม่รู้ว่าฮันโซลรู้รึเปล่าว่าฉันคิดยังไงกับเค้าตอนนี้ เเต่ใบหน้าของเค้ามักจะมีความซื่ออยู่เสมอ
"ปะ เปล่า.."
"นู่น่าเคยบอกว่าผมทำให้นู่น่าหัวเราะได้ผมแปลกใจที่ตอนนี้นูน่าหลบหน้าผม"
".............................."
"เพราะเซฮุนไม่พอใจเรื่องของเรารึเปล่าครับ?"
"ฮันโซล...ฉันขอโทษนะ เเต่ฉันต้องไปแล้ว" ฉันรีบตัดบท มันยิ่งรู้สึกผิด ฉันรู้สึกผิดทั้งกับเค้าเเละเซฮุน รู้สึกผิดกับเซฮุนที่มานั่งคุยกับเค้า รู้สึกผิดกับเค้าที่เอาเเต่หลบหน้า ฉันนี่มันเเย่จริงๆเลย
"ถ้าตอนนั้นผมกล้ากว่านี้ ในตอนนี้มันควรเป็นผม" เค้าพูดในขณะที่ฉันกำลังลุก แต่ฉันไม่กล้าหันกลับไปมอง ฉันตัดสินใจรีบเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ...................................ให้ตายเถอะตอนฉันชอบทำไมไม่มาบอกหล่ะ ปล่อยให้นกอยู่ตั้งนาน เเต่ตอนนี้กลับมาทำแบบนี้รู้มั้ยว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับฮันโซลเเล้ว ตอนนี้ทั้งใจฉันมีเเค่เซฮุน..
"ยัยซันนนนนน"
"อาไยยยยย" ฉันวิ่งไปหาเเทยอนที่เรียกฉันพร้อมกับทำเสียงน่ารักๆใส่
"อี๋ พอมีเเฟนเด็กก็ทำตัวเป็นเด็กเลยนะ.." เเทยอนทำหน้าตาแหยแกใส่ฉัน แหมแฟนตัวเองไม่เด็กเนอะ นี่ก็เดินตามกันมาตัวติดกันตลอดดดดด
"แฟนเธอไม่เด็กเนอะ ละนี่ไปไหนกันมา"
"เราไปกินกาแฟกันมา เดี๋ยวแบคฮยอนจะไปเฝ้าฉันในห้องอัด" แทยอนดูสดใสขึ้นมากหลังจากที่กลับมาคบกับเเบคฮยอน เค้าทั้งคู่แทบจะไม่หวือหวาเลยจริงๆ ตัวติดกันตลอด -___- เว้นเเต่ตอนออกไปข้างนอกสินะที่จะเเยกกันอ่ะ.....เเต่เดี๋ยวนะ เเบคฮยอนจะไปเฝ้ายัยเเทร้องเพลงที่ห้องอัด เเล้วเค้าไม่ซ้อมกับวงเหรอ เเต่เซฮุนบอกจะไปซ้อมนิ
"เดี๋ยวนะแท เเบคฮยอนไม่มีซ้อมเหรอ?"
"เค้าเลิกซ้อมกันตั้งเเต่เที่ยงเเล้ว เธอก็อยู่กับเซฮุนนิตอนนี้เค้าไปไหนเเล้วหล่ะ??"
"นั่นนะสิครับ ซ้อมเสร็จเค้าก็บอกจะไปหานู่น่าซันนะครับ" เเบคฮยอนพูด
"ไม่นะ เค้าบอกฉันว่าจะไปซ้อม..." ฉันเริ่มสงสัยเเล้วสิ อะไรกันนี่เค้าหลอกฉันเหรอ
"เค้าอาจอยู่ห้องซ้อมนะครับ ผมเองก็ไม่เเน่ใจ" เเบคฮยอนคงสังเกตสีหน้าของฉันเลยพูดแบบนั้นออกมา
"อ่าช่างมันเถอะ เค้าคงมีธุระที่ไม่ได้บอกฉันน่ะ555 เอ่อฉันขอตัวนะ" ฉันบอกเเทยอนเเละเเบคฮยอนก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น....และตรงไปที่ห้องซ้อมของ EXO ทันที!
ถึงปากจะบอกว่าช่างมันเถอะก็เถอะ เเต่เซฮุนไม่เคยมีความลับกับฉัน เค้าไม่เคยไปไหนเเล้วไม่บอกแต่ตอนนี้มาหลอกฉันงั้นเหรอ คอยดูนะถ้าไปที่ห้องซ้อมเเล้วเค้าไม่อยู่งานนี้มีเคลียร์ยาว!เเละก็เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ เค้าไม่อยู่ที่ห้องซ้อม....ฉันรู้สึกโหวงๆใจอย่างบอกไม่ถูกทำไมเค้าต้องโกหกฉันนะ
เเละก็เป็นอย่างที่คาดไว้ ในนั้นไม่มีเซฮุน มีเเค่ชานยอล ซูโฮและเลย์ เท่านั้น เซฮุนคนบ้า!! กล้าโกหกฉันเหรอ ด้วยความโมโหฉันเลยพุ่งตัวเข้าไปถามชานยอลอย่างไว"โทษนะ เซฮุนอยู่ไหนเหรอ?""เอ่อ..คือว่า" นั่นไง อ้ำอึ้งแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ"บอกนู่น่ามาเถอะจ๊ะ" ฉันพยายามกรีดปากยิ้มให้ชานยอลคิดว่าฉันจะไม่โกรธเซฮุนหรอกถ้าเค้าบอกฉันว่าหมอนั่นไปไหน"ออกไปกับจอยนู้นเเล้วครับนู่น่า" เลย์เข้ามาตอบเเทน นั่นทำให้ชานยอลหน้าถอดสี"เอ่อ เค้าคงไปทำธุระที่สำคัญกันน่ะครับนู่น่าอย่าคิดมากเลย" ชานยอลพยายามแก้ตัวให้คนผิด"อ่อเหรอจ๊ะ ธุระกับจอยนี่สำคัญมากจนไม่บอกนู่น่าก่อนเลยนะ....ไปหล่ะ" พูดจบฉันก็รีบเดินออกมาเพราะกลัวว่าน้ำตามันจะไหลเเล้วคนอื่นจะเห็น ฉันมันน่าสมเพส เค้านอกใจฉันเเถมคนอื่นก็รู้เห็นเป็นใจ ไม่น่าเลย...ฉันไม่น่าไว้ใจเด็กแบบเค้าเลย!!
ความคิดเห็น